ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤਿਸੁ ਜਨ ਬਲਿਹਾਰੀ ਤੇਰਾ ਦਾਨੁ ਸਭਨੀ ਹੈ ਲੀਤਾ ॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି, “ ଏପରି ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତ ପ୍ରତି ମୁଁ ସମର୍ପିତ ଅଟେ ଏବଂ ତୋର ଦାନ ସମସ୍ତେ ନେଇଛନ୍ତି॥2॥
ਤਉ ਭਾਣਾ ਤਾਂ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਅਘਾਏ ਰਾਮ ॥
ହେ ପୂଜ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵର! ଯେବେ ତୁମକୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ତୁମେ ତୃପ୍ତ ଓ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଇଛ।
ਮਨੁ ਥੀਆ ਠੰਢਾ ਸਭ ਤ੍ਰਿਸਨ ਬੁਝਾਏ ਰਾਮ ॥
ମୋର ମନ ଶୀତଳ ହୋଇଯାଇଛି ଏବଂ ମୋର ସବୁ ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਮਨੁ ਥੀਆ ਠੰਢਾ ਚੂਕੀ ਡੰਝਾ ਪਾਇਆ ਬਹੁਤੁ ਖਜਾਨਾ ॥
ମୋର ମନ ଶୀତଳ ହୋଇଯାଇଛି, ଜ୍ଵଳନ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ଏବଂ ମୋତେ ତୋର ନାମର ବଡ ଭଣ୍ଡାର ମିଳିଯାଇଛି।
ਸਿਖ ਸੇਵਕ ਸਭਿ ਭੁੰਚਣ ਲਗੇ ਹੰਉ ਸਤਗੁਰ ਕੈ ਕੁਰਬਾਨਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସବୁ ଶିଷ୍ୟ ଏବଂ ସେବକ ଏହାକୁ ସେବନ କରିଥାନ୍ତି, ମୁଁ ନିଜ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਨਿਰਭਉ ਭਏ ਖਸਮ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ਜਮ ਕੀ ਤ੍ਰਾਸ ਬੁਝਾਏ ॥
ମାଲିକଙ୍କ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ହେବା କାରଣରୁ ମୁଁ ମୃତ୍ୟୁର ଭୟକୁ ଦୂର କରି ନିର୍ଭୀକ ହୋଇଯାଇଛି।
ਨਾਨਕ ਦਾਸੁ ਸਦਾ ਸੰਗਿ ਸੇਵਕੁ ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਕਰੰਉ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥੩॥
ଦାସ ନାନକ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ସର୍ବଦା ନିଜ ସେବକ ସାଥିରେ ରୁହ, ଯାହା ଫଳରେ ତୋର ଚରଣରେ ବୃତ୍ତି ଲଗାଇ ମୁଁ ତୋର ଭକ୍ତି କରୁଥିବି॥3
ਪੂਰੀ ਆਸਾ ਜੀ ਮਨਸਾ ਮੇਰੇ ਰਾਮ ॥
ହେ ମୋର ରାମ! ମୋର ଆଶା ଏବଂ ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଇଛି।
ਮੋਹਿ ਨਿਰਗੁਣ ਜੀਉ ਸਭਿ ਗੁਣ ਤੇਰੇ ਰਾਮ ॥
ମୁଁ ଗୁଣହୀନ ଅଟେ ଏବଂ ସବୁ ଗୁଣ ତୁମ ଠାରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି।
ਸਭਿ ਗੁਣ ਤੇਰੇ ਠਾਕੁਰ ਮੇਰੇ ਕਿਤੁ ਮੁਖਿ ਤੁਧੁ ਸਾਲਾਹੀ ॥
ହେ ମୋର ଠାକୁର! ସବୁ ଗୁଣ ତୁମ ଠାରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି, ପୁଣି ମୁଁ କେଉଁ ମୁହଁରେ ତୋର ମହିମା ଗାନ କରିବି?
ਗੁਣੁ ਅਵਗੁਣੁ ਮੇਰਾ ਕਿਛੁ ਨ ਬੀਚਾਰਿਆ ਬਖਸਿ ਲੀਆ ਖਿਨ ਮਾਹੀ ॥
ମୋର ଗୁଣ ଓ ଅବଗୁଣ ଆଡକୁ ତୁ ଆଦୌ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ନାହୁଁ ଏବଂ ତୁ ମୋତେ ଏକ କ୍ଷଣରେ ହିଁ କ୍ଷମା କରି ଦେଇଛୁ।
ਨਉ ਨਿਧਿ ਪਾਈ ਵਜੀ ਵਾਧਾਈ ਵਾਜੇ ਅਨਹਦ ਤੂਰੇ ॥
ମୁଁ ନବନିଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନେଇଛି, ଶୁଭକାମନା ଗୁଡିକ ଗୁଞ୍ଜରଣ କରୁଛି ଏବଂ ଅନାହଦ ନାଦ ବାଜୁଅଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਮੈ ਵਰੁ ਘਰਿ ਪਾਇਆ ਮੇਰੇ ਲਾਥੇ ਜੀ ਸਗਲ ਵਿਸੂਰੇ ॥੪॥੧॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ନିଜ ହୃଦୟ ଘରେ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇଛି ଏବଂ ମୋର ସବୁ ଚିନ୍ତା ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି ||4||1||
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ ॥
ਕਿਆ ਸੁਣੇਦੋ ਕੂੜੁ ਵੰਞਨਿ ਪਵਣ ਝੁਲਾਰਿਆ ॥
ତୁମେ କାହିଁକି ମିଥ୍ୟା କଥା ଶୁଣୁଛ? କାରଣ ଏହା ତ ପବନ ଭଳି ଉଡିଯିବା କଥା ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਸੁਣੀਅਰ ਤੇ ਪਰਵਾਣੁ ਜੋ ਸੁਣੇਦੇ ਸਚੁ ਧਣੀ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ସେହି କାନ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସ୍ଵୀକାର ଅଟେ, ଯାହା ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମର ମହିମା ଶୁଣିଥାଏ॥1॥
ਛੰਤੁ ॥
ଛନ୍ଦ ॥
ਤਿਨ ਘੋਲਿ ਘੁਮਾਈ ਜਿਨ ਪ੍ਰਭੁ ਸ੍ਰਵਣੀ ਸੁਣਿਆ ਰਾਮ ॥
ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ ନିଜ କାନରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଶୁଣିଥାଏ।
ਸੇ ਸਹਜਿ ਸੁਹੇਲੇ ਜਿਨ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਸਨਾ ਭਣਿਆ ਰਾਮ ॥
ଯିଏ ନିଜ ଜିହ୍ଵାରେ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ, ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସୁଖୀ ଅଟେ।
ਸੇ ਸਹਜਿ ਸੁਹੇਲੇ ਗੁਣਹ ਅਮੋਲੇ ਜਗਤ ਉਧਾਰਣ ਆਏ ॥
ସେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାକୃତିକ ରୂପରେ ଶୋଭାବନ ଅଟେ ଏବଂ ଅମୂଲ୍ୟ ଗୁଣ ବାଲା ଅଟେ, ଯିଏ ଦୁନିଆକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ ଆସିଥାଏ।
ਭੈ ਬੋਹਿਥ ਸਾਗਰ ਪ੍ਰਭ ਚਰਣਾ ਕੇਤੇ ਪਾਰਿ ਲਘਾਏ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଚରଣ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଉଥିବା ଜାହାଜ ଅଟେ, ଯାହା ଅନେକଙ୍କୁ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇଛି।
ਜਿਨ ਕੰਉ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੀ ਮੇਰੈ ਠਾਕੁਰਿ ਤਿਨ ਕਾ ਲੇਖਾ ਨ ਗਣਿਆ ॥
ଯାହା ଉପରେ ମୋର ଠାକୁର କୃପା କରିଛନ୍ତି, ତାହାକୁ ତାହାର କର୍ମର ହିସାବ ପଚରା ଯାଏ ନାହିଁ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤਿਸੁ ਘੋਲਿ ਘੁਮਾਈ ਜਿਨਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸ੍ਰਵਣੀ ਸੁਣਿਆ ॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି, “ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ ନିଜ କାନରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଶୁଣିଥାଏ”। ॥1॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ ॥
ਲੋਇਣ ਲੋਈ ਡਿਠ ਪਿਆਸ ਨ ਬੁਝੈ ਮੂ ਘਣੀ ॥
ନିଜ ନେତ୍ରରେ ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କ ଆଲୋକ ଦେଖିଛି, ପରନ୍ତୁ ତାହାକୁ ଦେଖି ମୋର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟି ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਸੇ ਅਖੜੀਆਂ ਬਿਅੰਨਿ ਜਿਨੀ ਡਿਸੰਦੋ ਮਾ ਪਿਰੀ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ଆଖି ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟେ ଯାହା ଦ୍ଵାରା ମୋର ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ ଦେଖାଯାନ୍ତି॥1॥
ਛੰਤੁ ॥
ଛନ୍ଦ ॥
ਜਿਨੀ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਡਿਠਾ ਤਿਨ ਕੁਰਬਾਣੇ ਰਾਮ ॥
ଯିଏ ମୋର ହରି-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିଛି, ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਸੇ ਸਾਚੀ ਦਰਗਹ ਭਾਣੇ ਰਾਮ ॥
ସେ ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ।
ਠਾਕੁਰਿ ਮਾਨੇ ਸੇ ਪਰਧਾਨੇ ਹਰਿ ਸੇਤੀ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ॥
ଠାକୁର ସ୍ଵୀକାର କରିଥିବା ଜୀବକୁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ କୁହାଯାଏ ଏବଂ ହରିଙ୍କ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਹਰਿ ਰਸਹਿ ਅਘਾਏ ਸਹਜਿ ਸਮਾਏ ਘਟਿ ਘਟਿ ਰਮਈਆ ਜਾਤੇ ॥
ସେ ହରିରସରେ ତୃପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଏବଂ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରତି ଜୀବ ଠାରେ ଦେଖିଥାଏ।
ਸੇਈ ਸਜਣ ਸੰਤ ਸੇ ਸੁਖੀਏ ਠਾਕੁਰ ਅਪਣੇ ਭਾਣੇ ॥
ଯାହା ନିଜ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେହି ସଜ୍ଜନ ଏବଂ ସନ୍ଥ ସୁଖୀ ରହିଥାଏ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਜਿਨ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਡਿਠਾ ਤਿਨ ਕੈ ਸਦ ਕੁਰਬਾਣੇ ॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ହରି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଛି, ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ॥2॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ॥
ਦੇਹ ਅੰਧਾਰੀ ਅੰਧ ਸੁੰਞੀ ਨਾਮ ਵਿਹੂਣੀਆ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ବିନା ଏହି ଶରୀର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଜ୍ଞାନତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଓ ନିର୍ଜନ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਸਫਲ ਜਨੰਮੁ ਜੈ ਘਟਿ ਵੁਠਾ ਸਚੁ ਧਣੀ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନିବାସ ଥାଏ, ସେହି ପ୍ରାଣିର ଜନ୍ମ ସଫଳ ହୋଇଥାଏ ॥1॥
ਛੰਤੁ ॥
ଛନ୍ଦ ॥
ਤਿਨ ਖੰਨੀਐ ਵੰਞਾਂ ਜਿਨ ਮੇਰਾ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਡੀਠਾ ਰਾਮ ॥
ଯିଏ ହରି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଛି, ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ଟୁକୁଡା ଟୁକୁଡା ହୋଇ ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਜਨ ਚਾਖਿ ਅਘਾਣੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਮੀਠਾ ਰਾਮ ॥
ହରିନାମାମୃତ ପାନ କରି ଭକ୍ତ ଜନ ତୃପ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି।
ਹਰਿ ਮਨਹਿ ਮੀਠਾ ਪ੍ਰਭੂ ਤੂਠਾ ਅਮਿਉ ਵੂਠਾ ਸੁਖ ਭਏ ॥
ତାହାଙ୍କ ମନକୁ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ମିଠା ଲାଗିଥାନ୍ତି, ପ୍ରଭୁ ତାହା ଉପରେ କୃପାଳୁ ହୋଇଥାନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ ତାହା ଉପରେ ଅମୃତ ବର୍ଷା କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସେ ସୁଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਦੁਖ ਨਾਸ ਭਰਮ ਬਿਨਾਸ ਤਨ ਤੇ ਜਪਿ ਜਗਦੀਸ ਈਸਹ ਜੈ ਜਏ ॥
ବିଶ୍ଵର ମାଲିକ ଜଗଦୀଶ୍ଵରଙ୍କ ଭଜନ ଏବଂ ଜୟ-ଜୟକାର କରି ଶରୀରର ସବୁ ଦୁଃଖ ଏବଂ ଭ୍ରମ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ଏବଂ
ਮੋਹ ਰਹਤ ਬਿਕਾਰ ਥਾਕੇ ਪੰਚ ਤੇ ਸੰਗੁ ਤੂਟਾ ॥
ପାଞ୍ଚ ବିକାର କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ, ଅହଂକାରର ସଂଗତି ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।