ਪਿੰਧੀ ਉਭਕਲੇ ਸੰਸਾਰਾ ॥
ଜଗତର ଜୀବ କୂଅରେ ମାଠିଆ ବୁଡି ଉଠି ପୁଣି ବୁଡିଲା ଭଳି ଭବସାଗରରେ ବୁଡିଥାନ୍ତି ଅର୍ଥାତ ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ରରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାନ୍ତି।
ਭ੍ਰਮਿ ਭ੍ਰਮਿ ਆਏ ਤੁਮ ਚੇ ਦੁਆਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଅନେକ ଯୋନିରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ତୋର ଦ୍ଵାରକୁ ଆସିଛି।
ਤੂ ਕੁਨੁ ਰੇ ॥
ପ୍ରଭୁ ପଚାରନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରାଣୀ! ତୁ କିଏ?
ਮੈ ਜੀ ॥ ਨਾਮਾ ॥ ਹੋ ਜੀ ॥
ଭକ୍ତ ଉତ୍ତର ଦିଏ ଯେ ମୁଁ ନାମଦେବ ଅଟେ, ହେ ପ୍ରଭ!
ਆਲਾ ਤੇ ਨਿਵਾਰਣਾ ਜਮ ਕਾਰਣਾ ॥੩॥੪॥
ମୋତେ ଜଗତର ଜଞ୍ଜାଳରୁ ବାହାର କର, ଯେଉଁଠି ଯମର ଭୟ ଅଛି ||3||4||
ਪਤਿਤ ਪਾਵਨ ਮਾਧਉ ਬਿਰਦੁ ਤੇਰਾ ॥
ହେ ମାଧବ! ତୋର ପ୍ରକୃତି ପାପିକୁ ପବିତ୍ର କରିବା ଅଟେ।
ਧੰਨਿ ਤੇ ਵੈ ਮੁਨਿ ਜਨ ਜਿਨ ਧਿਆਇਓ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਰਾ ॥੧॥
ସେହି ମୁନିଜନ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯିଏ ମୋର ହରି-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନ କରିଛି॥1॥
ਮੇਰੈ ਮਾਥੈ ਲਾਗੀ ਲੇ ਧੂਰਿ ਗੋਬਿੰਦ ਚਰਨਨ ਕੀ ॥
ମୋର କପାଳରେ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳି ଲାଗି ଯାଇଛି।
ਸੁਰਿ ਨਰ ਮੁਨਿ ਜਨ ਤਿਨਹੂ ਤੇ ਦੂਰਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଦେବତା, ମନୁଷ୍ୟ ଏବଂ ମୁନିଜନ ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳିରୁ ଦୂରରେ ହିଁ ରହିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਦੀਨ ਕਾ ਦਇਆਲੁ ਮਾਧੌ ਗਰਬ ਪਰਹਾਰੀ ॥
ହେ ମାଧବ! ତୁ ଦୀନ ପ୍ରତି ଦୟା କରିବା ବାଲା ଅଟୁ ଆଉ ଅହଙ୍କାରୀଙ୍କ ଅହଂକାର ନାଶ କରିବା ବାଲା ଅଟୁ।
ਚਰਨ ਸਰਨ ਨਾਮਾ ਬਲਿ ਤਿਹਾਰੀ ॥੨॥੫॥
ନାମଦେବ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ତୋର ଚରନର ଶରଣ ନେଇଛି ଆଉ ମୁଁ ତୋ’ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଉଛି ||2||5||
ਧਨਾਸਰੀ ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਕੀ
ଧନାସରୀ ଭଗତ ରବିଦାସ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਹਮ ਸਰਿ ਦੀਨੁ ਦਇਆਲੁ ਨ ਤੁਮ ਸਰਿ ਅਬ ਪਤੀਆਰੁ ਕਿਆ ਕੀਜੈ ॥
ହେ ମୋର ପରମେଶ୍ଵର! ମୋ’ ଭଳି କୌଣସି ଦୀନ ନାହିଁ ଆଉ ତୋ’ ଭଳି ଆଉ କେହି ଦୟାଳୁ ନାହାନ୍ତି।
ਬਚਨੀ ਤੋਰ ਮੋਰ ਮਨੁ ਮਾਨੈ ਜਨ ਕਉ ਪੂਰਨੁ ਦੀਜੈ ॥੧॥
ନିଜ ସେବକକୁ ଏହାକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ପ୍ରଦାନ କର ଯେ ମୋର ମନ ତୋର ବଚନ ଉପରେ ଆସ୍ଥା ଧାରଣ କରୁ॥1॥
ਹਉ ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਾਉ ਰਮਈਆ ਕਾਰਨੇ ॥
ହେ ମୋର ରାମ! ମୁଁ ତୋ’ ପ୍ରତି ତନ ଓ ମନରେ ସମର୍ପିତ ଅଛି।
ਕਾਰਨ ਕਵਨ ਅਬੋਲ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ପୁଣି କେଉଁ କାରଣରୁ ତୁମେ ମୋ; ସହିତ କଥା ହେଉ ନାହଁ?॥ରୁହ॥
ਬਹੁਤ ਜਨਮ ਬਿਛੁਰੇ ਥੇ ਮਾਧਉ ਇਹੁ ਜਨਮੁ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੇ ਲੇਖੇ ॥
ହେ ମାଧବ! ମୁଁ ଅନେକ ଜନ୍ମରୁ ତୋ’ ଠାରୁ ବିଛେଦ ହୋଇଛି ଆଉ ନିଜର ଏହି ଜନ୍ମ ତୋ’ ପାଖରେ ଅର୍ପଣ କରୁଛି।
ਕਹਿ ਰਵਿਦਾਸ ਆਸ ਲਗਿ ਜੀਵਉ ਚਿਰ ਭਇਓ ਦਰਸਨੁ ਦੇਖੇ ॥੨॥੧॥
ରବିଦାସ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ଦର୍ଶନ କରିବାର ବହୁତ ଦିନ ହୋଇ ଯାଇଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ତୋର ଦର୍ଶନ କରିବା ଆଶାରେ ହିଁ ଜୀବିତ ରହିଛି ||2||1||
ਚਿਤ ਸਿਮਰਨੁ ਕਰਉ ਨੈਨ ਅਵਿਲੋਕਨੋ ਸ੍ਰਵਨ ਬਾਨੀ ਸੁਜਸੁ ਪੂਰਿ ਰਾਖਉ ॥
ମୋର ଏହି ଅଭିଳାଷ ଏହା ଯେ ନିଜ ଚିତ୍ତରେ ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ ଏବଂ ନିଜ ନୟନରେ ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଥାଏ, ମୁଁ ବାଣୀ ଶ୍ରବଣ କରେ ଏବଂ ଭଗବାନଙ୍କ ଯଶ ନିଜ କାନରେ ଶୁଣିଥାଏ।
ਮਨੁ ਸੁ ਮਧੁਕਰੁ ਕਰਉ ਚਰਨ ਹਿਰਦੇ ਧਰਉ ਰਸਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਾਮ ਨਾਮ ਭਾਖਉ ॥੧॥
ମୁଁ ନିଜ ମନକୁ ସୁନ୍ଦର ଭଅଁର ବନାଇଥାଏ ଏବଂ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣ-କମଳକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାଏ, ମୁଁ ନିଜ ଜିହ୍ଵାରେ ରାମଙ୍କ ଅମୃତ ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ॥1॥
ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿਉ ਜਿਨਿ ਘਟੈ ॥
ମୋର ପ୍ରେମ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ସାଥିରେ କେବେ କମେ ନାହିଁ।
ਮੈ ਤਉ ਮੋਲਿ ਮਹਗੀ ਲਈ ਜੀਅ ਸਟੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କାରଣ ଏହି ପ୍ରେମ ନିଜ ପ୍ରାଣ ଦେଇ ମୂଲ୍ୟ ଦେଇ ବହୁତ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਬਿਨਾ ਭਾਉ ਨਹੀ ਊਪਜੈ ਭਾਵ ਬਿਨੁ ਭਗਤਿ ਨਹੀ ਹੋਇ ਤੇਰੀ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତି ବିନା ତୋର ସାଥିରେ ପ୍ରେମ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୁଏନାହିଁ ଏବଂ ପ୍ରେମ ବିନା ତୋର ଭକ୍ତି ହୋଇ ପାରେ ନାହିଁ।
ਕਹੈ ਰਵਿਦਾਸੁ ਇਕ ਬੇਨਤੀ ਹਰਿ ਸਿਉ ਪੈਜ ਰਾਖਹੁ ਰਾਜਾ ਰਾਮ ਮੇਰੀ ॥੨॥੨॥
ରବିଦାସ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଏକ ବିନତି କରିଥାଏ ଯେ ହେ ରାଜା ରାମ! ମୋର ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କର ||2||2||
ਨਾਮੁ ਤੇਰੋ ਆਰਤੀ ਮਜਨੁ ਮੁਰਾਰੇ ॥
ହେ ପରମାତ୍ମା! ତୋର ନାମ ହିଁ ଆରତୀ ଆଉ ଏହି ପବିତ୍ର ତୀର୍ଥ-ସ୍ଥାନ ଅଟେ।
ਹਰਿ ਕੇ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ਝੂਠੇ ਸਗਲ ਪਾਸਾਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ ବିନା ଅନ୍ୟ ସବୁ ଆଡମ୍ବର ମିଥ୍ୟା ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਨਾਮੁ ਤੇਰੋ ਆਸਨੋ ਨਾਮੁ ਤੇਰੋ ਉਰਸਾ ਨਾਮੁ ਤੇਰਾ ਕੇਸਰੋ ਲੇ ਛਿਟਕਾਰੇ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୋର ନାମ ହିଁ ସୁନ୍ଦର ଆସନ ଅଟେ, ତୋର ନାମ ହିଁ ଚନ୍ଦନ ପେଡା ଅଟେ ଆଉ ତୋର ନାମ ହିଁ କେସର ଅଟେ, ଯାହା ଉପରେ ଜପ କରି ତୋ’ ଉପରେ ସିଂଚନ କରାଯାଏ।
ਨਾਮੁ ਤੇਰਾ ਅੰਭੁਲਾ ਨਾਮੁ ਤੇਰੋ ਚੰਦਨੋ ਘਸਿ ਜਪੇ ਨਾਮੁ ਲੇ ਤੁਝਹਿ ਕਉ ਚਾਰੇ ॥੧॥
ତୋର ନାମ ହିଁ ଜଳ ଅଟେ ଆଉ ତୋର ନାମ ହିଁ ଚନ୍ଦନ ଅଟେ, ମୁଁ ଏହି ଚନ୍ଦନକୁ ଘଷି ଅର୍ଥାତ ତୋର ନାମକୁ ଜପ କରି ତୋ’ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଥାଏ॥1॥
ਨਾਮੁ ਤੇਰਾ ਦੀਵਾ ਨਾਮੁ ਤੇਰੋ ਬਾਤੀ ਨਾਮੁ ਤੇਰੋ ਤੇਲੁ ਲੇ ਮਾਹਿ ਪਸਾਰੇ ॥
ତୋର ନାମ ହିଁ ଦୀପକ ଅଟେ ଆଉ ତୋର ନାମ ହିଁ ବତୀ ଅଟେ, ତୋର ନାମ ହିଁ ତେଲ ଅଟେ ଯାହାକୁ ନେଇ ମୁଁ ଦୀପକରେ ଢାଳିଥାଏ।
ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਕੀ ਜੋਤਿ ਲਗਾਈ ਭਇਓ ਉਜਿਆਰੋ ਭਵਨ ਸਗਲਾਰੇ ॥੨॥
ମୁଁ ତୋର ନାମର ଜ୍ୟୋତି ହିଁ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳିତ କରିଛି, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସମସ୍ତ ଲୋକ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇ ଯାଇଛି॥2॥
ਨਾਮੁ ਤੇਰੋ ਤਾਗਾ ਨਾਮੁ ਫੂਲ ਮਾਲਾ ਭਾਰ ਅਠਾਰਹ ਸਗਲ ਜੂਠਾਰੇ ॥
ତୋର ନାମ ହିଁ ସୂତା ଆଉ ତୋର ନାମ ହିଁ ଫୁଲର ମାଲା ଅଟେ, ଅନ୍ୟ ସବୁ ବନସ୍ପତି ମିଥ୍ୟା ଅଟେ।
ਤੇਰੋ ਕੀਆ ਤੁਝਹਿ ਕਿਆ ਅਰਪਉ ਨਾਮੁ ਤੇਰਾ ਤੁਹੀ ਚਵਰ ਢੋਲਾਰੇ ॥੩॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ଜାତ ହୋଇଥିବା କେଉଁ ପଦାର୍ଥ ତୋତେ ଭେଟି ଦେବି? ତୋର ନାମ ହିଁ ଚକ୍ର ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ ଏହି ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ତୁ ସ୍ଵୟଂ ମୋ ଦ୍ଵାରା ଝୁଲାଇଛୁ॥3॥
ਦਸ ਅਠਾ ਅਠਸਠੇ ਚਾਰੇ ਖਾਣੀ ਇਹੈ ਵਰਤਣਿ ਹੈ ਸਗਲ ਸੰਸਾਰੇ ॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାରରେ ଏହା ହେଉଛି ଯେ ଲୋକମାନେ ଅଠର ପୁରାଙ୍କଠା ଶୁଣିଥାନ୍ତି, ଅଠଷଠି ତୀର୍ଥରେ ସ୍ନାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਕਹੈ ਰਵਿਦਾਸੁ ਨਾਮੁ ਤੇਰੋ ਆਰਤੀ ਸਤਿ ਨਾਮੁ ਹੈ ਹਰਿ ਭੋਗ ਤੁਹਾਰੇ ॥੪॥੩॥
ରବିଦାସ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୋର ନାମ ହିଁ ଆରତୀ ଅଟେ ଆଉ ତୋର ସତ୍ୟ ନାମ ହିଁ ତୋର ଭୋଗ ପ୍ରସାଦ ଅଟେ ||4||3||