ਜਿਨਾ ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਦੇ ਵਡਿਆਈ ਸੇ ਜਨ ਸਚੀ ਦਰਗਹਿ ਜਾਣੇ ॥੧੧॥
ଯେଉଁ ଲୋକକୁ ତୁମେ ଗୁରୁମୁଖୀର ବଡିମା ପ୍ରଦାନ କରିଛ, ସେ ତୋର ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ବିଖ୍ୟାତ ହୋଇଯାଏ॥11॥
ਸਲੋਕੁ ਮਰਦਾਨਾ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମରଦାନା 1॥
ਕਲਿ ਕਲਵਾਲੀ ਕਾਮੁ ਮਦੁ ਮਨੂਆ ਪੀਵਣਹਾਰੁ ॥
ଏହି କଳିଯୁଗ କାମବାସନାର ମଦିରାରେ ଭରି ମଦିରାଳୟ ଅଟେ, ମନ ପିଇଥାଏ
ਕ੍ਰੋਧ ਕਟੋਰੀ ਮੋਹਿ ਭਰੀ ਪੀਲਾਵਾ ਅਹੰਕਾਰੁ ॥
ମୋହରେ ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇଥିବା ଗିଲାସ ହେଉଛି କ୍ରୋଧର ଗିଲାସ, ଯାହା ଅହଂକାର ପିଆଇ ଥାଏ।
ਮਜਲਸ ਕੂੜੇ ਲਬ ਕੀ ਪੀ ਪੀ ਹੋਇ ਖੁਆਰੁ ॥
ମିଥ୍ୟା ଲୋଭର ଦୁନିଆରେ କାମବାସନାର ମଦିରା ପିଇ ପିଇ ଜୀବ ବରବାଦ ହେଉଅଛି।
ਕਰਣੀ ਲਾਹਣਿ ਸਤੁ ਗੁੜੁ ਸਚੁ ਸਰਾ ਕਰਿ ਸਾਰੁ ॥
ଏଥିପାଇଁ ହେ ଜୀବ! ଶୁଭ କର୍ମ ତୋର ପାତ୍ର ଏବଂ ସତ୍ୟ ତୋର ଗୁଡ ଅଟେ, ଏଥିରେ ତୁ ସତ୍ୟନାମର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମଦିରା ଉତ୍ପନ୍ନ କର।
ਗੁਣ ਮੰਡੇ ਕਰਿ ਸੀਲੁ ਘਿਉ ਸਰਮੁ ਮਾਸੁ ਆਹਾਰੁ ॥
ଗୁଣକୁ ନିଜ ରୁଟି, ଶାଳୀନତାକୁ ନିଜ ଘିଅ ତଥା ଲଜ୍ଜାକୁ ଖାଇବା ପାଇଁ ନିଜକୁ ମାଂସାହାର ବନାଅ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਈਐ ਨਾਨਕਾ ਖਾਧੈ ਜਾਹਿ ਬਿਕਾਰ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଏପରି ଭୋଜନ ଭୋଜନ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନିଲେ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ଯାହା ଖାଇଲେ ସବୁ ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਮਰਦਾਨਾ ੧ ॥
ମରଦାନା 1 ॥
ਕਾਇਆ ਲਾਹਣਿ ਆਪੁ ਮਦੁ ਮਜਲਸ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਧਾਤੁ ॥
ମନୁଷ୍ୟର ଶରୀର ଏକ ପାତ୍ର ଅଟେ, ଅହଂତ୍ଵ ମଦିରା ଅଟେ ଏବଂ ତୃଷ୍ଣାର ଏକ ଅଞ୍ଚଳ ଅଟେ।
ਮਨਸਾ ਕਟੋਰੀ ਕੂੜਿ ਭਰੀ ਪੀਲਾਏ ਜਮਕਾਲੁ ॥
ମନର ମନୋରଥ- ବାସନାର ଗିଲାସ ମିଥ୍ୟାରେ ଭରପୁର ଅଟେ ଏବଂ ଯମଦୂତ ଗିଲାସ ପିଆଇଥାଏ।
ਇਤੁ ਮਦਿ ਪੀਤੈ ਨਾਨਕਾ ਬਹੁਤੇ ਖਟੀਅਹਿ ਬਿਕਾਰ ॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ମଦିରାକୁ ପିଇଲେ ଜୀବ ଅତ୍ୟଧିକ ପାପ-ବିକାର ଅର୍ଜନ କରିଥାଏ।
ਗਿਆਨੁ ਗੁੜੁ ਸਾਲਾਹ ਮੰਡੇ ਭਉ ਮਾਸੁ ਆਹਾਰੁ ॥
ବ୍ରହ୍ମ-ଜ୍ଞାନକୁ ନିଜ ଗୁଡ, ପ୍ରଭୁ-ଭଜନକୁ ନିଜ ରୋଟି ତଥା ପ୍ରଭୁ-ଭୟକୁ ଖାଇବା ପାଇଁ ନିଜେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର।
ਨਾਨਕ ਇਹੁ ਭੋਜਨੁ ਸਚੁ ਹੈ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਆਧਾਰੁ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ଭୋଜନ ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟେ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସତ୍ୟନାମ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନର ଆଧାର ହୋଇଥାଏ॥2॥
ਕਾਂਯਾਂ ਲਾਹਣਿ ਆਪੁ ਮਦੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਤਿਸ ਕੀ ਧਾਰ ॥
ଯଦି ଏହି ଶରୀର ପାତ୍ର ଅଟେ, ଆତ୍ମ-ଜ୍ଞାନର ମଦିରା ହେଉ, ତାହାହେଲେ ନାମାମୃତ ତାହାର ଧାରା ବନିଯାଏ।
ਸਤਸੰਗਤਿ ਸਿਉ ਮੇਲਾਪੁ ਹੋਇ ਲਿਵ ਕਟੋਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਭਰੀ ਪੀ ਪੀ ਕਟਹਿ ਬਿਕਾਰ ॥੩॥
ଯଦି ସତସଙ୍ଗତିରେ ସମ୍ମିଳିତ ହୁଅ, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ସୁରତିର ଗିଲାସ ଯାହା ନାମାମୃତରେ ଭରି ରହିଛି, ତାହାକୁ ପିଇ ପାପ-ବିକାର ଦୂର ହୋଇଯାଏ। ||3||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਆਪੇ ਸੁਰਿ ਨਰ ਗਣ ਗੰਧਰਬਾ ਆਪੇ ਖਟ ਦਰਸਨ ਕੀ ਬਾਣੀ ॥
ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦେବତା, ମାନବ, ଗଣ ତଥା ଗନ୍ଧର୍ବ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଷଡଦର୍ଶନର ସ୍ରଷ୍ଟା ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਸਿਵ ਸੰਕਰ ਮਹੇਸਾ ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଶିବଶଙ୍କର ମହେଶ୍ଵର ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ କାହାଣୀ ବର୍ଣ୍ଣନା କରନ୍ତି।
ਆਪੇ ਜੋਗੀ ਆਪੇ ਭੋਗੀ ਆਪੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਫਿਰੈ ਬਿਬਾਣੀ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଯୋଗୀ, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଭୋଗୀ ତଥା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବନି ଜଙ୍ଗଲରେ ଭ୍ରମଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪੈ ਨਾਲਿ ਗੋਸਟਿ ਆਪਿ ਉਪਦੇਸੈ ਆਪੇ ਸੁਘੜੁ ਸਰੂਪੁ ਸਿਆਣੀ ॥
ପରମାତ୍ମା ନିଜ ସାଥିରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ-ଗୋଷ୍ଠୀ କରିଥାନ୍ତି, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଉପଦେଶ ଦେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବିଦ୍ଵାନ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪਣਾ ਚੋਜੁ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਆਪੇ ਆਪੇ ਸਭਨਾ ਜੀਆ ਕਾ ਹੈ ਜਾਣੀ ॥੧੨॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ଜଗତ ଲୀଳା ରଚନା କରି ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦେଖିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଜ୍ଞାତା ଅଟନ୍ତି||12||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3 ॥
ਏਹਾ ਸੰਧਿਆ ਪਰਵਾਣੁ ਹੈ ਜਿਤੁ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਰਾ ਚਿਤਿ ਆਵੈ ॥
ସେହି ସନ୍ଧ୍ୟାର ପ୍ରାର୍ଥନା ସ୍ଵୀକୃତ ଅଟେ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ମୋର ହରି-ପ୍ରଭୁ ମନରେ ସ୍ମରଣ ଆସିଥାନ୍ତି।
ਹਰਿ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਊਪਜੈ ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਜਲਾਵੈ ॥
ଏହା ଦ୍ଵାରା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସାଥିରେ ପ୍ରୀତି ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଏହା ମାୟାର ମୋହକୁ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਦੁਬਿਧਾ ਮਰੈ ਮਨੂਆ ਅਸਥਿਰੁ ਸੰਧਿਆ ਕਰੇ ਵੀਚਾਰੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଦ୍ଵିଧାର ନାଶ ହୋଇଯାଏ, ମନ ସ୍ଥିର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ସ୍ମରଣକୁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ସନ୍ଧ୍ୟାର ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸੰਧਿਆ ਕਰੈ ਮਨਮੁਖੀ ਜੀਉ ਨ ਟਿਕੈ ਮਰਿ ਜੰਮੈ ਹੋਇ ਖੁਆਰੁ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ସନ୍ଧ୍ୟାର ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ତାହାର ଚିତ୍ତ ସ୍ଥିର ହୁଏନାହିଁ ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସେ ଜନ୍ମ ମରଣର ଚକ୍ରରେ ଫସି ବିନିଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ||1||
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3 ॥
ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਕਰਤੀ ਸਭੁ ਜਗੁ ਫਿਰੀ ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਇ ॥
ପ୍ରିୟ ପ୍ରିୟ ଡାକି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରେ ଭ୍ରମଣ କରିଛି, କିନ୍ତୁ ମୋର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਗਈ ਪਿਰੁ ਪਾਇਆ ਘਰਿ ਆਇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ସଦଗୁରୁଙ୍କ ମିଶି ମୋର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟି ଯାଇଛି ଏବଂ ନିଜ ପ୍ରିୟ-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ହୃଦୟ ରୂପୀ ଘରେ ହିଁ ପାଇଛି ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି ॥
ਆਪੇ ਤੰਤੁ ਪਰਮ ਤੰਤੁ ਸਭੁ ਆਪੇ ਆਪੇ ਠਾਕੁਰੁ ਦਾਸੁ ਭਇਆ ॥
ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସତ୍ୟରେ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସମସ୍ତ ତତ୍ତ୍ଵର ପରମ ତତ୍ତ୍ଵ ଅଟେ, ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସେବକ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਦਸ ਅਠ ਵਰਨ ਉਪਾਇਅਨੁ ਆਪਿ ਬ੍ਰਹਮੁ ਆਪਿ ਰਾਜੁ ਲਇਆ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସଂସାରର ଅଠର ବର୍ଗକୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ରଚୟିତା ବ୍ରହ୍ମା ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ନିଜ ହୁକୁମକୁ ଚଳାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਆਪੇ ਮਾਰੇ ਆਪੇ ਛੋਡੈ ਆਪੇ ਬਖਸੇ ਕਰੇ ਦਇਆ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁଙ୍କୁ ମାରନ୍ତି, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୁକ୍ତ କରନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦୟା ବୃଷ୍ଟି ଧାରଣ କରି କ୍ଷମା ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪਿ ਅਭੁਲੁ ਨ ਭੁਲੈ ਕਬ ਹੀ ਸਭੁ ਸਚੁ ਤਪਾਵਸੁ ਸਚੁ ਥਿਆ ॥
ସେ ଅଭ୍ରାନ୍ତ ଏବଂ କଦାପି ଭୁଲନ୍ତି ନାହିଁ, ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନ୍ୟାୟ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ସତ୍ୟ ଅଟେ ତଥା ସେ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਜਿਨਾ ਬੁਝਾਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਿਨ ਅੰਦਰਹੁ ਦੂਜਾ ਭਰਮੁ ਗਇਆ ॥੧੩॥
ଯେଉଁ ଗୁରୁମୁଖୀକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ତାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରୁ ଦ୍ଵିଧା ଏବଂ ଭ୍ରମ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ||13||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੫ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 5 ॥
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਨ ਸਿਮਰਹਿ ਸਾਧਸੰਗਿ ਤੈ ਤਨਿ ਉਡੈ ਖੇਹ ॥
ଯିଏ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଭାରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ, ସେହି ଶରୀର ଧୂଳି ଭଳି ଉଡିଯାଏ।
ਜਿਨਿ ਕੀਤੀ ਤਿਸੈ ਨ ਜਾਣਈ ਨਾਨਕ ਫਿਟੁ ਅਲੂਣੀ ਦੇਹ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ରସହୀନ ଦେହକୁ ଧିକ୍କାର ଅଟେ, ଯିଏ ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜାଣେ ନାହିଁ, ଯିଏ ତାହାକୁ ବନାଇଛନ୍ତି ||1|