ਅਉਖਧ ਮੰਤ੍ਰ ਮੂਲ ਮਨ ਏਕੈ ਮਨਿ ਬਿਸ੍ਵਾਸੁ ਪ੍ਰਭ ਧਾਰਿਆ ॥
ଜଗତର ମୂଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ରୂପୀ ମନ୍ତର୍ର ସ୍ମରଣ ହିଁ ସବୁ ରୋଗର ଏକମାତ୍ର ଔଷଧ ଅଟେ, ନିଜ ମନରେ ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରତି ଆସ୍ଥା ଧାରଣ କରି ନେଇଛି।
ਚਰਨ ਰੇਨ ਬਾਂਛੈ ਨਿਤ ਨਾਨਕੁ ਪੁਨਹ ਪੁਨਹ ਬਲਿਹਾਰਿਆ ॥੨॥੧੬॥
ନାନକ ନିତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳିର କାମନା କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ବାରମ୍ବାର ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଏ॥2॥16॥
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਮੇਰਾ ਲਾਗੋ ਰਾਮ ਸਿਉ ਹੇਤੁ ॥
ରାମଙ୍କ ସହିତ ମୋର ପ୍ରେମ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਰਾ ਸਦਾ ਸਹਾਈ ਜਿਨਿ ਦੁਖ ਕਾ ਕਾਟਿਆ ਕੇਤੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସଦଗୁରୁ ସର୍ବଦା ମୋର ସହାୟକ ହୋଇଛନ୍ତି, ଯିଏ ଦୁଃଖର ମୂଳ କାଟି ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਹਾਥ ਦੇਇ ਰਾਖਿਓ ਅਪੁਨਾ ਕਰਿ ਬਿਰਥਾ ਸਗਲ ਮਿਟਾਈ ॥
ସେ ମୋତେ ନିଜର ବନାଇ ନିଜ ହାତରେ ମୋର ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ଆଉ ମୋର ସବୁ ପୀଡା ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਨਿੰਦਕ ਕੇ ਮੁਖ ਕਾਲੇ ਕੀਨੇ ਜਨ ਕਾ ਆਪਿ ਸਹਾਈ ॥੧॥
ସେ ନିନ୍ଦୁକର ମୁହଁ କଳା କରି ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥
ਸਾਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਹੋਆ ਰਖਵਾਲਾ ਰਾਖਿ ਲੀਏ ਕੰਠਿ ਲਾਇ ॥
ସେହି ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵର ମୋର ରକ୍ଷାକାରୀ ବନି ଯାଇଛନ୍ତି ଆଉ ସେ ନିଜ ଗଳାରେ ଲଗାଇ ମୋତେ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି।
ਨਿਰਭਉ ਭਏ ਸਦਾ ਸੁਖ ਮਾਣੇ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੨॥੧੭॥
ହେ ନାନକ! ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ନିର୍ଭୀକ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ସର୍ବଦା ସୁଖର ଅନୁଭୂତି କରିଥାଏ॥2॥17॥
ਧਨਾਸਿਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਅਉਖਧੁ ਤੇਰੋ ਨਾਮੁ ਦਇਆਲ ॥
ହେ ଦୀନଦୟାଳୁ! ତୋର ନାମ ସର୍ବ ରୋଗର ଔଷଧ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ
ਮੋਹਿ ਆਤੁਰ ਤੇਰੀ ਗਤਿ ਨਹੀ ਜਾਨੀ ਤੂੰ ਆਪਿ ਕਰਹਿ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ବିଚରା ତୋର ମହିମାକୁ ବୁଝି ନାହିଁ, ଯେତେବେଳେ ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୋର ପାଳନ-ପୋଷଣ କରୁଅଛ॥1॥ରୁହ॥
ਧਾਰਿ ਅਨੁਗ੍ਰਹੁ ਸੁਆਮੀ ਮੇਰੇ ਦੁਤੀਆ ਭਾਉ ਨਿਵਾਰਿ ॥
ହେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ! ମୋ’ ଉପରେ ନିଜ କୃପା କର ଆଉ ମୋର ମନରୁ ଦୈତ୍ୟଭାବ ଦୂର କରି ଦିଅ।
ਬੰਧਨ ਕਾਟਿ ਲੇਹੁ ਅਪੁਨੇ ਕਰਿ ਕਬਹੂ ਨ ਆਵਹ ਹਾਰਿ ॥੧॥
ମୋର ମାୟାର ବନ୍ଧନ କାଟି ମୋତେ ସେବକ ବନାଅ, ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ଜୀବନର ବାଜିରେ ପରାଜିତ ନ ହୁଏ ॥1॥
ਤੇਰੀ ਸਰਨਿ ਪਇਆ ਹਉ ਜੀਵਾਂ ਤੂੰ ਸੰਮ੍ਰਥੁ ਪੁਰਖੁ ਮਿਹਰਵਾਨੁ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ସର୍ବ କଳା ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ଦୟାଳୁ ତଥା ତୋର ଶରଣ ନେଇ ହିଁ ମୁଁ ଜୀବିତ ରହିଥାଏ।
ਆਠ ਪਹਰ ਪ੍ਰਭ ਕਉ ਆਰਾਧੀ ਨਾਨਕ ਸਦ ਕੁਰਬਾਨੁ ॥੨॥੧੮॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ଆଠ ପହର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆରାଧନା କରୁଛି ଆଉ ସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ ||2||18||
ਰਾਗੁ ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫
ରାଗ ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਹਾ ਹਾ ਪ੍ਰਭ ਰਾਖਿ ਲੇਹੁ ॥
ହାୟ! ହାୟ!!ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୋତେ ରକ୍ଷା କର।
ਹਮ ਤੇ ਕਿਛੂ ਨ ਹੋਇ ਮੇਰੇ ਸ੍ਵਾਮੀ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਅਪੁਨਾ ਨਾਮੁ ਦੇਹੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋ’ ଦ୍ଵାରା କିଛି ମଧ୍ୟ ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ, ହେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ! ଅନ୍ତଃ ନିଜ କୃପା କରି ମୋତେ ନିଜର ନାମ ଦିଅ॥1॥ରୁହ॥
ਅਗਨਿ ਕੁਟੰਬ ਸਾਗਰ ਸੰਸਾਰ ॥
ମୋର କୁଟୁମ୍ବ ସଂସାର ସାଗର ସମାନ ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ଜଳ ପରବର୍ତ୍ତେ ତୃଷ୍ଣା ରୂପୀ ଅଗ୍ନି ଭରି ରହିଛି।
ਭਰਮ ਮੋਹ ਅਗਿਆਨ ਅੰਧਾਰ ॥੧॥
ସବୁଆଡେ ଭ୍ରମ, ମୋହ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନର ଅନ୍ଧକାର ପ୍ରସାରିତ ରହିଛି॥1॥
ਊਚ ਨੀਚ ਸੂਖ ਦੂਖ ॥
ମୁଁ କେତେବେଳେ ଉଚ୍ଚ ଆଉ କେତେବେଳେ ନିମ୍ନ ବନିଯାଏ, କେବେ ସୁଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ ଆଉ କେବେ ଦୁଃଖ ସହ୍ୟ କରିଥାଏ।
ਧ੍ਰਾਪਸਿ ਨਾਹੀ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਭੂਖ ॥੨॥
ମୋତେ ସର୍ବଦା ମାୟାର ତୃଷ୍ଣା ଏବଂ କ୍ଷୁଧା ଲାଗି ରହିଥାଏ ଏବଂ କେବେ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ନଥାଏ॥2॥
ਮਨਿ ਬਾਸਨਾ ਰਚਿ ਬਿਖੈ ਬਿਆਧਿ ॥
ମୋର ମନରେ ବାସନା ଅଛି ଆଉ ବିକାରରେ ଲୀନ ହେବା ଦ୍ଵାରା ମୋତେ ରୋଗ ଲାଗି ଯାଇଛି।
ਪੰਚ ਦੂਤ ਸੰਗਿ ਮਹਾ ਅਸਾਧ ॥੩॥
ମାୟାର ପାଞ୍ଚ ଦୂତ- କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ ଏବଂ ଅହଂକାର ସର୍ବଦା ମୋ’ ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି ଆଉ ଏମାନେ ମୋର ବଶରେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ॥3॥
ਜੀਅ ਜਹਾਨੁ ਪ੍ਰਾਨ ਧਨੁ ਤੇਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଅହି ସମସ୍ତ ଜୀବ, ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ, ପ୍ରାଣ ଏବଂ ଧନ ସବୁ ତୋର ହିଁ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਜਾਨੁ ਸਦਾ ਹਰਿ ਨੇਰਾ ॥੪॥੧॥੧੯॥
ହେ ନାନକ! ଭଗବାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ନିଜର ନିକଟ ଭାବ||4||1||19||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਦੀਨ ਦਰਦ ਨਿਵਾਰਿ ਠਾਕੁਰ ਰਾਖੈ ਜਨ ਕੀ ਆਪਿ ॥
ଦୀନର ଦୁଃଖ ନିବୃତ୍ତ କରି ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ସେବକର ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।
ਤਰਣ ਤਾਰਣ ਹਰਿ ਨਿਧਿ ਦੂਖੁ ਨ ਸਕੈ ਬਿਆਪਿ ॥੧॥
ସେ ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି, ସେ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଉଥିବା ଜାହାଜ ଅଟନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ, ତାହାଙ୍କ ଭକ୍ତଜନଙ୍କୁ କୌଣସି ଦୁଃଖ ପ୍ରଭାବିତ କରିପାରେ ନାହିଁ॥1॥
ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਭਜਹੁ ਗੁਪਾਲ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ପବିତ୍ର ସଭାରେ ସମ୍ମିଳିତ ହୋଇ ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କର।
ਆਨ ਸੰਜਮ ਕਿਛੁ ਨ ਸੂਝੈ ਇਹ ਜਤਨ ਕਾਟਿ ਕਲਿ ਕਾਲ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋତେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସାଧନ ଜଣା ନାହିଁ, ଏଥିପାଇଁ ଏହି ଯତ୍ନ ଦ୍ଵାରା କଳିଯୁଗର ସମୟ ଅତିବାହିତ କର॥ରୁହ॥
ਆਦਿ ਅੰਤਿ ਦਇਆਲ ਪੂਰਨ ਤਿਸੁ ਬਿਨਾ ਨਹੀ ਕੋਇ ॥
ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି ଏବଂ ଅନ୍ତରେ ସେହି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਜਨਮ ਮਰਣ ਨਿਵਾਰਿ ਹਰਿ ਜਪਿ ਸਿਮਰਿ ਸੁਆਮੀ ਸੋਇ ॥੨॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କରି ନିଜର ଜନ୍ମ ମରଣର ଚକ୍ର ସମାପ୍ତ କର ଆଉ ସେହି ସ୍ବାମୀଙ୍କ ସ୍ମରଣ କର॥2॥
ਬੇਦ ਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿ ਕਥੈ ਸਾਸਤ ਭਗਤ ਕਰਹਿ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ବେଦ, ସ୍ମୃତି ଏବଂ ଶାସ୍ତ୍ର, ଏହା ସବୁ ତୋର ହିଁ ମହିମା କଥନ କରନ୍ତି ଆଉ ଭକ୍ତ ତୋର ଗୁଣର ବିଚାର କରନ୍ତି।
ਮੁਕਤਿ ਪਾਈਐ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਬਿਨਸਿ ਜਾਇ ਅੰਧਾਰੁ ॥੩॥
ସାଧୁଙ୍କ ସଂଗତି କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟକୁ ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ଅଜ୍ଞାନତାର ଅନ୍ଧକାର ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥3॥
ਚਰਨ ਕਮਲ ਅਧਾਰੁ ਜਨ ਕਾ ਰਾਸਿ ਪੂੰਜੀ ਏਕ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଚରଣ-କମଳ ଭକ୍ତର ସାହାରା ଅଟେ ଆଉ ଏହା ତାହାର ରାଶି ଓ ପୁଞ୍ଜି ଅଟେ।