ੴ ਸਤਿ ਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਭਉ ਨਿਰਵੈਰੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੈਭੰ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ନାମ ସତ୍ୟ ଅଟେ, ସେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସୃଷ୍ଟି-ମାନବ ଜାତିକୁ ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି,ସେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ, ନିର୍ଭର, ନିଃଶତ୍ରୁ ଅର୍ଥାତ ପ୍ରେମର ମୂର୍ତ୍ତି ଅଟନ୍ତି, ସେ କାଳାତୀତ, ଜନ୍ମ-ମରଣ ରହିତ, ସେ ସ୍ଵତଃ ପ୍ରକାଶମାନ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଗୁରୁ-କୃପାରୁ ଲବଧି ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਰਾਗੁ ਵਡਹੰਸੁ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰੁ ੧ ॥
ରାଗ ୱାଡହଂସ ମହଲା 1 ଘର 1 ॥
ਅਮਲੀ ਅਮਲੁ ਨ ਅੰਬੜੈ ਮਛੀ ਨੀਰੁ ਨ ਹੋਇ ॥
ଯଦି ନିଶାସକ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ନିଶା ମିଳେନାହିଁ ଏବଂ ମାଛକୁ ଜଳ ମିଳେନାହିଁ, ତାହାହେଲେ ସେମାନଙ୍କୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਜੋ ਰਤੇ ਸਹਿ ਆਪਣੈ ਤਿਨ ਭਾਵੈ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ଲୋକ ନିଜ ମାଲିକଙ୍କ ପ୍ରେମ-ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଛି, ତାହାକୁ ସବୁ କିଛି ଭଲ ଲାଗିଥାଏ॥1॥
ਹਉ ਵਾਰੀ ਵੰਞਾ ਖੰਨੀਐ ਵੰਞਾ ਤਉ ਸਾਹਿਬ ਕੇ ਨਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୋର ମାଲିକ! ମୁଁ ତୋର ନାମ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଛି॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਹਿਬੁ ਸਫਲਿਓ ਰੁਖੜਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਜਾ ਕਾ ਨਾਉ ॥
ମୋର ମାଲିକ-ପରମେଶ୍ଵର ଏକ ଫଳଦାୟକ ବୃକ୍ଷ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ଫଳ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ଅଟେ।
ਜਿਨ ਪੀਆ ਤੇ ਤ੍ਰਿਪਤ ਭਏ ਹਉ ਤਿਨ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥੨॥
ଯିଏ ନାମାମୃତ ପାନ କରିଛି, ସେ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ଏବଂ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ॥2॥
ਮੈ ਕੀ ਨਦਰਿ ਨ ਆਵਹੀ ਵਸਹਿ ਹਭੀਆਂ ਨਾਲਿ ॥
ତୁମେ ସବୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ସାଥିରେ ନିବାସ କରିଥାଇ ପାର, କିନ୍ତୁ ତୁମେ ମୋର ନଜରରେ ଆସୁ ନାହଁ।
ਤਿਖਾ ਤਿਹਾਇਆ ਕਿਉ ਲਹੈ ਜਾ ਸਰ ਭੀਤਰਿ ਪਾਲਿ ॥੩॥
ମୋର ତୃଷ୍ଣା କିପରି ମେଣ୍ଟି ପାରିବ, ଯେତେବେଳେ ସରୋବର ଏବଂ ମୋ’ ଭିତରେ ଅହଂକାର ରୂପୀ ଦିବାର ଅଛି॥3॥
ਨਾਨਕੁ ਤੇਰਾ ਬਾਣੀਆ ਤੂ ਸਾਹਿਬੁ ਮੈ ਰਾਸਿ ॥
ହେ ସଚ୍ଚା ମାଲିକ! ନାନକ ତୋର ବ୍ୟାପାରୀ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ତୁ ମୋର ପୁଞ୍ଜି ଅଟୁ।
ਮਨ ਤੇ ਧੋਖਾ ਤਾ ਲਹੈ ਜਾ ਸਿਫਤਿ ਕਰੀ ਅਰਦਾਸਿ ॥੪॥੧॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୋର ମନରୁ ଧୋକା ସେତେବେଳେ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇପାରେ, ଯେତେବେଳେ ତୋର ମହିମାସ୍ତୁତି ଏବଂ ତୋର ସମ୍ମୁଖରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥାଏ||4||1||
ਵਡਹੰਸੁ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ୱାଡହଂସ ମହଲା 1 ॥
ਗੁਣਵੰਤੀ ਸਹੁ ਰਾਵਿਆ ਨਿਰਗੁਣਿ ਕੂਕੇ ਕਾਇ ॥
ଗୁଣବାନ ଜୀବାତ୍ମା ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ନିର୍ଗୁଣ ଜୀବାତ୍ମା କାହିଁକି ଶୋକ କରୁଛି?
ਜੇ ਗੁਣਵੰਤੀ ਥੀ ਰਹੈ ਤਾ ਭੀ ਸਹੁ ਰਾਵਣ ਜਾਇ ॥੧॥
ଯଦି ସେ ଗୁଣବାନ ବନିଯାଏ, ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ॥1॥
ਮੇਰਾ ਕੰਤੁ ਰੀਸਾਲੂ ਕੀ ਧਨ ਅਵਰਾ ਰਾਵੇ ਜੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର ପତି-ପ୍ରଭୁ ପ୍ରେମ-ରସର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି, ପୁଣି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ କାହିଁକି ଆଉ କାହା ସହିତ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ?॥1॥ରୁହ॥
ਕਰਣੀ ਕਾਮਣ ਜੇ ਥੀਐ ਜੇ ਮਨੁ ਧਾਗਾ ਹੋਇ ॥
ଯଦି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସଦାଚାରଣ କରିଥାଏ ଏବଂ ନିଜ ମନକୁ ସୂତା ବନାଇ ଥାଏ, ତାହାହେଲେ
ਮਾਣਕੁ ਮੁਲਿ ਨ ਪਾਈਐ ਲੀਜੈ ਚਿਤਿ ਪਰੋਇ ॥੨॥
ସେ ସେଥିରେ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମନକୁ ହୀରା ଭଳି ଗୁନ୍ଥିଥାଏ, ଯାହା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ମୂଲ୍ୟରେ ମିଳି ପାରେ ନାହିଁ॥2॥
ਰਾਹੁ ਦਸਾਈ ਨ ਜੁਲਾਂ ਆਖਾਂ ਅੰਮੜੀਆਸੁ ॥
ମୁଁ ଅନ୍ୟ ଠାରୁ ମାର୍ଗ ପଚାରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ସ୍ଵୟଂ ସେଥିରେ ଚାଲେ ନାହିଁ, ପୁଣି କହିଥାଏ ଯେ ମୁଁ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଛି।
ਤੈ ਸਹ ਨਾਲਿ ਅਕੂਅਣਾ ਕਿਉ ਥੀਵੈ ਘਰ ਵਾਸੁ ॥੩॥
ହେ ପତି-ପରମେଶ୍ଵର! ତୋ’ ସାଥିରେ ତ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରୁନାହିଁ; ପୁଣି ତୋର ଘରେ ମୋତେ କିପରି ନିବାସ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ?॥3॥
ਨਾਨਕ ਏਕੀ ਬਾਹਰਾ ਦੂਜਾ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥
ହେ ନାନକ! ଏକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਤੈ ਸਹ ਲਗੀ ਜੇ ਰਹੈ ਭੀ ਸਹੁ ਰਾਵੈ ਸੋਇ ॥੪॥੨॥
ଯଦି ଜୀବାତ୍ମା ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ଅନୁରକ୍ତ ରହିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ତୋର ସାଥିରେ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ||4||2||
ਵਡਹੰਸੁ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰੁ ੨ ॥
ୱଡହଂସ ମହଲା 1 ଘର 2 ॥
ਮੋਰੀ ਰੁਣ ਝੁਣ ਲਾਇਆ ਭੈਣੇ ਸਾਵਣੁ ਆਇਆ ॥
ହେ ମୋର ଭଉଣୀ! ବର୍ଷା ଋତୁ ଆସିଛି, ବର୍ଷା ଋତୁର କଳା ମେଘ ଦେଖି ମୟୂର ଖୁସି ହୋଇ ମଧୁର ଗାନ ଗାଉଛି।
ਤੇਰੇ ਮੁੰਧ ਕਟਾਰੇ ਜੇਵਡਾ ਤਿਨਿ ਲੋਭੀ ਲੋਭ ਲੁਭਾਇਆ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ! ତୋର ପ୍ରକୃତି ମୋତେ ଫସାଇଛି, ଯାହା ମୋର ଲୋଭୀ ମନକୁ ମୁଗ୍ଧ କରି ଦେଇଛି।
ਤੇਰੇ ਦਰਸਨ ਵਿਟਹੁ ਖੰਨੀਐ ਵੰਞਾ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਵਿਟਹੁ ਕੁਰਬਾਣੋ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ତୋର ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ମୁଁ ଟୁକୁଡା ଟୁକୁଡା ହୋଇଯିବି ଏବଂ ତୋର ନାମ ପ୍ରତି ମୁଁ ସର୍ବଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਜਾ ਤੂ ਤਾ ਮੈ ਮਾਣੁ ਕੀਆ ਹੈ ਤੁਧੁ ਬਿਨੁ ਕੇਹਾ ਮੇਰਾ ਮਾਣੋ ॥
ଏବେ, ଯେତେବେଳେ ତୁ ମୋର ଅଟୁ, ମୁଁ ତୋ’ ଉପରେ ଗର୍ବ କରିଥାଏ, ତୋ’ ବ୍ୟତୀତ ମୋର କି ଗର୍ବ ଅଟେ?
ਚੂੜਾ ਭੰਨੁ ਪਲੰਘ ਸਿਉ ਮੁੰਧੇ ਸਣੁ ਬਾਹੀ ਸਣੁ ਬਾਹਾ ॥
ହେ ମୁଗ୍ଧ ନାରୀ! ନିଜେ ପିନ୍ଧିଥିବା ଚୁଡିକୁ ବାହୁ ସହିତ ଭାଙ୍ଗି ଦିଅ,
ਏਤੇ ਵੇਸ ਕਰੇਦੀਏ ਮੁੰਧੇ ਸਹੁ ਰਾਤੋ ਅਵਰਾਹਾ ॥
ହେ ମୁଗ୍ଧା ନାରୀ! ତୁ ଏତେ ହାର-ଶୃଙ୍ଗାର କରିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ତୋର ପତି-ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ୟ କାହାର ପ୍ରୀତିରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଛନ୍ତି।