ਸਚਾ ਸਾਹੁ ਸਚੇ ਵਣਜਾਰੇ ਓਥੈ ਕੂੜੇ ਨਾ ਟਿਕੰਨਿ ॥
ପରମାତ୍ମା ସଚ୍ଚା ସାହୁକାର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ବ୍ୟାପାରୀ ଅଟନ୍ତି, ମିଥ୍ୟାର ବ୍ୟାପାରୀ ସତ୍ୟର ଦ୍ଵାରରେ ତିଷ୍ଠି ପାରେ ନାହିଁ।
ਓਨਾ ਸਚੁ ਨ ਭਾਵਈ ਦੁਖ ਹੀ ਮਾਹਿ ਪਚੰਨਿ ॥੧੮॥
କାରଣ ତାହାକୁ ସତ୍ୟ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ ଆଉ ସେ ଦୁଃଖରେ ହିଁ ବରବାଦ ହୋଇଯାଏ॥18॥
ਹਉਮੈ ਮੈਲਾ ਜਗੁ ਫਿਰੈ ਮਰਿ ਜੰਮੈ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ॥
ଅହଂକାର ଦ୍ଵାରା ଅପବିତ୍ର ହୋଇ ଏହି ଜଗତ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ଆଉ ବାରମ୍ବାର ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ।
ਪਇਐ ਕਿਰਤਿ ਕਮਾਵਣਾ ਕੋਇ ਨ ਮੇਟਣਹਾਰ ॥੧੯॥
ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଯାହା ତାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ସେ ସେହି କର୍ମ କରିଥାଏ, ଏବଂ ତାହା କେହି ଦୂର କରିପାରିବେ ନାହିଁ॥19॥
ਸੰਤਾ ਸੰਗਤਿ ਮਿਲਿ ਰਹੈ ਤਾ ਸਚਿ ਲਗੈ ਪਿਆਰੁ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଳି ରହନ୍ତି, ତାହାର ପ୍ରେମ ସତ୍ୟ ସହିତ ହୋଇଯାଏ।
ਸਚੁ ਸਲਾਹੀ ਸਚੁ ਮਨਿ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸਚਿਆਰੁ ॥੨੦॥
ସେ ସତ୍ୟର ସ୍ତୁତିଗାନ କରିଥାଏ, ସତ୍ୟକୁ ହିଁ ନିଜ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାଏ, ପୁଣି ସେ ସତ୍ୟର ଦ୍ଵାରରେ ସତ୍ୟବାଦୀ ବନିଯାଏ॥20॥
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਪੂਰੀ ਮਤਿ ਹੈ ਅਹਿਨਿਸਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ॥
ହେ ଭାଇ! ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ମତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ଆଉ ତାହାଙ୍କ ମତି ଦ୍ଵାରା ରାତିଦିନ ପ୍ରଭୁ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ।
ਹਉਮੈ ਮੇਰਾ ਵਡ ਰੋਗੁ ਹੈ ਵਿਚਹੁ ਠਾਕਿ ਰਹਾਇ ॥੨੧॥
ଅହଙ୍କାରର ରୋଗ ବହୁତ ବଡ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ଏହା ଉପରେ ନିଜ ମନ ଦ୍ଵାରା ଅଙ୍କୁଶ ଲଗାଇଛନ୍ତି॥21॥
ਗੁਰੁ ਸਾਲਾਹੀ ਆਪਣਾ ਨਿਵਿ ਨਿਵਿ ਲਾਗਾ ਪਾਇ ॥
ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ସ୍ତୁତି କରିଥାଏ ଆଉ ନତ ମସ୍ତକ ହୋଇ ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିଥାଏ।
ਤਨੁ ਮਨੁ ਸਉਪੀ ਆਗੈ ਧਰੀ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਇ ॥੨੨॥
ମୁଁ ଅହଂତ୍ଵକୁ ଦୂର କରି ନିଜ ମନ ଓ ତନ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରି ତାହାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖି ଦେଇଛି॥22॥
ਖਿੰਚੋਤਾਣਿ ਵਿਗੁਚੀਐ ਏਕਸੁ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ହେ ବନ୍ଧୁ! ଜୀବ ଭ୍ରମରେ ଫସି ରହି ଧ୍ଵଂସ ହୋଇଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରେ ବୃତ୍ତି ଲଗାଇବା ଉଚିତ।
ਹਉਮੈ ਮੇਰਾ ਛਡਿ ਤੂ ਤਾ ਸਚਿ ਰਹੈ ਸਮਾਇ ॥੨੩॥
ତୁ ନିଜ ଅହଂତ୍ଵ ଏବଂ ମମତ୍ଵ ତ୍ୟାଗ କର, ତାହାହେଲେ ହିଁ ତୁ ସତ୍ୟରେ ରହି ପାରିବୁ॥23॥
ਸਤਿਗੁਰ ਨੋ ਮਿਲੇ ਸਿ ਭਾਇਰਾ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਲਗੰਨਿ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଥାଏ, ସେ ହିଁ ମୋର ଭାଇ ଅଟେ ଆଉ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦରେ ହିଁ ପ୍ରବୃତ୍ତ ରହିଥାଏ।
ਸਚਿ ਮਿਲੇ ਸੇ ਨ ਵਿਛੁੜਹਿ ਦਰਿ ਸਚੈ ਦਿਸੰਨਿ ॥੨੪॥
ଯିଏ ସତ୍ୟ ସହିତ ରହିଛି, ସେ ପୁନର୍ବାର ତାହା ଠାରୁ ବିଛେଦ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ସତ୍ୟର ଦ୍ଵାରରେ ସତ୍ୟବାଦୀ ହୋଇଥାଏ॥24॥
ਸੇ ਭਾਈ ਸੇ ਸਜਣਾ ਜੋ ਸਚਾ ਸੇਵੰਨਿ ॥
ଯିଏ ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଉପାସନା କରିଥାଏ, ସେ ମୋର ଭାଇ ଅଟେ, ସେ ହିଁ ମୋର ବନ୍ଧୁ ଅଟେ।
ਅਵਗਣ ਵਿਕਣਿ ਪਲ੍ਹ੍ਹਰਨਿ ਗੁਣ ਕੀ ਸਾਝ ਕਰੰਨੑਿ ॥੨੫॥
ସେ ନିଜର ବ୍ୟର୍ଥ ଅବଗୁଣକୁ ବିକ୍ରୟ କରି ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଗୁଣର ଭାଗୀଦାରୀ କରିଥାଏ॥25॥
ਗੁਣ ਕੀ ਸਾਝ ਸੁਖੁ ਊਪਜੈ ਸਚੀ ਭਗਤਿ ਕਰੇਨਿ ॥
ଗୁଣର ଭାଗୀଦାରୀ କରିବା ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ମନରେ ବହୁତ ସୁଖ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ସେ ସଚ୍ଚା ଭକ୍ତି ହିଁ କରି ଚାଲିଥାଏ।
ਸਚੁ ਵਣੰਜਹਿ ਗੁਰ ਸਬਦ ਸਿਉ ਲਾਹਾ ਨਾਮੁ ਲਏਨਿ ॥੨੬॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସତ୍ୟ-ନାମର ବ୍ୟାପାର କରିଥାଏ ଆଉ ନାମ ରୂପୀ ଲାଭ ହାସଲ କରିଥାଏ॥26॥
ਸੁਇਨਾ ਰੁਪਾ ਪਾਪ ਕਰਿ ਕਰਿ ਸੰਚੀਐ ਚਲੈ ਨ ਚਲਦਿਆ ਨਾਲਿ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ପାପ କରି କରି ସୁନାରୂପା ଆଦି ଏକାଠି କରିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ବିଦାୟ ନେବା ସମୟରେ ଏହା ତାହାର ସାଥିରେ ଯାଏ ନାହିଁ।
ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਨਾਲਿ ਨ ਚਲਸੀ ਸਭ ਮੁਠੀ ਜਮਕਾਲਿ ॥੨੭॥
ନାମ ବିନା କିଛି ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ସାଥିରେ ଯାଏ ନାହିଁ ଆଉ ଯମ ସାରା ଦୁନିଆକୁ ଠକି ନେଇଥାଏ॥27॥
ਮਨ ਕਾ ਤੋਸਾ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਹੈ ਹਿਰਦੈ ਰਖਹੁ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲਿ ॥
ମନର ଯାତ୍ରା ଖର୍ଚ୍ଚ କେବଳ ହରିଙ୍କ ନାମ ଅଟେ, ଏହାକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସମ୍ଭାଳି ରଖ!
ਏਹੁ ਖਰਚੁ ਅਖੁਟੁ ਹੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਿਬਹੈ ਨਾਲਿ ॥੨੮॥
ଏହି ନାମ ରୂପୀ ଖର୍ଚ୍ଚ ଅକ୍ଷୟ ଅଟେ ଆଉ ଏହା ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଗୁରୁମୁଖୀ ସହିତ ଥାଏ॥28॥
ਏ ਮਨ ਮੂਲਹੁ ਭੁਲਿਆ ਜਾਸਹਿ ਪਤਿ ਗਵਾਇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁ ଜଗତର ମୂଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଇଛୁ, ତୁ ନିଜ ଇଜ୍ଜତ ହରାଇ ଏହା ଠାରୁ ଚାଲି ଯିବୁ।
ਇਹੁ ਜਗਤੁ ਮੋਹਿ ਦੂਜੈ ਵਿਆਪਿਆ ਗੁਰਮਤੀ ਸਚੁ ਧਿਆਇ ॥੨੯॥
ଏହି ଜଗତ ମାୟାର ମୋହରେ ଫସି ରହିଛି, ଏଥିପାଇଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷାଦ୍ଵାରା ସତ୍ୟର ଧ୍ୟାନ କର॥29॥
ਹਰਿ ਕੀ ਕੀਮਤਿ ਨਾ ਪਵੈ ਹਰਿ ਜਸੁ ਲਿਖਣੁ ਨ ਜਾਇ ॥
ହରିଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ଆଉ ନା ହରିଯଶ ଲେଖା ଯାଇ ପାରିବ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਮਨੁ ਤਨੁ ਰਪੈ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਹੈ ਸਮਾਇ ॥੩੦॥
ଯେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟର ମନ ଓ ତନ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଯାଏ, ସେ ହରିଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ହୋଇ ରହିଥାଏ॥30॥
ਸੋ ਸਹੁ ਮੇਰਾ ਰੰਗੁਲਾ ਰੰਗੇ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ମୋର ସେହି ପତି-ପ୍ରଭୁ ବଡ ରଙ୍ଗିଲା ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମୋତେ ପ୍ରେମରେ ରଙ୍ଗୀନ କରିଥାନ୍ତି।
ਕਾਮਣਿ ਰੰਗੁ ਤਾ ਚੜੈ ਜਾ ਪਿਰ ਕੈ ਅੰਕਿ ਸਮਾਇ ॥੩੧॥
ଜୀବ ରୂପୀ କାମିନୀକୁ ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗ ସେତେବେଳେ ଚଢିଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିଥାଏ॥31॥
ਚਿਰੀ ਵਿਛੁੰਨੇ ਭੀ ਮਿਲਨਿ ਜੋ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੰਨਿ ॥
ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସେ ବିଛେଦ ହୋଇଥିବା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରିଥାନ୍ତି।
ਅੰਤਰਿ ਨਵ ਨਿਧਿ ਨਾਮੁ ਹੈ ਖਾਨਿ ਖਰਚਨਿ ਨ ਨਿਖੁਟਈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਸਹਜਿ ਰਵੰਨਿ ॥੩੨॥
ତାହାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ହିଁ ନବନିଧି ବାଲା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥାଏ, ଯିଏ ତାହାର ଉପଯୋଗ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଏବଂ ଅନ୍ୟକୁ ବାଣ୍ଟିବା ଦ୍ଵାରା ସମାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ, ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହରିଙ୍କ ଗୁଣ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ॥32॥
ਨਾ ਓਇ ਜਨਮਹਿ ਨਾ ਮਰਹਿ ਨਾ ਓਇ ਦੁਖ ਸਹੰਨਿ ॥
ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ନା ବାରମ୍ବାର ଜନ୍ମ ନେଇଥାଏ, ନା ମରିଥାଏ ଆଉ ନା ହିଁ ଦୁଃଖ ସହ୍ୟ କରିଥାଏ।
ਗੁਰਿ ਰਾਖੇ ਸੇ ਉਬਰੇ ਹਰਿ ਸਿਉ ਕੇਲ ਕਰੰਨਿ ॥੩੩॥
ଯାହାକୁ ଗୁରୁ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି, ସେ ଭବସାଗରରେ ବୁଡିବାରୁ ରକ୍ଷା ପାଇ ଯାଇଛି, ସେ ହରିଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥33॥
ਸਜਣ ਮਿਲੇ ਨ ਵਿਛੁੜਹਿ ਜਿ ਅਨਦਿਨੁ ਮਿਲੇ ਰਹੰਨਿ ॥
ଯେଉଁ ସଜ୍ଜନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ରହିଥାଏ, ସେ କେବେ ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ ବିଛେଦ ହୁଏନାହିଁ।
ਇਸੁ ਜਗ ਮਹਿ ਵਿਰਲੇ ਜਾਣੀਅਹਿ ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਲਹੰਨਿ ॥੩੪॥੧॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ଜଗତରେ ବିରଳ ପୁରୁଷ ହିଁ ସତ୍ୟକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||34||1||3||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 3॥
ਹਰਿ ਜੀ ਸੂਖਮੁ ਅਗਮੁ ਹੈ ਕਿਤੁ ਬਿਧਿ ਮਿਲਿਆ ਜਾਇ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଏବଂ ଅଗମ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ପୁଣି ତାହାକୁ କେଉଁ ଉପାୟରେ ମିଳିଥାନ୍ତି?
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਭ੍ਰਮੁ ਕਟੀਐ ਅਚਿੰਤੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥੧॥
ଯେବେ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଭ୍ରମର ନାଶ ହୋଇଯାଏ, ସେ ଆମ ମନରେ ଆସି ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥାନ୍ତି॥1॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਜਪੰਨਿ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ହିଁ ଜପ କରିଥାଏ।