ਚਰਨ ਕਮਲ ਜਾ ਕਾ ਮਨੁ ਰਾਪੈ ॥
ଯାହାର ମନ ଭଗବାନଙ୍କ ଚରଣ-କମଳର ପ୍ରେମରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ,
ਸੋਗ ਅਗਨਿ ਤਿਸੁ ਜਨ ਨ ਬਿਆਪੈ ॥੨॥
ସେହି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଚିନ୍ତାର ଅଗ୍ନି ପ୍ରଭାବିତ କରେ ନାହିଁ॥2॥
ਸਾਗਰੁ ਤਰਿਆ ਸਾਧੂ ਸੰਗੇ ॥
ସେ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଭାରେ ସମ୍ମିଳିତ ହୋଇ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਨਿਰਭਉ ਨਾਮੁ ਜਪਹੁ ਹਰਿ ਰੰਗੇ ॥੩॥
ନିର୍ଭୀକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଜପ; ହରିଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ଆସକ୍ତ ରୁହ॥3॥
ਪਰ ਧਨ ਦੋਖ ਕਿਛੁ ਪਾਪ ਨ ਫੇੜੇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ପର ଧନର ଲୋଭ, ଦୋଷ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ପାପରୁ ମୁକ୍ତ ରହିଥାଏ,
ਜਮ ਜੰਦਾਰੁ ਨ ਆਵੈ ਨੇੜੇ ॥੪॥
ଭୟଙ୍କର ଯମ ତାହାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସେ ନାହିଁ॥4॥
ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਪ੍ਰਭਿ ਆਪਿ ਬੁਝਾਈ ॥
ତାହାଙ୍କ ତୃଷ୍ଣାଗ୍ନି ପ୍ରଭୁ ନିଜେ ଲିଭାଇଛନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਉਧਰੇ ਪ੍ਰਭ ਸਰਣਾਈ ॥੫॥੧॥੫੫॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସି ମାୟାର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ||5||1||55||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਭਈ ਸਚੁ ਭੋਜਨੁ ਖਾਇਆ ॥ ਮਨਿ ਤਨਿ ਰਸਨਾ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਆ ॥੧॥
ସତ୍ୟର ଭୋଜନ ଖାଇ ମୁଁ ତୃପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି,ନିଜ ମନ, ତନ ଏବଂ ଜିହ୍ଵାରେ ମୁଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଛି॥1॥
ਜੀਵਨਾ ਹਰਿ ਜੀਵਨਾ ॥ ਜੀਵਨੁ ਹਰਿ ਜਪਿ ਸਾਧਸੰਗਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣରେ ବଞ୍ଚିବା ହିଁ ବାସ୍ତବରେ ସଚ୍ଚା ଜୀବନ ଅଟେ, ସାଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତରେ ମିଶି ତାହାଙ୍କ ଭଜନ କରିବା ହିଁ ବାସ୍ତବିକ ଜୀବନ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਅਨਿਕ ਪ੍ਰਕਾਰੀ ਬਸਤ੍ਰ ਓਢਾਏ ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਕੀਰਤਨੁ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਏ ॥੨॥
ଯେଉଁଠି ମୁଁ ଅନେକ ପ୍ରକାର ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିଛି ଓ ମୁଁ ପ୍ରତିଦିନ ହିଁ ଭଜନ-କୀର୍ତ୍ତନ ଏବଂ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଛି॥2॥
ਹਸਤੀ ਰਥ ਅਸੁ ਅਸਵਾਰੀ ॥ ਹਰਿ ਕਾ ਮਾਰਗੁ ਰਿਦੈ ਨਿਹਾਰੀ ॥੩॥
ମୋ’ ପାଇଁ ହାତୀ, ରଥ ଏବଂ ଘୋଡାର ସବାରି କରିବା ପରି ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଳନର ମାର୍ଗ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଦେଖିଥାଏ॥3॥
ਮਨ ਤਨ ਅੰਤਰਿ ਚਰਨ ਧਿਆਇਆ ॥
ମୁଁ ନିଜ ମନ, ତନ ଓ ଅନ୍ତରରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରିଛି।
ਹਰਿ ਸੁਖ ਨਿਧਾਨ ਨਾਨਕ ਦਾਸਿ ਪਾਇਆ ॥੪॥੨॥੫੬॥
ହେ ନାନକ! ଦାସ ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ପରମେଶ୍ଵର ପାଇଛନ୍ତି ||4||2||56||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਨ ਜੀਅ ਕਾ ਨਿਸਤਾਰਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ଜୀବକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଥାଏ,
ਸਮੁੰਦੁ ਸਾਗਰੁ ਜਿਨਿ ਖਿਨ ਮਹਿ ਤਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯିଏ ଏକ କ୍ଷଣରେ ହିଁ ପ୍ରାଣୀକୁ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର କରାଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਕੋਈ ਹੋਆ ਕ੍ਰਮ ਰਤੁ ਕੋਈ ਤੀਰਥ ਨਾਇਆ ॥
କିଛି ମନୁଷ୍ୟ କର୍ମକାଣ୍ଡ କରିବାରେ ହିଁ ମଗ୍ନ ହୋଇଛନ୍ତି ଆଉ କିଛି ତୀର୍ଥରେ ସ୍ନାନ କରି ଆସିଛନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ
ਦਾਸੀਂ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਆ ॥੧॥
ଦାସ ହରିନାମର ଧ୍ୟାନ-ମନନ କରିଛନ୍ତି॥1॥
ਬੰਧਨ ਕਾਟਨਹਾਰੁ ਸੁਆਮੀ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕੁ ਸਿਮਰੈ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥੨॥੩॥੫੭॥
ଜଗତର ସ୍ଵାମୀ ପରମେଶ୍ଵର ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ବନ୍ଧନ କାଟିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି, ନାନକ ସେହି ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଥାନ୍ତି||2||3||57||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 5 ॥
ਕਿਤੈ ਪ੍ਰਕਾਰਿ ਨ ਤੂਟਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ॥ ਦਾਸ ਤੇਰੇ ਕੀ ਨਿਰਮਲ ਰੀਤਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୋ’ ଠାରୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ପ୍ରୀତି ନ ତୁଟୁ, ହେ ପରମାତ୍ମା! ତୋର ଦାସର ଏହି ନିର୍ମଳ ଆଚରଣ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਜੀਅ ਪ੍ਰਾਨ ਮਨ ਧਨ ਤੇ ਪਿਆਰਾ ॥ ਹਉਮੈ ਬੰਧੁ ਹਰਿ ਦੇਵਣਹਾਰਾ ॥੧॥
ତୁ ମୋତେ ମୋର ଆତ୍ମା, ପ୍ରାଣ, ମନ ଏବଂ ଧନ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ପ୍ରିୟ ଅଟୁ, ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ଏକ ତୁ ହିଁ ଅହଙ୍କାରର ମାର୍ଗରେ ବାଧା ଦେବା ବାଲା ଅଟୁ ॥1॥
ਚਰਨ ਕਮਲ ਸਿਉ ਲਾਗਉ ਨੇਹੁ ॥ ਨਾਨਕ ਕੀ ਬੇਨੰਤੀ ਏਹ ॥੨॥੪॥੫੮॥
ତୋର ସୁନ୍ଦର ଚରଣ କମଳ ସହିତ ମୋର ପ୍ରେମ ଲାଗି ଯାଉ, ନାନକ ଏହା ହିଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଛନ୍ତି||2||4||58||
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੯ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 9 ॥
ਕਾਹੇ ਰੇ ਬਨ ਖੋਜਨ ਜਾਈ ॥
ହେ ମାନବ! ତୁ ଭଗବାନଙ୍କ ସନ୍ଧାନ ପାଇଁ କାହିଁକି ବନକୁ ଯାଉଛୁ?
ਸਰਬ ਨਿਵਾਸੀ ਸਦਾ ਅਲੇਪਾ ਤੋਹੀ ਸੰਗਿ ਸਮਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ନିବାସ କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ସର୍ବଦା ମାୟା ଠାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି, ସେ ତୋର ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਪੁਹਪ ਮਧਿ ਜਿਉ ਬਾਸੁ ਬਸਤੁ ਹੈ ਮੁਕਰ ਮਾਹਿ ਜੈਸੇ ਛਾਈ ॥
ହେ ମାନବ! ଯେପରି ଫୁଲରେ ସୁଗନ୍ଧି ରହିଥାଏ ଆଉ ଦେଖିବା ବାଲାର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଦର୍ପଣରେ ରହିଥାଏ,
ਤੈਸੇ ਹੀ ਹਰਿ ਬਸੇ ਨਿਰੰਤਰਿ ਘਟ ਹੀ ਖੋਜਹੁ ਭਾਈ ॥੧॥
ସେପରି ହିଁ ଭଗବାନ ତୋର ହୃଦୟରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି; ଏଣୁ ତାହାଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସନ୍ଧାନ କର॥1॥
ਬਾਹਰਿ ਭੀਤਰਿ ਏਕੋ ਜਾਨਹੁ ਇਹੁ ਗੁਰ ਗਿਆਨੁ ਬਤਾਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ଏହି କଥା ବତାଇ ଥାଏ ଯେ ଶରୀର ବାହାରେ ଓ ଶରୀର ଭିତରେ ହୃଦୟ ଭିତରେ ଏ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਬਿਨੁ ਆਪਾ ਚੀਨੈ ਮਿਟੈ ਨ ਭ੍ਰਮ ਕੀ ਕਾਈ ॥੨॥੧॥
ହେ ନାନକ! ନିଜ ଆତ୍ମ-ସ୍ଵରୁପକୁ ଜାଣିବା ବିନା ମନରୁ ଭ୍ରମର ମଇଳା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ||2||1||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੯ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 9 ॥
ਸਾਧੋ ਇਹੁ ਜਗੁ ਭਰਮ ਭੁਲਾਨਾ ॥
ହେ ସନ୍ଥଜନ! ଏହି ଜଗତ ଭ୍ରମରେ ପଡି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଛି।
ਰਾਮ ਨਾਮ ਕਾ ਸਿਮਰਨੁ ਛੋਡਿਆ ਮਾਇਆ ਹਾਥਿ ਬਿਕਾਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ରାମ-ନାମଙ୍କ ସ୍ମରଣ ତ୍ୟାଗ କରିଛି ଆଉ ମାୟା ପାଖରେ ବିକ୍ରି ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਭਾਈ ਸੁਤ ਬਨਿਤਾ ਤਾ ਕੈ ਰਸਿ ਲਪਟਾਨਾ ॥
ଏହି ଜଗତ ମାତା, ପିତା, ଭାଇ, ପୁତ୍ର ଏବଂ ପତ୍ନୀର ମୋହରେ ଫସି ଯାଇଛି।