ਦੂਖਾ ਤੇ ਸੁਖ ਊਪਜਹਿ ਸੂਖੀ ਹੋਵਹਿ ਦੂਖ ॥
ଦୁଃଖ ପରେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସୁଖ ପରେ ଦୁଃଖ ଆସିଥାଏ।
ਜਿਤੁ ਮੁਖਿ ਤੂ ਸਾਲਾਹੀਅਹਿ ਤਿਤੁ ਮੁਖਿ ਕੈਸੀ ਭੂਖ ॥੩॥
ଯେଉଁ ମୁଖରେ ତୋର ପ୍ରଶଂସା କରାଯାଇ ଥାଏ, ତାହାକୁ କୌଣସି କ୍ଷୁଧା ନଥାଏ||3||
ਨਾਨਕ ਮੂਰਖੁ ਏਕੁ ਤੂ ਅਵਰੁ ਭਲਾ ਸੈਸਾਰੁ ॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଏକମାତ୍ର ସେ ହିଁ ମୂର୍ଖ ଅଟନ୍ତି, ଆଉ ସମସ୍ତେ ଉତ୍ତମ ଅଟନ୍ତି।
ਜਿਤੁ ਤਨਿ ਨਾਮੁ ਨ ਊਪਜੈ ਸੇ ਤਨ ਹੋਹਿ ਖੁਆਰ ॥੪॥੨॥
କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ଶରୀରରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୁଏନାହିଁ, ତାହା ଧ୍ଵଂସ ହୋଇଥାଏ||4||2||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 1॥
ਜੈ ਕਾਰਣਿ ਬੇਦ ਬ੍ਰਹਮੈ ਉਚਰੇ ਸੰਕਰਿ ਛੋਡੀ ਮਾਇਆ ॥
ଯେଉଁ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମା ବେଦର ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାନ୍ତି ତଥା ଭୋଳାଶଙ୍କର ମାୟା ତ୍ୟାଗ କରିଥାନ୍ତି।
ਜੈ ਕਾਰਣਿ ਸਿਧ ਭਏ ਉਦਾਸੀ ਦੇਵੀ ਮਰਮੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥੧॥
ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ସିଦ୍ଧ ତ୍ୟାଗୀ ବନି ଯାଇଛନ୍ତି ଏବଂ ଦେବୀ-ଦେବତା ମଧ୍ୟ ରହସ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ||1||
ਬਾਬਾ ਮਨਿ ਸਾਚਾ ਮੁਖਿ ਸਾਚਾ ਕਹੀਐ ਤਰੀਐ ਸਾਚਾ ਹੋਈ ॥
ହେ ବାବା! ମନରେ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପଙ୍କ ମନନ କର, ମୁଖରେ ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭଜନ କର କାରଣ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଥାଏ।
ਦੁਸਮਨੁ ਦੂਖੁ ਨ ਆਵੈ ਨੇੜੈ ਹਰਿ ਮਤਿ ਪਾਵੈ ਕੋਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି କେହି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବୋଧ ପାଇଥାଏ, ଶତ୍ରୁ ଏବଂ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସେ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਅਗਨਿ ਬਿੰਬ ਪਵਣੈ ਕੀ ਬਾਣੀ ਤੀਨਿ ਨਾਮ ਕੇ ਦਾਸਾ ॥
ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଅଗ୍ନି, ଜଳ ଏବଂ ପବନ ଦ୍ଵାରା ବନା ହୋଇଛି ଏବଂ ଏହି ତିନି ହରିନାମର ଦାସ ଅଟନ୍ତି।
ਤੇ ਤਸਕਰ ਜੋ ਨਾਮੁ ਨ ਲੇਵਹਿ ਵਾਸਹਿ ਕੋਟ ਪੰਚਾਸਾ ॥੨॥
ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ନିଏ ନାହିଁ, ବସ୍ତୁତଃ ସେ ଚୋର ଅଟେ ଏବଂ ପଞ୍ଚ ଚୋର ମଧ୍ୟରେ ବାସ କରିଥାଏ||2||
ਜੇ ਕੋ ਏਕ ਕਰੈ ਚੰਗਿਆਈ ਮਨਿ ਚਿਤਿ ਬਹੁਤੁ ਬਫਾਵੈ ॥
ଯଦି କେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଏକ ମଧ୍ୟ ଉତ୍ତମ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ, ମନରେ ବହୁତ ଗର୍ବ କରିଥାଏ।
ਏਤੇ ਗੁਣ ਏਤੀਆ ਚੰਗਿਆਈਆ ਦੇਇ ਨ ਪਛੋਤਾਵੈ ॥੩॥
ପରନ୍ତୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରେ ଏତେ ଗୁଣ ଅଛି, ଏତେ ଉତ୍ତମ ଗୁଣ ଯେ ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଇ ରହିଥାନ୍ତି, ଦାତା ଦେବା ପରେ ମଧ୍ୟ ଦୟାର କଥା ଭାବନ୍ତି ନାହିଁ||3||
ਤੁਧੁ ਸਾਲਾਹਨਿ ਤਿਨ ਧਨੁ ਪਲੈ ਨਾਨਕ ਕਾ ਧਨੁ ਸੋਈ ॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ସ୍ତୁତି କରିବା ବାଲାକୁ ହିଁ ଐଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ତୁ ହିଁ ମୋର ଧନ ଅଟୁ।
ਜੇ ਕੋ ਜੀਉ ਕਹੈ ਓਨਾ ਕਉ ਜਮ ਕੀ ਤਲਬ ਨ ਹੋਈ ॥੪॥੩॥
ଯଦି କେହି ତାହାଙ୍କ ଆଦର କରିଥାଏ, ସେ ଯମରାଜଙ୍କୁ ହିସାବ ଦେବା ପଡେ ନାହିଁ||4||3||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 1॥
ਜਾ ਕੈ ਰੂਪੁ ਨਾਹੀ ਜਾਤਿ ਨਾਹੀ ਨਾਹੀ ਮੁਖੁ ਮਾਸਾ ॥
ଯାହାଙ୍କ କୌଣସି ରୂପ ନାହିଁ, କୌଣସି ଜାତି ନାହିଁ, ନା ସୁନ୍ଦର ଚେହେରା ବା ଶରୀର ଥାଏ,
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲੇ ਨਿਰੰਜਨੁ ਪਾਇਆ ਤੇਰੈ ਨਾਮਿ ਹੈ ਨਿਵਾਸਾ ॥੧॥
ଯେତେବେଳେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇଥାଏ, ଈଶ୍ଵର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ହରିନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାନ୍ତି||1||
ਅਉਧੂ ਸਹਜੇ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰਿ ॥
ହେ ଅବଧୂତ ଯୋଗୀ! ସ୍ଵାଭାବିକ ତତ୍ତ୍ଵର ଚିନ୍ତନ କର,
ਜਾ ਤੇ ਫਿਰਿ ਨ ਆਵਹੁ ਸੈਸਾਰਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାଦ୍ୱାରା ପୁନଃ ସଂସାରକୁ ଆସିବାକୁ ପଡି ନଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕੈ ਕਰਮੁ ਨਾਹੀ ਧਰਮੁ ਨਾਹੀ ਨਾਹੀ ਸੁਚਿ ਮਾਲਾ ॥
ଯାହାଙ୍କ କୌଣସି କର୍ମ ନଥାଏ, ନା ହିଁ ଧର୍ମ ଥାଏ, ନା ଜପମାଳା ଥାଏ,
ਸਿਵ ਜੋਤਿ ਕੰਨਹੁ ਬੁਧਿ ਪਾਈ ਸਤਿਗੁਰੂ ਰਖਵਾਲਾ ॥੨॥
ଯେତେବେଳେ ସଦଗୁରୁ ରଖୁଆଳ ବନିଥାନ୍ତି, କଲ୍ୟାଣମୟୀ ଜ୍ୟୋତି ଦ୍ଵାରା ବିବେକ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ||2||
ਜਾ ਕੈ ਬਰਤੁ ਨਾਹੀ ਨੇਮੁ ਨਾਹੀ ਨਾਹੀ ਬਕਬਾਈ ॥
ଯିଏ ବ୍ରତ-ଉପବାସ ରଖେ ନାହିଁ, ନା କୌଣସି ନିୟମ ଧାରଣ କରିଥାଏ, ଯିଏ ଶାସ୍ତ୍ର ଅନୁସାରେ ବଚନ କରେନାହିଁ,
ਗਤਿ ਅਵਗਤਿ ਕੀ ਚਿੰਤ ਨਾਹੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਫੁਰਮਾਈ ॥੩॥
ସଦଗୁରୁ କହନ୍ତି ଯେ ତାହାକୁ ଭଲମନ୍ଦ ଚିନ୍ତା ହୁଏନାହିଁ॥3॥
ਜਾ ਕੈ ਆਸ ਨਾਹੀ ਨਿਰਾਸ ਨਾਹੀ ਚਿਤਿ ਸੁਰਤਿ ਸਮਝਾਈ ॥
ଯାହାକୁ କୌଣସି ଆଶା ନଥାଏ, ସେ ମନକୁ ବୁଝାଇ ଥାଏ।
ਤੰਤ ਕਉ ਪਰਮ ਤੰਤੁ ਮਿਲਿਆ ਨਾਨਕਾ ਬੁਧਿ ਪਾਈ ॥੪॥੪॥
ହେ ନାନକ! ବିବେକ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ତାହାଙ୍କ ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ ମିଳନ ହୋଇଯାଏ||4||4||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 1॥
ਤਾ ਕਾ ਕਹਿਆ ਦਰਿ ਪਰਵਾਣੁ ॥|
ସେହି ମହାପୁରୁଷ କହିଥିବା କଥା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ମାନ୍ୟ ହୋଇଥାଏ,
ਬਿਖੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਦੁਇ ਸਮ ਕਰਿ ਜਾਣੁ ॥੧॥
ଯିଏ ଦୁଃଖ-ସୁଖକୁ ସମାନ ମାନିଥାଏ||1||
ਕਿਆ ਕਹੀਐ ਸਰਬੇ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥
ତାହାଙ୍କ ଯଶ କଣ କୁହାଯିବ, ସେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାରରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି।
ਜੋ ਕਿਛੁ ਵਰਤੈ ਸਭ ਤੇਰੀ ਰਜਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ଯାହା କିଛି ହେଉଛି, ସବୁ ତୋର ଇଚ୍ଛାରେ ହେଉଅଛି॥1॥ରୁହ॥
ਪ੍ਰਗਟੀ ਜੋਤਿ ਚੂਕਾ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ସେତେବେଳେ ମନରେ ଜ୍ଞାନର ଆଲୋକ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଅଭିମାନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ,
ਸਤਿਗੁਰਿ ਦੀਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ॥੨॥
ଯେତେବେଳେ ସଦଗୁରୁ ହରିନାମ ଅମୃତ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି||2||
ਕਲਿ ਮਹਿ ਆਇਆ ਸੋ ਜਨੁ ਜਾਣੁ ॥
କଳିଯୁଗରେ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିର ଜୀବନ ସଫଳ ମାନା ଯାଇଥାଏ,
ਸਾਚੀ ਦਰਗਹ ਪਾਵੈ ਮਾਣੁ ॥੩॥
ଯିଏ ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ସମ୍ମାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||3||
ਕਹਣਾ ਸੁਨਣਾ ਅਕਥ ਘਰਿ ਜਾਇ ॥
ତାହାଙ୍କ କହିବା ଶୁଣିବା ଅକଥନୀୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଘରେ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ,
ਕਥਨੀ ਬਦਨੀ ਨਾਨਕ ਜਲਿ ਜਾਇ ॥੪॥੫॥
ଗୁରୁ ନାନକ କଥନ କରନ୍ତି ଯେ ବିକାରରେ ଜଳିଯିବା ସମାନ ଅଟେ||4||5||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 1॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਨੀਰੁ ਗਿਆਨਿ ਮਨ ਮਜਨੁ ਅਠਸਠਿ ਤੀਰਥ ਸੰਗਿ ਗਹੇ ॥
ଗୁରୁ-ଜ୍ଞାନ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମନ ଅମୃତ ଜଳରେ ସ୍ନାନ କରିଥାଏ ଏବଂ ଅଠଷଠି ତୀର୍ଥର ଫଳ ଗ୍ରହଣ କରିଥାଏ।
ਗੁਰ ਉਪਦੇਸਿ ਜਵਾਹਰ ਮਾਣਕ ਸੇਵੇ ਸਿਖੁ ਸੋੁ ਖੋਜਿ ਲਹੈ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଅମୂଲ୍ୟ ମୋତି ଏବଂ ମାଣିକ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ଶିଷ୍ୟ ସନ୍ଧାନ କରିପାରେ||1||
ਗੁਰ ਸਮਾਨਿ ਤੀਰਥੁ ਨਹੀ ਕੋਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସମାନ କୌଣସି ତୀର୍ଥ ନାହିଁ,
ਸਰੁ ਸੰਤੋਖੁ ਤਾਸੁ ਗੁਰੁ ਹੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ବାସ୍ତବରେ ଗୁରୁ ହିଁ ସନ୍ତୋଷର ସରୋବର ଅଟନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥