ਵਡੀ ਆਰਜਾ ਹਰਿ ਗੋਬਿੰਦ ਕੀ ਸੂਖ ਮੰਗਲ ਕਲਿਆਣ ਬੀਚਾਰਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ଏବଂ କଲ୍ୟାଣର ବିଚାର କରି ହରିଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଆୟୁଷ ଲମ୍ବା କରି ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਵਣ ਤ੍ਰਿਣ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਹਰਿਆ ਹੋਏ ਸਗਲੇ ਜੀਅ ਸਾਧਾਰਿਆ ॥
ବନ, ବନସ୍ପତି ଏବଂ ଧରିତ୍ରୀ, ଆକାଶ, ପାତାଳ ଆଦି ତିନି ଭବନ ସତେଜ ହୋଇ ଯାଇଛି, ଏହିପରି ସେ ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ସାହାରା ଦେଇଛି।
ਮਨ ਇਛੇ ਨਾਨਕ ਫਲ ਪਾਏ ਪੂਰਨ ਇਛ ਪੁਜਾਰਿਆ ॥੨॥੫॥੨੩॥
ହେ ନାନକ! ମୋତେ ମନୋବାଞ୍ଚିତ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ସବୁ ଇଛା ପୁରା ହୋଇ ଯାଇଛି||2||5||23||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 5॥
ਜਿਸੁ ਊਪਰਿ ਹੋਵਤ ਦਇਆਲੁ ॥
ଯାହା ଉପରେ ଇଶ୍ଵର ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି,
ਹਰਿ ਸਿਮਰਤ ਕਾਟੈ ਸੋ ਕਾਲੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହରିଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରି ସେ କାଳକୁ ମଧ୍ୟ ଜିତି ନିଏ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਧਸੰਗਿ ਭਜੀਐ ਗੋਪਾਲੁ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଶି ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କରିବା ଉଚିତ,
ਗੁਨ ਗਾਵਤ ਤੂਟੈ ਜਮ ਜਾਲੁ ॥੧॥
କାରଣ ତାହାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଯମର ଜାଲ ମଧ୍ୟ ଛିଣ୍ଡି ଯାଇଥାଏ॥1॥
ਆਪੇ ਸਤਿਗੁਰੁ ਆਪੇ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ॥
ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସଦଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁଙ୍କ ପ୍ରତିପାଳକ ଅଟନ୍ତି।
ਨਾਨਕੁ ਜਾਚੈ ਸਾਧ ਰਵਾਲ ॥੨॥੬॥੨੪॥
ନାନକ ସାଧୁଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ହିଁ ଚାହିଁଥାନ୍ତି||2||6||24||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 5॥
ਮਨ ਮਹਿ ਸਿੰਚਹੁ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ ॥
ହେ ଭାଇ! ମନରେ ହରି-ନାମ ସଞ୍ଚୟ କର,
ਅਨਦਿਨੁ ਕੀਰਤਨੁ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਮ ॥੧॥
ରାତିଦିନ କୀର୍ତ୍ତନ କରି ହରିଙ୍କ ମହିମା ଗାନ କର॥1॥
ਐਸੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਰਹੁ ਮਨ ਮੇਰੇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଏପରି ପ୍ରୀତି କର ଯେ
ਆਠ ਪਹਰ ਪ੍ਰਭ ਜਾਨਹੁ ਨੇਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଆଠ ପ୍ରହର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନିକଟରେ ହିଁ ଭାବ॥1॥ରୁହ॥
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਜਾ ਕੇ ਨਿਰਮਲ ਭਾਗ ॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ଭାଗ୍ୟ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ,
ਹਰਿ ਚਰਨੀ ਤਾ ਕਾ ਮਨੁ ਲਾਗ ॥੨॥੭॥੨੫॥
ତାହାର ହିଁ ମନ ହରିଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିଥାଏ||2||7||25||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 5॥
ਰੋਗੁ ਗਇਆ ਪ੍ਰਭਿ ਆਪਿ ਗਵਾਇਆ ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ରୋଗ ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି।
ਨੀਦ ਪਈ ਸੁਖ ਸਹਜ ਘਰੁ ਆਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମକୁ ସୁଖର ନିଦ୍ରା ଆସୁଛି ଆଉ ଘରେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଆନନ୍ଦ ଆସି ଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਰਜਿ ਰਜਿ ਭੋਜਨੁ ਖਾਵਹੁ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ପେଟ ଭରି ନାମ ରୂପୀ ଭୋଜନ ଖାଅ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਰਿਦ ਮਾਹਿ ਧਿਆਈ ॥੧॥
ମୁଁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଅମୃତ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ॥1॥
ਨਾਨਕ ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਸਰਨਾਈ ॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛି,
ਜਿਨਿ ਅਪਨੇ ਨਾਮ ਕੀ ਪੈਜ ਰਖਾਈ ॥੨॥੮॥੨੬॥
ଯିଏ ସ୍ଵୟଂ ନିଜ ନାମର ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି||2||8||26||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 5॥
ਸਤਿਗੁਰ ਕਰਿ ਦੀਨੇ ਅਸਥਿਰ ਘਰ ਬਾਰ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ସଦଗୁରୁ ଘର-ପରିବାରରେ ସ୍ଥିରତା ଆଣିଛନ୍ତି॥ରୁହ॥
ਜੋ ਜੋ ਨਿੰਦ ਕਰੈ ਇਨ ਗ੍ਰਿਹਨ ਕੀ ਤਿਸੁ ਆਗੈ ਹੀ ਮਾਰੈ ਕਰਤਾਰ ॥੧॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁ-ଘରର ନିନ୍ଦା କରିଥାଏ, ପରମାତ୍ମା ତାହାକୁ ନଷ୍ଟ କରିଥାନ୍ତି॥1॥
ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਤਾ ਕੀ ਸਰਨਾਈ ਜਾ ਕੋ ਸਬਦੁ ਅਖੰਡ ਅਪਾਰ ॥੨॥੯॥੨੭॥
ଦାସ ନାନକ ସେହି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଅଖଣ୍ଡ ଓ ଅପାର ଅଟେ||2||9||27||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 5॥
ਤਾਪ ਸੰਤਾਪ ਸਗਲੇ ਗਏ ਬਿਨਸੇ ਤੇ ਰੋਗ ॥
ସାରା ତାପ-ସନ୍ତାପ ସମାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ସବୁ ରୋଗ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮਿ ਤੂ ਬਖਸਿਆ ਸੰਤਨ ਰਸ ਭੋਗ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ! ତୁ ସନ୍ଥଜନଙ୍କ ସଙ୍ଗତି ରୂପୀ ରସ ଭୋଗ ପ୍ରଦାନ କରିଛୁ॥ରୁହ॥
ਸਰਬ ਸੁਖਾ ਤੇਰੀ ਮੰਡਲੀ ਤੇਰਾ ਮਨੁ ਤਨੁ ਆਰੋਗ ॥
ସର୍ବସୁଖ ତୋର ବନି ରହିବ ଆଉ ତୋର ମନ-ତନ ଆରୋଗ୍ୟ ରହିବ।
ਗੁਨ ਗਾਵਹੁ ਨਿਤ ਰਾਮ ਕੇ ਇਹ ਅਵਖਦ ਜੋਗ ॥੧॥
ଏଥିପାଇଁ ନିତ୍ୟ ରାମଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କର, କାରଣ ଏହି ଔଷଧ ସବୁ ପ୍ରକାର ଦୁଃଖ-କ୍ଲେଶ ଦୂର କରିଦିଏ॥1॥
ਆਇ ਬਸਹੁ ਘਰ ਦੇਸ ਮਹਿ ਇਹ ਭਲੇ ਸੰਜੋਗ ॥
ନିଜର ହୃଦୟ-ଘରେ ବାସ କର, ଏହି ସଂଯୋଗ ଉତ୍ତମ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਸੁਪ੍ਰਸੰਨ ਭਏ ਲਹਿ ਗਏ ਬਿਓਗ ॥੨॥੧੦॥੨੮॥
ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ଯାହାଦ୍ୱାରା ସାରା ବିୟୋଗ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି||2||10||28||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 5॥
ਕਾਹੂ ਸੰਗਿ ਨ ਚਾਲਹੀ ਮਾਇਆ ਜੰਜਾਲ ॥
ଏହି ମାୟାର ଜଞ୍ଜାଳ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ସାଥିରେ ଯାଏ ନାହିଁ।
ਊਠਿ ਸਿਧਾਰੇ ਛਤ੍ਰਪਤਿ ਸੰਤਨ ਕੈ ਖਿਆਲ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ସନ୍ଥଜନଙ୍କ ବିଚାର ଅନୁସାରେ ବଡ ବଡ ଛତ୍ରପତି ରାଜା ମଧ୍ୟ ଏହି ଆଡମ୍ବର ଛାଡି ଖାଲି ହାତରେ ଚାଲି ଯାଇଛନ୍ତି॥ରୁହ॥
ਅਹੰਬੁਧਿ ਕਉ ਬਿਨਸਨਾ ਇਹ ਧੁਰ ਕੀ ਢਾਲ ॥
ପ୍ରକୃତିର ଏହି ପରମ୍ପରା ଯେ ଅହଂ ବୁଦ୍ଧି ସର୍ବଦା ନାଶ ହୋଇଯାଏ।
ਬਹੁ ਜੋਨੀ ਜਨਮਹਿ ਮਰਹਿ ਬਿਖਿਆ ਬਿਕਰਾਲ ॥੧॥
ବିକରାଳ ବିକାରରେ ଲୀନ ହୋଇ ଅହଙ୍କାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ଅନେକ ଯୋନିରେ ଫସି ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ॥1॥
ਸਤਿ ਬਚਨ ਸਾਧੂ ਕਹਹਿ ਨਿਤ ਜਪਹਿ ਗੁਪਾਲ ॥
ସାଧୁଜନ ସଦା ସତ୍ୟ ବଚନ କହିଥାନ୍ତି ଆଉ ନିତ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ଜପ କରିଥାନ୍ତି।
ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਨਾਨਕ ਤਰੇ ਹਰਿ ਕੇ ਰੰਗ ਲਾਲ ॥੨॥੧੧॥੨੯॥
ହେ ନାନକ! ସେମାନେ ହରିଙ୍କ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ଲାଲ ହୋଇ ନାମ ସ୍ମରଣ କରି ଜଗତର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି||2||11||29||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 5॥
ਸਹਜ ਸਮਾਧਿ ਅਨੰਦ ਸੂਖ ਪੂਰੇ ਗੁਰਿ ਦੀਨ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ମୋତେ ସ୍ଵାଭାବିକ ସମାଧି, ସୁଖ ଏବଂ ଆନନ୍ଦ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਸਦਾ ਸਹਾਈ ਸੰਗਿ ਪ੍ਰਭ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਗੁਣ ਚੀਨ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁ ସର୍ବଦା ମୋର ସହାୟକ ଏବଂ ସାଥି ବନି ବ୍ରହିଥାନ୍ତି ଆଉ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ଅମୃତ ଗୁଣର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ॥ରୁହ॥