ਸਬਦਿ ਮਰਹੁ ਫਿਰਿ ਜੀਵਹੁ ਸਦ ਹੀ ਤਾ ਫਿਰਿ ਮਰਣੁ ਨ ਹੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ଅହଂକାରକୁ ଦୂର କରିଲେ ଜୀବିତ ରହିବ ଆଉ ପୁନର୍ବାର ମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਮਨਿ ਮੀਠਾ ਸਬਦੇ ਪਾਵੈ ਕੋਈ ॥੩॥
ହରିନାମାମୃତ ସର୍ବଦା ମନକୁ ମିଠା ଲାଗିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା କେହି ବିରଳ ହିଁ ଏହାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥3॥
ਦਾਤੈ ਦਾਤਿ ਰਖੀ ਹਥਿ ਅਪਣੈ ਜਿਸੁ ਭਾਵੈ ਤਿਸੁ ਦੇਈ ॥
ସେହି ମହାନ ଦାତା ସମସ୍ତ ଆଶୀର୍ବାଦ ନିଜ ହାତରେ ରଖିଛନ୍ତି, ସେ ଯାହାକୁ ଚାହାନ୍ତି, ତାହାକୁ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਦਰਗਹ ਜਾਪਹਿ ਸੇਈ ॥੪॥੧੧॥
ହେ ନାନକ! ହରିନାମରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ଯିଏ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି, ଭଗବାନଙ୍କ ଦରବାରରେ ସେ ସତ୍ୟବାଦୀ ବୋଲାଇ ଥାଏ||4||11||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 3 ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵੇ ਤਾ ਸਹਜ ਧੁਨਿ ਉਪਜੈ ਗਤਿ ਮਤਿ ਤਦ ਹੀ ਪਾਏ ॥
ଯେବେ ମନୁଷ୍ୟ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ତାହା ଭିତରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଧ୍ୱନି ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ମୋକ୍ଷ ଓ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਸਚਾ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਨਾਮੇ ਨਾਮਿ ਸਮਾਏ ॥੧॥
ହରିଙ୍କ ସଚ୍ଚା ନାମ ତାହାର ମନରେ ନିବାସ କରିଥାଏ ଏବଂ ନାମ ଦ୍ଵାରା ସେ ନାମ-ସ୍ୱରୂପ ଭଗବାନଙ୍କ ଠାରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਸਭੁ ਜਗੁ ਬਉਰਾਨਾ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ସାରା ଦୁନିଆ ପାଗଳ ହୋଇଯାଇଛି।
ਮਨਮੁਖਿ ਅੰਧਾ ਸਬਦੁ ਨ ਜਾਣੈ ਝੂਠੈ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਨਾ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଅନ୍ଧ ମନମୁଖୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଶବ୍ଦର ଭେଦକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ ଆଉ ମିଥ୍ୟା ଭ୍ରମରେ ହି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ॥ରୁହ॥
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਮਾਇਆ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਆ ਹਉਮੈ ਬੰਧਨ ਕਮਾਏ ॥
ତ୍ରିଗୁଣୀ ମାୟା ମନୁଷ୍ୟକୁ ଭ୍ରମରେ ଭୁଲାଏ ରଖିଛି, ଯେଉଁ କାରଣରୁ ସେ ଅହଙ୍କାରର ବନ୍ଧନ ହିଁ ସଞ୍ଚିତ କରି ରଖିଥାଏ।
ਜੰਮਣੁ ਮਰਣੁ ਸਿਰ ਊਪਰਿ ਊਭਉ ਗਰਭ ਜੋਨਿ ਦੁਖੁ ਪਾਏ ॥੨॥
ଜନ୍ମ ମରଣ ତାହାର ମସ୍ତକ ଉପରେ ଝୁଲି ରହିଥାଏ ଏବଂ ଗର୍ଭ ଯୋନିରେ ପଡି ସେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥2॥
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਵਰਤਹਿ ਸਗਲ ਸੰਸਾਰਾ ਹਉਮੈ ਵਿਚਿ ਪਤਿ ਖੋਈ ॥
ସାରା ସଂସାର ମାୟାର ତ୍ରିଗୁଣର ପ୍ରଭାବରେ ସକ୍ରିୟ ଅଛି ଆଉ ଅହଂକାର ଯୋଗୁଁ ସେ ନିଜ ମାନ-ସମ୍ମାନ ହରାଇ ଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਚਉਥਾ ਪਦੁ ਚੀਨੈ ਰਾਮ ਨਾਮਿ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥੩॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ମନମୁଖୀ ବନିଯାଏ ତାହାକୁ ଚତୁର୍ଥ ପଦର ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ରାମ ନାମ ସହିତ ସୁଖୀ ରହିଥାଏ॥3॥
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਸਭਿ ਤੇਰੇ ਤੂ ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਜੋ ਤੂ ਕਰਹਿ ਸੁ ਹੋਈ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ମାୟାର ତିନି ଗୁଣ ରଜଃ, ତମଃ ଓ ସତ୍ଵ ତୋର ହିଁ ରଚନା ଅଟେ ଆଉ ଯାହା କିଛି ତୁ କରୁ, ଦୁନିଆରେ ତାହା ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਰਾਮ ਨਾਮਿ ਨਿਸਤਾਰਾ ਸਬਦੇ ਹਉਮੈ ਖੋਈ ॥੪॥੧੨॥
ହେ ନାନକ! ରାମ ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମୋକ୍ଷର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଆତ୍ମାଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||4||12||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੪ ਘਰੁ ੧
ସୋରଠି ମହଲା 4 ଘର 1
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਆਪੇ ਆਪਿ ਵਰਤਦਾ ਪਿਆਰਾ ਆਪੇ ਆਪਿ ਅਪਾਹੁ ॥
ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଠାରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି।
ਵਣਜਾਰਾ ਜਗੁ ਆਪਿ ਹੈ ਪਿਆਰਾ ਆਪੇ ਸਾਚਾ ਸਾਹੁ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜଗତ ରୂପୀ ବ୍ୟାପାରୀ ଅଟେ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସଚ୍ଚା ସାହୁକାର ଅଟେ।
ਆਪੇ ਵਣਜੁ ਵਾਪਾਰੀਆ ਪਿਆਰਾ ਆਪੇ ਸਚੁ ਵੇਸਾਹੁ ॥੧॥
ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବାଣିଜ୍ୟ, ବ୍ୟାପାରୀ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁସଚ୍ଚା ରାମ-ପୁଞ୍ଜି ଅଟନ୍ତି॥1॥
ਜਪਿ ਮਨ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ହରିଙ୍କ ନାମ ଜପ କର, ତାହାଙ୍କ ହିଁ ସ୍ତୁତି କର।
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਪਾਈਐ ਪਿਆਰਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਅਗਮ ਅਥਾਹ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଅପାର କୃପାରୁ ହିଁ ସେହି ଅମୃତ ରୂପ ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅଥଳ ପ୍ରିୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ॥ରୁହ॥
ਆਪੇ ਸੁਣਿ ਸਭ ਵੇਖਦਾ ਪਿਆਰਾ ਮੁਖਿ ਬੋਲੇ ਆਪਿ ਮੁਹਾਹੁ ॥
ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁଙ୍କୁ ଶୁଣାଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ନିଜ ମୁଖାରବିନ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ବୋଲିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਉਝੜਿ ਪਾਇਦਾ ਪਿਆਰਾ ਆਪਿ ਵਿਖਾਲੇ ਰਾਹੁ ॥
ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କୁମାର୍ଗରେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସତମାର୍ଗ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਹੀ ਸਭੁ ਆਪਿ ਹੈ ਪਿਆਰਾ ਆਪੇ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ॥੨॥
ସେହି ପ୍ରିୟତମ ନିଜେ ହିଁ ସବୁ କିଛି ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବେଖାତିର ଅଟନ୍ତି॥2॥
ਆਪੇ ਆਪਿ ਉਪਾਇਦਾ ਪਿਆਰਾ ਸਿਰਿ ਆਪੇ ਧੰਧੜੈ ਲਾਹੁ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ପ୍ରତି ପ୍ରାଣୀକୁ ସାଂସାରିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਆਪਿ ਕਰਾਏ ਸਾਖਤੀ ਪਿਆਰਾ ਆਪਿ ਮਾਰੇ ਮਰਿ ਜਾਹੁ ॥
ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜୀବକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଯେବେ ଜୀବକୁ ନାଶ କରିଥାନ୍ତି ତାହା ନାଶ ହୋଇଯାଏ।
ਆਪੇ ਪਤਣੁ ਪਾਤਣੀ ਪਿਆਰਾ ਆਪੇ ਪਾਰਿ ਲੰਘਾਹੁ ॥੩॥
ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଘାଟ, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାବିକ ହୋଇ ପର କରାଇ ଥାଆନ୍ତି॥3॥
ਆਪੇ ਸਾਗਰੁ ਬੋਹਿਥਾ ਪਿਆਰਾ ਗੁਰੁ ਖੇਵਟੁ ਆਪਿ ਚਲਾਹੁ ॥
ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସାଗର ଆଉ ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କୁ କାତ ବନାଇ ଜାହାଜ ଚଲାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਆਪੇ ਹੀ ਚੜਿ ਲੰਘਦਾ ਪਿਆਰਾ ਕਰਿ ਚੋਜ ਵੇਖੈ ਪਾਤਿਸਾਹੁ ॥
ସେହି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜାହାଜ ଉପରେ ସବାର ହୋଇ ପାର ହୋଇଥାନ୍ତି, ସୃଷ୍ଟିର ବାଦଶାହ ନିଜର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଲୀଳା ରଚନା କରି ଦେଖିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਆਪਿ ਦਇਆਲੁ ਹੈ ਪਿਆਰਾ ਜਨ ਨਾਨਕ ਬਖਸਿ ਮਿਲਾਹੁ ॥੪॥੧॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦୟାବାନ ଅଟନ୍ତି, ହେ ନାନକ! ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜୀବକୁ କ୍ଷମା କରି ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ଥାଆନ୍ତି||4||1||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੪ ਚਉਥਾ ॥
ସୋରଠି ମହଲା ଚତୁର୍ଥ ॥
ਆਪੇ ਅੰਡਜ ਜੇਰਜ ਸੇਤਜ ਉਤਭੁਜ ਆਪੇ ਖੰਡ ਆਪੇ ਸਭ ਲੋਇ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅଣ୍ଡଜ(ଅଣ୍ଡାରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ), ଜେରଜ(ଭ୍ରୁଣରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ), ସ୍ଵେଦଜ(ସ୍ଵେଦରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ), ଉଦଭିଜ(ଧରିତ୍ରୀରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ) ଅଟନ୍ତି। ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସମସ୍ତ ଲୋକ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਸੂਤੁ ਆਪੇ ਬਹੁ ਮਣੀਆ ਕਰਿ ਸਕਤੀ ਜਗਤੁ ਪਰੋਇ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସୂତ୍ର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅନେକ ମଣି ଅଟନ୍ତି, ନିଜ ଶକ୍ତି ଧାରଣ କରି ସେ ସାରା ଦୁନିଆକୁ ସୂତାରେ ଗୁନ୍ଥି ରଖିଛନ୍ତି।