ਸਬਦਿ ਮਨੁ ਰੰਗਿਆ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ତାହାର ମନ ନାମରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ ଆଉ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ସୁରତି ଲଗାଇ ରଖିଥାଏ।
ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਸਿਆ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਰਜਾਇ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ସେ ନିଜ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପରେ ରହିଥାଏ ॥1॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿਐ ਜਾਇ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଲେ ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ
ਗੋਵਿਦੁ ਪਾਈਐ ਗੁਣੀ ਨਿਧਾਨੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ଗୋବିନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਮਨੁ ਬੈਰਾਗੀ ਜਾ ਸਬਦਿ ਭਉ ਖਾਇ ॥
ଯେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟର ମନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭୟ ଧାରଣ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ସେ ଇଚ୍ଛା ରହିତ ହୋଇଯାଏ।
ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਨਿਰਮਲਾ ਸਭ ਤੈ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥
ମୋର ନିର୍ମଳ ପ୍ରଭୁ ସର୍ବତ୍ର ବ୍ୟାପକ ରହିଛନ୍ତି।
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਮਿਲੈ ਮਿਲਾਇ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାଣୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୁଏ ॥2॥
ਹਰਿ ਦਾਸਨ ਕੋ ਦਾਸੁ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସେବକର ସେବକ ଆତ୍ମିକ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ,
ਮੇਰਾ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਇਨ ਬਿਧਿ ਪਾਇਆ ਜਾਏ ॥
ମୋର ପ୍ରଭୁ ପରମେଶ୍ଵର ଏହି ବିଧିରେ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਹਰਿ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਰਾਮ ਗੁਣ ਗਾਏ ॥੩॥
ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ କୃପାରୁ ମନୁଷ୍ୟ ରାମଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରିଥାଏ ॥3॥
ਧ੍ਰਿਗੁ ਬਹੁ ਜੀਵਣੁ ਜਿਤੁ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਨ ਲਗੈ ਪਿਆਰੁ ॥
ଏପରି ଲମ୍ବା ଜୀବନକୁ ଧିକ୍କାର ଅଟେ ଯାହାଠାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମର ପ୍ରେମ ନଥାଏ।
ਧ੍ਰਿਗੁ ਸੇਜ ਸੁਖਾਲੀ ਕਾਮਣਿ ਮੋਹ ਗੁਬਾਰੁ ॥
ସୁନ୍ଦର ସ୍ତ୍ରୀର ସୁଖଦାୟକ ଶେଯ ମଧ୍ୟ ଧିକ୍କାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ ଯେଉଁଠି ମୋହର ଅନ୍ଧକାର ବନିରହିଥାଏ।
ਤਿਨ ਸਫਲੁ ਜਨਮੁ ਜਿਨ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰੁ ॥੪॥
ତାହାର ଜୀବନ ମଧ୍ୟ ଫଳଦାୟକ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ନାମର ସାହାରା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ॥4॥
ਧ੍ਰਿਗੁ ਧ੍ਰਿਗੁ ਗ੍ਰਿਹੁ ਕੁਟੰਬੁ ਜਿਤੁ ਹਰਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨ ਹੋਇ ॥
ଏପରି ଗୃହସ୍ଥ ଜୀବନ ଏବଂ ପରିବାର ମଧ୍ୟ ଧିକ୍କାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ, ଯାହାର କାରଣରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରେମ ହୁଏନାହିଁ।
ਸੋਈ ਹਮਾਰਾ ਮੀਤੁ ਜੋ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਸੋਇ ॥
କେବଳ ସେ ହିଁ ମୋର ମିତ୍ର ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ସେହି ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଯଶ ଗାନ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਮੈ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥੫॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ବିନା ମୋର ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି ॥5॥
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਹਮ ਗਤਿ ਪਤਿ ਪਾਈ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ମୁଁ ମୁକ୍ତି ଏବଂ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି।
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਆ ਦੂਖੁ ਸਗਲ ਮਿਟਾਈ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଲେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਸਦਾ ਅਨੰਦੁ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥੬॥
ଭଗବାନଙ୍କ ନାମରେ ବୃତ୍ତି ଲଗାଇଲେ ସର୍ବଦା ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ॥6॥
ਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਹਮ ਕਉ ਸਰੀਰ ਸੁਧਿ ਭਈ ॥
ଗୁରଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କଲେ ଆମର ଶରୀର ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଏ।
ਹਉਮੈ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਸਭ ਅਗਨਿ ਬੁਝਈ ॥
ଯାହାଦ୍ୱାରା ଅହଂକାର ଏବଂ ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନି ସବୁ ଲିଭିଯାଇଛି।
ਬਿਨਸੇ ਕ੍ਰੋਧ ਖਿਮਾ ਗਹਿ ਲਈ ॥੭॥
ମୋର କ୍ରୋଧ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ମୁଁ ସହନଶୀଳତା ଧାରଣ କରିଦେଇଛି ॥7॥
ਹਰਿ ਆਪੇ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਨਾਮੁ ਦੇਵੈ ॥
ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କୃପା କରି ନିଜ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਰਤਨੁ ਕੋ ਵਿਰਲਾ ਲੇਵੈ ॥
କେହି ବିରଳ ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ନାମ-ରତ୍ନକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕੁ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਹਰਿ ਅਲਖ ਅਭੇਵੈ ॥੮॥੮॥
ହେ ନାନକ! ସେ ଅଲକ୍ଷ୍ୟ ତଥା ଅଭେଦ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରିଥାଏ ॥8॥8॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ରୂପାରୁ ପାଇହୁଏ।
ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਬੈਰਾਗਣਿ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ରାଗ ଗଉଡି ବଇରାଗଣି ମହଲା 3 ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਜੋ ਮੁਹ ਫੇਰੇ ਤੇ ਵੇਮੁਖ ਬੁਰੇ ਦਿਸੰਨਿ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ମୁହଁ ଫେରାଇ ନିଏ, ଏପରି ବିମୁଖ ମନୁଷ୍ୟ ବଡ ମନ୍ଦ ଦେଖାଯାନ୍ତି।
ਅਨਦਿਨੁ ਬਧੇ ਮਾਰੀਅਨਿ ਫਿਰਿ ਵੇਲਾ ਨਾ ਲਹੰਨਿ ॥੧॥
ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ବନ୍ଧନରେ ଫସି ଦିନ ରାତି ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ପୁଣି ତାହାଙ୍କୁ ବନ୍ଧନରୁ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଅବସର ମିଳେନାହିଁ ॥1॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਾਖਹੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਧਾਰਿ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ ପରମେଶ୍ଵର! କୃପା କରି ଆମର ରକ୍ଷା କର।
ਸਤਸੰਗਤਿ ਮੇਲਾਇ ਪ੍ਰਭ ਹਰਿ ਹਿਰਦੈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਸਾਰਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ମୋତେ ସତସଙ୍ଗରେ ମିଳନ କରାଅ, କାରଣ, ନିଜ ମନରେ ପ୍ରଭୁ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଗୁଣ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਸੇ ਭਗਤ ਹਰਿ ਭਾਵਦੇ ਜੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਾਇ ਚਲੰਨਿ ॥
ଭଗବାନଙ୍କୁ ସେହି ଭକ୍ତ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ଚାଲିଥାଏ।
ਆਪੁ ਛੋਡਿ ਸੇਵਾ ਕਰਨਿ ਜੀਵਤ ਮੁਏ ਰਹੰਨਿ ॥੨॥
ସେ ନିଜ ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କରି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବା ଭକ୍ତି କରିଥାଏ ଆଉ ସଂସାର୍ଡ଼ କର୍ମ କରି ମଧ୍ୟ ମାୟାର ମୋହରେ ମୃତ ରହିଥାଏ ॥2॥
ਜਿਸ ਦਾ ਪਿੰਡੁ ਪਰਾਣ ਹੈ ਤਿਸ ਕੀ ਸਿਰਿ ਕਾਰ ॥
ଏହି ଶରୀର ଓ ପ୍ରାଣ ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ଦେଇଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରେ ସକ୍ରିୟ ଥାଏ।
ਓਹੁ ਕਿਉ ਮਨਹੁ ਵਿਸਾਰੀਐ ਹਰਿ ਰਖੀਐ ਹਿਰਦੈ ਧਾਰਿ ॥੩॥
ତାହାଙ୍କୁ କୌଣସି ଅବସ୍ଥାରେ ନିଜ ହୃଦୟରୁ କାହିଁକି ବିସ୍ମୃତ କରିବି? ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଆମେ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଲଗାଇ ରଖିବା ଉଚିତ ॥3॥
ਨਾਮਿ ਮਿਲਿਐ ਪਤਿ ਪਾਈਐ ਨਾਮਿ ਮੰਨਿਐ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥
ଯଦି ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ତାହାହେଲେ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ମାନ-ସମ୍ମାନ ମିଳିଥାଏ ଆଉ ନାମରେ ଆସ୍ଥା ରଖିଲେ ତାହାକୁ ଆତ୍ମିକ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਨਾਮੁ ਪਾਈਐ ਕਰਮਿ ਮਿਲੈ ਪ੍ਰਭੁ ਸੋਇ ॥੪॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ହିଁ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ନିଜ କୃପାରୁ ହିଁ ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇହୁଏ ॥4॥
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਜੋ ਮੁਹੁ ਫੇਰੇ ਓਇ ਭ੍ਰਮਦੇ ਨਾ ਟਿਕੰਨਿ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ମୁହଁ ଫେରାଇ ନିଏ, ସେ ସଂସାରରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ବୁଲୁଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ଶାନ୍ତି ମିଳେନାହିଁ।
ਧਰਤਿ ਅਸਮਾਨੁ ਨ ਝਲਈ ਵਿਚਿ ਵਿਸਟਾ ਪਏ ਪਚੰਨਿ ॥੫॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ବିମୁଖ ହେଉଥିବା ଲୋକକୁ ଧରିତ୍ରୀ କିମ୍ବା ଆକାଶ ସାହାରା ଦିଏ ନାହିଁ, ସେମାନେ ବିଷ୍ଟାରେ ରହି ସଢିଥାନ୍ତି ॥5॥
ਇਹੁ ਜਗੁ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਆ ਮੋਹ ਠਗਉਲੀ ਪਾਇ ॥
ମାୟା ଏହି ସଂସାରକୁ ଦ୍ଵିଧାରେ ରଖି ମୋହ ଦ୍ଵାରା କୁମାର୍ଗଗାମୀ ବନାଇଦିଏ
ਜਿਨਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟਿਆ ਤਿਨ ਨੇੜਿ ਨ ਭਿਟੈ ਮਾਇ ॥੬॥
କିନ୍ତୁ, ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଥାଏ, ମାୟା ତାହାର ନିକଟକୁ ଆସେ ନାହିଁ ॥6॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਨਿ ਸੋ ਸੋਹਣੇ ਹਉਮੈ ਮੈਲੁ ਗਵਾਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପୂର୍ବକ ସେବା କରିଥାଏ, ସେ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଅଟେ, ସେ ନିଜର ଅହଙ୍କାରର ମଳିନତାକୁ ଦୂର କରିଥାଏ।