ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਅਪੁਨੈ ਨਾਇ ਲਾਏ ਸਰਬ ਸੂਖ ਪ੍ਰਭ ਤੁਮਰੀ ਰਜਾਇ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! କୃପା କରି ତୁମେ ଜୀବକୁ ନିଜର ନାମ ସାଥିରେ ଲଗାଇ ଥାଅ ଆଉ ଜୀବକୁ ସର୍ବ ସୁଖ ତୋର ଇଚ୍ଛାରେ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ॥ରୁହ॥
ਸੰਗਿ ਹੋਵਤ ਕਉ ਜਾਨਤ ਦੂਰਿ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିକଟରେ ଥିବା ଭଗବାନଙ୍କୁ ଦୂର ଭାବିଥାଏ,
ਸੋ ਜਨੁ ਮਰਤਾ ਨਿਤ ਨਿਤ ਝੂਰਿ ॥੨॥
ସେ ସର୍ବଦା ହିଁ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ମରିଯାଏ ॥2॥
ਜਿਨਿ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਦੀਆ ਤਿਸੁ ਚਿਤਵਤ ਨਾਹਿ ॥
ଯେଉଁ ଭଗବାନ ସବୁ କିଛି ଦେଇଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ।
ਮਹਾ ਬਿਖਿਆ ਮਹਿ ਦਿਨੁ ਰੈਨਿ ਜਾਹਿ ॥੩॥
ତାହାର ଦିନ ରାତି ମହା ବିଷ ରୂପୀ ମାୟାରେ ଲୀନ ହୋଇ ବିତିଯାଏ ॥3॥
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭੁ ਸਿਮਰਹੁ ਏਕ ॥
ହେ ନାନକ! କେବଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କର।
ਗਤਿ ਪਾਈਐ ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਟੇਕ ॥੪॥੩॥੯੭॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଲେ ଗତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ॥4॥3॥67॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਨਾਮੁ ਜਪਤ ਮਨੁ ਤਨੁ ਸਭੁ ਹਰਿਆ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ଜପିବା ଦ୍ଵାରା ମନ ଓ ତନ ଖୁସି ହୋଇଯାଇଛି।
ਕਲਮਲ ਦੋਖ ਸਗਲ ਪਰਹਰਿਆ ॥੧॥
ତାହାଙ୍କ ସବୁ ପାପ ଏବଂ ଦୋଷ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି ॥1॥
ਸੋਈ ਦਿਵਸੁ ਭਲਾ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ସେହି ଦିନ ବଡ ଶୁଭ ଅଟେ,
ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਇ ਪਰਮ ਗਤਿ ਪਾਈ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେବେ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ପରମ ଗତି ମିଳିଯାଏ ॥ରୁହ
ਸਾਧ ਜਨਾ ਕੇ ਪੂਜੇ ਪੈਰ ॥
ସାଧୁଜନଙ୍କ ଚରଣ ପୂଜା କରିଲେ
ਮਿਟੇ ਉਪਦ੍ਰਹ ਮਨ ਤੇ ਬੈਰ ॥੨॥
ମନରୁ ସବୁ ଆଶଙ୍କା ଏବଂ ବିପଦ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ॥2॥
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਮਿਲਿ ਝਗਰੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କୁ ମିଶିଲେ ବିକାର ସହିତ ଝଗଡା ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ
ਪੰਚ ਦੂਤ ਸਭਿ ਵਸਗਤਿ ਆਇਆ ॥੩॥
ସବୁ କାମ ଉଦ୍ଦୀପକ ପାଞ୍ଚ ଶତ୍ରୁ କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ ଏବଂ ଅହଂକାର ବଶରେ ଆସିଯାଏ ॥3॥
ਜਿਸੁ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ॥
ଯାହାର ମନରେ ହରିଙ୍କ ନାମ ନିବାସ କରିଥାଏ
ਨਾਨਕ ਤਿਸੁ ਊਪਰਿ ਕੁਰਬਾਨ ॥੪॥੪॥੯੮॥
ନାନକ ତାହାଙ୍କ ଉପରେ ସମର୍ପିତ ଅଟନ୍ତି ॥4॥4॥98॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਗਾਵਿ ਲੇਹਿ ਤੂ ਗਾਵਨਹਾਰੇ ॥
ହେ ବନ୍ଧୁ! ତୁ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କର,
ਜੀਅ ਪਿੰਡ ਕੇ ਪ੍ਰਾਨ ਅਧਾਰੇ ॥
ଯିଏ ସବୁଙ୍କ ଆତ୍ମା, ଶରୀର ଏବଂ ପ୍ରାଣୀର ଆଧାର ଅଟନ୍ତି।
ਜਾ ਕੀ ਸੇਵਾ ਸਰਬ ਸੁਖ ਪਾਵਹਿ ॥
ଯାହାଙ୍କ ସେବା କରିଲେ ସର୍ବ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ।
ਅਵਰ ਕਾਹੂ ਪਹਿ ਬਹੁੜਿ ਨ ਜਾਵਹਿ ॥੧॥
ତାପରେ, ଆଉ କାହା ପାଖକୁ ଯିବା ଆବଶ୍ୟକତା ପଡିବ ନାହିଁ ॥1॥
ਸਦਾ ਅਨੰਦ ਅਨੰਦੀ ਸਾਹਿਬੁ ਗੁਨ ਨਿਧਾਨ ਨਿਤ ਨਿਤ ਜਾਪੀਐ ॥
ମୋର ମାଲିକ ସର୍ବଦା ଆନନ୍ଦରେ ରହିଥାଏ, ସେହି ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନିତ୍ୟ ଜପ କରିବା ଉଚିତ।
ਬਲਿਹਾਰੀ ਤਿਸੁ ਸੰਤ ਪਿਆਰੇ ਜਿਸੁ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਪ੍ਰਭੁ ਮਨਿ ਵਾਸੀਐ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ସେହି ପ୍ରିୟ ସନ୍ଥ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯାହାଙ୍କ ଦୟାରୁ ପ୍ରଭୁ ହୃଦୟରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି ॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕਾ ਦਾਨੁ ਨਿਖੂਟੈ ਨਾਹੀ ॥
ଯାହାଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ ଦାନ କେବେ କମେ ନାହିଁ,
ਭਲੀ ਭਾਤਿ ਸਭ ਸਹਜਿ ਸਮਾਹੀ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖରେ ଲୀନ ହୋଇ ଯାଇପାରେ।
ਜਾ ਕੀ ਬਖਸ ਨ ਮੇਟੈ ਕੋਈ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଦାନକୁ କେହି ବନ୍ଦ କରିପାରେ ନାହିଁ,
ਮਨਿ ਵਾਸਾਈਐ ਸਾਚਾ ਸੋਈ ॥੨॥
ସେହି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନିଜ ମନରେ ବସାଅ॥2॥
ਸਗਲ ਸਮਗ੍ਰੀ ਗ੍ਰਿਹ ਜਾ ਕੈ ਪੂਰਨ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଘରେ ସମସ୍ତ ସାମଗ୍ରୀ ଭରପୁର ଅଛି,
ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਸੇਵਕ ਦੂਖ ਨ ਝੂਰਨ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ କେବେ ଦୁଃଖରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਓਟਿ ਗਹੀ ਨਿਰਭਉ ਪਦੁ ਪਾਈਐ ॥
ତାହାଙ୍କ ଶରଣ ନେଲେ ନିର୍ଭୟ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਸਾਸਿ ਸਾਸਿ ਸੋ ਗੁਨ ਨਿਧਿ ਗਾਈਐ ॥੩॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ପ୍ରତି ଶ୍ଵାସରେ ସେହି ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ତୁତି କରିବା ଉଚିତ ॥3॥
ਦੂਰਿ ਨ ਹੋਈ ਕਤਹੂ ਜਾਈਐ ॥
ସେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଠାରୁ ଦୂରରେ ନାହାନ୍ତି ଆଉ କେଉଁଠିକି ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਹਰਿ ਹਰਿ ਪਾਈਐ ॥
ଯଦି ସେ ନିଜ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ହିଁ ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਅਰਦਾਸਿ ਕਰੀ ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਪਾਸਿ ॥
ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ।
ਨਾਨਕੁ ਮੰਗੈ ਹਰਿ ਧਨੁ ਰਾਸਿ ॥੪॥੫॥੯੯॥
ନାନକ ହରି-ନାମ ରୂପୀ ଧନର ପୁଞ୍ଜି ମାଗିଥାନ୍ତି ॥4॥5॥99॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਪ੍ਰਥਮੇ ਮਿਟਿਆ ਤਨ ਕਾ ਦੂਖ ॥
ସର୍ବ ପ୍ରଥମେ ମୋର ତନର ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ
ਮਨ ਸਗਲ ਕਉ ਹੋਆ ਸੂਖੁ ॥
ତାପରେ ମନକୁ ସର୍ବ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି।
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਗੁਰ ਦੀਨੋ ਨਾਉ ॥
ଗୁରୁ କୃପା କରି ମୋତେ ହରିଙ୍କ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି।
ਬਲਿ ਬਲਿ ਤਿਸੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕਉ ਜਾਉ ॥੧॥
ମୁଁ ସେହି ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ ॥1॥
ਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਪਾਇਓ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କୁ ପାଇଛି।
ਰੋਗ ਸੋਗ ਸਭ ਦੂਖ ਬਿਨਾਸੇ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸਰਣਾਈ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣ ନେବା ଦ୍ଵାରା ମୋର ସବୁ ରୋଗ, ଶୋକ ଏବଂ ଦୁଃଖ ବିନିଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି ॥ରୁହ॥
ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਨ ਹਿਰਦੈ ਵਸਾਏ ॥
ମୁଁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ବସାଇଛି ଆଉ
ਮਨ ਚਿੰਤਤ ਸਗਲੇ ਫਲ ਪਾਏ ॥
ମୋତେ ମନୋବାଞ୍ଚିତ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଛି।
ਅਗਨਿ ਬੁਝੀ ਸਭ ਹੋਈ ਸਾਂਤਿ ॥
ମୋର ତୃଷ୍ଣାଗ୍ନି ଲିଭିଯାଇଛି ଆଉ ମୋର ଅନ୍ତର୍ମନ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଶାନ୍ତି ଅଛି।
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਗੁਰਿ ਕੀਨੀ ਦਾਤਿ ॥੨॥
ଗୁରୁ କୃପା କରି ମୋତେ ପ୍ରଭୁ ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ॥2॥
ਨਿਥਾਵੇ ਕਉ ਗੁਰਿ ਦੀਨੋ ਥਾਨੁ ॥
ଗୁରୁ ନିରାଶ୍ରୟକୁ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਨਿਮਾਨੇ ਕਉ ਗੁਰਿ ਕੀਨੋ ਮਾਨੁ ॥
ମାନହୀନକୁ ଗୁରୁ ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି।
ਬੰਧਨ ਕਾਟਿ ਸੇਵਕ ਕਰਿ ਰਾਖੇ ॥
ଗୁରୁ ବନ୍ଧନ କାଟି ନିଜ ସେବକକୁ ସବୁ ପ୍ରକାର ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਨੀ ਰਸਨਾ ਚਾਖੇ ॥੩॥
ଏବେ ମୁଁ ଅମୃତ ବାଣୀ ନିଜେ ଚାଖିଅଛି ॥3॥
ਵਡੈ ਭਾਗਿ ਪੂਜ ਗੁਰ ਚਰਨਾ ॥
ଅହୋଭାଗ୍ୟରୁ ହିଁ ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ପୂଜା କରିଅଛି।
ਸਗਲ ਤਿਆਗਿ ਪਾਈ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨਾ ॥
ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରି ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛି।