ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 1॥
ਭਾਂਡਾ ਹਛਾ ਸੋਇ ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵਸੀ ॥
ସେହି ହୃଦୟ ରୂପୀ ପାତ୍ର ଭଲ ଅଟେ, ଯାହା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਭਾਂਡਾ ਅਤਿ ਮਲੀਣੁ ਧੋਤਾ ਹਛਾ ਨ ਹੋਇਸੀ ॥
ଯେଉଁ ହୃଦୟ ରୂପୀ ପାତ୍ର ବହୁତ ମଇଳା ହୋଇଥାଏ, ସେ ଧୋଇଲେ ମଧ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ହୁଏନାହିଁ।
ਗੁਰੂ ਦੁਆਰੈ ਹੋਇ ਸੋਝੀ ਪਾਇਸੀ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରକୁ ଯାଇଥାଏ, ତାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଯାଏ।
ਏਤੁ ਦੁਆਰੈ ਧੋਇ ਹਛਾ ਹੋਇਸੀ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ଧୋଇଲେ ହୃଦୟ ରୂପୀ ପାତ୍ର ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଏ।
ਮੈਲੇ ਹਛੇ ਕਾ ਵੀਚਾਰੁ ਆਪਿ ਵਰਤਾਇਸੀ ॥
ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମଇଳା ଓ ଭଲକୁ ବୁଝିଥାନ୍ତି।
ਮਤੁ ਕੋ ਜਾਣੈ ਜਾਇ ਅਗੈ ਪਾਇਸੀ ॥
କେହି ଏହା ଭାବ ନାହିଁ ଯେ ସେ ପରଲୋକ ଯାଇ ଜ୍ଞାନ ପାଇଯିବ।
ਜੇਹੇ ਕਰਮ ਕਮਾਇ ਤੇਹਾ ਹੋਇਸੀ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଯେପରି କର୍ମ କରିଥାଏ, ସେ ସେପରି ହିଁ ବନିଯାଏ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਉ ਆਪਿ ਵਰਤਾਇਸੀ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମ ଅମୃତ ଅଟେ ଏବଂ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଏହି ଦାନ ଜୀବଙ୍କୁ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਚਲਿਆ ਪਤਿ ਸਿਉ ਜਨਮੁ ਸਵਾਰਿ ਵਾਜਾ ਵਾਇਸੀ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନାମ ଜପିଥାଏ, ସେ ନିଜ ଜନ୍ମ ସଫଳ କରି ସମ୍ମାନପୂର୍ବକ ପରଲୋକ ଯାଇଥାଏ ଏବଂ ଏହି ଦୁନିଆରେ ନିଜ କୀର୍ତ୍ତି ବିରାଜମାନ ହୋଇଥାଏ।
ਮਾਣਸੁ ਕਿਆ ਵੇਚਾਰਾ ਤਿਹੁ ਲੋਕ ਸੁਣਾਇਸੀ ॥
ବିଚରା ମନୁଷ୍ୟ କଥା କଣ, ଏହି କୀର୍ତ୍ତି ତିନି ଲୋକରେ ଶୁଣାଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਆਪਿ ਨਿਹਾਲ ਸਭਿ ਕੁਲ ਤਾਰਸੀ ॥੧॥੪॥੬॥
ହେ ନାନକ! ମନୁଷ୍ୟ ନିଜେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ନିଜର ସାରା କୁଳକୁ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇ ଥାଏ|1||4||6||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 1॥
ਜੋਗੀ ਹੋਵੈ ਜੋਗਵੈ ਭੋਗੀ ਹੋਵੈ ਖਾਇ ॥
ଯିଏ ଯୋଗୀ ହୋଇଥାଏ, ସେ ଯୋଗ ସାଧନା କରିଥାଏ, ଯିଏ ଗୃହସ୍ଥି ହୋଇଥାଏ, ସେ ଭୋଗ ପଦାର୍ଥରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਤਪੀਆ ਹੋਵੈ ਤਪੁ ਕਰੇ ਤੀਰਥਿ ਮਲਿ ਮਲਿ ਨਾਇ ॥੧॥
ଯିଏ ତପସ୍ଵୀ ହୋଇଥାଏ, ସେ ତପସ୍ୟା ହିଁ କରିଥାଏ ଏବଂ ତୀର୍ଥରେ ସ୍ନାନ କରିଥାଏ॥1॥
ਤੇਰਾ ਸਦੜਾ ਸੁਣੀਜੈ ਭਾਈ ਜੇ ਕੋ ਬਹੈ ਅਲਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ଯଦି କେହି ତୋର ସ୍ତୁତି ଗାନ କରିଥାଏ, ତୋର ସନ୍ଦେଶ ଶୁଣିବା ଚାହିଁ ଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਜੈਸਾ ਬੀਜੈ ਸੋ ਲੁਣੇ ਜੋ ਖਟੇ ਸੋੁ ਖਾਇ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଯେପରି ବୀଜ ବୁଣିଥାଏ, ସେପରି ଫଳ ସେ ପାଇଥାଏ, ଯେପରି ଅର୍ଜନ କରିଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଉପଯୋଗ କରିଥାଏ।
ਅਗੈ ਪੁਛ ਨ ਹੋਵਈ ਜੇ ਸਣੁ ਨੀਸਾਣੈ ਜਾਇ ॥੨॥
ଯଦି କେହି ନାମ ରୂପୀ ସନ୍ଦେଶ ସହିତ ଯାଇଥାଏ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦରବାରରେ ତାହାକୁ କେହି ପଚାରନ୍ତି ନାହିଁ॥2॥
ਤੈਸੋ ਜੈਸਾ ਕਾਢੀਐ ਜੈਸੀ ਕਾਰ ਕਮਾਇ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଯେପରି ଭଲ-ମନ୍ଦ କାର୍ଯ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ସେପରି ହିଁ କୁହାଯାଇ ଥାଏ।
ਜੋ ਦਮੁ ਚਿਤਿ ਨ ਆਵਈ ਸੋ ਦਮੁ ਬਿਰਥਾ ਜਾਇ ॥੩॥
ଜୀବନର ଯେଉଁ ଶ୍ଵାସରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ ହୁଏନାହିଁ, ସେହି ଶ୍ଵାସ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହିଁ ଯାଇଥାଏ॥3॥
ਇਹੁ ਤਨੁ ਵੇਚੀ ਬੈ ਕਰੀ ਜੇ ਕੋ ਲਏ ਵਿਕਾਇ ॥
ଯଦି କେହି କ୍ରେତା ଥାଏ, ତାହାହେଲେ ମୁଁ ନିଜ ତନ ତାହାକୁ ବିକ୍ରି କରିଦେବି, ଯଦି ତାହା ବଦଳରେ ମୋତେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ମିଳିଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਕੰਮਿ ਨ ਆਵਈ ਜਿਤੁ ਤਨਿ ਨਾਹੀ ਸਚਾ ਨਾਉ ॥੪॥੫॥੭॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ତନରେ ସତ୍ୟ ନାମ ବାସ କରେ ନାହିଁ, ତାହା କିଛି କାମରେ ଆସେ ନାହିଁ||4||5||7||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰੁ ੭
ସୁହୀ ମହଲା 1 ଘର 7
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਜੋਗੁ ਨ ਖਿੰਥਾ ਜੋਗੁ ਨ ਡੰਡੈ ਜੋਗੁ ਨ ਭਸਮ ਚੜਾਈਐ ॥
ଚିରା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିବା ଯୋଗ ନୁହେଁ, ହାତରେ ଦଣ୍ଡ ଧରି ବା ଯୋଗ ନୁହେଁ ଏବଂ ଶରୀରରେ ଭସ୍ମ ଲଗାଇବା ଯୋଗ ସାଧନା ନୁହେଁ।
ਜੋਗੁ ਨ ਮੁੰਦੀ ਮੂੰਡਿ ਮੁਡਾਇਐ ਜੋਗੁ ਨ ਸਿੰਙੀ ਵਾਈਐ ॥
କାନରେ ମୁଦ୍ରା ପିନ୍ଧିବା ଆଉ ମସ୍ତକ ଲଣ୍ଡା ହେବା ଯୋଗ ନୁହେଁ।
ਅੰਜਨ ਮਾਹਿ ਨਿਰੰਜਨਿ ਰਹੀਐ ਜੋਗ ਜੁਗਤਿ ਇਵ ਪਾਈਐ ॥੧॥
ଯୋଗର ମାର୍ଗ ଏପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ ଯେ ମାୟା ରହିତ ହେବା ହିଁ ନିରଞ୍ଜନ ଅର୍ଥାତ ମାୟାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିବା॥1॥
ਗਲੀ ਜੋਗੁ ਨ ਹੋਈ ॥
କଥା କରିବାରେ ଯୋଗ ହୁଏନାହିଁ।
ਏਕ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਕਰਿ ਸਮਸਰਿ ਜਾਣੈ ਜੋਗੀ ਕਹੀਐ ਸੋਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯୋଗୀ ତାହାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ, ଯିଏ ସବୁଙ୍କୁ ଏକ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଥାନ୍ତି ତଥା ଏକା ଭଳି ବୁଝିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਜੋਗੁ ਨ ਬਾਹਰਿ ਮੜੀ ਮਸਾਣੀ ਜੋਗੁ ਨ ਤਾੜੀ ਲਾਈਐ ॥
ବାହାରେ ଶ୍ମଶାନରେ ରହି ଯୋଗ-ସାଧନା ନୁହେଁ ଆଉ ନା ସମାଧି ଲଗାଇବା ଯୋଗ ଅଟେ।
ਜੋਗੁ ਨ ਦੇਸਿ ਦਿਸੰਤਰਿ ਭਵਿਐ ਜੋਗੁ ਨ ਤੀਰਥਿ ਨਾਈਐ ॥
ଦେଶ-ପରଦେଶରେ ଭ୍ରମଣ କରିବା ଆଉ ତୀର୍ଥ ସ୍ନାନ କରିବା ମଧ୍ୟ ଯୋଗ ନୁହେଁ।
ਅੰਜਨ ਮਾਹਿ ਨਿਰੰਜਨਿ ਰਹੀਐ ਜੋਗ ਜੁਗਤਿ ਇਵ ਪਾਈਐ ॥੨॥
ଯୋଗର ଯୁକ୍ତି ଏହା ଯେ ମୋହ ମାୟାରେ ରହି ମାୟାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରୁହ॥2॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੈ ਤਾ ਸਹਸਾ ਤੂਟੈ ਧਾਵਤੁ ਵਰਜਿ ਰਹਾਈਐ ॥
ଯେବେ ସଦଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟର ସନ୍ଦେହ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ସେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହି ଏହି ମନକୁ ବଶ କରିନିଏ।
ਨਿਝਰੁ ਝਰੈ ਸਹਜ ਧੁਨਿ ਲਾਗੈ ਘਰ ਹੀ ਪਰਚਾ ਪਾਈਐ ॥
ତାହାର ହୃଦୟରେ ଅମରୁ-ନାମର ଝରଣା ବହିବାକୁ ଲାଗିଥାଏ, ତାହାର ମନ ମଧୁର ଅନାହଦ ଧ୍ୱନି ଶୁଣିବାକୁ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ହୃଦୟ-ଘରେ ବିଦ୍ୟମାନ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସାଥିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਅੰਜਨ ਮਾਹਿ ਨਿਰੰਜਨਿ ਰਹੀਐ ਜੋਗ ਜੁਗਤਿ ਇਵ ਪਾਈਐ ॥੩॥
ବାସ୍ତବରେ ମୋହ ମାୟାରେ ରହି ମାୟାଠାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିବା ହିଁ ଯୋଗ-ଯୁକ୍ତି ଅଟେ॥3॥
ਨਾਨਕ ਜੀਵਤਿਆ ਮਰਿ ਰਹੀਐ ਐਸਾ ਜੋਗੁ ਕਮਾਈਐ ॥
ହେ ନାନକ! ଏପରି ଯୋଗ-ସାଧନା କରିବା ଉଚିତ ଯେ ଜୀବନରେ ମୋହ-ମାୟା ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭାବିତ ନ ହୋଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିବା।
ਵਾਜੇ ਬਾਝਹੁ ਸਿੰਙੀ ਵਾਜੈ ਤਉ ਨਿਰਭਉ ਪਦੁ ਪਾਈਐ ॥
ଯେତେବେଳେ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ବାଜା ବିନା ଅନାହଡ ଧ୍ୱନି ବାଜିଥାଏ, ନିର୍ଭୟ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਅੰਜਨ ਮਾਹਿ ਨਿਰੰਜਨਿ ਰਹੀਐ ਜੋਗ ਜੁਗਤਿ ਤਉ ਪਾਈਐ ॥੪॥੧॥੮॥
ଯୋଗର ମାର୍ଗ ଏହି ବିଧି ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଏ ଯେ ମାୟାରେ ରହି ହିଁ ନିରଞ୍ଜନ ଅର୍ଥାତ ମାୟା ଠାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିବା||4||1||8||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 1॥
ਕਉਣ ਤਰਾਜੀ ਕਵਣੁ ਤੁਲਾ ਤੇਰਾ ਕਵਣੁ ਸਰਾਫੁ ਬੁਲਾਵਾ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତାହା କେଉଁ ତରାଜୁ, କେଉଁ ତଉଲା, ଯେଉଁଠି ମୁଁ ତୋର ଗୁଣର ଭାର ତଉଲିବି?
ਕਉਣੁ ਗੁਰੂ ਕੈ ਪਹਿ ਦੀਖਿਆ ਲੇਵਾ ਕੈ ਪਹਿ ਮੁਲੁ ਕਰਾਵਾ ॥੧॥
ତୋର ମହିମ ଆର ପରଖ କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ କାହାକୁ ବୋଲାଇବି? କେଉଁ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରୁ ଦୀକ୍ଷା ନେବି, ଆଉ କାହା ଦ୍ଵାରା ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରାଇବି?॥1॥