ਕਰਹੁ ਅਨੁਗ੍ਰਹੁ ਸੁਆਮੀ ਮੇਰੇ ਮਨ ਤੇ ਕਬਹੁ ਨ ਡਾਰਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ! ମୋ’ ଉପରେ ଅନୁଗ୍ରହ କର, ଯେପରି ନିଜ ମନରେ ମୁଁ ତୁମକୁ କେବେ ଭୁଲିବି ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਧੂ ਧੂਰਿ ਲਾਈ ਮੁਖਿ ਮਸਤਕਿ ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਬਿਖੁ ਜਾਰਉ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳି ନିଜ ଚେହେରା ଏବଂ ମସ୍ତକରେ ଲଗାଇ କାମ, କ୍ରୋଧ ଭଳି ବିଷକୁ ଜଳାଇ ଦେବି।
ਸਭ ਤੇ ਨੀਚੁ ਆਤਮ ਕਰਿ ਮਾਨਉ ਮਨ ਮਹਿ ਇਹੁ ਸੁਖੁ ਧਾਰਉ ॥੧॥
ମୁଁ ନିଜକୁ ନିଜେ ସବୁଠାରୁ ନିମ୍ନ ବର୍ଗର ଭାବିଥାଏ ଏବଂ ମନରେ ଏହି ସୁଖ ଧାରଣ କରିଥାଏ ||1||
ਗੁਨ ਗਾਵਹ ਠਾਕੁਰ ਅਬਿਨਾਸੀ ਕਲਮਲ ਸਗਲੇ ਝਾਰਉ ॥
ମୁଁ ଅବିନାଶୀ ଠାକୁରଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କରି ନିଜର ସମସ୍ତ ପାପ ଦୂର କରିଥାଏ।
ਨਾਮ ਨਿਧਾਨੁ ਨਾਨਕ ਦਾਨੁ ਪਾਵਉ ਕੰਠਿ ਲਾਇ ਉਰਿ ਧਾਰਉ ॥੨॥੧੯॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ନାମର ଭଣ୍ଡାରର ଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ଆଉ ଏହାକୁ ନିଜ ଗଳାରେ ଲଗାଇ ହୃଦୟରେ ଧାରଣ କରିଥାଏ ||2||19||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ମହଲା 5 ॥
ਪ੍ਰਭ ਜੀਉ ਪੇਖਉ ਦਰਸੁ ਤੁਮਾਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ସର୍ବଦା ତୋର ଦର୍ଶନ କରିବାର ଅଭିଲାଷ ରଖିଥାଏ।
ਸੁੰਦਰ ਧਿਆਨੁ ਧਾਰੁ ਦਿਨੁ ਰੈਨੀ ਜੀਅ ਪ੍ਰਾਨ ਤੇ ਪਿਆਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ଦିନ ରାତି ତୋର ସୁନ୍ଦର ଦର୍ଶନର ଧ୍ୟାନ ଧାରଣ କରିଥାଏ ଏବଂ ତୋର ଦର୍ଶନ ମୋ’ ପାଇଁ ନିଜ ଆତ୍ମା ଓ ପ୍ରାଣ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରିୟ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਸਤ੍ਰ ਬੇਦ ਪੁਰਾਨ ਅਵਿਲੋਕੇ ਸਿਮ੍ਰਿਤਿ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰਾ ॥
ମୁଁ ଶାସ୍ତ୍ର, ବେଦ, ପୁରାଣ ଏବଂ ସ୍ମୃତି ପଢି ଦେଖିଛି ତଥା ତତ୍ତ୍ଵ ଉପରେ ବିଚାର କରିଛି ଯେ
ਦੀਨਾ ਨਾਥ ਪ੍ਰਾਨਪਤਿ ਪੂਰਨ ਭਵਜਲ ਉਧਰਨਹਾਰਾ ॥੧॥
ହେ ଦୀନନାଥ! ହେ ପ୍ରାଣପତି! ହେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭୁ! ଏକ ତୁ ହିଁ ଜୀବକୁ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇବା ପାଇଁ ସମର୍ଥ ଅଟୁ||1||
ਆਦਿ ਜੁਗਾਦਿ ਭਗਤ ਜਨ ਸੇਵਕ ਤਾ ਕੀ ਬਿਖੈ ਅਧਾਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଜଗତର ଆଦି ଏବଂ ଯୁଗର ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ତୁ ହିଁ ଭକ୍ତ ଏବଂ ସେବକର ବିକାରରୁ ବଞ୍ଚିବାର ଆଧାର ଅଟୁ।
ਤਿਨ ਜਨ ਕੀ ਧੂਰਿ ਬਾਛੈ ਨਿਤ ਨਾਨਕੁ ਪਰਮੇਸਰੁ ਦੇਵਨਹਾਰਾ ॥੨॥੨੦॥
ନାନକ ନିତ୍ୟ ସେହି ଭକ୍ତଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳିର କାମନା କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ଏହି ଦାନ ଦେଇଥାନ୍ତି ||2||20||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ମହଲା 5 ॥
ਤੇਰਾ ਜਨੁ ਰਾਮ ਰਸਾਇਣਿ ਮਾਤਾ ॥
ହେ ରାମ! ତୋର ଭକ୍ତ ତୋର ନାମ-ରସାୟନ ପାନ କରି ମସ୍ତ ହୋଇଛି।
ਪ੍ਰੇਮ ਰਸਾ ਨਿਧਿ ਜਾ ਕਉ ਉਪਜੀ ਛੋਡਿ ਨ ਕਤਹੂ ਜਾਤਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାକୁ ପ୍ରେମ ରସର ନିଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ସେ ଏହାକୁ ଛାଡି କେଉଁ ଆଡେ ଯାଏ ନାହିଁ॥1॥
ਬੈਠਤ ਹਰਿ ਹਰਿ ਸੋਵਤ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਸੁ ਭੋਜਨੁ ਖਾਤਾ ॥
ଏପରି ଭକ୍ତ ବସିବା ଉଠିବା ସମୟରେ ‘ହରି-ହରି’ ଜପିଥାଏ ଏବଂ ଶୟନରେ ମଧ୍ୟ ଏହା ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ହରିରସକୁ ଭୋଜନ ରୂପରେ ଖାଇଥାଏ।
ਅਠਸਠਿ ਤੀਰਥ ਮਜਨੁ ਕੀਨੋ ਸਾਧੂ ਧੂਰੀ ਨਾਤਾ ॥੧॥
ସେ ସାଧୁଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳିରେ ସ୍ନାନ କରିଥାଏ ଯାହାକି ଅଠଷଠି ତୀର୍ଥ ସ୍ନାନର ସମାନ ହୋଇଥାଏ||1||
ਸਫਲੁ ਜਨਮੁ ਹਰਿ ਜਨ ਕਾ ਉਪਜਿਆ ਜਿਨਿ ਕੀਨੋ ਸਉਤੁ ਬਿਧਾਤਾ ॥
ହରିଙ୍କ ଭକ୍ତର ଜନ୍ମ ନେବା ସଫଳ ଅଟେ, ଯିଏ ବିଧାତାଙ୍କୁ ପୁତ୍ରବାନ ବନାଇ ଦେଇଛି।
ਸਗਲ ਸਮੂਹ ਲੈ ਉਧਰੇ ਨਾਨਕ ਪੂਰਨ ਬ੍ਰਹਮੁ ਪਛਾਤਾ ॥੨॥੨੧॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ଜାଣି ଦେଇଛି, ସେ ନିଜ ସାଙ୍ଗ ସାଥିଙ୍କ ସହିତ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇ ଯାଇଛି||2||21||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ମହଲା 5 ॥
ਮਾਈ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਗਿਆਨੁ ਨ ਪਾਈਐ ॥
ହେ ମା’! ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଜ୍ଞାନର ଲବଧି ହୁଏନାହିଁ।
ਅਨਿਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਫਿਰਤ ਬਿਲਲਾਤੇ ਮਿਲਤ ਨਹੀ ਗੋਸਾਈਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରାଣୀ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସାଧନ କରି କ୍ରନ୍ଦନ କରି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ପ୍ରଭୁ ତାହାଙ୍କୁ ମିଳନ୍ତି ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਮੋਹ ਰੋਗ ਸੋਗ ਤਨੁ ਬਾਧਿਓ ਬਹੁ ਜੋਨੀ ਭਰਮਾਈਐ ॥
ମାନବ ଶରୀର ମୋହ, ରୋଗ ଏବଂ ଶୋକ ଇତ୍ୟାଦି ସହିତ ଜଡିତ ହୋଇଛି, ଏଥିପାଇଁ ସେ ଅନେକ ଯୋନିରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ।
ਟਿਕਨੁ ਨ ਪਾਵੈ ਬਿਨੁ ਸਤਸੰਗਤਿ ਕਿਸੁ ਆਗੈ ਜਾਇ ਰੂਆਈਐ ॥੧॥
ସାଧୁ ସଂଗତି ବିନା ତାହାକୁ କେଉଁଠି ଆଶ୍ରୟ ମିଳେନାହିଁ, ପୁଣି କାହା ସମ୍ମୁଖରେ ଯାଇ ଦୁଃଖର ବିଳାପ କରି ପାରିବ?||1||
ਕਰੈ ਅਨੁਗ੍ਰਹੁ ਸੁਆਮੀ ਮੇਰਾ ਸਾਧ ਚਰਨ ਚਿਤੁ ਲਾਈਐ ॥
ଯେବେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ଅନୁଗ୍ରହ କରିଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ପ୍ରାଣୀର ଚିତ୍ତ ସାଧୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିଯାଏ।
ਸੰਕਟ ਘੋਰ ਕਟੇ ਖਿਨ ਭੀਤਰਿ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਦਰਸਿ ਸਮਾਈਐ ॥੨॥੨੨॥
ହେ ନାନକ! ତାହାର ଘୋର ସଙ୍କଟ ଏକ କ୍ଷଣରେ ହିଁ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ, ସେ ହରି ଦର୍ଶନରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ||2||22||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ମହଲା 5 ॥
ਠਾਕੁਰ ਹੋਏ ਆਪਿ ਦਇਆਲ ॥
ଜଗତର ଠାକୁର ନିଜେ ଦୟାଳୁ ହୋଇଛନ୍ତି।
ਭਈ ਕਲਿਆਣ ਅਨੰਦ ਰੂਪ ਹੋਈ ਹੈ ਉਬਰੇ ਬਾਲ ਗੁਪਾਲ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ମୋର ମନ ଆନନ୍ଦର ରୂପ ବନିଯାଇଛି, ପିତା-ପରମେଶ୍ଵର ନିଜ ସନ୍ତାନ(ଜୀବ)କୁ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଛନ୍ତି॥ରୁହ॥
ਦੁਇ ਕਰ ਜੋੜਿ ਕਰੀ ਬੇਨੰਤੀ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਮਨਿ ਧਿਆਇਆ ॥
ଯେବେ ମୁଁ ଦୁଇ ହାତ ଯୋଡି ବିନତି କରିଛି ଏବଂ ନିଜ ମନରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଛି, ସେତେବେଳେ
ਹਾਥੁ ਦੇਇ ਰਾਖੇ ਪਰਮੇਸੁਰਿ ਸਗਲਾ ਦੁਰਤੁ ਮਿਟਾਇਆ ॥੧॥
ନିଜ ହାତ ଦେଇ ପରମେଶ୍ଵର ମୋର ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ଆଉ ମୋର ସବୁ ପାପ ଓ ବିକାର ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି ||1||
ਵਰ ਨਾਰੀ ਮਿਲਿ ਮੰਗਲੁ ਗਾਇਆ ਠਾਕੁਰ ਕਾ ਜੈਕਾਰੁ ॥
ବର-ବଧୂ ମିଶି ମଙ୍ଗଳ ଗୀତ ଗାନ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ଠାକୁରଙ୍କ ଜୟ-ଜୟକାର କରିଥାନ୍ତି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਜਨ ਕਉ ਬਲਿ ਜਾਈਐ ਜੋ ਸਭਨਾ ਕਰੇ ਉਧਾਰੁ ॥੨॥੨੩॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ ସବୁଙ୍କ ଉଦ୍ଧାର କରିଥାନ୍ତି ||2||23||