ਜਨਮ ਮਰਣ ਅਨੇਕ ਬੀਤੇ ਪ੍ਰਿਅ ਸੰਗ ਬਿਨੁ ਕਛੁ ਨਹ ਗਤੇ ॥
ଜନ୍ମ-ମରଣର ଅନେକ ଚକ୍ର ବିତାଇଛି, କିନ୍ତୁ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତିର ବିନା ମୋର କୌଣସି ଗତି ନାହିଁ।
ਕੁਲ ਰੂਪ ਧੂਪ ਗਿਆਨਹੀਨੀ ਤੁਝ ਬਿਨਾ ਮੋਹਿ ਕਵਨ ਮਾਤ ॥
(ହେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ!) ମୋର କୌଣସି ବଢିଆ କୁଳ ନାହିଁ, ମୋର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ନାହିଁ, ଅନ୍ତର (ଗୁଣର) ସୁଗନ୍ଧି ନାହିଁ, ମୋତେ ଆତ୍ମିକ ଜୀବନ ବିଷୟରେ କିଛି ଜଣା ନାହିଁ। (ହେ ପ୍ରିୟ!) ତୋର ବିନା ମୋର କିଏ ରଖୁଆଳ କିଏ ଅଛି?
ਕਰ ਜੋੜਿ ਨਾਨਕੁ ਸਰਣਿ ਆਇਓ ਪ੍ਰਿਅ ਨਾਥ ਨਰਹਰ ਕਰਹੁ ਗਾਤ ॥੧॥
ହେ ପ୍ରିୟ ନାଥ! ନାନକ ହାତ ଯୋଡି ତୋର ଶରଣ ଆସିଛନ୍ତି, ମୋର ମୁକ୍ତି କର॥1॥
ਮੀਨਾ ਜਲਹੀਨ ਮੀਨਾ ਜਲਹੀਨ ਹੇ ਓਹੁ ਬਿਛੁਰਤ ਮਨ ਤਨ ਖੀਨ ਹੇ ਕਤ ਜੀਵਨੁ ਪ੍ਰਿਅ ਬਿਨੁ ਹੋਤ ॥
ହେ ଭାଇ! ଯେତେବେଳେ ମାଛ ପାଣିରୁ ବାହାରି ଯାଏ, ତାହାର ମନ ଓ ଶରୀର ଶିଥିଳ ହୋଇଯାଏ। ସେହି ପରି ପ୍ରିୟ ପତିଙ୍କ ବିନା ମୁଁ କିପରି ବଞ୍ଚିବି?
ਸਨਮੁਖ ਸਹਿ ਬਾਨ ਸਨਮੁਖ ਸਹਿ ਬਾਨ ਹੇ ਮ੍ਰਿਗ ਅਰਪੇ ਮਨ ਤਨ ਪ੍ਰਾਨ ਹੇ ਓਹੁ ਬੇਧਿਓ ਸਹਜ ਸਰੋਤ ॥
ହେ ଭାଇ! ହରିଣ ଆତ୍ମିକ ଜୀବନ ଦେଉଥିବା ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ନିଜ ମନ, ଶରୀର ଓ ପ୍ରାଣ (ସବୁ କିଛି ସେହି ମିଠା ସ୍ଵରରେ)ସମର୍ପଣ କରିଦିଏ, (ଆଉ) ସିଧା ମୁହଁ ଉପରେ (ଶିକାରୀର) ତୀର ସହି ନିଏ , ସାମନାରେ ମୁହଁ ରଖି ତୀର ସହି ନିଏ।
ਪ੍ਰਿਅ ਪ੍ਰੀਤਿ ਲਾਗੀ ਮਿਲੁ ਬੈਰਾਗੀ ਖਿਨੁ ਰਹਨੁ ਧ੍ਰਿਗੁ ਤਨੁ ਤਿਸੁ ਬਿਨਾ ॥
ନିଜ ପ୍ରିୟ ସହିତ ମୋର ପ୍ରୀତି ହୋଇଛି, ତାହାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ପାଇଁ ମୁଁ ବୈରାଗୀ ହୋଇଯାଇଛି, ସେହି ତନକୁ ଧିକାର ଅଟେ ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିନା ଏକ କ୍ଷଣ ମଧ୍ୟ ରହି ପାରେନାହିଁ।
ਪਲਕਾ ਨ ਲਾਗੈ ਪ੍ਰਿਅ ਪ੍ਰੇਮ ਪਾਗੈ ਚਿਤਵੰਤਿ ਅਨਦਿਨੁ ਪ੍ਰਭ ਮਨਾ ॥
ନିଜ ପ୍ରିୟଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ଏତେ ମଗ୍ନ ହୋଇଯାଇଛି ଯେ ମୋର ପଲକ ବନ୍ଦ ହୁଏନାହିଁ, ମୋର ମନ ରାତି ଦିନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਸ੍ਰੀਰੰਗ ਰਾਤੇ ਨਾਮ ਮਾਤੇ ਭੈ ਭਰਮ ਦੁਤੀਆ ਸਗਲ ਖੋਤ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇ ଆଉ ତାହାଙ୍କ ନାମରେ ମସ୍ତ ହୋଇ ମୁଁ ସବୁ ଭୟ, ଭ୍ରମ, ଦ୍ଵିଧା ନିବୃତ୍ତ କରିଦେଇଛି।
ਕਰਿ ਮਇਆ ਦਇਆ ਦਇਆਲ ਪੂਰਨ ਹਰਿ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਨਕ ਮਗਨ ਹੋਤ ॥੨॥
ନାନକ ପ୍ରାର୍ଥନା କଟନ୍ତି ଯେ ହେ ଦୟାଳୁ ଏବଂ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହରି! ନିଜ ଦୟା ଏବଂ କୃପା କର, ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ତୋର ପ୍ରେମରେ ମଗ୍ନ ହୋଇଯିବି। ॥2॥
ਅਲੀਅਲ ਗੁੰਜਾਤ ਅਲੀਅਲ ਗੁੰਜਾਤ ਹੇ ਮਕਰੰਦ ਰਸ ਬਾਸਨ ਮਾਤ ਹੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਮਲ ਬੰਧਾਵਤ ਆਪ ॥
ଭଅଁର ଫୁଲ ପାଖରେ ରହିଥାଏ, ଫୁଲର ରସ, ସୁଗନ୍ଧି, ଏବଂ ମହୁରେ ମସ୍ତ ହୋଇ କମଳର ପ୍ରେମର କାରଣରୁ ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ଫସାଇ ଥାଏ।
ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਚਿਤ ਪਿਆਸ ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਚਿਤ ਪਿਆਸ ਹੇ ਘਨ ਬੂੰਦ ਬਚਿਤ੍ਰਿ ਮਨਿ ਆਸ ਹੇ ਅਲ ਪੀਵਤ ਬਿਨਸਤ ਤਾਪ ॥
ଚାତକ ଚିତ୍ତରେ ଜଳ ବିନ୍ଦୁର ତୃଷ୍ଣା ଥାଏ, ତାହାର ଚିତ୍ତ ମେଘର ବିଚିତ୍ର ବୁନ୍ଦା ପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳ ଥାଏ, ଯାହାର ପାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଚାତକର ପାପ ନାଶ ହୋଇଯାଏ।
ਤਾਪਾ ਬਿਨਾਸਨ ਦੂਖ ਨਾਸਨ ਮਿਲੁ ਪ੍ਰੇਮੁ ਮਨਿ ਤਨਿ ਅਤਿ ਘਨਾ ॥
ହେ ତାପନାଶକ! ହେ ଦୁଃଖନାଶକ ହରି! ମୋତେ ମିଳ, ମୋର ତନ-ମନରେ ବହୁତ ପ୍ରେମ ଅଛି।
ਸੁੰਦਰੁ ਚਤੁਰੁ ਸੁਜਾਨ ਸੁਆਮੀ ਕਵਨ ਰਸਨਾ ਗੁਣ ਭਨਾ ॥
ହେ ସୁନ୍ଦର, ଚତୁର ସ୍ଵାମୀ! ମୁଁ କେଉଁ ଜିହ୍ଵାରେ ତୋର ଗୁଣଗାନ କରିବି?
ਗਹਿ ਭੁਜਾ ਲੇਵਹੁ ਨਾਮੁ ਦੇਵਹੁ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਧਾਰਤ ਮਿਟਤ ਪਾਪ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ମୋର ବାହୁ ଧର ଆଉ ନିଜ ନାମ ପ୍ରଦାନ କର, ଯାହା ଉପରେ ତୁ ଦୟା-ଦୃଷ୍ଟି କରୁ, ତାହାର ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਜੰਪੈ ਪਤਿਤ ਪਾਵਨ ਹਰਿ ਦਰਸੁ ਪੇਖਤ ਨਹ ਸੰਤਾਪ ॥੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ପତିତପାବନ ହରିଙ୍କ ହିଁ ନାମ ଜପ କରିଥାଏ ଆଉ ହରି-ଦର୍ଶନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଏବେ ମୋତେ କୌଣସି ଦୁଃଖ ଲାଗେ ନାହିଁ॥3॥
ਚਿਤਵਉ ਚਿਤ ਨਾਥ ਚਿਤਵਉ ਚਿਤ ਨਾਥ ਹੇ ਰਖਿ ਲੇਵਹੁ ਸਰਣਿ ਅਨਾਥ ਹੇ ਮਿਲੁ ਚਾਉ ਚਾਈਲੇ ਪ੍ਰਾਨ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଚିତ୍ତରେ ନାଥକୁ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ, ହେ ନାଥ! ମୁଁ, ଅନାଥକୁ, ନିଜ ଶରଣରେ ରଖ, ତୋ’ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ମୋର ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ ଆଉ ମୋର ପ୍ରାଣକୁ ତୋର ହିଁ ଆବଶ୍ୟକ ଅଛି।
ਸੁੰਦਰ ਤਨ ਧਿਆਨ ਸੁੰਦਰ ਤਨ ਧਿਆਨ ਹੇ ਮਨੁ ਲੁਬਧ ਗੋਪਾਲ ਗਿਆਨ ਹੇ ਜਾਚਿਕ ਜਨ ਰਾਖਤ ਮਾਨ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ସୁନ୍ଦର ତନରେ ହିଁ ମୋର ଧ୍ୟାନ ଲାଗିଛି, ହେ ଗୋପାଳ! ତୋର ଜ୍ଞାନ ମୋର ମନ ମୋହିତ କରି ଦେଇଛି, ତୁମେ ହିଁ ନିଜ ଯାଚକ ସେବକର ମାନ ସମ୍ମାନ ରଖିଥାଅ।
ਪ੍ਰਭ ਮਾਨ ਪੂਰਨ ਦੁਖ ਬਿਦੀਰਨ ਸਗਲ ਇਛ ਪੁਜੰਤੀਆ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାନ ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦାନ କରିଛ, ତୁମେ ଦୁଃଖର ମଧ୍ୟ ନାଶ କରୁଛ, ମୋର ସବୁ ଇଛା ତୁମେ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଛ।`
ਹਰਿ ਕੰਠਿ ਲਾਗੇ ਦਿਨ ਸਭਾਗੇ ਮਿਲਿ ਨਾਹ ਸੇਜ ਸੋਹੰਤੀਆ ॥
ସେହି ଦିନ ବଡ ଭାଗ୍ୟବାନ ଥିଲା, ଯେବେ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ନିଜ ଗଳାରେ ଲଗାଇଛନ୍ତି, ନିଜ କାନ୍ତ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମିଳିବା ଦ୍ଵାରା ମୋର ହୃଦୟ ରୂପୀ ସେଜ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଯାଇଛି।
ਪ੍ਰਭ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਧਾਰੀ ਮਿਲੇ ਮੁਰਾਰੀ ਸਗਲ ਕਲਮਲ ਭਏ ਹਾਨ ॥
ଯେବେ ପ୍ରଭୁ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି ଧାରଣ କରିଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ସେ ମୁରାରୀ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ଆସି ମିଳିଛନ୍ତି ଆଉ ସେତେବେଳେ ମୋର ସବୁ ପାପ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି।
ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕ ਮੇਰੀ ਆਸ ਪੂਰਨ ਮਿਲੇ ਸ੍ਰੀਧਰ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨ ॥੪॥੧॥੧੪॥
ନାନକ ବନ୍ଦନା କରନ୍ତି ଯେ ମୋର ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଇଛି, କାରଣ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ଶ୍ରୀଧର ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ମିଳିଛନ୍ତି॥4॥1॥14॥
ੴ ਸਤਿਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਭਉ ਨਿਰਵੈਰੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੈਭੰ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ସବୁଙ୍କ ମାଲିକ ସେହି ପରମପିତା ଏକ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ନାମ ସତ୍ୟ ଅଟେ, ସେ ସେ ସୃଷ୍ଟିର ରଚନା କରିଛନ୍ତି, ସେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଅଟନ୍ତି, ସେ ଭୟ ରହିତ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ କେହି ଶତ୍ରୁ ନାହାନ୍ତି, ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମାନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଥାନ୍ତି, ସେ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରୁ ମୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି, ସେ ସ୍ଵୟଂ ପ୍ରକାଶମାନ ଅଟନ୍ତି, ସେ ଗୁରୁ-କୃପା ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਵਾਰ ਸਲੋਕਾ ਨਾਲਿ ਸਲੋਕ ਭੀ ਮਹਲੇ ਪਹਿਲੇ ਕੇ ਲਿਖੇ ਟੁੰਡੇ ਅਸ ਰਾਜੈ ਕੀ ਧੁਨੀ ॥
ୱାର ଶ୍ଳୋକ ସଂହିତା ଶ୍ଳୋକ ମଧ୍ୟ ମହଲାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଲେଖାଯାଇଛି, ଅସରାଜଙ୍କ ଧ୍ୱନିରେ ଗାଁ କରିବାକୁ ହେବ।
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਬਲਿਹਾਰੀ ਗੁਰ ਆਪਣੇ ਦਿਉਹਾੜੀ ਸਦ ਵਾਰ ॥
ମୁଁ ନିଜର ସେହି ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ଦିନରେ ଶହେ ଥର ସମର୍ପିତ ହେଉଛି,
ਜਿਨਿ ਮਾਣਸ ਤੇ ਦੇਵਤੇ ਕੀਏ ਕਰਤ ਨ ਲਾਗੀ ਵਾਰ ॥੧॥
ଯିଏ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା ବନାଇବା ପାଇଁ କୌଣସି ବିଳମ୍ବ କରିନାହାନ୍ତି॥1॥