ਜਜਿ ਕਾਜਿ ਪਰਥਾਇ ਸੁਹਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପୂଜା ବିବାହ ଇତ୍ୟାଦି ଶୁଭକର୍ମରେ ଏହା ସର୍ବତ୍ର ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଲାଗିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਜਿਚਰੁ ਵਸੀ ਪਿਤਾ ਕੈ ਸਾਥਿ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଭକ୍ତି ରୂପୀ ନାରୀ ନିଜ ପିତା ଅର୍ଥାତ ଗୁରୁଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାଏ,
ਤਿਚਰੁ ਕੰਤੁ ਬਹੁ ਫਿਰੈ ਉਦਾਸਿ ॥
ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାହାର ଜୀବ ରୂପୀ ପତି ବହୁତ ଉଦାସ ହୋଇ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ।
ਕਰਿ ਸੇਵਾ ਸਤ ਪੁਰਖੁ ਮਨਾਇਆ ॥
ଯେବେ ଜୀବ ସେବା କରି ସଦପୁରୁଷ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରସନ୍ନ କରିଛି, ସେତେବେଳେ
ਗੁਰਿ ਆਣੀ ਘਰ ਮਹਿ ਤਾ ਸਰਬ ਸੁਖ ਪਾਇਆ ॥੨॥
ଗୁରୁ ଜୀବର ହୃଦୟ ଘରେ ଭକ୍ତି ରୂପୀ ନାରୀକୁ ନେଇ ବସାଇଛନ୍ତି ଆଉ ସେ ସର୍ବ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି ॥2॥
ਬਤੀਹ ਸੁਲਖਣੀ ਸਚੁ ਸੰਤਤਿ ਪੂਤ ॥
ଏହି ଭକ୍ତି ରୂପୀ ନାରୀ ଲଜ୍ଜା, ନମ୍ରତା, ଦୟା, ସନ୍ତୋଷ, ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ପ୍ରେମ ଇତ୍ୟାଦି ବତିଶ ଶୁଭ ଲକ୍ଷଣ ବାଲୀ ଅଟେ, ସତ୍ୟରୁପୀ ପୁତ୍ର ଏହାର ସନ୍ତାନ ଅଟେ।
ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਸੁਘੜ ਸਰੂਪ ॥
ସେ ଆଜ୍ଞାକାରିଣୀ, ଚତୁର ଏବଂ ରୂପବତୀ ଅଟେ,
ਇਛ ਪੂਰੇ ਮਨ ਕੰਤ ਸੁਆਮੀ ॥
ସେ ନିଜ କାନ୍ତ (ସ୍ଵାମୀ)ଙ୍କ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ କରିଥାଏ।
ਸਗਲ ਸੰਤੋਖੀ ਦੇਰ ਜੇਠਾਨੀ ॥੩॥
ସେ ନିଜ ଆଶା ଏବଂ ତୃଷ୍ଣାକୁ ସବୁ ପ୍ରକାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିଅଛି ॥3॥
ਸਭ ਪਰਵਾਰੈ ਮਾਹਿ ਸਰੇਸਟ ॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିବାରରେ ଭକ୍ତି ରୂପୀ ନାରୀ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ।
ਮਤੀ ਦੇਵੀ ਦੇਵਰ ਜੇਸਟ ॥
ସେ ନିଜ ଦିଅର ଏବଂ ଦେଢଶୁରକୁ ସୁମତି ଦେବା ବାଲୀ ଅଟେ।
ਧੰਨੁ ਸੁ ਗ੍ਰਿਹੁ ਜਿਤੁ ਪ੍ਰਗਟੀ ਆਇ ॥
ହୃଦୟ ରୂପୀ ଘର ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ସେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଛି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਸੁਖੇ ਸੁਖਿ ਵਿਹਾਇ ॥੪॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ଜୀବର ହୃଦୟ ଘରେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଛି, ତାହାର ସମୟ ସୁଖୀ ଏବଂ ହର୍ଷପୂର୍ବକ ଅତିବାହିତ ହୋଇଥାଏ ॥4॥3॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਮਤਾ ਕਰਉ ਸੋ ਪਕਨਿ ਨ ਦੇਈ ॥
ମୁଁ ଯାହା ମଧ୍ୟ ସଂକଲ୍ପ କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ମାୟା ସଫଳ ହେବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ।
ਸੀਲ ਸੰਜਮ ਕੈ ਨਿਕਟਿ ਖਲੋਈ ॥
ଲଜ୍ଜା ଏବଂ ସଂଯମତା ନିକଟରେ ସେ ସର୍ବଦା ଥାଏ।
ਵੇਸ ਕਰੇ ਬਹੁ ਰੂਪ ਦਿਖਾਵੈ ॥
ସେ ଅନେକ ବେଶ ଧାରଣ କରିଥାଏ ଆଉ ବହୁତ ରୂପ ଦେଖାଇଥାଏ।
ਗ੍ਰਿਹਿ ਬਸਨਿ ਨ ਦੇਈ ਵਖਿ ਵਖਿ ਭਰਮਾਵੈ ॥੧॥
ସେ ମୋତେ ହୃଦୟ ଘରେ ବସିବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ ଆଉ ବିଭିନ୍ନ ଢଙ୍ଗରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ॥1॥
ਘਰ ਕੀ ਨਾਇਕਿ ਘਰ ਵਾਸੁ ਨ ਦੇਵੈ ॥
ସେ ହୃଦୟ ଘରର ମାଲିକାଣୀ ବନି ବସିଥାଏ ଆଉ ମୋତେ ଘରେ ନିବାସ କରିବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ।
ਜਤਨ ਕਰਉ ਉਰਝਾਇ ਪਰੇਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ମୁଁ ରହିବାକୁ ପ୍ରୟାସ କରିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ଅଧିକ ଆନ୍ଦୋଳନ ହୋଇଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਧੁਰ ਕੀ ਭੇਜੀ ਆਈ ਆਮਰਿ ॥
ପ୍ରଭୁ ଦରବାରରେ ଏହି ମାୟା ସେବିକା ବନି ପଠା ହୋଇଛି
ਨਉ ਖੰਡ ਜੀਤੇ ਸਭਿ ਥਾਨ ਥਨੰਤਰ ॥
କିନ୍ତୁ ସେ ନବଖଣ୍ଡର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପୃଥିବୀ ଜିତିଯାଇଛି।
ਤਟਿ ਤੀਰਥਿ ਨ ਛੋਡੈ ਜੋਗ ਸੰਨਿਆਸ ॥
ସେ ନଦୀର କୂଳ, ଧାର୍ମିକ ସ୍ଥଳ, ଯୋଗୀ ଏବଂ ସନ୍ନ୍ୟାସୀକୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡି ନାହିଁ।
ਪੜਿ ਥਾਕੇ ਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿ ਬੇਦ ਅਭਿਆਸ ॥੨॥
ସ୍ମୃତି ପଢି ଏବଂ ବେଦକୁ ଅଭ୍ୟାସ କରି ପଣ୍ଡିତ ମଧ୍ୟ ମାୟା ସମ୍ମୁଖରେ ନତମସ୍ତକ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ॥2॥
ਜਹ ਬੈਸਉ ਤਹ ਨਾਲੇ ਬੈਸੈ ॥
ମୁଁ ଯେଉଁଠି ରହୁଛି, ସେଠାରେ ମୋର ସାଥିରେ ବସିଥାଏ।
ਸਗਲ ਭਵਨ ਮਹਿ ਸਬਲ ਪ੍ਰਵੇਸੈ ॥
ପୃଥିବୀ, ଆକାଶ, ପାତାଳ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୁବନରେ ସେ ସବଳ ପ୍ରବେଶ କରିଛି।
ਹੋਛੀ ਸਰਣਿ ਪਇਆ ਰਹਣੁ ਨ ਪਾਈ ॥
କୌଣସି ତୁଚ୍ଛର ଶରଣ ନେଇ ମୁଁ ନିଜକୁ ନିଜେ ତାହାଠାରୁ ବଞ୍ଚାଇ ପାରିବି ନାହିଁ।
ਕਹੁ ਮੀਤਾ ਹਉ ਕੈ ਪਹਿ ਜਾਈ ॥੩॥
ହେ ମୋର ମିତ୍ର! କୁହ, ଶରଣ ନେବା ପାଇଁ ମୁଁ କାହା ପାଖକୁ ଯିବି ॥3॥
ਸੁਣਿ ਉਪਦੇਸੁ ਸਤਿਗੁਰ ਪਹਿ ਆਇਆ ॥
ସତସଙ୍ଗୀ ମିତ୍ର ଠାରୁ ଉପଦେଶ ଶୁଣି ମୁଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛି।
ਗੁਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਮੋਹਿ ਮੰਤ੍ਰੁ ਦ੍ਰਿੜਾਇਆ ॥
ଗୁରୁ ହରିନାମ ରୂପୀ ମନ୍ତ୍ର ମୋର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ବସାଇ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਸਿਆ ਗੁਣ ਗਾਇ ਅਨੰਤਾ ॥
ବର୍ତ୍ତମାନ, ମୁଁ ନିଜ ଆତ୍ମ-ସ୍ୱରୂପରେ ରହିଥାଏ ଆଉ ଅନନ୍ତ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ।
ਪ੍ਰਭੁ ਮਿਲਿਓ ਨਾਨਕ ਭਏ ਅਚਿੰਤਾ ॥੪॥
ହେ ନାନକ! ବର୍ତ୍ତମାନ, ମୋତେ ଇଶ୍ଵର ମିଲିଯାଇଛନ୍ତି ଆଉ ମୁଁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ॥4॥
ਘਰੁ ਮੇਰਾ ਇਹ ਨਾਇਕਿ ਹਮਾਰੀ ॥
ଏବେ ମୋର ନିଜ ଘର ବସିଯାଇଛି ଆଉ ଏହା ଏହି ମାୟା ମଧ୍ୟ ଆମର ବନିଯାଇଛି।
ਇਹ ਆਮਰਿ ਹਮ ਗੁਰਿ ਕੀਏ ਦਰਬਾਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ਦੂਜਾ ॥੪॥੪॥
ଗୁରୁ ଏହାକୁ ମୋର ସେବିକା ବନାଇଦେଇଛନ୍ତି ଆଉ ମୋତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରୀ ବନାଇଛନ୍ତି ॥1॥ରୁହ ଦ୍ଵିତୀୟ॥4॥4॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਪ੍ਰਥਮੇ ਮਤਾ ਜਿ ਪਤ੍ਰੀ ਚਲਾਵਉ ॥
ସର୍ବପ୍ରଥମେ ମୋତେ ଆକ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଆସୁଥିବା ଶତ୍ରୁକୁ ଚିଠି ପଠାଇବା ପାଇଁ ପରାମର୍ଶ ଦିଆଯାଇଛି।
ਦੁਤੀਏ ਮਤਾ ਦੁਇ ਮਾਨੁਖ ਪਹੁਚਾਵਉ ॥
ଦ୍ବିତୀୟରେ, ସନ୍ଧି କରିବା ପାଇଁ ଦୁଇଟି ବ୍ୟକ୍ତି ପଠାଇବା ପାଇଁ ପରାମର୍ଶ ଦିଆଯାଇଛି।
ਤ੍ਰਿਤੀਏ ਮਤਾ ਕਿਛੁ ਕਰਉ ਉਪਾਇਆ ॥
ତୃତୀୟରେ, କିଛି ଉପାୟ କରିବା ପାଇଁ ପରାମର୍ଶ ଦିଆଯାଇଛି।
ਮੈ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਛੋਡਿ ਪ੍ਰਭ ਤੁਹੀ ਧਿਆਇਆ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ, ହେ ପ୍ରଭୁ! ସବୁକିଛି ଛାଡି ମୁଁ ତୋର ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରିଛି ॥1॥
ਮਹਾ ਅਨੰਦ ਅਚਿੰਤ ਸਹਜਾਇਆ ॥
ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୋତେ ମହା ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି, ମୁଁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଚିନ୍ତା ରହିତ ହୋଇଯାଇଛି।
ਦੁਸਮਨ ਦੂਤ ਮੁਏ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସମସ୍ତ ଶତ୍ରୁ ବିନାଶ ହୋଇଛନ୍ତି ଆଉ ମୋତେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮੋ ਕਉ ਦੀਆ ਉਪਦੇਸੁ ॥
ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ଏହି ଉପଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ
ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਸਭੁ ਹਰਿ ਕਾ ਦੇਸੁ ॥
ଏହି ଶରୀର ଏବଂ ପ୍ରାଣ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନିବାସ ସ୍ଥାନ ଅଟେ।
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰੀ ਸੁ ਤੇਰਾ ਤਾਣੁ ॥
ଏଥିପାଇଁ ମୁଁ ଯାହା କିଛି ମଧ୍ୟ କରିଥାଏ, ତୋର ବଳ ନେଇ କରିଥାଏ।
ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਓਟ ਤੂੰਹੈ ਦੀਬਾਣੁ ॥੨॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ହିଁ ମୋର ଆଶ୍ରୟ ଏବଂ ତୁ ହିଁ ମୋର ସାହାରା ଅଟୁ ॥2॥
ਤੁਧਨੋ ਛੋਡਿ ਜਾਈਐ ਪ੍ਰਭ ਕੈਂ ਧਰਿ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋତେ ଛାଡି ମୁଁ କାହା ପାଖକୁ ଯିବି?
ਆਨ ਨ ਬੀਆ ਤੇਰੀ ਸਮਸਰਿ ॥
କାରଣ, ଅନ୍ୟ କେହି ମଧ୍ୟ ତୋର ସମକକ୍ଷ ନୁହନ୍ତି।
ਤੇਰੇ ਸੇਵਕ ਕਉ ਕਿਸ ਕੀ ਕਾਣਿ ॥
ତୋର ସେବକ କାହା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରିବ?
ਸਾਕਤੁ ਭੂਲਾ ਫਿਰੈ ਬੇਬਾਣਿ ॥੩॥
ଶାକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ କୁମାର୍ଗଗାମୀ ହୋଇ ଭୟାନକ ଜଙ୍ଗଲରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ॥3॥
ਤੇਰੀ ਵਡਿਆਈ ਕਹੀ ਨ ਜਾਇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ବଡିମାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਜਹ ਕਹ ਰਾਖਿ ਲੈਹਿ ਗਲਿ ਲਾਇ ॥
ତୁମେ ମୋତେ ସର୍ବତ୍ର ନିଜର ଗଳା ଲଗାଇ ମୋର ରକ୍ଷା କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਤੇਰੀ ਸਰਣਾਈ ॥
ଦାସ ନାନକ ତୋର ହିଁ ଶରଣରେ ଅଛନ୍ତି (ହେ ଭାଇ!)
ਪ੍ਰਭਿ ਰਾਖੀ ਪੈਜ ਵਜੀ ਵਾਧਾਈ ॥੪॥੫॥
ପ୍ରଭୁ ମୋର ନାମ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ବଞ୍ଚାଇଛନ୍ତି ଆଉ ମୋତେ ଶୁଭ କାମନା ମିଳୁଅଛି ॥4॥5॥