ਥਿਰੁ ਭਈ ਤੰਤੀ ਤੂਟਸਿ ਨਾਹੀ ਅਨਹਦ ਕਿੰਗੁਰੀ ਬਾਜੀ ॥੩॥
હંમેશા સ્થિર રહેનાર પ્રભુ મન અને શ્વાસ બંને તુંબાને જોડનારી મેં ડાંડી બનાવી છે. ધ્યાનનો તાર તે વીણાની વાગનારી તંતી મજબુત થઇ ગઈ છે ક્યારેય તૂટતી નથી ॥૩॥
ਸੁਨਿ ਮਨ ਮਗਨ ਭਏ ਹੈ ਪੂਰੇ ਮਾਇਆ ਡੋਲ ਨ ਲਾਗੀ ॥
આ આંતરિક વીણાના રાગને સાંભળીને મારું મન આ રીતે સંપૂર્ણ રીતે પર મસ્ત થઇ ગયો છે કે આને માયાનો ધક્કો લાગી શકતો નથી.
ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਤਾ ਕਉ ਪੁਨਰਪਿ ਜਨਮੁ ਨਹੀ ਖੇਲਿ ਗਇਓ ਬੈਰਾਗੀ ॥੪॥੨॥੫੩॥
કબીર કહે છે, જે લગનવાળો જોગી આવી રમત રમીને જાય છે તેને પછી ક્યારેય જન્મ મરણ નથી થતું ॥૪॥૨॥૫૩॥
ਗਉੜੀ ॥
ગૌરી રાગ॥
ਗਜ ਨਵ ਗਜ ਦਸ ਗਜ ਇਕੀਸ ਪੁਰੀਆ ਏਕ ਤਨਾਈ ॥
જ્યારે જીવ જન્મ લે છે તો જાણે સંપૂર્ણ એક તાર ૪૦ હાથીની તૈયાર થઇ જાય છે જેમાં નવ હાથી દસ ઈન્દ્રીઓ અને એકવીસ હાથી બીજા હોય છે.
ਸਾਠ ਸੂਤ ਨਵ ਖੰਡ ਬਹਤਰਿ ਪਾਟੁ ਲਗੋ ਅਧਿਕਾਈ ॥੧॥
સાઠ નાડી આ તે તારની લાંબી તરફનું સૂત્ર હોય છે શરીરના નવ જોડ તે તારના નવ ટુકડા છે અને બોતેર નાની નાડી આ તે તારને વધારે ભાગ લગાવેલ સમજો ॥૧॥
ਗਈ ਬੁਨਾਵਨ ਮਾਹੋ ॥ ਘਰ ਛੋਡਿਐ ਜਾਇ ਜੁਲਾਹੋ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
જ્યારે જીવ-જુલાહ પ્રભુના ચરણ ભુલાવે છે
ਗਜੀ ਨ ਮਿਨੀਐ ਤੋਲਿ ਨ ਤੁਲੀਐ ਪਾਚਨੁ ਸੇਰ ਅਢਾਈ ॥
તો વાસના આ શરીરનો તાર વણવા ચાલી પડે છે ॥૧॥વિરામ॥
ਜੌ ਕਰਿ ਪਾਚਨੁ ਬੇਗਿ ਨ ਪਾਵੈ ਝਗਰੁ ਕਰੈ ਘਰਹਾਈ ॥੨॥
શરીરરૂપી આ તાર ગજોથી માપી શકાતી નથી અને વિતરણથી તોલી પણ શકાતી નથી તેમ આ તારને પણ દરરોજ અડધું સેર ખોરાક રૂપી પાણ જોઈએ. જો આને આ પાણ સમયસર ના મળે તો ઘરમાં જ અવાજ નાખી દે છે ॥૨॥
ਦਿਨ ਕੀ ਬੈਠ ਖਸਮ ਕੀ ਬਰਕਸ ਇਹ ਬੇਲਾ ਕਤ ਆਈ ॥
વાસનામાં-બંધાયેલો જીવ થોડા દિવસોના જીવવા માટે પતિ-પ્રભથી ઉલટું થઇ જાય છે પ્રભુની યાદનો સમય ગુમાવી લે છે અને પછી આ સમય હાથ આવતો નથી..
ਛੂਟੇ ਕੂੰਡੇ ਭੀਗੈ ਪੁਰੀਆ ਚਲਿਓ ਜੁਲਾਹੋ ਰੀਸਾਈ ॥੩॥
અંતે આ પદાર્થ છીનવી જાય છે મનની વાસનાઓ આ પદાર્થોમાં ફસાયેલી જ રહે છે આ વિયોગને કારણે જીવ-જુલાહ ગુસ્સે થઈને અહીંથી ચાલી પડે છે ॥૩॥
ਛੋਛੀ ਨਲੀ ਤੰਤੁ ਨਹੀ ਨਿਕਸੈ ਨਤਰ ਰਹੀ ਉਰਝਾਈ ॥
અંતે નળી ખાલી થઇ જાય છે શ્વાસ નીકળતો નથી તુર ઉલજેલી રહેતી નથી.
ਛੋਡਿ ਪਸਾਰੁ ਈਹਾ ਰਹੁ ਬਪੁਰੀ ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਸਮਝਾਈ ॥੪॥੩॥੫੪॥
કબીર હવે આ વાસનાને સમજાવીને કહે છે, હે ચંદ્રી વાસના! આ જંજટ છોડી દે અને હવે તો આ જીવનો છુટકારો કર ॥૪॥૩॥૫૪॥
ਗਉੜੀ ॥
ગૌરી રાગ॥
ਏਕ ਜੋਤਿ ਏਕਾ ਮਿਲੀ ਕਿੰਬਾ ਹੋਇ ਮਹੋਇ ॥
સદ્દગુરુના શબ્દની કૃપાથી જે મનુષ્યનું ધ્યાન પરમાત્માના પ્રકાશથી મળીને એક-રૂપ થઇ જાય છે તેની અંદર અહંકાર જરાય રહેતો નથી.
ਜਿਤੁ ਘਟਿ ਨਾਮੁ ਨ ਊਪਜੈ ਫੂਟਿ ਮਰੈ ਜਨੁ ਸੋਇ ॥੧॥
ફક્ત તે જ મનુષ્ય અહંકારથી દુઃખી હોય છે જેની અંદર પરમાત્માનું નામ ઉત્પન્ન થતું નથી ॥૧॥
ਸਾਵਲ ਸੁੰਦਰ ਰਾਮਈਆ ॥
હે સાંવલા સુંદર રામ!
ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਲਾਗਾ ਤੋਹਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ગુરુની કૃપાથી મારુ મન તો તારા ચરણોમાં જોડાયેલું છે મને અહંકાર શા માટે દુઃખી કરે? ॥૧॥વિરામ॥
ਸਾਧੁ ਮਿਲੈ ਸਿਧਿ ਪਾਈਐ ਕਿ ਏਹੁ ਜੋਗੁ ਕਿ ਭੋਗੁ ॥
અહંકારનો અભાવ અને આંતરિક શાંતિ-ઠંડની આ સિદ્ધિ સદ્દગુરુને મળવાથી જ મળે છે. પછી આ સિદ્ધિની સામે જોગીઓનો જોગ તુચ્છ છે દુનિયાના પદાર્થોને ભોગવા પણ કોઈ વસ્તુ નથી
ਦੁਹੁ ਮਿਲਿ ਕਾਰਜੁ ਊਪਜੈ ਰਾਮ ਨਾਮ ਸੰਜੋਗੁ ॥੨॥
જયારે સદ્દગુરુના શબ્દ અને શીખનું ધ્યાન મળે છે તે પરમાત્માના નામનું મેળાપ-રૂપી પરિણામ નીકળે છે. ॥૨॥
ਲੋਗੁ ਜਾਨੈ ਇਹੁ ਗੀਤੁ ਹੈ ਇਹੁ ਤਉ ਬ੍ਰਹਮ ਬੀਚਾਰ ॥
જગત સમજે છે કે સદ્દગુરુના શબ્દ કોઈ સાધારણ ગીત જ છે પરંતુ આ પરમાત્માના ગુણોનો વિચાર છે
ਜਿਉ ਕਾਸੀ ਉਪਦੇਸੁ ਹੋਇ ਮਾਨਸ ਮਰਤੀ ਬਾਰ ॥੩॥
જે અહંકારથી જીવતા જ મુક્તિ અપાવે છે જેમ કાશીમાં મનુષ્યને મરવાના સમયે શિવજીનો મુક્તિદાતા ઉપદેશ મળતો ખ્યાલ કરવામાં આવે છે ॥૩॥
ਕੋਈ ਗਾਵੈ ਕੋ ਸੁਣੈ ਹਰਿ ਨਾਮਾ ਚਿਤੁ ਲਾਇ ॥
જે પણ મનુષ્ય પ્રેમથી પ્રભુનું નામ ગાય છે અથવા સાંભળે છે
ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਸੰਸਾ ਨਹੀ ਅੰਤਿ ਪਰਮ ਗਤਿ ਪਾਇ ॥੪॥੧॥੪॥੫੫॥
કબીર કહે છે, આમાં કોઈ શંકા નથી કે તે જરૂર સૌથી ઉચ્ચ આધ્યાત્મિક સ્થિતિ પ્રાપ્ત કરી લે છે ॥૪॥૧॥૪॥૫૫॥
ਗਉੜੀ ॥
ગૌરી રાગ॥
ਜੇਤੇ ਜਤਨ ਕਰਤ ਤੇ ਡੂਬੇ ਭਵ ਸਾਗਰੁ ਨਹੀ ਤਾਰਿਓ ਰੇ ॥
હે ભાઈ! ધાર્મિક રીતો, વર્ણ આશ્રમની પોતાની-પોતાની રીત કરવાની ફરજ અને અન્ય કેટલાય પ્રકારના ધાર્મિક વ્રત કરવાથી અહંકાર મનુષ્યને સળગાવી દે છે.
ਕਰਮ ਧਰਮ ਕਰਤੇ ਬਹੁ ਸੰਜਮ ਅਹੰਬੁਧਿ ਮਨੁ ਜਾਰਿਓ ਰੇ ॥੧॥
જે જે પણ મનુષ્ય આવા પ્રયત્ન કરે છે તે બધા સંસાર સમુદ્રમાં ડૂબી જાય છે. આ રીતો સંસાર સમુદ્રથી પાર પાડતી નથી સંસારના વિકારોથી બચાવી શકતી નથી ॥૧॥ હે ભાઈ! જીવ અને રોજી દેનાર એક પરમાત્મા જ છે. તે તેને પોતાના મનથી કેમ ભુલાવી દીધા?
ਹੀਰਾ ਲਾਲੁ ਅਮੋਲੁ ਜਨਮੁ ਹੈ ਕਉਡੀ ਬਦਲੈ ਹਾਰਿਓ ਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
આ મનુષ્ય જન્મ જાણે હીરો છે અમૂલ્ય લાલ છે પરંતુ તે આ કોડીઓ માટે ગુમાવી દીધું છે ॥૧॥વિરામ॥
ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਤ੍ਰਿਖਾ ਭੂਖ ਭ੍ਰਮਿ ਲਾਗੀ ਹਿਰਦੈ ਨਾਹਿ ਬੀਚਾਰਿਓ ਰੇ ॥
હે ભાઈ! તે ક્યારેય પોતાના દિલમાં વિચાર કર્યો નથી કે ભટકણને કારણે તને તો માયાની ભૂખ-તરસ લાગેલી છે.
ਉਨਮਤ ਮਾਨ ਹਿਰਿਓ ਮਨ ਮਾਹੀ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਨ ਧਾਰਿਓ ਰੇ ॥੨॥
કર્મો ધર્મોમાં જ તું મસ્ત અને અહંકારમાં રહે છે. ગુરુના શબ્દ તે ક્યારેય પોતાના મનમાં વસાવ્યા નથી ॥૨॥
ਸੁਆਦ ਲੁਭਤ ਇੰਦ੍ਰੀ ਰਸ ਪ੍ਰੇਰਿਓ ਮਦ ਰਸ ਲੈਤ ਬਿਕਾਰਿਓ ਰੇ ॥
પ્રભુને ભુલવાને કારણે તું દુનિયાના સ્વાદોનો લોભી બની રહ્યો છે. ઇન્દ્રિયોની લાગણીઓથી પ્રેરિત થયેલ તું વિકારોના નશાનો સ્વાદ લેતો રહ્યો છે.
ਕਰਮ ਭਾਗ ਸੰਤਨ ਸੰਗਾਨੇ ਕਾਸਟ ਲੋਹ ਉਧਾਰਿਓ ਰੇ ॥੩॥
જેના માથા પર સારા ભાગ્ય જાગે છે તેને સાધુ-સંગતમાં લાવીને પ્રભુ વિકારોથી એવો બચાવે છે જેમ લાકડી લોખંડને સમુદ્રથી પાર પાડે છે ॥૩॥
ਧਾਵਤ ਜੋਨਿ ਜਨਮ ਭ੍ਰਮਿ ਥਾਕੇ ਅਬ ਦੁਖ ਕਰਿ ਹਮ ਹਾਰਿਓ ਰੇ ॥
યોનિઓમાં, જન્મોમાં દોડી-દોડીને, ભટકી-ભટકીને હું થાકી ગયો છું. દુઃખ સહી-સહીને બીજો આશરો છોડી બેઠો છું અને ગુરુની શરણ લીધી છે
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਗੁਰ ਮਿਲਤ ਮਹਾ ਰਸੁ ਪ੍ਰੇਮ ਭਗਤਿ ਨਿਸਤਾਰਿਓ ਰੇ ॥੪॥੧॥੫॥੫੬॥
કબીર કહે છે, સદ્દગુરુને મળતા જ પ્રભુનું નામ-રુપ સૌથી શ્રેષ્ઠ રસ ઉત્પન્ન થાય છે અને પ્રેમથી કરેલી પ્રભુની ભક્તિ સંસાર-સમુદ્રના વિકારોની લહેરોથી બચાવી લે છે ॥૪॥૧॥૫॥૫૬॥
ਗਉੜੀ ॥
ગૌરી રાગ॥
ਕਾਲਬੂਤ ਕੀ ਹਸਤਨੀ ਮਨ ਬਉਰਾ ਰੇ ਚਲਤੁ ਰਚਿਓ ਜਗਦੀਸ ॥
હે પાગલ મન! આ જગત પરમાત્માએ જીવોને વ્યસ્ત રાખવા માટે એક રમત બનાવી છે જેમ લોકો હાથીને પકડવા માટે પૂતળાની હાથણી બનાવે છે
ਕਾਮ ਸੁਆਇ ਗਜ ਬਸਿ ਪਰੇ ਮਨ ਬਉਰਾ ਰੇ ਅੰਕਸੁ ਸਹਿਓ ਸੀਸ ॥੧॥
તે હાથણીને જોઈને કામ-વાસનાને કારણે હાથી પકડાય છે અને પોતાના માથા પર હંમેશા મહાવતનો અંકુશ સહન કરે છે તેમ જ હે પાગલ મન! તું પણ મન-મોહની માયામાં ફસાઈને દુઃખ સહે છે ॥૧॥