ਜੋਬਨੁ ਧਨੁ ਪ੍ਰਭਤਾ ਕੈ ਮਦ ਮੈ ਅਹਿਨਿਸਿ ਰਹੈ ਦਿਵਾਨਾ ॥੧॥
ଏହି ଯୌବନ, ଧନ ଏବଂ ପ୍ରଭୁତାର ନିଶାରେ ଦିନ-ରାତି ପାଗଳ ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਦੀਨ ਦਇਆਲ ਸਦਾ ਦੁਖ ਭੰਜਨ ਤਾ ਸਿਉ ਮਨੁ ਨ ਲਗਾਨਾ ॥
ଯିଏ ସର୍ବଦା ଦୀନଦୟାଳୁ ଏବଂ ଦୁଃଖର ନାଶ କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି, ସେ ସେହି ଭଗବାନଙ୍କ ସାଥିରେ ନିଜ ମନ ଲଗାଏ ନାହିଁ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਕੋਟਨ ਮੈ ਕਿਨਹੂ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਪਛਾਨਾ ॥੨॥੨॥
ହେ ନାନକ! କୋଟି କୋଟି ମଧ୍ୟରେ କେହି ବିରଳ ଜୀବ ହିଁ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଭଗବାନଙ୍କ ପରିଚୟ ପାଇଛନ୍ତି||2||2||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੯ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 9 ॥
ਤਿਹ ਜੋਗੀ ਕਉ ਜੁਗਤਿ ਨ ਜਾਨਉ ॥
ସେହି ଯୋଗୀକୁ ଯୋଗ-ସାଧନାର ଯୁକ୍ତିର ଜ୍ଞାନ ନଥାଏ,
ਲੋਭ ਮੋਹ ਮਾਇਆ ਮਮਤਾ ਫੁਨਿ ਜਿਹ ਘਟਿ ਮਾਹਿ ਪਛਾਨਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ଲୋଭ, ମୋହ ଏବଂ ମାୟାର ମମତା ପ୍ରବଳ ରହିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਪਰ ਨਿੰਦਾ ਉਸਤਤਿ ਨਹ ਜਾ ਕੈ ਕੰਚਨ ਲੋਹ ਸਮਾਨੋ ॥
ଯାହାଙ୍କ ସ୍ଵଭାବରେ ପରନିନ୍ଦା ଓ ପ୍ରଶଂସା ନଥାଏ, ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ସୁନା ଓ ଲୁହା ଏକା ଭଳି ଅଟେ ଆଉ
ਹਰਖ ਸੋਗ ਤੇ ਰਹੈ ਅਤੀਤਾ ਜੋਗੀ ਤਾਹਿ ਬਖਾਨੋ ॥੧॥
ଯିଏ ଖୁସି ଏବଂ ଚିନ୍ତାରେ ତଟସ୍ଥ ରହିଥାଏ, ତାହାକୁ ହିଁ ବାସ୍ତବିକ ଯୋଗୀ ଭାବ॥1॥
ਚੰਚਲ ਮਨੁ ਦਹ ਦਿਸਿ ਕਉ ਧਾਵਤ ਅਚਲ ਜਾਹਿ ਠਹਰਾਨੋ ॥
ଏହି ଚଞ୍ଚଳ ମନ ଦଶ ଦିଗରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ, ଯିଏ ଏହାକୁ ସ୍ଥିର କରି ଦେଇଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਇਹ ਬਿਧਿ ਕੋ ਜੋ ਨਰੁ ਮੁਕਤਿ ਤਾਹਿ ਤੁਮ ਮਾਨੋ ॥੨॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ପ୍ରକାର ଅଟେ, ତାହାକୁ ହିଁ ମାୟାର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ଭାବ ||2||3||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੯ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 9 ॥
ਅਬ ਮੈ ਕਉਨੁ ਉਪਾਉ ਕਰਉ ॥
ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ କେଉଁ ଉପାୟ କରିବି?
ਜਿਹ ਬਿਧਿ ਮਨ ਕੋ ਸੰਸਾ ਚੂਕੈ ਭਉ ਨਿਧਿ ਪਾਰਿ ਪਰਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁ ବିଧିରେ ମୋର ମନର ସଂଶଯ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ମ ଉଁ ଭୟାନକ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਜਨਮੁ ਪਾਇ ਕਛੁ ਭਲੋ ਨ ਕੀਨੋ ਤਾ ਤੇ ਅਧਿਕ ਡਰਉ ॥
ଅମୂଲ୍ୟ ମାନବ ଜେଏସଏନଏମ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ମୁଁ କିଛି ଉତ୍ତମ କର୍ମ କରି ନାହିଁ, ଏଥିପାଇଁ ମୁଁ ବହୁତ ଡରିଥାଏ।
ਮਨ ਬਚ ਕ੍ਰਮ ਹਰਿ ਗੁਨ ਨਹੀ ਗਾਏ ਯਹ ਜੀਅ ਸੋਚ ਧਰਉ ॥੧॥
ଏହି ଚିନ୍ତା ମୋର ମନରେ ଲାଗି ରହିଥାଏ ଯେ ମୁଁ ନିଜ ମନ, ବଚନ ଏବଂ କର୍ମରେ କେବେ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ନାହିଁ॥1॥
ਗੁਰਮਤਿ ਸੁਨਿ ਕਛੁ ਗਿਆਨੁ ਨ ਉਪਜਿਓ ਪਸੁ ਜਿਉ ਉਦਰੁ ਭਰਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଶୁଣି ମୋର ମନରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଜାତ ହୋଇନାହିଁ ଆଉ ମୁଁ ପଶୁ ଭଳି ନିଜର ପେଟ ଭରିଥାଏ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਬਿਰਦੁ ਪਛਾਨਉ ਤਬ ਹਉ ਪਤਿਤ ਤਰਉ ॥੨॥੪॥੯॥੯॥੧੩॥੫੮॥੪॥੯੩॥
ନାନକ କହନ୍ତିଜେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ନିଜ ପ୍ରକୃତିକୁ ଜାଣ, ତାହାହେଲେ ହିଁ ମୁଁ ପତିତ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇ ପାରିବି||2||4||9||9||13||58||4||93||
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰੁ ੨ ਅਸਟਪਦੀਆ
ଧନାସରୀ ମହଲା 1 ଘର 2 ଅଷ୍ଟପଦୀ ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਗੁਰੁ ਸਾਗਰੁ ਰਤਨੀ ਭਰਪੂਰੇ ॥
ଗୁରୁ ନାମ ରୂପୀ ରତ୍ନରେ ଭରି ରହିଥିବା ସାଗର ଅଟନ୍ତି।
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸੰਤ ਚੁਗਹਿ ਨਹੀ ਦੂਰੇ ॥
ସନ୍ଥ ରୂପୀ ହଂସ ଏଥିରୁ ଅମୃତ ରୂପୀ ରତ୍ନ ଖାଇଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁ ରୂପୀ ସାଗରରୁ ଦୂର ହୁଏନାହିଁ।
ਹਰਿ ਰਸੁ ਚੋਗ ਚੁਗਹਿ ਪ੍ਰਭ ਭਾਵੈ ॥
ସନ୍ଥ ରୂପୀ ହଂସ ହରି ରସ ରୂପୀ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇଥାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਸਰਵਰ ਮਹਿ ਹੰਸੁ ਪ੍ਰਾਨਪਤਿ ਪਾਵੈ ॥੧॥
ହଂସ ରୂପୀ ସନ୍ଥ, ସାଗର ରୂପୀ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ନିଜ ପ୍ରାଣପତି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପାଇଥାଏ॥1॥
ਕਿਆ ਬਗੁ ਬਪੁੜਾ ਛਪੜੀ ਨਾਇ ॥
ବିଚରା ବଗୁଲା (ପ୍ରବଞ୍ଚକ) ଛୋଟ ପୋଖରୀରେ କଣ ସ୍ନାନ କରି ପାରିବ?
ਕੀਚੜਿ ਡੂਬੈ ਮੈਲੁ ਨ ਜਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ଛୋଟ ପୋଖରୀର କଚଡାରେ ବୁଡିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ତାହାର ବିକାରର ମଇଳା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਰਖਿ ਰਖਿ ਚਰਨ ਧਰੇ ਵੀਚਾਰੀ ॥
ବିଚାରବାନ ପୁରୁଷ ବଡ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ନିଜର ଗୋଡ ପୃଥିବୀ ଉପରେ ରଖିଥାଏ ଆଉ
ਦੁਬਿਧਾ ਛੋਡਿ ਭਏ ਨਿਰੰਕਾਰੀ ॥
ସେ ଦ୍ଵିଧା ତ୍ୟାଗ କରି ନିରଙ୍କାରଙ୍କ ଉପାସକ ବନିଯାଏ।
ਮੁਕਤਿ ਪਦਾਰਥੁ ਹਰਿ ਰਸ ਚਾਖੇ ॥
ସେ ମୁକ୍ତି ପଦାର୍ଥକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ଆଉ ହରିରସ ଚାଖିଥାଏ।
ਆਵਣ ਜਾਣ ਰਹੇ ਗੁਰਿ ਰਾਖੇ ॥੨॥
ଗୁରୁ ତାହାଙ୍କୁ ଭବସାଗରରେ ବୁଡିବାରୁ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ଆଉ ତାହାର ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ର ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି॥2॥
ਸਰਵਰ ਹੰਸਾ ਛੋਡਿ ਨ ਜਾਇ ॥
ହଂସ ରୂପୀ ସନ୍ଥ, ସାଗର ରୂପୀ ଗୁରୁଙ୍କ ସଙ୍ଗ ଛାଡି କେଉଁ ଆଡେ ଯାଏ ନାହିଁ ଆଉ
ਪ੍ਰੇਮ ਭਗਤਿ ਕਰਿ ਸਹਜਿ ਸਮਾਇ ॥
ସେ ପ୍ରେମ-ଭକ୍ତି କରି ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਸਰਵਰ ਮਹਿ ਹੰਸੁ ਹੰਸ ਮਹਿ ਸਾਗਰੁ ॥
ହଂସ ରୂପୀ ସନ୍ଥ, ସାଗର ରୂପୀ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ଓ ସାଗର ରୂପୀ ଗୁରୁ ସନ୍ଥ ରୂପୀ ହଂସ ଠାରେ ମିଳନ ହୋଇ ଏକ ରୂପ ହୋଇଯାନ୍ତି।
ਅਕਥ ਕਥਾ ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਆਦਰੁ ॥੩॥
ଏହା ଏକ ଅକଥନୀୟ କଥା ଯେ ସନ୍ଥ ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ଆଦର-ସତ୍କାର ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥3॥
ਸੁੰਨ ਮੰਡਲ ਇਕੁ ਜੋਗੀ ਬੈਸੇ ॥
ଶୂନ୍ୟ ମଣ୍ଡଳରେ ଏକ ଯୋଗୀ ତଥା ପ୍ରଭୁ ବିରାଜମାନ ଅଛନ୍ତି।
ਨਾਰਿ ਨ ਪੁਰਖੁ ਕਹਹੁ ਕੋਊ ਕੈਸੇ ॥
ସେ ନା ସ୍ତ୍ରୀ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ନା ସେ ପୁରୁଷ ଅଟନ୍ତି, କିଏ କିପରି କହି ପାରିବ ସେ କଣ ଅଟନ୍ତି?
ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜੋਤਿ ਰਹੇ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥
ସ୍ଥଳ, ଆକାଶ ଏବଂ ପାତାଳ ଏହି ତିନି ଭବନରେ ଜୀବ ସେହି ଜ୍ୟୋତି ଠାରେ ଧ୍ୟାନ ଲଗାଇ ରଖିଥାଏ।
ਸੁਰਿ ਨਰ ਨਾਥ ਸਚੇ ਸਰਣਾਈ ॥੪॥
ଦେବତା, ମନୁଷ୍ୟ ଏବଂ ନାଥ ପରମ-ସତ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଶରଣରେ ରହିଥାନ୍ତି॥4॥
ਆਨੰਦ ਮੂਲੁ ਅਨਾਥ ਅਧਾਰੀ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ଆନନ୍ଦର ସ୍ରୋତ ଅଟନ୍ତି, ଅନାଥର ସାହାରା ଅଟନ୍ତି ଆଉ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਗਤਿ ਸਹਜਿ ਬੀਚਾਰੀ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥାରେ ତାହାଙ୍କ ଭକ୍ତି ଓ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਭਗਤਿ ਵਛਲ ਭੈ ਕਾਟਣਹਾਰੇ ॥
ହେ ଭୟର ନାଶ କରିବା ବାଲା ପ୍ରଭୁ! ତୁ ଭକ୍ତ ବତ୍ସଳ ଅଟୁ,
ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਮਿਲੇ ਪਗੁ ਧਾਰੇ ॥੫॥
ତୋର ଚରଣକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କର ଏବଂ ନିଜ ଅହଂତ୍ଵକୁ ଦୂର କରି ହିଁ ତୋର ଭକ୍ତ ତୋ’ ସହିତ ମିଶିଛି॥5॥
ਅਨਿਕ ਜਤਨ ਕਰਿ ਕਾਲੁ ਸੰਤਾਏ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଅନେକ ଯତ୍ନ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ମୃତ୍ୟୁ ତାହାକୁ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଦେଇଥାଏ।
ਮਰਣੁ ਲਿਖਾਇ ਮੰਡਲ ਮਹਿ ਆਏ ॥
ସବୁ ଜୀବ ନିଜ କପାଳରେ ମୃତ୍ୟୁର ଲେଖା ଲେଖାଇ ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠକୁ ଆସିଥାଏ,