ਕਿਛੁ ਕਿਸੀ ਕੈ ਹਥਿ ਨਾਹੀ ਮੇਰੇ ਸੁਆਮੀ ਐਸੀ ਮੇਰੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਬੂਝ ਬੁਝਾਈ ॥
ମୋର ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ କେହି ଜୀବ ହାତରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ନାହିଁ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਕੀ ਆਸ ਤੂ ਜਾਣਹਿ ਹਰਿ ਦਰਸਨੁ ਦੇਖਿ ਹਰਿ ਦਰਸਨਿ ਤ੍ਰਿਪਤਾਈ ॥੪॥੧॥
ହେ ହରି! ନାନକଙ୍କ ଆଶା ତୁ ହିଁ ଜାଣିଛୁ ଆଉ ତୋର ଦର୍ଶନ କରି ମୁଁ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଏ||4||1||
ਗੋਂਡ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ରାଗ ଗୋଣ୍ଡ ମହଲା 4॥
ਐਸਾ ਹਰਿ ਸੇਵੀਐ ਨਿਤ ਧਿਆਈਐ ਜੋ ਖਿਨ ਮਹਿ ਕਿਲਵਿਖ ਸਭਿ ਕਰੇ ਬਿਨਾਸਾ ॥
ଏପରି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଉପାସନା କରିବା ଉଚିତ, ନିତ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ମନନ କରିବା ଉଚିତ, ଯିଏ ଏକ କ୍ଷଣରେ ହିଁ ସବୁ ପାପ ନାଶ କରିଥାନ୍ତି।
ਜੇ ਹਰਿ ਤਿਆਗਿ ਅਵਰ ਕੀ ਆਸ ਕੀਜੈ ਤਾ ਹਰਿ ਨਿਹਫਲ ਸਭ ਘਾਲ ਗਵਾਸਾ ॥
ଯଦି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଅନ୍ୟ କାହାର ଆଶା କର, ସାରା ପରିଶ୍ରମ ନିଷ୍ଫଳ ହୋଇଯାଏ।
ਮੇਰੇ ਮਨ ਹਰਿ ਸੇਵਿਹੁ ਸੁਖਦਾਤਾ ਸੁਆਮੀ ਜਿਸੁ ਸੇਵਿਐ ਸਭ ਭੁਖ ਲਹਾਸਾ ॥੧॥
ହେ ମୋର ମନ! ସୁଖର ଦାତା, ସ୍ଵାମୀ ହରିଙ୍କ ଅର୍ଚ୍ଚନା କର, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସାରା କ୍ଷୁଧା ଦୂର ହୋଇଯିବ॥1॥
ਮੇਰੇ ਮਨ ਹਰਿ ਊਪਰਿ ਕੀਜੈ ਭਰਵਾਸਾ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ ଭରସା ରଖିବା ଉଚିତ।
ਜਹ ਜਾਈਐ ਤਹ ਨਾਲਿ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ ਹਰਿ ਅਪਨੀ ਪੈਜ ਰਖੈ ਜਨ ਦਾਸਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁଠିକୁ ଯାଇଥାଏ, ସେଠାରେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ମୋର ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି। ହରି ଭକ୍ତଜନ ଏବଂ ଦାସର ସମ୍ମାନ ସର୍ବଦା ରଖିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਜੇ ਅਪਨੀ ਬਿਰਥਾ ਕਹਹੁ ਅਵਰਾ ਪਹਿ ਤਾ ਆਗੈ ਅਪਨੀ ਬਿਰਥਾ ਬਹੁ ਬਹੁਤੁ ਕਢਾਸਾ ॥
ଯଦି ଆମେ ନିଜ ଦୁଃଖ ବିଷୟରେ ଅନ୍ୟକୁ କହିଥାଏ, ସେ ନିଜ ଦୁଃଖ ଶୁଣାଇ ଥାଏ।
ਅਪਨੀ ਬਿਰਥਾ ਕਹਹੁ ਹਰਿ ਅਪੁਨੇ ਸੁਆਮੀ ਪਹਿ ਜੋ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਰੇ ਦੂਖ ਤਤਕਾਲ ਕਟਾਸਾ ॥
ଏଥିପାଇଁ ନିଜ ଦୁଃଖ ନିଜ ସ୍ଵାମୀ ହରିଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ କୁହ, ଯିଏ ତୋର ଦୁଃଖ ତତ୍କାଳ ହିଁ ସମାପ୍ତ କରିଦେବେ।
ਸੋ ਐਸਾ ਪ੍ਰਭੁ ਛੋਡਿ ਅਪਨੀ ਬਿਰਥਾ ਅਵਰਾ ਪਹਿ ਕਹੀਐ ਅਵਰਾ ਪਹਿ ਕਹਿ ਮਨ ਲਾਜ ਮਰਾਸਾ ॥੨॥
ହେ ମନ! ଏପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜ ଦୁଃଖ ଆଉ କାହା ଆଗରେ କହିବା ଅର୍ଥ ବୁଡି ମରିବା ଅଟେ॥2॥
ਜੋ ਸੰਸਾਰੈ ਕੇ ਕੁਟੰਬ ਮਿਤ੍ਰ ਭਾਈ ਦੀਸਹਿ ਮਨ ਮੇਰੇ ਤੇ ਸਭਿ ਅਪਨੈ ਸੁਆਇ ਮਿਲਾਸਾ ॥
ହେ ମନ! ସଂସାରର ଯେଉଁ ପରିବାର, ମିତ୍ର, ଭାଇ ଆଦି ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସ୍ଵାର୍ଥ ପାଇଁ ମିଳିଥାନ୍ତି।
ਜਿਤੁ ਦਿਨਿ ਉਨੑ ਕਾ ਸੁਆਉ ਹੋਇ ਨ ਆਵੈ ਤਿਤੁ ਦਿਨਿ ਨੇੜੈ ਕੋ ਨ ਢੁਕਾਸਾ ॥
ଯେଉଁ ଦିନ ତାହାର ସ୍ଵାର୍ଥ ତୋ’ ଠାରେ ପୁରା ହୋଇନାହିଁ, ସେମାନେ ତୋ’ ପାଖକୁ ଆସିବେ ନାହିଁ।
ਮਨ ਮੇਰੇ ਅਪਨਾ ਹਰਿ ਸੇਵਿ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਜੋ ਤੁਧੁ ਉਪਕਰੈ ਦੂਖਿ ਸੁਖਾਸਾ ॥੩॥
ହେ ମୋର ମନ! ଦିନରାତି ଭଗବାନଙ୍କ ଭକ୍ତି କର; ଯିଏ ତୋ’ ଉପରେ ଉପକାର କରି ସୁଖ ଦେଇଥାନ୍ତି॥3॥
ਤਿਸ ਕਾ ਭਰਵਾਸਾ ਕਿਉ ਕੀਜੈ ਮਨ ਮੇਰੇ ਜੋ ਅੰਤੀ ਅਉਸਰਿ ਰਖਿ ਨ ਸਕਾਸਾ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତାହାର ଉପରେ କିପରି ଭରସା କିପରି କରାଯାଇ ପାରିବ, ଯିଏ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ରକ୍ଷା କରିପାରିବେ ନାହିଁ?
ਹਰਿ ਜਪੁ ਮੰਤੁ ਗੁਰ ਉਪਦੇਸੁ ਲੈ ਜਾਪਹੁ ਤਿਨੑ ਅੰਤਿ ਛਡਾਏ ਜਿਨੑ ਹਰਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਚਿਤਾਸਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ନେଇ ହରି ମନ୍ତ୍ର ଜପ କର, ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହରି ତାହାକୁ ଯମ ଠାରୁ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି, ଯାହାର ଚିତ୍ତରେ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରେମ ବାସ କରିଥାଏ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਅਨਦਿਨੁ ਨਾਮੁ ਜਪਹੁ ਹਰਿ ਸੰਤਹੁ ਇਹੁ ਛੂਟਣ ਕਾ ਸਾਚਾ ਭਰਵਾਸਾ ॥੪॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଭକ୍ତଜନ! ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଜପ କର; ଯମ ଠାରୁ ବର୍ତ୍ତିବା ପାଇଁ ସେ ସଚ୍ଚା ଭରସା ଅଟନ୍ତି||4||2||
ਗੋਂਡ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ଗୋଣ୍ଡ ମହଲା 4॥
ਹਰਿ ਸਿਮਰਤ ਸਦਾ ਹੋਇ ਅਨੰਦੁ ਸੁਖੁ ਅੰਤਰਿ ਸਾਂਤਿ ਸੀਤਲ ਮਨੁ ਅਪਨਾ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ସଦା ଆନନ୍ଦ ଓ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ, ଏହା ଦ୍ଵାରା ମନ ଶୀତଳ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ବହୁତ ଶାନ୍ତି ମିଳିଥାଏ।
ਜੈਸੇ ਸਕਤਿ ਸੂਰੁ ਬਹੁ ਜਲਤਾ ਗੁਰ ਸਸਿ ਦੇਖੇ ਲਹਿ ਜਾਇ ਸਭ ਤਪਨਾ ॥੧॥
ଯେପରି ସୂର୍ଯ୍ୟ ରୂପୀ ମାୟା ସହିତ ମନ ଜଳିଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଚନ୍ଦ୍ରମା ରୂପୀ ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ସାରା ତାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਮੇਰੇ ਮਨ ਅਨਦਿਨੁ ਧਿਆਇ ਨਾਮੁ ਹਰਿ ਜਪਨਾ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ନିତ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର ଆଉ ତାହାଙ୍କ ନାମ ଜପ କର।
ਜਹਾ ਕਹਾ ਤੁਝੁ ਰਾਖੈ ਸਭ ਠਾਈ ਸੋ ਐਸਾ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇਵਿ ਸਦਾ ਤੂ ਅਪਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସବୁସ୍ଥାନରେ ତୋର ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି, ଏପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ତୁ ସଦା ଉପାସନା କର॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਮਹਿ ਸਭਿ ਨਿਧਾਨ ਸੋ ਹਰਿ ਜਪਿ ਮਨ ਮੇਰੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਖੋਜਿ ਲਹਹੁ ਹਰਿ ਰਤਨਾ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଯିଏ ସର୍ବ ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି, ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜପ କରି ଚାଲ ତଥା ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହରି ନାମ ରୂପୀ ରତ୍ନ ସନ୍ଧାନ କର।
ਜਿਨ ਹਰਿ ਧਿਆਇਆ ਤਿਨ ਹਰਿ ਪਾਇਆ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ ਤਿਨ ਕੇ ਚਰਣ ਮਲਹੁ ਹਰਿ ਦਸਨਾ ॥੨॥
ଯିଏ ହରିଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଛି, ସେ ତାହାଙ୍କୁ ପାଇଛି, ହରିଙ୍କ ସେହି ଦାସର ଚରଣର ସେବା କର॥2॥
ਸਬਦੁ ਪਛਾਣਿ ਰਾਮ ਰਸੁ ਪਾਵਹੁ ਓਹੁ ਊਤਮੁ ਸੰਤੁ ਭਇਓ ਬਡ ਬਡਨਾ ॥
ଶବ୍ଦକୁ ଜାଣିପାରି ରାମ ରସ ପ୍ରାପ୍ତ କର, ରାମ ରସ ପାଇ ସେ ଉତ୍ତମ ସନ୍ଥ ଏବଂ ମହାନ ବନି ଯାଇଛି।
ਤਿਸੁ ਜਨ ਕੀ ਵਡਿਆਈ ਹਰਿ ਆਪਿ ਵਧਾਈ ਓਹੁ ਘਟੈ ਨ ਕਿਸੈ ਕੀ ਘਟਾਈ ਇਕੁ ਤਿਲੁ ਤਿਲੁ ਤਿਲਨਾ ॥੩॥
ନିଜର ସେହି ସେବକର ବଡିମା ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ବଢାଇଛନ୍ତି ଆଉ ତାହା କେବେ କମେ ନାହିଁ॥3॥