ਬਾਬਾ ਜਿਸੁ ਤੂ ਦੇਹਿ ਸੋਈ ਜਨੁ ਪਾਵੈ ॥
ହେ ବାବା! ଯାହାକୁ ତୁ ଦେଉ, ସେ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਪਾਵੈ ਤ ਸੋ ਜਨੁ ਦੇਹਿ ਜਿਸ ਨੋ ਹੋਰਿ ਕਿਆ ਕਰਹਿ ਵੇਚਾਰਿਆ ॥
ହେ ବାବା! ଯାହାକୁ ତୁ ଦେଉ, ସେ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ଆଉ କିଏ କଣ କରି ପାରିବ?
ਇਕਿ ਭਰਮਿ ਭੂਲੇ ਫਿਰਹਿ ਦਹ ਦਿਸਿ ਇਕਿ ਨਾਮਿ ਲਾਗਿ ਸਵਾਰਿਆ ॥
କେହି ଭ୍ରମରେ ଥାଏ ଆଉ ଦଶ ଦିଗରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ, କିନ୍ତୁ କେହି ନାମରେ ଲୀନ ରହି ନିଜ ଜୀବନ ସଫଳ କରିଥାଏ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਮਨੁ ਭਇਆ ਨਿਰਮਲੁ ਜਿਨਾ ਭਾਣਾ ਭਾਵਏ ॥
ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଇଛା ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ତାହାର ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਜਿਸੁ ਦੇਹਿ ਪਿਆਰੇ ਸੋਈ ਜਨੁ ਪਾਵਏ ॥੮॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯାହାକୁ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ଦେଇଥାନ୍ତି, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥8॥
ਆਵਹੁ ਸੰਤ ਪਿਆਰਿਹੋ ਅਕਥ ਕੀ ਕਰਹ ਕਹਾਣੀ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ ସନ୍ଥଜନ! ଆସ, ଆମେ ମିଶି ଅକଥନୀୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା।
ਕਰਹ ਕਹਾਣੀ ਅਕਥ ਕੇਰੀ ਕਿਤੁ ਦੁਆਰੈ ਪਾਈਐ ॥
ଆମେ ଅକଥନୀୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କଥା କରିବା ଆଉ ଚିନ୍ତା କରିବା ତାହାଙ୍କୁ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରିବା।
ਤਨੁ ਮਨੁ ਧਨੁ ਸਭੁ ਸਉਪਿ ਗੁਰ ਕਉ ਹੁਕਮਿ ਮੰਨਿਐ ਪਾਈਐ ॥
ନିଜ ମନ, ତନ, ଧନ ସବୁକିଛି ଗୁରୁଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରି ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ପାଳନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਹੁਕਮੁ ਮੰਨਿਹੁ ਗੁਰੂ ਕੇਰਾ ਗਾਵਹੁ ਸਚੀ ਬਾਣੀ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ହୁକୁମର ପାଳନ କର ଆଉ ତାହାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ଗାନ କର।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸੁਣਹੁ ਸੰਤਹੁ ਕਥਿਹੁ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥੯॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ସନ୍ଥଜନ! ଶୁଣ, ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଅକଥନୀୟ କଥା କଥନ କର||9||
ਏ ਮਨ ਚੰਚਲਾ ਚਤੁਰਾਈ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਆ ॥
ହେ ଚଞ୍ଚଳ ମନ! ଚତୁରତା ଦ୍ଵାରା କେହି ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ।
ਚਤੁਰਾਈ ਨ ਪਾਇਆ ਕਿਨੈ ਤੂ ਸੁਣਿ ਮੰਨ ਮੇਰਿਆ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁ ଧ୍ୟାନ ସହିତ ମୋର କଥା ଶୁଣ, ଚତୁରତା ଦ୍ଵାରା କେହି ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ।
ਏਹ ਮਾਇਆ ਮੋਹਣੀ ਜਿਨਿ ਏਤੁ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਆ ॥
ଏହି ମାୟା ଏପରି ମୋହିନୀ ଯେ, ଯିଏ ଜୀବକୁ ଭ୍ରମରେ ରଖି ସତ୍ୟ ଠାରେ ଭୁଲାଇ ଥାଏ।
ਮਾਇਆ ਤ ਮੋਹਣੀ ਤਿਨੈ ਕੀਤੀ ਜਿਨਿ ਠਗਉਲੀ ਪਾਈਆ ॥
ଏହି ମୋହିନୀ ମାୟା ମଧ୍ୟ ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରୁ ଜାତ ହୋଇଛି, ଜୀଉଏ ମୋହ ରୂପୀ ଜଡିବୁଟି ଜୀବର ମୁଖରେ ଢାଳିଅଛି।
ਕੁਰਬਾਣੁ ਕੀਤਾ ਤਿਸੈ ਵਿਟਹੁ ਜਿਨਿ ਮੋਹੁ ਮੀਠਾ ਲਾਇਆ ॥
ମୁଁ ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ ନାମର ମିଠା ମୋହ ଲଗାଇଛନ୍ତି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਮਨ ਚੰਚਲ ਚਤੁਰਾਈ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਆ ॥੧੦॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଚଞ୍ଚଳ ମନ! ଚତୁରତା ଦ୍ଵାରା କେହି ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ ||10||
ਏ ਮਨ ਪਿਆਰਿਆ ਤੂ ਸਦਾ ਸਚੁ ਸਮਾਲੇ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ ମନ! ତୁ ସଦା ସତ୍ୟର ଧ୍ୟାନ କର।
ਏਹੁ ਕੁਟੰਬੁ ਤੂ ਜਿ ਦੇਖਦਾ ਚਲੈ ਨਾਹੀ ਤੇਰੈ ਨਾਲੇ ॥
ତୋର ଏହି ପରିବାର ତୋର ସାଥିରେ ଯିବ ନାହିଁ।
ਸਾਥਿ ਤੇਰੈ ਚਲੈ ਨਾਹੀ ਤਿਸੁ ਨਾਲਿ ਕਿਉ ਚਿਤੁ ਲਾਈਐ ॥
ତୋର ଏହି ପରିବାର ତୋର ସାଥିରେ ଯିବ ନାହିଁ, ତାହା ସାଥିରେ କାହିଁକି ଲାଗିଛୁ?
ਐਸਾ ਕੰਮੁ ਮੂਲੇ ਨ ਕੀਚੈ ਜਿਤੁ ਅੰਤਿ ਪਛੋਤਾਈਐ ॥
ଏପରି କାମ ଆଦୌ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଶେଷରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੂ ਕਾ ਉਪਦੇਸੁ ਸੁਣਿ ਤੂ ਹੋਵੈ ਤੇਰੈ ਨਾਲੇ ॥
ତୁ ସଦଗୁରୁଣ କ ଉପଦେଶ ଶୁଣ, ସେ ତୋର ସାଥିରେ ରହିବେ।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਮਨ ਪਿਆਰੇ ਤੂ ਸਦਾ ਸਚੁ ਸਮਾਲੇ ॥੧੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରିୟ ମନ! ତୁ ସଦା ସତ୍ୟର ଧ୍ୟାନ କର||11||
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰਾ ਤੇਰਾ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥
ହେ ଅଗମ୍ୟ, ଅଗୋଚର ପରମେଶ୍ଵର! ତୋର ଅନ୍ତ କେହି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ।
ਅੰਤੋ ਨ ਪਾਇਆ ਕਿਨੈ ਤੇਰਾ ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਤੂ ਜਾਣਹੇ ॥
ତୋର ଅନ୍ତ କେହି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ, ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜକୁ ନିଜେ ଜାଣିଛୁ।
ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਖੇਲੁ ਤੇਰਾ ਕਿਆ ਕੋ ਆਖਿ ਵਖਾਣਏ ॥
ଏହି ସାବି ଯିବ-ଜନ୍ତୁ ତୋର ଲୀଳା ଅଟେ, ଏହି ବିଷୟରେ କେହି କଣ କହିପାରେ?
ਆਖਹਿ ਤ ਵੇਖਹਿ ਸਭੁ ਤੂਹੈ ਜਿਨਿ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇਆ ॥
ଯିଏ ଏହି ଜଗତ ଜାତ କରିଛନ୍ତି, ସବୁଠାରେ ବୋଲିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଦେଖିଥାନ୍ତି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਤੂ ਸਦਾ ਅਗੰਮੁ ਹੈ ਤੇਰਾ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥੧੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଈଶ୍ଵର! ତୁ ସଦା ଅଗମ୍ୟ ଅଟୁ, ତୋର ଅନ୍ତ କେହି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ ||12||
ਸੁਰਿ ਨਰ ਮੁਨਿ ਜਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਖੋਜਦੇ ਸੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਗੁਰ ਤੇ ਪਾਇਆ ॥
ଯେଉଁ ଅମୃତକୁ ଦେବତା, ମନୁଷ୍ୟ ଏବଂ ମୁନିଜନ ମଧ୍ୟ ଖୋଜିଠାନ୍ତି, ସେହି ଅମୃତ ମୋତେ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਪਾਇਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਗੁਰਿ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕੀਨੀ ਸਚਾ ਮਨਿ ਵਸਾਇਆ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋତେ ଅମୃତ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ପରମ ସତ୍ୟ ମୋ’ ମନରେ ବାସ କରିଛି।
ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਤੁਧੁ ਉਪਾਏ ਇਕਿ ਵੇਖਿ ਪਰਸਣਿ ਆਇਆ ॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ସବୁ ଯିବ-ଜନ୍ତୁ ତୁ ହିଁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛୁ, ପରନ୍ତୁ କେହି ବିରଳ ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରିବାକୁ ଆସିଥାଏ।
ਲਬੁ ਲੋਭੁ ਅਹੰਕਾਰੁ ਚੂਕਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਭਲਾ ਭਾਇਆ ॥
ତାହାର ଲାଳସା, ଲୋଭ ଏବଂ ଅହଂକାର ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ତାହାକୁ ସଦଗୁରୁ ହିଁ ଭଲ ଲାଗିଥାନ୍ତି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪਿ ਤੁਠਾ ਤਿਨਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਗੁਰ ਤੇ ਪਾਇਆ ॥੧੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯାହା ଉପରେ ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାନ୍ତି, ତାହାକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଅମୃତ ମିଳି ଯାଇଛି||13||
ਭਗਤਾ ਕੀ ਚਾਲ ਨਿਰਾਲੀ ॥
ଭକ୍ତର ଜୀବନ-ଆଚରଣ ଦୁନିଆର ଅନ୍ୟ ଲୋକଙ୍କ ଠାରୁ ନିରାଳ ଅଟେ।
ਚਾਲਾ ਨਿਰਾਲੀ ਭਗਤਾਹ ਕੇਰੀ ਬਿਖਮ ਮਾਰਗਿ ਚਲਣਾ ॥
ଭକ୍ତର ଜୀବନ-ଆଚରଣ ଏଥିପାଇଁ ନିରଳ ଅଟେ, କାରଣ ସେ ବଡ କଠିନ ମାର୍ଗରେ ଚାଲିଥାଏ।
ਲਬੁ ਲੋਭੁ ਅਹੰਕਾਰੁ ਤਜਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਬਹੁਤੁ ਨਾਹੀ ਬੋਲਣਾ ॥
ସେ ଲାଳସା, ଲୋଭ, ଅହଂକାର ଓ ତୃଷ୍ଣା ତ୍ୟାଗ କରି ଅଧିକ କହିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ।
ਖੰਨਿਅਹੁ ਤਿਖੀ ਵਾਲਹੁ ਨਿਕੀ ਏਤੁ ਮਾਰਗਿ ਜਾਣਾ ॥
ସେ ଏହି ମାର୍ଗରେ ଯିବାକୁ ହୋଇଥାଏ, ଜାହ ଖଣ୍ଡାର ଧାର ଭଳି ତୀକ୍ଷଣ ହୋଇଥାଏ।