ਹਰਿ ਸਿਮਰਿ ਏਕੰਕਾਰੁ ਸਾਚਾ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਜਿੰਨਿ ਉਪਾਇਆ ॥
ଯିଏ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି, ସେହି ସତ୍ୟ ସ୍ୱରୂପ ଓଁକାରଙ୍କ ଅର୍ଚ୍ଚନା କର।
ਪਉਣੁ ਪਾਣੀ ਅਗਨਿ ਬਾਧੇ ਗੁਰਿ ਖੇਲੁ ਜਗਤਿ ਦਿਖਾਇਆ ॥
ସେହି ଗୁରୁ ପରମେଶ୍ଵର ପବନ, ପାଣି, ଅଗ୍ନି ଇତ୍ୟାଦିକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରି ଜଗତ ତମାସା ଦେଖାଇଛନ୍ତି।
ਆਚਾਰਿ ਤੂ ਵੀਚਾਰਿ ਆਪੇ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸੰਜਮ ਜਪ ਤਪੋ ॥
ହେ ମନ! ହରିନାମର ଚିନ୍ତନ ହିଁ ତୋର ପୂଜା-ପାଠ, ତପସ୍ୟା ଏବଂ ସଂଯମ ଅଟେ, ଏହା ହିଁ ତୋର ଧର୍ମ ଅଟେ।
ਸਖਾ ਸੈਨੁ ਪਿਆਰੁ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਨਾਮੁ ਹਰਿ ਕਾ ਜਪੁ ਜਪੋ ॥੨॥
ହରିନାମର ଜପ କର, କାରଣ ଏହା ସଚ୍ଚା ସାଥି ଓ ପ୍ରିୟତମ ଅଟେ ||2||
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਤੂ ਥਿਰੁ ਰਹੁ ਚੋਟ ਨ ਖਾਵਹੀ ਰਾਮ ॥
ହେ ମନ! ତୁ ସ୍ଥିର ରହ ଆଘାତ ଖାଅ ନାହିଁ।
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਗੁਣ ਗਾਵਹਿ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵਹੀ ਰਾਮ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ରୁହ।
ਗੁਣ ਗਾਇ ਰਾਮ ਰਸਾਇ ਰਸੀਅਹਿ ਗੁਰ ਗਿਆਨ ਅੰਜਨੁ ਸਾਰਹੇ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ପ୍ରେମରେ ଲୀନ ରୁହ, ଗୁରୁ-ଜ୍ଞାନର ସୁରମା ଲଗାଅ।
ਤ੍ਰੈ ਲੋਕ ਦੀਪਕੁ ਸਬਦਿ ਚਾਨਣੁ ਪੰਚ ਦੂਤ ਸੰਘਾਰਹੇ ॥
ଏହା ଦ୍ଵାରା ତିନି ଲୋକର ଦୀପକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଆଲୋକ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ, ଏହା ଦ୍ଵାରା ପାଞ୍ଚ ବିକାର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ।
ਭੈ ਕਾਟਿ ਨਿਰਭਉ ਤਰਹਿ ਦੁਤਰੁ ਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਕਾਰਜ ਸਾਰਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇଯାଏ, ଭୟ ଦୂର କରି ନିର୍ଭୟ ହୋଇ କଠିନ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର କରାଯାଇ ପାରେ।
ਰੂਪੁ ਰੰਗੁ ਪਿਆਰੁ ਹਰਿ ਸਿਉ ਹਰਿ ਆਪਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰਏ ॥੩॥
ଯଦି ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ କୃପା ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି, ତାହାର ପ୍ରେମରେ ତାହାଙ୍କ ଭଳି ରୂପ-ରଙ୍ଗ ହୋଇଯାଏ||3||
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਤੂ ਕਿਆ ਲੈ ਆਇਆ ਕਿਆ ਲੈ ਜਾਇਸੀ ਰਾਮ ॥
ହେ ମନ! ତୁ କଣ ନେଇ ଆସିଥିଲୁ, ଅନ୍ତତଃ କଣ ନେଇ ଯିବୁ?
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਤਾ ਛੁਟਸੀ ਜਾ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਇਸੀ ਰਾਮ ॥
ଯଦି ଭ୍ରମର ନିବୃତ୍ତି ହୋଇଯାଏ, ତୋର ମୁକ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ଅଟେ।
ਧਨੁ ਸੰਚਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ ਵਖਰੁ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਭਾਉ ਪਛਾਣਹੇ ॥
ହରିନାମ ଧନ ସଞ୍ଚୟ କର ଏବଂ ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରେମର ପରିଚୟ ପ୍ରାପ୍ତି କର।
ਮੈਲੁ ਪਰਹਰਿ ਸਬਦਿ ਨਿਰਮਲੁ ਮਹਲੁ ਘਰੁ ਸਚੁ ਜਾਣਹੇ ॥
ପବିତ୍ର ଶବ୍ଦର ଫଳ ସ୍ୱରୂପ ମନର ମଇଳା ନିବୃତ୍ତ କରି ସଚ୍ଚା ଘରକୁ ଜାଣି ନିଅ।
ਪਤਿ ਨਾਮੁ ਪਾਵਹਿ ਘਰਿ ਸਿਧਾਵਹਿ ਝੋਲਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪੀ ਰਸੋ ॥
ହରିନାମ ରୂପୀ ଯଶ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ତୁ ସଚ୍ଚା ଘରକୁ ଆସିବୁ ଏବଂ ମନଇଚ୍ଛା ଅମୃତ ପାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ।
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਸਬਦਿ ਰਸੁ ਪਾਈਐ ਵਡਭਾਗਿ ਜਪੀਐ ਹਰਿ ਜਸੋ ॥੪॥
ହରିନାମର ଭଜନ କର, ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କର, ଉତ୍ତମ ଭାଗ୍ୟରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଯଶୋଗାନ ହୋଇଥାଏ||4||
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਬਿਨੁ ਪਉੜੀਆ ਮੰਦਰਿ ਕਿਉ ਚੜੈ ਰਾਮ ॥
ହେ ମନ! ସିଢି ବିନା ମହଲ ଉପରକୁ କିପରି ଚଢା ଯାଇ ପାରିବ?
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਬਿਨੁ ਬੇੜੀ ਪਾਰਿ ਨ ਅੰਬੜੈ ਰਾਮ ॥
ନୌକା ବିନା କିପରି ଦରିଆ ପାରି କରାଯାଇ ପାରିବ?
ਪਾਰਿ ਸਾਜਨੁ ਅਪਾਰੁ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਗੁਰ ਸਬਦ ਸੁਰਤਿ ਲੰਘਾਵਏ ॥
ଅପାର ପ୍ରିୟତମ ସଂସାର ସାଗରର ସେ ପାରିରେ ଅଛନ୍ତି, ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁଙ୍କ ସୁରତି ପାର କରାଇବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି।
ਮਿਲਿ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਕਰਹਿ ਰਲੀਆ ਫਿਰਿ ਨ ਪਛੋਤਾਵਏ ॥
ସାଧୁ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଶି ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ ଏବଂ ପୁଣି ପଶ୍ଚାତାପ କରିବାକୁ ପଡେ ନାହିଁ।
ਕਰਿ ਦਇਆ ਦਾਨੁ ਦਇਆਲ ਸਾਚਾ ਹਰਿ ਨਾਮ ਸੰਗਤਿ ਪਾਵਓ ॥
ହେ ଦୀନଦୟାଳୁ! ଦୟା କର, ହରିନାମ ରୂପୀ ସଙ୍ଗତି ପ୍ରଦାନ କର।
ਨਾਨਕੁ ਪਇਅੰਪੈ ਸੁਣਹੁ ਪ੍ਰੀਤਮ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਮਨੁ ਸਮਝਾਵਓ ॥੫॥੬॥
ନାନକଙ୍କ ବିନତି ଏହା ଯେ, ହେ ପ୍ରିୟତମ! ମୋର ବିନୟ ଶୁଣ, ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ମନକୁ ବୁଝାଇ ଦିଅ||5||6||
ਤੁਖਾਰੀ ਛੰਤ ਮਹਲਾ ੪
ତୁଖାରୀ ଛନ୍ତ ମହଲା 4॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਅੰਤਰਿ ਪਿਰੀ ਪਿਆਰੁ ਕਿਉ ਪਿਰ ਬਿਨੁ ਜੀਵੀਐ ਰਾਮ ॥
ହୃଦୟରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ହିଁ ବାସ କରିଛି, ପୁଣି ତାହାଙ୍କ ବିନା କିପରି ବଞ୍ଚି ରହିବି?
ਜਬ ਲਗੁ ਦਰਸੁ ਨ ਹੋਇ ਕਿਉ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਵੀਐ ਰਾਮ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ହୋଇନାହିଁ, ଅମୃତପାନ କିପରି ହୋଇ ପାରିବ?
ਕਿਉ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਵੀਐ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਜੀਵੀਐ ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਰਹਨੁ ਨ ਜਾਏ ॥
ମୁଁ ନାମର ଅମୃତ କିପରି ପାନ କରି ପାରିବି ଏବଂ ଭଗବାନଙ୍କ ବିନା କିପରି ରହି ପାରିବି? ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ବିନା ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ରୂପରେ ଜୀବିତ ରହି ପାରିବି ନାହିଁ।
ਅਨਦਿਨੁ ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਕਰੇ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਪਿਰ ਬਿਨੁ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਏ ॥
ମନ ରାତିଦିନ ଚାତକ ଭଳି ପ୍ରିୟ ପ୍ରିୟ କହିଥାଏ ଏବଂ ପ୍ରିୟତମ ବିନା ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟେ ନାହିଁ।
ਅਪਣੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਹੁ ਹਰਿ ਪਿਆਰੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸਦ ਸਾਰਿਆ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ! ନିଜ କୃପା କର, କାରଣ ସଦା ତୋର ନାମ ହିଁ ଜପ କରିଛି।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਮਿਲਿਆ ਮੈ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਹਉ ਸਤਿਗੁਰ ਵਿਟਹੁ ਵਾਰਿਆ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ମୋତେ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ ମିଳି ଯାଇଛନ୍ତି, ଏଣୁ ମୁଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ||1||
ਜਬ ਦੇਖਾਂ ਪਿਰੁ ਪਿਆਰਾ ਹਰਿ ਗੁਣ ਰਸਿ ਰਵਾ ਰਾਮ ॥
ଯେତେବେଳେ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ତାହାଙ୍କ ଗୁଣଗାନରେ ପ୍ରେମପୂର୍ବକ ଲୀନ ରହିଥାଏ।