ਇਸੁ ਗਰਬ ਤੇ ਚਲਹਿ ਬਹੁਤੁ ਵਿਕਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ଗର୍ବ କାରଣରୁ ଅନେକ ବିକାରର ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਚਾਰੇ ਵਰਨ ਆਖੈ ਸਭੁ ਕੋਈ ॥
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବ କହନ୍ତି ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣ, କ୍ଷତ୍ରିୟ, ବୈଶ୍ୟ ଓ ଶୂଦ୍ର ଚାରି ବର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି,
ਬ੍ਰਹਮੁ ਬਿੰਦ ਤੇ ਸਭ ਓਪਤਿ ਹੋਈ ॥੨॥
କିନ୍ତୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାରର ଉତ୍ପତ୍ତି ଏକ ବ୍ରହ୍ମ ବିନ୍ଦୁ ଦ୍ଵାରା ହୋଇଛି ||2||
ਮਾਟੀ ਏਕ ਸਗਲ ਸੰਸਾਰਾ ॥ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਭਾਂਡੇ ਘੜੈ ਕੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰਾ ॥੩॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାରର ରଚନାରେ ଏକ ହିଁ ମାଟିର ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଛି, ଏହା ସହିତ ଈଶ୍ଵର ରୂପୀ କୁମ୍ଭାର ଅନେକ ଜୀବ ରୂପୀ ବର୍ତ୍ତନ ବନାଇଛନ୍ତି||3||
ਪੰਚ ਤਤੁ ਮਿਲਿ ਦੇਹੀ ਕਾ ਆਕਾਰਾ ॥
ପଞ୍ଚତତ୍ତ୍ଵ ମିଳାଇ ଶରୀରର ଆକାର ବନାଇଛନ୍ତି,
ਘਟਿ ਵਧਿ ਕੋ ਕਰੈ ਬੀਚਾਰਾ ॥੪॥
ପୁଣି କେଉଁଠି କମ ଅଥବା ଅଧିକ ତତ୍ତ୍ଵ କେହି କିପରି କହି ପାରିବ||4||
ਕਹਤੁ ਨਾਨਕ ਇਹੁ ਜੀਉ ਕਰਮ ਬੰਧੁ ਹੋਈ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଏହି ଜୀବ କର୍ମର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ରହିଛି ଏବଂ
ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਭੇਟੇ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੋਈ ॥੫॥੧॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ କରିବା ବିନା ତାହାର ମୁକ୍ତି ହୁଏନାହିଁ||5||1||
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 1॥
ਜੋਗੀ ਗ੍ਰਿਹੀ ਪੰਡਿਤ ਭੇਖਧਾਰੀ ॥ ਏ ਸੂਤੇ ਅਪਣੈ ਅਹੰਕਾਰੀ ॥੧॥
ଯୋଗୀ, ଗୃହସ୍ଥି, ପଣ୍ଡିତ ସବୁ ନିଜ ଅହଂକାର କାରଣରୁ ଅଜ୍ଞାନତାର ନିଦ୍ରାରେ ଶୟନ କରିଛନ୍ତି||1||
ਮਾਇਆ ਮਦਿ ਮਾਤਾ ਰਹਿਆ ਸੋਇ ॥
ଜୀବ ମାୟାର ନିଶାରେ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ,
ਜਾਗਤੁ ਰਹੈ ਨ ਮੂਸੈ ਕੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କିନ୍ତୁ ଯିଏ ଜାଗୃତ ରହିଥାଏ, ତାହାକୁ କେହି ଲୁଟନ୍ତି ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਸੋ ਜਾਗੈ ਜਿਸੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ॥
ସେ ହିଁ ଜାଗୃତ ରହିଥାଏ, ଯାହାର ସାକ୍ଷାତ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ହୋଇଯାଏ,
ਪੰਚ ਦੂਤ ਓਹੁ ਵਸਗਤਿ ਕਰੈ ॥੨॥
ସେ ହିଁ କାମୁକ ପାଞ୍ଚ ଦୂତକୁ ବଶୀଭୂତ କରି ନେଇଥାଏ||2||
ਸੋ ਜਾਗੈ ਜੋ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰੈ ॥
ସେ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଥାଏ, ଯିଏ ତତ୍ତ୍ଵର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ,
ਆਪਿ ਮਰੈ ਅਵਰਾ ਨਹ ਮਾਰੈ ॥੩॥
ସେ ଅନ୍ୟକୁ ମାରେ ନାହିଁ, ବରଂ ନିଜ ଅହଂକୁ ମାରିଥାଏ||3||
ਸੋ ਜਾਗੈ ਜੋ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ॥ ਪਰਕਿਰਤਿ ਛੋਡੈ ਤਤੁ ਪਛਾਣੈ ॥੪॥
ସେ ହିଁ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଥାଏ, ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଜାଣିଥାଏ, ସେ ହିଁ ସାରା ତତ୍ତ୍ଵକୁ ଜାଣିଥାଏ||4||
ਚਹੁ ਵਰਨਾ ਵਿਚਿ ਜਾਗੈ ਕੋਇ ॥
ଚାରି ବର୍ଣ୍ଣରେ ଯେ କେହି ଜାଗ୍ରତ ରହିଥାଏ,
ਜਮੈ ਕਾਲੈ ਤੇ ਛੂਟੈ ਸੋਇ ॥੫॥
ସେ ହିଁ ଯମକାଳ ଠାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଥାଏ||5||
ਕਹਤ ਨਾਨਕ ਜਨੁ ਜਾਗੈ ਸੋਇ ॥ ਗਿਆਨ ਅੰਜਨੁ ਜਾ ਕੀ ਨੇਤ੍ਰੀ ਹੋਇ ॥੬॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜାଗ୍ରତ ଅଟେ, ଜହର ଆଖିରେ ଜ୍ଞାନ ଅଞ୍ଜନ ରହିଥାଏ||6||2||
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 1॥
ਜਾ ਕਉ ਰਾਖੈ ਅਪਣੀ ਸਰਣਾਈ ॥
ଯାହାକୁ ପରମେଶ୍ଵର ନିଜ ଶରଣରେ ରଖିଥାନ୍ତି,
ਸਾਚੇ ਲਾਗੈ ਸਾਚਾ ਫਲੁ ਪਾਈ ॥੧॥
ସେ ସତ୍ୟରେ ପ୍ରବୃତ୍ତ ହୋଇ ସଚ୍ଚା ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||1||
ਰੇ ਜਨ ਕੈ ਸਿਉ ਕਰਹੁ ਪੁਕਾਰਾ ॥
ହେ ମନୁଷ୍ୟ! କାହା ପାଖରେ ଚିତ୍କାର କରୁଛ?
ਹੁਕਮੇ ਹੋਆ ਹੁਕਮੇ ਵਰਤਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସବୁ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ଜାତ ହୋଇଛନ୍ତି ଆଉ ହୁକୁମରେ ଚାଲି ଯାଇଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਏਹੁ ਆਕਾਰੁ ਤੇਰਾ ਹੈ ਧਾਰਾ ॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ଏହି ସଂସାରକୁ ତୁ ଧାରଣ କରିଛୁ ଆଉ
ਖਿਨ ਮਹਿ ਬਿਨਸੈ ਕਰਤ ਨ ਲਾਗੈ ਬਾਰਾ ॥੨॥
ଏହାକୁ ତୁ ଏକ କ୍ଷଣରେ ନଷ୍ଟ କରିଦେଉ ଆଉ ଆଦୌ ସମୟ ନେଉ ନାହୁଁ||2||
ਕਰਿ ਪ੍ਰਸਾਦੁ ਇਕੁ ਖੇਲੁ ਦਿਖਾਇਆ ॥
ଈଶ୍ଵର କୃପା କରି ଏକ ବିଚିତ୍ର ଖେଳ ଦେଖାଇଛନ୍ତି,
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਇਆ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ||3||
ਕਹਤ ਨਾਨਕੁ ਮਾਰਿ ਜੀਵਾਲੇ ਸੋਇ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ବାସ୍ତବରେ ମାରିବା ଓ ବଞ୍ଚାଇବା ବାଲା ଈଶ୍ଵର ହିଁ ଅଟନ୍ତି,
ਐਸਾ ਬੂਝਹੁ ਭਰਮਿ ਨ ਭੂਲਹੁ ਕੋਇ ॥੪॥੩॥
ଏହି ସତ୍ୟକୁ ବୁଝି ନିଅ, ଭ୍ରମରେ ପଡ ନାହିଁ||4||3||
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 1॥
ਮੈ ਕਾਮਣਿ ਮੇਰਾ ਕੰਤੁ ਕਰਤਾਰੁ ॥
ଈଶ୍ଵର ମୋର ପତି ଅଟନ୍ତି, ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପତ୍ନୀ ଅଟେ।
ਜੇਹਾ ਕਰਾਏ ਤੇਹਾ ਕਰੀ ਸੀਗਾਰੁ ॥੧॥
ସେ ଯେପରି ଚାହାନ୍ତି, ମୁଁ ସେପରି ହିଁ ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ||1||
ਜਾਂ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਤਾਂ ਕਰੇ ਭੋਗੁ ॥
ଯେତେବେଳେ ତାହାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ, ମୋ’ ସହିତ ରମଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਤਨੁ ਮਨੁ ਸਾਚੇ ਸਾਹਿਬ ਜੋਗੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ତନ-ମନ ସେହି ସଚ୍ଚା ମାଲିକଙ୍କ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਉਸਤਤਿ ਨਿੰਦਾ ਕਰੇ ਕਿਆ ਕੋਈ ॥ ਜਾਂ ਆਪੇ ਵਰਤੈ ਏਕੋ ਸੋਈ ॥੨॥
କେହି ତାହାଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା କିମ୍ବା ନିନ୍ଦା କରୁ, ସେ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି ॥2॥
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਪਿਰਮ ਕਸਾਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଛି ଏବଂ
ਮਿਲਉਗੀ ਦਇਆਲ ਪੰਚ ਸਬਦ ਵਜਾਈ ॥੩॥
ଦିବ୍ୟ ନାଦ ବଜାଇ ଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରିବାକୁ ଯିବି॥3॥
ਭਨਤਿ ਨਾਨਕੁ ਕਰੇ ਕਿਆ ਕੋਇ ॥ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪਿ ਮਿਲਾਵੈ ਸੋਇ ॥੪॥੪॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ କେହି କଣ କରି ପାରିବ, ଯାହାକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତି||4||4||
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 3॥
ਸੋ ਮੁਨਿ ਜਿ ਮਨ ਕੀ ਦੁਬਿਧਾ ਮਾਰੇ ॥
ମୁନି ସେ ହିଁ ଅଟେ, ଯିଏ ମନର ଦ୍ଵିଧାକୁ ମାରିଥାଏ ଏବଂ
ਦੁਬਿਧਾ ਮਾਰਿ ਬ੍ਰਹਮੁ ਬੀਚਾਰੇ ॥੧॥
ଦ୍ଵିଧାକୁ ମାରି ବ୍ରହ୍ମର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ||1||
ਇਸੁ ਮਨ ਕਉ ਕੋਈ ਖੋਜਹੁ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ଏହି ମନକୁ କେହି ଖୋଜି ନିଅ,
ਮਨੁ ਖੋਜਤ ਨਾਮੁ ਨਉ ਨਿਧਿ ਪਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମନକୁ ଖୋଜିବା ଦ୍ଵାରା ନାମ ରୂପୀ ନବନିଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਮੂਲੁ ਮੋਹੁ ਕਰਿ ਕਰਤੈ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇਆ ॥
ମୋହର ତତ୍ତ୍ଵ ଢାଳି ପରମପିତା ଜଗତକୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ
ਮਮਤਾ ਲਾਇ ਭਰਮਿ ਭੋੁਲਾਇਆ ॥੨॥
ମମତ୍ଵର ଭାବନାରେ ଲଗାଇ ତାହାକୁ ଭ୍ରମରେ ରଖିଥାନ୍ତି||2||
ਇਸੁ ਮਨ ਤੇ ਸਭ ਪਿੰਡ ਪਰਾਣਾ ॥
ଏହି ମନରେ ସବୁ ଶରୀର ଓ ପ୍ରାଣ ଅଛି ଏବଂ
ਮਨ ਕੈ ਵੀਚਾਰਿ ਹੁਕਮੁ ਬੁਝਿ ਸਮਾਣਾ ॥੩॥
ମନର ଚିନ୍ତନ ଦ୍ଵାରା ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ବୁଝି ସେଥିରେ ରହି ଯାଇପାରେ||3||