ਪੁਤ੍ਰ ਕਲਤ੍ਰ ਗ੍ਰਿਹ ਸਗਲ ਸਮਗ੍ਰੀ ਸਭ ਮਿਥਿਆ ਅਸਨਾਹਾ ॥੧॥
ପୁତ୍ର, ପତ୍ନୀ, ଗୃହ ଏବଂ ଘରର ସବୁ ସାମଗ୍ରୀର ମୋହ ମିଥ୍ୟା ଅଟେ ॥1॥
ਰੇ ਮਨ ਕਿਆ ਕਰਹਿ ਹੈ ਹਾ ਹਾ ॥
ହେ ମନ! ତୁ କାହିଁକି ଉତ୍ତେଜିତ ହେଉଛୁ , ଆହା କରୁଛୁ?
ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਦੇਖੁ ਜੈਸੇ ਹਰਿਚੰਦਉਰੀ ਇਕੁ ਰਾਮ ਭਜਨੁ ਲੈ ਲਾਹਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ନିଜ ନେତ୍ର ଦ୍ଵାରା ଦେଖ ଯେ ଏହି ବସ୍ତୁ ରାଜା ହରିଶଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ନଗର ଭଳି ଅଟେ, ଏଥିପାଇଁ, ଏକ ରାମଙ୍କ ଭଜନ ଲାଭ କର ॥1॥ରୁହ॥
ਜੈਸੇ ਬਸਤਰ ਦੇਹ ਓਢਾਨੇ ਦਿਨ ਦੋਇ ਚਾਰਿ ਭੋਰਾਹਾ ॥
ହେ ମନ! ଯେପରି ଶରୀର ଉପରେ ପିନ୍ଧିଥିବା ବସ୍ତ୍ର କିଛି ଦିନ ପରେ ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଏ, ସେପରି ହିଁ ଏହି ଶରୀର ଅଟେ।
ਭੀਤਿ ਊਪਰੇ ਕੇਤਕੁ ਧਾਈਐ ਅੰਤਿ ਓਰਕੋ ਆਹਾ ॥੨॥
ପ୍ରାଚୀର ଉପରେ କେତେ ଧାଇଁବ, ଶେଷରେ ଅନ୍ତିମ ସ୍ଥାନ ଆସିଯିବ ॥2॥
ਜੈਸੇ ਅੰਭ ਕੁੰਡ ਕਰਿ ਰਾਖਿਓ ਪਰਤ ਸਿੰਧੁ ਗਲਿ ਜਾਹਾ ॥
ହେ ମନ! ଯେପରି କୁଣ୍ଡରେ ରକ୍ଷା ହୋଇଥିବା ଜଳରେ ପଡି ଲୁଣ ମିଳିଯାଇଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଏହି ଶରୀର ଅଟେ।
ਆਵਗਿ ਆਗਿਆ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕੀ ਉਠਿ ਜਾਸੀ ਮੁਹਤ ਚਸਾਹਾ ॥੩॥
ଯେବେ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଆସିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ଏକ କ୍ଷଣରେ ହିଁ ପ୍ରାଣୀ ଦୁନିଆ ତ୍ୟାଗ କରି ଚାଲିଯାଏ ॥3॥
ਰੇ ਮਨ ਲੇਖੈ ਚਾਲਹਿ ਲੇਖੈ ਬੈਸਹਿ ਲੇਖੈ ਲੈਦਾ ਸਾਹਾ ॥
ହେ ମନ! ତୁମେ ନିଜର ସୀମିତ ଶ୍ଵାସ ଭିତରେ ହିଁ ସଂସାରରେ ଚାଲିଥାଅ ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ଲେଖା ଅନୁସାରେ ହିଁ ତୁମେ ଶ୍ଵାସ ନେଇଥାଅ।
ਸਦਾ ਕੀਰਤਿ ਕਰਿ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਕੀ ਉਬਰੇ ਸਤਿਗੁਰ ਚਰਣ ਓਟਾਹਾ ॥੪॥੧॥੧੨੩॥
ହେ ନାନକ! ସର୍ବଦା ଭଗବାନଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି କର, ଯିଏ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛି, ସେ ଭବସାଗରରେ ବୁଡିବାରୁ ବଞ୍ଚିଯାଇଛି ॥4॥1॥123॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਅਪੁਸਟ ਬਾਤ ਤੇ ਭਈ ਸੀਧਰੀ ਦੂਤ ਦੁਸਟ ਸਜਨਈ ॥
ଅପୁଷ୍ଟ କଥା ସିଧା ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ କାମ ଉଦ୍ଦୀପକ ଶତ୍ରୁ ମଧ୍ୟ ସଜ୍ଜନ ବନି ଯାଇଛନ୍ତି।
ਅੰਧਕਾਰ ਮਹਿ ਰਤਨੁ ਪ੍ਰਗਾਸਿਓ ਮਲੀਨ ਬੁਧਿ ਹਛਨਈ ॥੧॥
ମୋର ମନର ଅଜ୍ଞାନତା ରୂପୀ ଅନ୍ଧକାରରେ ଜ୍ଞାନ ରୂପୀ ରତ୍ନ ଆଲୋକିତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ମଳିନ ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ନିର୍ମଳ ହୋଇ ଯାଇଛି ॥1॥
ਜਉ ਕਿਰਪਾ ਗੋਬਿੰਦ ਭਈ ॥
ଯେତେବେଳେ ଜଗତ ପାଳକ ଗୋବିନ୍ଦ କୃପାଳୁ ହୋଇଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ
ਸੁਖ ਸੰਪਤਿ ਹਰਿ ਨਾਮ ਫਲ ਪਾਏ ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ମୋତେ ସୁଖ, ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ହରିନାମର ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਮੋਹਿ ਕਿਰਪਨ ਕਉ ਕੋਇ ਨ ਜਾਨਤ ਸਗਲ ਭਵਨ ਪ੍ਰਗਟਈ ॥
ମୁଁ, କୃପଣକୁ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଏବେ ମୁଁ ସବୁ ଲୋକଙ୍କ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଯାଇଛି।
ਸੰਗਿ ਬੈਠਨੋ ਕਹੀ ਨ ਪਾਵਤ ਹੁਣਿ ਸਗਲ ਚਰਣ ਸੇਵਈ ॥੨॥
ପ୍ରଥମେ କେହି ମଧ୍ୟ ନିଜ ପାଖରେ ବସାଇବା ପାଇଁ ଦେଉନଥିଲେ, ପରନ୍ତୁ, ଏବେ ସାରା ସଂସାର ମୋର ଚରଣର ସେବା କରୁଛନ୍ତି ॥2॥
ਆਢ ਆਢ ਕਉ ਫਿਰਤ ਢੂੰਢਤੇ ਮਨ ਸਗਲ ਤ੍ਰਿਸਨ ਬੁਝਿ ਗਈ ॥
ପ୍ରଥମେ ମୁଁ ଧନ ଖୋଜୁଥିଲି, କିନ୍ତୁ ଏବେ ମୋର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟିଯାଇଛି।
ਏਕੁ ਬੋਲੁ ਭੀ ਖਵਤੋ ਨਾਹੀ ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਸੀਤਲਈ ॥੩॥
ପ୍ରଥମେ, ମୁଁ କାହାର କଟୁ ବଚନ ସାହି ପାରୁ ନଥିଲି, କିନ୍ତୁ, ଏବେ ସତସଙ୍ଗତିର ପ୍ରଭାବରୁ ସହନଶୀଳ ହୋଇଯାଇଛି ॥3॥
ਏਕ ਜੀਹ ਗੁਣ ਕਵਨ ਵਖਾਨੈ ਅਗਮ ਅਗਮ ਅਗਮਈ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ କେଉଁ କେଉଁ ଗୁଣ ଜିହ୍ଵାରେ ବ୍ୟକ୍ତ କରିବି? କାରଣ ସେ ତ ଅପାର ଏବଂ ଅପାରମ୍ପାର ଅଟନ୍ତି।
ਦਾਸੁ ਦਾਸ ਦਾਸ ਕੋ ਕਰੀਅਹੁ ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਸਰਣਈ ॥੪॥੨॥੧੨੪॥
ନାନକ ଏକ ଏହି ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି ଯେ ହେ ହରି! ମୁଁ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛି, ଏଥିପାଇଁ, ମୋତେ ନିଜ ଦାସର ଦାସ ବନାଅ ॥4॥2॥124॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਰੇ ਮੂੜੇ ਲਾਹੇ ਕਉ ਤੂੰ ਢੀਲਾ ਢੀਲਾ ਤੋਟੇ ਕਉ ਬੇਗਿ ਧਾਇਆ ॥
ହେ ମୂର୍ଖ! ନିଜ ଲୋଭ ପାଇଁ ତୁ ବହୁତ ହିଁ ଅଳସୁଆ ହେଉଛୁ, ପରନ୍ତୁ ନିଜ କ୍ଷତି ଯୋଗୁଁ ତୁ ଶୀଘ୍ର ହିଁ ଚାଲିଯିବୁ।
ਸਸਤ ਵਖਰੁ ਤੂੰ ਘਿੰਨਹਿ ਨਾਹੀ ਪਾਪੀ ਬਾਧਾ ਰੇਨਾਇਆ ॥੧॥
ହେ ପାପୀ! ତୁମେ ପ୍ରଭୁ ନାମ ରୂପୀ ଶସ୍ତା ସଉଦା ନିଆ ନାହିଁ ଆଉ ବିକାରର ଋଣ ସହିତ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛ ॥1॥
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇਰੀ ਆਸਾਇਆ ॥
ହେ ମୋର ସଦଗୁରୁ! ମୋତେ ତୋର ହିଁ ଆଶା ଅଛି।
ਪਤਿਤ ਪਾਵਨੁ ਤੇਰੋ ਨਾਮੁ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਮੈ ਏਹਾ ਓਟਾਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ! ତୋର ନାମ ପତିତକୁ ପବିତ୍ର କରିଥାଏ, କେବେଳ ତାହା ମୋର ଆଶ୍ରୟ ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥
ਗੰਧਣ ਵੈਣ ਸੁਣਹਿ ਉਰਝਾਵਹਿ ਨਾਮੁ ਲੈਤ ਅਲਕਾਇਆ ॥
ହେ ମୂର୍ଖ! ଅଶ୍ଳୀଳ ଗୀତ ଶୁଣି ତୁମେ ମସ୍ତ ହୋଇ ଯାଉଛ, ପରନ୍ତୁ, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିବା ପାଇଁ ତୁମେ ଆଳସ୍ୟ କରୁଛ।
ਨਿੰਦ ਚਿੰਦ ਕਉ ਬਹੁਤੁ ਉਮਾਹਿਓ ਬੂਝੀ ਉਲਟਾਇਆ ॥੨॥
କାହାର ନିନ୍ଦାର କଲ୍ପନା ଦ୍ଵାରା ତୁମେ ବହୁତ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଅ, ପରନ୍ତୁ, ତୋର ଏହି ବୁଦ୍ଧି ବିପରୀତ ଅଟେ ॥2॥
ਪਰ ਧਨ ਪਰ ਤਨ ਪਰ ਤੀ ਨਿੰਦਾ ਅਖਾਧਿ ਖਾਹਿ ਹਰਕਾਇਆ ॥
ହେ ମୂର୍ଖ! ତୁମେ ପର ଧନ, ପର ମନ, ପର ସ୍ତ୍ରୀ ଏବଂ ପର ନିନ୍ଦାରେ ଖୁସି ହେଉଛ , ଏଥିପାୟ ଅଭକ୍ଷ୍ୟର ଭକ୍ଷଣ କରୁଛ।
ਸਾਚ ਧਰਮ ਸਿਉ ਰੁਚਿ ਨਹੀ ਆਵੈ ਸਤਿ ਸੁਨਤ ਛੋਹਾਇਆ ॥੩॥
ହେ ମୂର୍ଖ! ସଚ୍ଚା ଧର୍ମରେ ତୁମର କୌଣସି ରୁଚି ନାହିଁ ଆଉ ସତ୍ୟ ଶୁଣି ତୁମେ କ୍ରୋଧିତ ହୋଇ ଯାଉଛ ॥3॥
ਦੀਨ ਦਇਆਲ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਪ੍ਰਭ ਠਾਕੁਰ ਭਗਤ ਟੇਕ ਹਰਿ ਨਾਇਆ ॥
ହେ ଦୀନଦୟାଳୁ! ହେ କୃପାଳୁ ପ୍ରଭୁ ଠାକୁର! ତୋର ଭକ୍ତ ପାଇଁ ତୋର ହରିନାମର ହିଁ ସହର ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਆਹਿ ਸਰਣ ਪ੍ਰਭ ਆਇਓ ਰਾਖੁ ਲਾਜ ਅਪਨਾਇਆ ॥੪॥੩॥੧੨੫॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ନାନକ ବଡ ଖୁସିରେ ତୋର ଶରଣ ନେଇଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ନିଜର ବନାଇ ତାହାଙ୍କ ମାନ ରଖ ॥4॥3॥125॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਮਿਥਿਆ ਸੰਗਿ ਸੰਗਿ ਲਪਟਾਏ ਮੋਹ ਮਾਇਆ ਕਰਿ ਬਾਧੇ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ନଶ୍ଵର ପଦାର୍ଥ ତଥା କୁସଙ୍ଗତିରେ ଲିପ୍ତ ରହିଛି, ସେ ମାୟାର ମୋହରେ ଫସି ରହିଥାଏ।
ਜਹ ਜਾਨੋ ਸੋ ਚੀਤਿ ਨ ਆਵੈ ਅਹੰਬੁਧਿ ਭਏ ਆਂਧੇ ॥੧॥
ଯେଉଁଠି କୁ ସେ ଯିବାକୁ ହୋଇଥାଏ, ତାହା ସେ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ, ସେ ନିଜର ଅହଂ ବୁଦ୍ଧି କାରଣରୁ ଅନ୍ଧ ବନି ରହିଥାଏ ॥1॥
ਮਨ ਬੈਰਾਗੀ ਕਿਉ ਨ ਅਰਾਧੇ ॥
ହେ ମୋର ବୈରାଗୀ ମନ! ତୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କାହିଁକି କରୁ ନାହୁଁ?
ਕਾਚ ਕੋਠਰੀ ਮਾਹਿ ਤੂੰ ਬਸਤਾ ਸੰਗਿ ਸਗਲ ਬਿਖੈ ਕੀ ਬਿਆਧੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁ କାୟା ରୂପୀ କଚ୍ଚା କୋଠରୀରେ ରହିଅଛୁ, ତୋର ସାଥିରେ ସବୁ ପାପର ରୋଗ ଲିପ୍ତ ରହିଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਰਤ ਦਿਨੁ ਰੈਨਿ ਬਿਹਾਵੈ ਪਲੁ ਖਿਨੁ ਛੀਜੈ ਅਰਜਾਧੇ ॥
ମୋର ମୋର କରି ଦିନ ରାତି ବିତିଯାଏ, ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ଷଣ ତୋର ବୟସ ବିତୁଅଛି।