ਸਾਝ ਕਰੀਜੈ ਗੁਣਹ ਕੇਰੀ ਛੋਡਿ ਅਵਗਣ ਚਲੀਐ ॥
ଯଦି ସଜ୍ଜନ ସାଥିରେ ମିଶି ଗୁଣର ଭାଗୀଦାରୀ କରାଯାଏ, ତାହାହେଲେ ହିଁ ମିଜ ଅବଗୁଣକୁ ଛାଡି ସତମାର୍ଗରେ ଚାଲିଥାଏ।
ਪਹਿਰੇ ਪਟੰਬਰ ਕਰਿ ਅਡੰਬਰ ਆਪਣਾ ਪਿੜੁ ਮਲੀਐ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଉତ୍ତମ ଗୁଣକୁ ନିଜ ଶୃଙ୍ଗାର ବନାଇ ମନର କୋମଳତା ରୂପୀ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିଥାଏ, ସେ ବିକାରକୁ ପଛରେ ପକାଇ ଜୀବନ ରୂପୀ ସଂଗ୍ରାମ ଜିତିଯାଇ ଥାଏ।
ਜਿਥੈ ਜਾਇ ਬਹੀਐ ਭਲਾ ਕਹੀਐ ਝੋਲਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਜੈ ॥
ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଯେଉଁଠି ଗଲେ ମଧ୍ୟ ଶୁଭ ବଚନ ହିଁ ବୋଲିଥାଏ ଏବଂ ଅବଗୁଣକୁ ଦୂର କରି ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ପାନ କରିଥାଏ।
ਗੁਣਾ ਕਾ ਹੋਵੈ ਵਾਸੁਲਾ ਕਢਿ ਵਾਸੁ ਲਈਜੈ ॥੩॥
ଯଦି ଜୀବ ପାଖରେ ଗୁଣ ରୂପୀ ସୁଗନ୍ଧିର ଡବା ଥାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାକୁ ଗୁଣ ରୂପୀ ସୁଗନ୍ଧି ନେବା ଉଚିତ॥3॥
ਆਪਿ ਕਰੇ ਕਿਸੁ ਆਖੀਐ ਹੋਰੁ ਕਰੇ ਨ ਕੋਈ ॥
ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ସବୁକିଛି କରିଥାନ୍ତି, ପୁଣି ତାହାଙ୍କ ବିନା କାହାକୁ କୁହାଯିବ, କାରଣ ତାହାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି କିଛି ମଧ୍ୟ କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਆਖਣ ਤਾ ਕਉ ਜਾਈਐ ਜੇ ਭੂਲੜਾ ਹੋਈ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ଅଭିଯୋଗ କରିବାକୁ ଯିବା, ଯଦି ସେ ଭୁଲ କରିଛନ୍ତି।
ਜੇ ਹੋਇ ਭੂਲਾ ਜਾਇ ਕਹੀਐ ਆਪਿ ਕਰਤਾ ਕਿਉ ਭੁਲੈ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ଅଭିଯୋଗ କରିବାକୁ ଯିବା, ଯଦି ସେ ଭୁଲ କରିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଜଗତର ରଚୟିତା କୌଣସି ଭୁଲ କରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਸੁਣੇ ਦੇਖੇ ਬਾਝੁ ਕਹਿਐ ਦਾਨੁ ਅਣਮੰਗਿਆ ਦਿਵੈ ॥
ସେ ଜୀବଙ୍କ ପ୍ରାର୍ଥନା ଶୁଣିଥାନ୍ତି ଏବଂ ତାହା ଦ୍ଵାରା କରାଯାଇଥିବା କାର୍ଯ୍ୟ ଦେଖିଥାନ୍ତି।
ਦਾਨੁ ਦੇਇ ਦਾਤਾ ਜਗਿ ਬਿਧਾਤਾ ਨਾਨਕਾ ਸਚੁ ਸੋਈ ॥
ସେ କହିବା ଓ ମାଗିବା ବିନା ଜୀବକୁ ଦାନ ଦେଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ଏକ ସେ ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪਿ ਕਰੇ ਕਿਸੁ ਆਖੀਐ ਹੋਰੁ ਕਰੇ ਨ ਕੋਈ ॥੪॥੧॥੪॥
ଯେବେ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁକିଛି କରିଥାନ୍ତି, ପୁଣି ତାହାଙ୍କ ବିନା କାହାକୁ କୁହାଯାଇ ପାରିବ, କାରଣ ତାହାଙ୍କ ଅତିରିକ୍ତ ଆଉ କେହି ମଧ୍ୟ କିଛି କରନ୍ତି ନାହିଁ?||4||1||4||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 1 ॥
ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ਗੁਣ ਰਵੈ ਮਨਿ ਭਾਵੈ ਸੋਈ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଲୀନ ହୋଇଥିବା ମୋର ମନ ତାହାଙ୍କ ହିଁ ଗୁଣ ଗାନ କରିଥାଏ ଏବଂ ସେ ହିଁ ମୋର ମନକୁ ଭଲ ଲାଗିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਕੀ ਪਉੜੀ ਸਾਚ ਕੀ ਸਾਚਾ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥
ଗୁରୁ ମୋତେ ସତ୍ୟନାମର ସିଢି ଦେଇଛନ୍ତି, ଯାହାଦ୍ୱାରା ମୋତେ ସଚ୍ଚା ସୁଖ ହାସଲ ହୋଇଥାଏ।
ਸੁਖਿ ਸਹਜਿ ਆਵੈ ਸਾਚ ਭਾਵੈ ਸਾਚ ਕੀ ਮਤਿ ਕਿਉ ਟਲੈ ॥
ଏହାଦ୍ୱାରା ମନକୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ, ସତ୍ୟ ହିଁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟର ପ୍ରାପ୍ତି ବାଲା ବୁଦ୍ଧି କିପରି ଟାଳି ପାରିବା?
ਇਸਨਾਨੁ ਦਾਨੁ ਸੁਗਿਆਨੁ ਮਜਨੁ ਆਪਿ ਅਛਲਿਓ ਕਿਉ ਛਲੈ ॥
ସ୍ନାନ, ଦାନ-ପୂଣ୍ୟ, ଉଜ୍ଞାନ ଓ ତୀର୍ଥ-ସ୍ନାନ ଦ୍ଵାରା ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ କିପରି ଖୁସି କରାଯାଇ ପାରିବ, ଯିଏ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅଛଳ ଅଟନ୍ତି।
ਪਰਪੰਚ ਮੋਹ ਬਿਕਾਰ ਥਾਕੇ ਕੂੜੁ ਕਪਟੁ ਨ ਦੋਈ ॥
ମୋର ମନରୁ ଧୋକା, ମୋହ ବିକାର ସବୁ ନାଶ ହୋଇ ଯାଇଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ମନରେ ମିଥ୍ୟା, କପଟ ଓ ଦ୍ଵିଧା ରହି ନାହିଁ।
ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ਗੁਣ ਰਵੈ ਮਨਿ ਭਾਵੈ ਸੋਈ ॥੧॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଲୀନ ମୋର ମନ ତାହାଙ୍କ ହିଁ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଆଉ ସେ ହିଁ ମୋର ମନକୁ ଭଲ ଲାଗିଥାନ୍ତି॥1॥
ਸਾਹਿਬੁ ਸੋ ਸਾਲਾਹੀਐ ਜਿਨਿ ਕਾਰਣੁ ਕੀਆ ॥
ଯିଏ ଏହି ବିଶ୍ଵର ରଚନା କରିଛନ୍ତି, ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ତୁତି କରିବା ଉଚିତ।
ਮੈਲੁ ਲਾਗੀ ਮਨਿ ਮੈਲਿਐ ਕਿਨੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ମନରେ ଅହଂତ୍ଵ ରୂପୀ ମଇଳା ଲାଗି ରହିଥାଏ ଏବଂ ତାହାର ମନ ମଇଳା ହୋଇଯାଏ, କେହି ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ପାନ କରିଛନ୍ତି।
ਮਥਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ਇਹੁ ਮਨੁ ਦੀਆ ਗੁਰ ਪਹਿ ਮੋਲੁ ਕਰਾਇਆ ॥
ମୁଁ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ମନ୍ଥନ କରି ପାନ କରିଛି ଏବଂ ନିଜର ଏହି ମନ ଗୁରୁଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରିଛି, ନାମର ଏହି ମୂଲ୍ୟ ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପାଇଛି।
ਆਪਨੜਾ ਪ੍ਰਭੁ ਸਹਜਿ ਪਛਾਤਾ ਜਾ ਮਨੁ ਸਾਚੈ ਲਾਇਆ ॥
ଯେବେ ମୁଁ ନିଜ ମନକୁ ସତ୍ୟ ସାଥିରେ ଲଗାଇଛି, ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜାଣି ପାରିଛି।
ਤਿਸੁ ਨਾਲਿ ਗੁਣ ਗਾਵਾ ਜੇ ਤਿਸੁ ਭਾਵਾ ਕਿਉ ਮਿਲੈ ਹੋਇ ਪਰਾਇਆ ॥
ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗି ତାହାଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କରିବି ଯଦି ତାହାଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ମୁଁ ପର ହୋଇ ତାହାଙ୍କୁ କିପରି ମିଶି ପାରିବି?
ਸਾਹਿਬੁ ਸੋ ਸਾਲਾਹੀਐ ਜਿਨਿ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇਆ ॥੨॥
ଯିଏ ଏହି ଜଗତ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି, ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ତୁତି କରିବା ଉଚିତ॥2॥
ਆਇ ਗਇਆ ਕੀ ਨ ਆਇਓ ਕਿਉ ਆਵੈ ਜਾਤਾ ॥
ହେ ଭାଇ! ଯେତେବେଳେ ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୋର ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଛନ୍ତି, ସବୁକିଛି ମିଳିଯାଇଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ଜନ୍ମ-ମରଣ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਿਉ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ਹਰਿ ਸੇਤੀ ਰਾਤਾ ॥
ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ମନ ମୋର ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ଠାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ହରିଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଛି।
ਸਾਹਿਬ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ਸਚ ਕੀ ਬਾਤਾ ਜਿਨਿ ਬਿੰਬ ਕਾ ਕੋਟੁ ਉਸਾਰਿਆ ॥
ମାଲିକଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇ ମୋର ମନ ସେହି ସତ୍ୟର କଥା କହିଥାଏ, ଯିଏ ବୀର୍ଯ୍ୟ ରୂପୀ ଜଳରୁ ଶରୀର ରୂପୀ ଦୁର୍ଗ ବନାଇଛନ୍ତି।
ਪੰਚ ਭੂ ਨਾਇਕੋ ਆਪਿ ਸਿਰੰਦਾ ਜਿਨਿ ਸਚ ਕਾ ਪਿੰਡੁ ਸਵਾਰਿਆ ॥
ପରମାତ୍ମା ଗଗନ, ବାୟୁ, ଅଗ୍ନି, ଜଳ ଏବଂ ପୃଥିବୀ- ଏହି ପାଞ୍ଚଟି ତତ୍ତ୍ଵର ନାୟକ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସ୍ରଷ୍ଟା ଅଟନ୍ତି ଆଉ ଯିଏ ଆତ୍ମାର ନିବାସ ପାଇଁ ମାନବ-ଶରୀର ରଚନା କରିଛନ୍ତି,
ਹਮ ਅਵਗਣਿਆਰੇ ਤੂ ਸੁਣਿ ਪਿਆਰੇ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਸਚੁ ਸੋਈ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ମୋର ବିନତି ଶୁଣ, ମୁଁ ଅବଗୁଣ ଦ୍ଵାରା ପାଇ ଯିବ ଅଟେ, ଯେଉଁ ଯିବ ତୋତେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେ ସଚ୍ଚା ବନିଯାଏ।
ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਨਾ ਥੀਐ ਸਾਚੀ ਮਤਿ ਹੋਈ ॥੩॥
ଯାହାର ବୁଦ୍ଧି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ହୋଇଯାଏ, ତାହାର ଜନ୍ମ-ମରଣ ହୁଏନାହିଁ॥3॥
ਅੰਜਨੁ ਤੈਸਾ ਅੰਜੀਐ ਜੈਸਾ ਪਿਰ ਭਾਵੈ ॥
ମୋତେ ନିଜ ଆଖିରେ ଏପରି ହିଁ ସୁରମା ଢାଳିବାକୁ ହେବ, ଯେପରି ମୋର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਸਮਝੈ ਸੂਝੈ ਜਾਣੀਐ ਜੇ ਆਪਿ ਜਾਣਾਵੈ ॥
ଯଦି ସେ ସ୍ଵୟଂ ମୋତେ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥାନ୍ତି, ମୁଁ ବୁଝିଥାଏ ଓ ଜାଣିଥାଏ।
ਆਪਿ ਜਾਣਾਵੈ ਮਾਰਗਿ ਪਾਵੈ ਆਪੇ ਮਨੂਆ ਲੇਵਏ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୋତେ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ମୋତେ ସତମାର୍ଗରେ ଲଗାଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ମୋର ମନକୁ ନିଜ ଆଡକୁ ପ୍ରେରିତ କରିଥାନ୍ତି।
ਕਰਮ ਸੁਕਰਮ ਕਰਾਏ ਆਪੇ ਕੀਮਤਿ ਕਉਣ ਅਭੇਵਏ ॥
ସେ ସ୍ୱାୟକ୍ମ ହିଁ ମୋ’ ଦ୍ଵାରା କର୍ମ-ସୁକର୍ମ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କିଏ କରିପାରିବ?
ਤੰਤੁ ਮੰਤੁ ਪਾਖੰਡੁ ਨ ਜਾਣਾ ਰਾਮੁ ਰਿਦੈ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥
ମୁଁ କେଉଁ ତନ୍ତ୍ର, ମନ୍ତ୍ର ଓ ପାଖଣ୍ଡକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ ଏବଂ ରାମଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ବସାଇ ମନ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਅੰਜਨੁ ਨਾਮੁ ਤਿਸੈ ਤੇ ਸੂਝੈ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਸਚੁ ਜਾਨਿਆ ॥੪॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସତ୍ୟକୁ ଜାଣି ନିଏ, ନାମ ରୂପୀ ସୁରମା ତାହାର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଥାଏ॥4॥
ਸਾਜਨ ਹੋਵਨਿ ਆਪਣੇ ਕਿਉ ਪਰ ਘਰ ਜਾਹੀ ॥
ଯଦି ବନ୍ଧୁ ସନ୍ଥ ମୋର ନିଜର ବନିଯାନ୍ତି, ମୁଁ ପର ଘରକୁ କାହିଁକି ଯିବି?
ਸਾਜਨ ਰਾਤੇ ਸਚ ਕੇ ਸੰਗੇ ਮਨ ਮਾਹੀ ॥
ମୋର ବନ୍ଧୁ ସନ୍ଥ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ମାଗଣ ରହିଥାନ୍ତି ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ମନ ଥାଏ।
ਮਨ ਮਾਹਿ ਸਾਜਨ ਕਰਹਿ ਰਲੀਆ ਕਰਮ ਧਰਮ ਸਬਾਇਆ ॥
ମୋର ବନ୍ଧୁ ମନରେ ହିଁ ରମଣ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ଏହା ତାହାଙ୍କ କର୍ମ-ଧର୍ମ ଅଟେ।
ਅਠਸਠਿ ਤੀਰਥ ਪੁੰਨ ਪੂਜਾ ਨਾਮੁ ਸਾਚਾ ਭਾਇਆ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ନାମ ହିଁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ଆଉ ଏହା ତାହାଙ୍କ ଅଠଷଠି ତୀର୍ଥର ସ୍ନାନ, ଦାନ-ପୂଣ୍ୟ ଏବଂ ପୂଜା ଅଟେ।