ਮੂਲ ਬਿਨਾ ਸਾਖਾ ਕਤ ਆਹੈ ॥੧॥
ମୂଳ ବିନା ଶାଖା କିପରି ରହି ପାରିବ?||1||
ਗੁਰੁ ਗੋਵਿੰਦੁ ਮੇਰੇ ਮਨ ਧਿਆਇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଗୁରୁ-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ମନନ କର,
ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੀ ਮੈਲੁ ਉਤਾਰੈ ਬੰਧਨ ਕਾਟਿ ਹਰਿ ਸੰਗਿ ਮਿਲਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ମଇଳା ବାହାର କରି ଦେଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ସବୁ ବନ୍ଧନକୁ କାଟି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਤੀਰਥਿ ਨਾਇ ਕਹਾ ਸੁਚਿ ਸੈਲੁ ॥
ତୀର୍ଥରେ ସ୍ନାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ପଥର-ହୃଦୟ କିପରି ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇ ପାରିବ?
ਕਉ ਵਿਆਪੈ ਹਉਮੈ ਮੈਲੁ ॥
ମନରେ ଅହଂର ମଇଳା ଲାଗି ରହିଥାଏ।
ਕੋਟਿ ਕਰਮ ਬੰਧਨ ਕਾ ਮੂਲੁ ॥
କୋଟି କୋଟି କର୍ମ କାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧନର କାରଣ ଅଟେ,
ਹਰਿ ਕੇ ਭਜਨ ਬਿਨੁ ਬਿਰਥਾ ਪੂਲੁ ॥੨॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭଜନ ବିନା କର୍ମର ଗଣ୍ଠିଲି ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ||2||
ਬਿਨੁ ਖਾਏ ਬੂਝੈ ਨਹੀ ਭੂਖ ॥
କିଛି ଭୋଜନ କରିବା ବିନା କ୍ଷୁଧା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ,
ਰੋਗੁ ਜਾਇ ਤਾਂ ਉਤਰਹਿ ਦੂਖ ॥
ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ରୋଗ ଦୂର ହୋଇଯାଏ, ଦୁଃଖ ସମାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਲੋਭ ਮੋਹਿ ਬਿਆਪਿਆ ॥
ଜୀବ କେବଳ କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହରେ ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ,
ਜਿਨਿ ਪ੍ਰਭਿ ਕੀਨਾ ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਨਹੀ ਜਾਪਿਆ ॥੩॥
ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ବନାଇ ଥାନ୍ତିମ ତାହାକୁ ସେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ||3||
ਧਨੁ ਧਨੁ ਸਾਧ ਧੰਨੁ ਹਰਿ ਨਾਉ ॥
ସାଧୁ-ପୁରୁଷ ଏବଂ ହରିନାମ ଧନ୍ୟ ଅଟେ।
ਆਠ ਪਹਰ ਕੀਰਤਨੁ ਗੁਣ ਗਾਉ ॥
ଆଠ ପହର ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସଙ୍କୀର୍ତ୍ତନ ଏବଂ ଗୁଣଗାନ କର।
ਧਨੁ ਹਰਿ ਭਗਤਿ ਧਨੁ ਕਰਣੈਹਾਰ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭକ୍ତି ଧନ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ଭକ୍ତି କରିବା ବାଲା ମଧ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଅଟେ।
ਸਰਣਿ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਪੁਰਖ ਅਪਾਰ ॥੪॥੩੨॥੪੫॥
ନାନକ ଅପାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି||4||32||45||
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 5॥
ਗੁਰ ਸੁਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਏ ਭਉ ਗਏ ॥
ଯଦି ଗୁରୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଯାନ୍ତି, ସବୁ ଭୟ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ
ਨਾਮ ਨਿਰੰਜਨ ਮਨ ਮਹਿ ਲਏ ॥
ମନରେ ପବିତ୍ର ହରିନାମ ସ୍ଥିତ ହୋଇଯାଏ।
ਦੀਨ ਦਇਆਲ ਸਦਾ ਕਿਰਪਾਲ ॥
ଦୀନଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁ ସଦା କୃପା କରିଥାନ୍ତି,
ਬਿਨਸਿ ਗਏ ਸਗਲੇ ਜੰਜਾਲ ॥੧॥
ଯାହାଦ୍ୱାରା ସାରା ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳ ହୋଇଯାଏ||1||
ਸੂਖ ਸਹਜ ਆਨੰਦ ਘਨੇ ॥
ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖ ଏବଂ ପରମାନନ୍ଦ ବନି ରହିଥାଏ,
ਸਾਧਸੰਗਿ ਮਿਟੇ ਭੈ ਭਰਮਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਸਨ ਭਨੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସାଧୁ ପୁରୁଷଙ୍କ ସହିତ ଜିହ୍ଵାରେ ଅମୃତମୟ ହରିନାମ ଜପିବା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ଭୟ-ଭ୍ରମ ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਚਰਨ ਕਮਲ ਸਿਉ ਲਾਗੋ ਹੇਤੁ ॥
ଯଦି ପ୍ରଭୁ-ଚରଣରେ ପ୍ରେମ ଲାଗିଯାଏ,
ਖਿਨ ਮਹਿ ਬਿਨਸਿਓ ਮਹਾ ਪਰੇਤੁ ॥
ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ଅଭିମାନ ରୂପୀ ମହା ପ୍ରେମ ନାଶ ହୋଇଯାଏ।
ਆਠ ਪਹਰ ਹਰਿ ਹਰਿ ਜਪੁ ਜਾਪਿ ॥
ଆଠ ପହର ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଜପ କର,
ਰਾਖਨਹਾਰ ਗੋਵਿਦ ਗੁਰ ਆਪਿ ॥੨॥
ସେହି ଗୁରୁ-ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ରକ୍ଷା କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି||2||
ਅਪਨੇ ਸੇਵਕ ਕਉ ਸਦਾ ਪ੍ਰਤਿਪਾਰੈ ॥
ସେ ନିଜ ସେବକଙ୍କୁ ସଦା ପାଳନ-ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਭਗਤ ਜਨਾ ਕੇ ਸਾਸ ਨਿਹਾਰੈ ॥
ଭକ୍ତଜନଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ଵାସରେ ଖିଆଲ ରଖିଥାନ୍ତି।
ਮਾਨਸ ਕੀ ਕਹੁ ਕੇਤਕ ਬਾਤ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ହାତରେ କିଛି ନାହିଁ,
ਜਮ ਤੇ ਰਾਖੈ ਦੇ ਕਰਿ ਹਾਥ ॥੩॥
ପ୍ରଭୁ ଯମ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି||3||
ਨਿਰਮਲ ਸੋਭਾ ਨਿਰਮਲ ਰੀਤਿ ॥
ସେତେବେଳେ ଶୋଭା ଓ ଆଚରଣ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ,
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਆਇਆ ਮਨਿ ਚੀਤਿ ॥
ଯେତେବେଳେ ମନରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସ୍ମରଣରେ ଆସିଥାନ୍ତି।
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਗੁਰਿ ਦੀਨੋ ਦਾਨੁ ॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁ କୃପା କରି ଦାନ ଦେଇଛନ୍ତି ଆଉ
ਨਾਨਕ ਪਾਇਆ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ॥੪॥੩੩॥੪੬॥
ନାମ ରୂପୀ ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି||4||33||46||
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 5॥
ਕਰਣ ਕਾਰਣ ਸਮਰਥੁ ਗੁਰੁ ਮੇਰਾ ॥
ମୋର ଗୁରୁ ସବୁ କିଛି କରିବା-କରାଇବାରେ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି,
ਜੀਅ ਪ੍ਰਾਣ ਸੁਖਦਾਤਾ ਨੇਰਾ ॥
ଆତ୍ମା-ପ୍ରାଣକୁ ସୁଖ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି,
ਭੈ ਭੰਜਨ ਅਬਿਨਾਸੀ ਰਾਇ ॥
ସେ ଅବିନାଶୀ ଅଟନ୍ତି ଓ ସବୁ ଭୟ ନଷ୍ଟ କରିଥାନ୍ତି।
ਦਰਸਨਿ ਦੇਖਿਐ ਸਭੁ ਦੁਖੁ ਜਾਇ ॥੧॥
ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||1||
ਜਤ ਕਤ ਪੇਖਉ ਤੇਰੀ ਸਰਣਾ ॥
ଯେଉଁଠି ମଧ୍ୟ ତୋର ଶରଣ ହିଁ ଦେଖିଥାଏ,
ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਾਈ ਸਤਿਗੁਰ ਚਰਣਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਪੂਰਨ ਕਾਮ ਮਿਲੇ ਗੁਰਦੇਵ ॥
ଗୁରୁଦେବଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ କରି ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯାଇଛି,
ਸਭਿ ਫਲਦਾਤਾ ਨਿਰਮਲ ਸੇਵ ॥
ସେ ସବୁ ଫଳ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସେବା ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ଅଟେ।
ਕਰੁ ਗਹਿ ਲੀਨੇ ਅਪੁਨੇ ਦਾਸ ॥
ସେ ନିଜ ହାତରେ ନିଜ ଦାସର ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ଏବଂ
ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਰਿਦ ਦੀਓ ਨਿਵਾਸ ॥੨॥
ରାମନାମ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କରିଛନ୍ତି||2||
ਸਦਾ ਅਨੰਦੁ ਨਾਹੀ ਕਿਛੁ ਸੋਗੁ ॥
ଭକ୍ତର ମନରେ ସଦା ଆନନ୍ଦ ବନି ରହିଥାଏ ଏବଂ କୌଣସି ଦୁଃଖ ରହେ ନାହିଁ।
ਦੂਖੁ ਦਰਦੁ ਨਹ ਬਿਆਪੈ ਰੋਗੁ ॥
ଦୁଃଖ-ଯନ୍ତ୍ରଣା ତାହାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରେ ନାହିଁ।
ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਤੇਰਾ ਤੂ ਕਰਣੈਹਾਰੁ ॥
ସବୁକିଛି ତୋର ହିଁ ଅଟେ ଆଉ ତୁ ହିଁ କରିବା ବାଲା ଅଟୁ।
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਗੁਰ ਅਗਮ ਅਪਾਰ ॥੩॥
ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଗୁରୁ ଅଗମ୍ୟ ଅଟନ୍ତି||3||
ਨਿਰਮਲ ਸੋਭਾ ਅਚਰਜ ਬਾਣੀ ॥ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਪੂਰਨ ਮਨਿ ਭਾਣੀ ॥
ତୋର ଶୋଭା ଅତି ନିର୍ମଳ ଅଟେ, ଆଉ ବାଣୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟମୟ ଅଟେ। ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ମନକୁ ମଧ୍ୟ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਜਲਿ ਥਲਿ ਮਹੀਅਲਿ ਰਵਿਆ ਸੋਇ ॥
ସ୍ଥଳ, ଜଳ ଓ ଆକାଶରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଟନ୍ତି,
ਨਾਨਕ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਪ੍ਰਭ ਤੇ ਹੋਇ ॥੪॥੩੪॥੪੭॥
ହେ ନାନକ! ସଂସାରରେ ସବୁ କିଛି ପ୍ରଭୁ ହିଁ କରିଥାନ୍ତି||4||34||47||
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 5॥
ਮਨੁ ਤਨੁ ਰਾਤਾ ਰਾਮ ਰੰਗਿ ਚਰਣੇ ॥
ଏହି ମନ-ତନ ପ୍ରଭୁ-ଚରଣରେ ଲୀନ ଅଛି,