ਕਿਉ ਨ ਅਰਾਧਹੁ ਮਿਲਿ ਕਰਿ ਸਾਧਹੁ ਘਰੀ ਮੁਹਤਕ ਬੇਲਾ ਆਈ ॥
ଜୀବନ ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମିଳିଅଛି, ମୃତ୍ୟୁ ନିଶ୍ଚିତ ଅଟେ, ତେବେ କାହିଁକି ସାଧୁ-ପୁରୁଷଙ୍କ ସହିତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଆରାଧନା କରାଯିବ ନାହିଁ?
ਅਰਥੁ ਦਰਬੁ ਸਭੁ ਜੋ ਕਿਛੁ ਦੀਸੈ ਸੰਗਿ ਨ ਕਛਹੂ ਜਾਈ ॥
ଧନ-ଦୌଲତ ଯାହା କିଛି ଦେଖାଯାଇ ଥାଏ, ମରଣ ପରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ସାଥିରେ ଯାଏ ନାହିଁ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਹਰਿ ਆਰਾਧਹੁ ਕਵਨ ਉਪਮਾ ਦੇਉ ਕਵਨ ਬਡਾਈ ॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସେହି ଅଖିଳେଶ୍ବରଙ୍କ କେଉଁ ଉପମା କରିବି, ତାହାଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା କିପରି କରିବି, ଆମେ ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ଆରାଧନା କରିବା ଉଚିତ||2||
ਪੂਛਉ ਸੰਤ ਮੇਰੋ ਠਾਕੁਰੁ ਕੈਸਾ ॥
ମୁଁ ସନ୍ଥଙ୍କୁ ପଚାରେ ଯେ ମୋର ମାଲିକ କିପରି ଅଟନ୍ତି?
ਹੀਂਉ ਅਰਾਪਉਂ ਦੇਹੁ ਸਦੇਸਾ ॥
ମୋତେ ତାହାଙ୍କ ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ, ମୁଁ ହୃଦୟ ଓ ପ୍ରାଣ ତାହାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରିଦେବି।
ਦੇਹੁ ਸਦੇਸਾ ਪ੍ਰਭ ਜੀਉ ਕੈਸਾ ਕਹ ਮੋਹਨ ਪਰਵੇਸਾ ॥
ମୋତେ କେହି ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ, ମୋର ପ୍ରଭୁ କେଉଁ ସ୍ଥାନରେ ରହନ୍ତି।
ਅੰਗ ਅੰਗ ਸੁਖਦਾਈ ਪੂਰਨ ਬ੍ਰਹਮਾਈ ਥਾਨ ਥਾਨੰਤਰ ਦੇਸਾ ॥
ସେହି ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁଖଦାୟକ ଆଖ ପାଖରେ ଅଛନ୍ତି, ଦେଶ-ଦେଶାନ୍ତର ସବୁଠାରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି।
ਬੰਧਨ ਤੇ ਮੁਕਤਾ ਘਟਿ ਘਟਿ ਜੁਗਤਾ ਕਹਿ ਨ ਸਕਉ ਹਰਿ ਜੈਸਾ ॥
ସେ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି, ପ୍ରତି ଘଟରେ ସେ ହିଁ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି, ସେହି ପ୍ରଭୁ କିପରି ଅଟନ୍ତି, ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ମହିମା ବତାଇ ପାରିବି ନାହିଁ।
ਦੇਖਿ ਚਰਿਤ ਨਾਨਕ ਮਨੁ ਮੋਹਿਓ ਪੂਛੈ ਦੀਨੁ ਮੇਰੋ ਠਾਕੁਰੁ ਕੈਸਾ ॥੩॥
ନାନକ କଥନ କରନ୍ତି ଯେ ତାହାଙ୍କ ଲୀଳା ଦେଖି ମନ ମୋହିତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ବିନମ୍ରତା ସହ ପଚାରୁଛି ଯେ ମୋର ମାଲିକ କିପରି ଅଟନ୍ତି||3||
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਅਪੁਨੇ ਪਹਿ ਆਇਆ ॥
ସେ କୃପା କରି ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଆସିଥାନ୍ତି।
ਧੰਨਿ ਸੁ ਰਿਦਾ ਜਿਹ ਚਰਨ ਬਸਾਇਆ ॥
ସେହି ହୃଦୟ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯାହା ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ପ୍ରେମ ଲଗାଇ ଥାଏ।
ਚਰਨ ਬਸਾਇਆ ਸੰਤ ਸੰਗਾਇਆ ਅਗਿਆਨ ਅੰਧੇਰੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଚରଣ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତରେ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନତାର ଅନ୍ଧକାର ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਭਇਆ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ਰਿਦੈ ਉਲਾਸੁ ਪ੍ਰਭੁ ਲੋੜੀਦਾ ਪਾਇਆ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇ ହୃଦୟରେ ପ୍ରକାଶ ଏବଂ ଉଲ୍ଲାସ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ସବୁ କାମନା ପୁରା ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਦੁਖੁ ਨਾਠਾ ਸੁਖੁ ਘਰ ਮਹਿ ਵੂਠਾ ਮਹਾ ਅਨੰਦ ਸਹਜਾਇਆ ॥
ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଛି, ସୁଖର ଲବଧି ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ହୃଦୟରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ମହା ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਮੈ ਪੂਰਾ ਪਾਇਆ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਅਪੁਨੇ ਪਹਿ ਆਇਆ ॥੪॥੧॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପାଇଛି ଏବଂ ସେ କୃପା କରି ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଆସିଛନ୍ତି||4||1||
ਸਾਰੰਗ ਕੀ ਵਾਰ ਮਹਲਾ ੪ ਰਾਇ ਮਹਮੇ ਹਸਨੇ ਕੀ ਧੁਨਿ
ସାରଗ ୱାର ମହଲା 4 ରାଇ ମହମେ ହସିବାର ଧ୍ୱନି
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਸਲੋਕ ਮਹਲਾ ੨ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 2॥
ਗੁਰੁ ਕੁੰਜੀ ਪਾਹੂ ਨਿਵਲੁ ਮਨੁ ਕੋਠਾ ਤਨੁ ਛਤਿ ॥
ମନ ରୂପୀ ଘର , ଯାହାର ଛାତ ଏହି ଶରୀର ଅଟେ, ଏଥିରେ ମାୟାର ତାଲା ଲଗା ଯାଇଛି ଏବଂ ସେହି ତାଲାର ଚାବି ଗୁରୁଙ୍କ ନିକଟରେ ଅଛି।
ਨਾਨਕ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਮਨ ਕਾ ਤਾਕੁ ਨ ਉਘੜੈ ਅਵਰ ਨ ਕੁੰਜੀ ਹਥਿ ॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ମନର କବାଟ ଖୋଲେ ନାହିଁ, ବାସ୍ତବରେ ଗୁରୁ ବିନା ଅନ୍ୟ ହାତରେ ଚାବି ନାହିଁ||1||
ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମହଲା 1॥
ਨ ਭੀਜੈ ਰਾਗੀ ਨਾਦੀ ਬੇਦਿ ॥
ସଙ୍ଗୀତ ଏବଂ ବେଦର ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ ଦ୍ଵାରା ଈଶ୍ଵର ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨ ਭੀਜੈ ਸੁਰਤੀ ਗਿਆਨੀ ਜੋਗਿ ॥
ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗ ସାଧନା ଦ୍ଵାରା ମଧ୍ୟ ସେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨ ਭੀਜੈ ਸੋਗੀ ਕੀਤੈ ਰੋਜਿ ॥
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଦୁଃଖରେ ରହି ସେ ସୁଖୀ ହୋଇପାରେ ନାହିଁ।
ਨ ਭੀਜੈ ਰੂਪੀਂ ਮਾਲੀਂ ਰੰਗਿ ॥
ରୂପ-ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ, ମଉଜ-ମେଳା ମନାଇ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଏନାହିଁ।
ਨ ਭੀਜੈ ਤੀਰਥਿ ਭਵਿਐ ਨੰਗਿ ॥
ନିର୍ବସ୍ତ୍ର ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରା ଏବଂ
ਨ ਭੀਜੈ ਦਾਤੀਂ ਕੀਤੈ ਪੁੰਨਿ ॥
ଦାନ-ପୂଣ୍ୟ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମଧ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨ ਭੀਜੈ ਬਾਹਰਿ ਬੈਠਿਆ ਸੁੰਨਿ ॥
ଶୂନ୍ୟ ସମାଧିରେ ବସି ରହିବା ଦ୍ଵାରା ମଧ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ ଏବଂ
ਨ ਭੀਜੈ ਭੇੜਿ ਮਰਹਿ ਭਿੜਿ ਸੂਰ ॥
ରଣଭୂମିରେ ଯୋଦ୍ଧା ବନି ବୀର ଗତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମଧ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨ ਭੀਜੈ ਕੇਤੇ ਹੋਵਹਿ ਧੂੜ ॥
ଶରୀରରେ ଭସ୍ମ ଲଗାଇବା ଦ୍ଵାରା ମଧ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਲੇਖਾ ਲਿਖੀਐ ਮਨ ਕੈ ਭਾਇ ॥
ମନର ଅବସ୍ଥାର ଅନୁକୂଳ ଆମର କର୍ମର ହିସାବ ଲେଖା ଯାଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਭੀਜੈ ਸਾਚੈ ਨਾਇ ॥੨॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଈଶ୍ଵର କେବଳ ସଚ୍ଚା ନାମ ଜପିବା ଦ୍ଵାରାହିଁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାନ୍ତି||2||
ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମହଲା 1॥
ਨਵ ਛਿਅ ਖਟ ਕਾ ਕਰੇ ਬੀਚਾਰੁ ॥
କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ନଅ ବ୍ଯାକରଣ, ଛଅ ଶାସ୍ତ୍ରର ଅଭ୍ୟାସ କରିଥାଏ,
ਨਿਸਿ ਦਿਨ ਉਚਰੈ ਭਾਰ ਅਠਾਰ ॥
ଦିନରାତି ମହାଭାରତର ଅଠର ପର୍ବର ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ।
ਤਿਨਿ ਭੀ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇਆ ਤੋਹਿ ॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ଏହା ପରେ ମଧ୍ୟ ତାହାକୁ ତୋହର ରହସ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਨਾਮ ਬਿਹੂਣ ਮੁਕਤਿ ਕਿਉ ਹੋਇ ॥
ହରିନାମ ବିହୀନ ହେଲେ ମୁକ୍ତି କିପରି ହୋଇ ପାରିବ।
ਨਾਭਿ ਵਸਤ ਬ੍ਰਹਮੈ ਅੰਤੁ ਨ ਜਾਣਿਆ ॥
କମଳ ନାଭିରେ ବାସ କରି ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ରହସ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ,
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਪਛਾਣਿਆ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟରେ ହରିନାମର ପରିଚୟ ହୋଇଥାଏ||3||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਆਪੇ ਆਪਿ ਨਿਰੰਜਨਾ ਜਿਨਿ ਆਪੁ ਉਪਾਇਆ ॥
ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵଜନ୍ମା, ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଅଟନ୍ତି, ସେ ସେ ମୋହ-ମାୟାର କାଳିମା ରହିତ ଅଟନ୍ତି।
ਆਪੇ ਖੇਲੁ ਰਚਾਇਓਨੁ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਸਬਾਇਆ ॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ବନାଇ ସେ ନିଜର ଏକ ଖେଳ ରଚିଛନ୍ତି।
ਤ੍ਰੈ ਗੁਣ ਆਪਿ ਸਿਰਜਿਅਨੁ ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਵਧਾਇਆ ॥
ତିନି ଗୁଣର ରଚନା କରି ସେ ମୋହ-ମାୟାର ବୃଦ୍ଧି କରିଛନ୍ତି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਉਬਰੇ ਜਿਨ ਭਾਣਾ ਭਾਇਆ ॥
ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ତାହାର ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਵਰਤਦਾ ਸਭ ਸਚਿ ਸਮਾਇਆ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ପରମ ସତ୍ୟ ହିଁ ସକ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସମସ୍ତେ ସତ୍ୟରେ ବିଲୀନ ହୋଇଥାନ୍ତି||1||