ਜੈਸੇ ਮੀਠੈ ਸਾਦਿ ਲੋਭਾਏ ਝੂਠ ਧੰਧਿ ਦੁਰਗਾਧੇ ॥੨॥
ଯେପରି ମିଠାର ଆସ୍ବାଦନରେ ମାଛି ଫସିଯାଏ, ସେପରି ହିଁ ଭାଗ୍ୟହୀନ ମନୁଷ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ଧନ୍ଦାର ଦୁର୍ଗନ୍ଧରେ ଫସି ରହିଥାଏ ॥2॥
ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਅਰੁ ਲੋਭ ਮੋਹ ਇਹ ਇੰਦ੍ਰੀ ਰਸਿ ਲਪਟਾਧੇ ॥
ମନୁଷ୍ୟ କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ କାରଣରୁ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ରସରେ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ।
ਦੀਈ ਭਵਾਰੀ ਪੁਰਖਿ ਬਿਧਾਤੈ ਬਹੁਰਿ ਬਹੁਰਿ ਜਨਮਾਧੇ ॥੩॥
ବିଧାତା ତୋତେ ବାରମ୍ବାର ଯୋନିରେ ଜନ୍ମ ନେବା ଲେଖିଅଛି, ସେଥିପାଇଁ ତୁ ପୁନଃ ପୁନଃ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହେଉଛ ॥3॥
ਜਉ ਭਇਓ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਦੀਨ ਦੁਖ ਭੰਜਨੁ ਤਉ ਗੁਰ ਮਿਲਿ ਸਭ ਸੁਖ ਲਾਧੇ ॥
ଯେବେ ଗରିବଙ୍କ ଦୁଃଖ ଦୂର କରୁଥିବା ପ୍ରଭୁ କୃପାଳୁ ହୋଇଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ସବୁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਦਿਨੁ ਰੈਨਿ ਧਿਆਵਉ ਮਾਰਿ ਕਾਢੀ ਸਗਲ ਉਪਾਧੇ ॥੪॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ଦିନ ରାତି ଭଗବାନଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ ଆଉ ସେ ମୋର ସବୁ ରୋଗ ବାହାର କରିଦେଇଛନ୍ତି ॥4॥
ਇਉ ਜਪਿਓ ਭਾਈ ਪੁਰਖੁ ਬਿਧਾਤੇ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ଏହିପରି ତୁମେ ବିଧାତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବା ଉଚିତ।
ਭਇਓ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਦੀਨ ਦੁਖ ਭੰਜਨੁ ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੁਖ ਲਾਥੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ਦੂਜਾ ॥੪॥੪॥੧੨੬॥
ଗରିବଙ୍କ ଦୁଃଖ ନାଶ କରିଥିବା ପ୍ରଭୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି ଆଉ ଜନ୍ମ ମରଣର ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି ॥1॥ଦ୍ଵିତୀୟ ରୁହ॥4॥4॥126॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਨਿਮਖ ਕਾਮ ਸੁਆਦ ਕਾਰਣਿ ਕੋਟਿ ਦਿਨਸ ਦੁਖੁ ਪਾਵਹਿ ॥
ମନୁଷ୍ୟ କ୍ଷଣକ ପାଇଁ କାମ- ସୁଖର କାରଣରୁ କୋଟି କୋଟି ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਘਰੀ ਮੁਹਤ ਰੰਗ ਮਾਣਹਿ ਫਿਰਿ ਬਹੁਰਿ ਬਹੁਰਿ ਪਛੁਤਾਵਹਿ ॥੧॥
ସେ ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ରମଣ କରିଥାଏ ଆଉ ବାରମ୍ବାର ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ ॥1॥
ਅੰਧੇ ਚੇਤਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਾਇਆ ॥
ହେ ଜ୍ଞାନହୀନ ପ୍ରାଣୀ! ଜଗତର ମାଲିକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କର,
ਤੇਰਾ ਸੋ ਦਿਨੁ ਨੇੜੈ ਆਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କାରଣ ତୋର ମୃତ୍ୟୁର ଦିନ ସମୀପ ଆସୁଅଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਪਲਕ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਦੇਖਿ ਭੂਲੋ ਆਕ ਨੀਮ ਕੋ ਤੂੰਮਰੁ ॥
ହେ ଜ୍ଞାନହୀନ ପ୍ରାଣୀ! ତୁମେ ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ତୁମ ଆଖିରେ ଅକ, ନିମ୍ବ ଭଳି ସୁନ୍ଦର ଗଛକୁ ଦେଖି ଭୁଲି ଯାଇଛ।
ਜੈਸਾ ਸੰਗੁ ਬਿਸੀਅਰ ਸਿਉ ਹੈ ਰੇ ਤੈਸੋ ਹੀ ਇਹੁ ਪਰ ਗ੍ਰਿਹੁ ॥੨॥
ଯେପରି ବିଶାକ୍ଟ ସର୍ପ ଭଳି ପର ସ୍ତ୍ରୀର ଭୋଗ ବିଳାସ ଅଟେ॥2॥
ਬੈਰੀ ਕਾਰਣਿ ਪਾਪ ਕਰਤਾ ਬਸਤੁ ਰਹੀ ਅਮਾਨਾ ॥
ଶତ୍ରୁ ବଢାଉଥିବା ମୋହିନୀ ପାଇଁ ପାପ କରୁଅଛୁ ଆଉ ନାମ ରୂପୀ ବସ୍ତୁ ତାହାର ପାଖରେ ଅମାନତ ଭାବେ ପଡିଥାଏ।
ਛੋਡਿ ਜਾਹਿ ਤਿਨ ਹੀ ਸਿਉ ਸੰਗੀ ਸਾਜਨ ਸਿਉ ਬੈਰਾਨਾ ॥੩॥
ଯେଉଁ ସାଙ୍ଗ ତୋତେ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ, ତାହାର ସାଥିରେ ଯେଉଁ ସାଙ୍ଗ ତୋତେ ଛାଡି ଦେଇଥାଏ, ତାହା ସାଥିରେ ତୁମର ବନ୍ଧୁତା ଥାଏ ଆଉ ନିଜ ମିତ୍ର ସହିତ ତୁମର ଶତ୍ରୁତା ଥାଏ ॥3॥
ਸਗਲ ਸੰਸਾਰੁ ਇਹੈ ਬਿਧਿ ਬਿਆਪਿਓ ਸੋ ਉਬਰਿਓ ਜਿਸੁ ਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଏହିପରି ମାୟା ଜାଲରେ ଫସି ରହିଛି, ଯାହାର ରଖୁଆଳ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ବନିଥାନ୍ତି କେବଳ ସେ ହିଁ ଏଥିରୁ ମୁକୁଳି ପାରେ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਭਵ ਸਾਗਰੁ ਤਰਿਓ ਭਏ ਪੁਨੀਤ ਸਰੀਰਾ ॥੪॥੫॥੧੨੭॥
ହେ ନାନକ! ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଯାଇଛି ॥4॥5॥127॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ਦੁਪਦੇ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ଦୁପଦୀ॥
ਲੂਕਿ ਕਮਾਨੋ ਸੋਈ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਪੇਖਿਓ ਮੂੜ ਮੁਗਧ ਮੁਕਰਾਨੀ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ଯେଉଁ କର୍ମ ମନୁଷ୍ୟ ଲୁଚି କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ତୁମେ ଦେଖିଥାଅ, କିନ୍ତୁ ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ ଏଥିରେ ଉଦାସୀନ ରହିଥାଏ।
ਆਪ ਕਮਾਨੇ ਕਉ ਲੇ ਬਾਂਧੇ ਫਿਰਿ ਪਾਛੈ ਪਛੁਤਾਨੀ ॥੧॥
ନିଜ କୃତ କର୍ମ କାରଣରୁ ତାହାକୁ ଧରି ନିଆଯାଏ ଆଉ ତା’ପରେ ସେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ ॥1॥
ਪ੍ਰਭ ਮੇਰੇ ਸਭ ਬਿਧਿ ਆਗੈ ਜਾਨੀ ॥
ମୋର ପ୍ରଭୁ ମନୁଷ୍ୟର ସମସ୍ତ ବିଧିକୁ ଜାଣି ଦେଇଛନ୍ତି।
ਭ੍ਰਮ ਕੇ ਮੂਸੇ ਤੂੰ ਰਾਖਤ ਪਰਦਾ ਪਾਛੈ ਜੀਅ ਕੀ ਮਾਨੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଭ୍ରମ ହାତରେ ଲୁଟି ହୋଇଥିବା ଜୀବ! ତୁମେ କର୍ମ ଉପରେ ପରଦା ପକାଇ ଥାଅ, କିନ୍ତୁ, ତା’ପରେ ନିଜର ମନର ଭେଦକୁ ସ୍ଵୀକାର କରିବାକୁ ପଡିବ ॥1॥ରୁହ॥
ਜਿਤੁ ਜਿਤੁ ਲਾਏ ਤਿਤੁ ਤਿਤੁ ਲਾਗੇ ਕਿਆ ਕੋ ਕਰੈ ਪਰਾਨੀ ॥
ପ୍ରଭୁ ଜୀବଙ୍କୁ ଯେଉଁ ଆଡେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି, ସେ ବିଚରା ସେଠାରେ ହିଁ ଲାଗିଥାଏ, କେହି ନଶ୍ଵର ପ୍ରାଣୀ କଣ କରି ପାରିବ?
ਬਖਸਿ ਲੈਹੁ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਸੁਆਮੀ ਨਾਨਕ ਸਦ ਕੁਰਬਾਨੀ ॥੨॥੬॥੧੨੮॥
ହେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସ୍ଵାମୀ! ମୋତେ କ୍ଷମା କର, ନାନକ ସର୍ବଦା ତୁମ ପାଖରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ ॥2॥6॥128॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਅਪੁਨੇ ਸੇਵਕ ਕੀ ਆਪੇ ਰਾਖੈ ਆਪੇ ਨਾਮੁ ਜਪਾਵੈ ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ନିଜର ସେବାକାର ଇଜ୍ଜତ ରଖିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ତାହା ଦ୍ଵାରା ନିଜର ନାମ ସ୍ମରଣ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਜਹ ਜਹ ਕਾਜ ਕਿਰਤਿ ਸੇਵਕ ਕੀ ਤਹਾ ਤਹਾ ਉਠਿ ਧਾਵੈ ॥੧॥
ଯେଉଁଠି ମଧ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ସେବକର କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଥାଏ, ସେଠାରେ ପ୍ରଭୁ ଶୀଘ୍ର ପହଞ୍ଚି ଯାଆନ୍ତି ॥1॥
ਸੇਵਕ ਕਉ ਨਿਕਟੀ ਹੋਇ ਦਿਖਾਵੈ ॥
ନିଜ ସେବକକୁ ପ୍ରଭୁ ତାହାଙ୍କ ସମୀପରେ ହିଁ ଦେଖିଥାନ୍ତି।
ਜੋ ਜੋ ਕਹੈ ਠਾਕੁਰ ਪਹਿ ਸੇਵਕੁ ਤਤਕਾਲ ਹੋਇ ਆਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହା କିଛି ସେବକ ନିଜ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ କହିଥାଏ, ତାହା ତତ୍କାଳ ପୁରା ହୋଇଯାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਤਿਸੁ ਸੇਵਕ ਕੈ ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਜੋ ਅਪਨੇ ਪ੍ਰਭ ਭਾਵੈ ॥
ମୁଁ ସେହି ସେବକ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ ନିଜ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਤਿਸ ਕੀ ਸੋਇ ਸੁਣੀ ਮਨੁ ਹਰਿਆ ਤਿਸੁ ਨਾਨਕ ਪਰਸਣਿ ਆਵੈ ॥੨॥੭॥੧੨੯॥
ତାହାଙ୍କ ଶୋଭା ଶୁଣି ନାନକଙ୍କ ମନ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ସେହି ସେବକର ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରିବା ପାଇଁ ସେ ତାହା ପାଖକୁ ଯାଆନ୍ତି ॥2॥7॥126॥
ਆਸਾ ਘਰੁ ੧੧ ਮਹਲਾ ੫
ଆଶା ଘର 11 ମହଲା 5 ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ।
ਨਟੂਆ ਭੇਖ ਦਿਖਾਵੈ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਜੈਸਾ ਹੈ ਓਹੁ ਤੈਸਾ ਰੇ ॥
ଯୋକର ଅନେକ ପ୍ରକାର ଖେଳ ଦେଖାଇ ଥାଏ, ପରନ୍ତୁ, ସେ ଯେପରି ଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ରହିଥାଏ।
ਅਨਿਕ ਜੋਨਿ ਭ੍ਰਮਿਓ ਭ੍ਰਮ ਭੀਤਰਿ ਸੁਖਹਿ ਨਾਹੀ ਪਰਵੇਸਾ ਰੇ ॥੧॥
ଏହିପରି ଜୀବ ଭ୍ରମରେ ଫସି ଅନେକ ଯୋନିରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ସୁଖରେ ତାହାର ପ୍ରବେଶ ହୁଏନାହିଁ॥1॥