ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਕੋਈ ਨਿੰਦਕੁ ਹੋਵੈ ਸਤਿਗੁਰੂ ਕਾ ਫਿਰਿ ਸਰਣਿ ਗੁਰ ਆਵੈ ॥
ଯଦି ସଦଗୁରୁଙ୍କ କେହି ନିନ୍ଦୁକ ଅଛି, ପୁଣି ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଯାଏ, ତାହାହେଲେ
ਪਿਛਲੇ ਗੁਨਹ ਸਤਿਗੁਰੁ ਬਖਸਿ ਲਏ ਸਤਸੰਗਤਿ ਨਾਲਿ ਰਲਾਵੈ ॥
ସଦଗୁରୁ ତାହାଙ୍କ ପୂର୍ବ ଦୋଷ କ୍ଷମା କରି ତାହାକୁ ସତସଙ୍ଗତିରେ ମିଳନ କରାନ୍ତି।
ਜਿਉ ਮੀਹਿ ਵੁਠੈ ਗਲੀਆ ਨਾਲਿਆ ਟੋਭਿਆ ਕਾ ਜਲੁ ਜਾਇ ਪਵੈ ਵਿਚਿ ਸੁਰਸਰੀ ਸੁਰਸਰੀ ਮਿਲਤ ਪਵਿਤ੍ਰੁ ਪਾਵਨੁ ਹੋਇ ਜਾਵੈ ॥
ଯେପରି ବର୍ଷା ହେବା ପରେ ଗଳି, ନାଳ ଓ ନଦୀର ପାଣି ଗଙ୍ଗାରେ ମିଶିଯାଏ, ତାହା ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ।
ਏਹ ਵਡਿਆਈ ਸਤਿਗੁਰ ਨਿਰਵੈਰ ਵਿਚਿ ਜਿਤੁ ਮਿਲਿਐ ਤਿਸਨਾ ਭੁਖ ਉਤਰੈ ਹਰਿ ਸਾਂਤਿ ਤੜ ਆਵੈ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ଏହି ଗୁଣ ଅଛି ଯେ ତାହାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଲେ ମନୁଷ୍ୟର କ୍ଷୁଧା ଓ ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ମନରେ ଶାନ୍ତି ଜାତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਇਹੁ ਅਚਰਜੁ ਦੇਖਹੁ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਸਚੇ ਸਾਹ ਕਾ ਜਿ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੋ ਮੰਨੈ ਸੁ ਸਭਨਾਂ ਭਾਵੈ ॥੧੩॥੧॥ ਸੁਧੁ ॥
ହେ ନାନକ! ମୋର ସଚ୍ଚା ବାଦଶାହ ହରିଙ୍କ କୌତୁକ ଦେଖ ଯେ ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସହିତ ମାନିଥାଏ, ତାହାକୁ ସବୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗନ୍ତି॥13॥1॥ଶୁଦ୍ଧ॥
ਬਿਲਾਵਲੁ ਬਾਣੀ ਭਗਤਾ ਕੀ ॥
ବିଲାବଲୁ ବାଣୀ ଭାଗତଙ୍କ॥
ਕਬੀਰ ਜੀਉ ਕੀ
କବୀର ଜୀଙ୍କ
ੴ ਸਤਿ ਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਐਸੋ ਇਹੁ ਸੰਸਾਰੁ ਪੇਖਨਾ ਰਹਨੁ ਨ ਕੋਊ ਪਈਹੈ ਰੇ ॥
ଏହି ସଂସାର ଏପରି ଅଦ୍ଭୁତ ଖେଳ ଯେ ଏଥିରେ କେହି ମଧ୍ୟ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ରହି ପାରିବ ନାହିଁ ଅର୍ଥାତ ମୃତ୍ୟୁ ଅଟଳ ଅଟେ।
ਸੂਧੇ ਸੂਧੇ ਰੇਗਿ ਚਲਹੁ ਤੁਮ ਨਤਰ ਕੁਧਕਾ ਦਿਵਈਹੈ ਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଜୀବ! ତୁ ଠିକ ରାସ୍ତାରେ ଚାଲ, ଅନ୍ୟଥା ଯମ ବହୁତ ଧକ୍କା ଦେଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਬਾਰੇ ਬੂਢੇ ਤਰੁਨੇ ਭਈਆ ਸਭਹੂ ਜਮੁ ਲੈ ਜਈਹੈ ਰੇ ॥
ହେ ଭାଇ! ବାଳକ, ବୃଦ୍ଧ ଏବଂ ଯୁବକ ସମସ୍ତେ ମୃତ୍ୟୁକୁ ନିଜ ସାଥିରେ ନେଇ ଯାଆନ୍ତି।
ਮਾਨਸੁ ਬਪੁਰਾ ਮੂਸਾ ਕੀਨੋ ਮੀਚੁ ਬਿਲਈਆ ਖਈਹੈ ਰੇ ॥੧॥
ବିଚରା ମନୁଷ୍ୟ ଏକ ମୂଷା ବନି ଯାଇଥାଏ, ଯାହାକୁ ମୃତ୍ୟୁ ରୂପୀ ବିଲେଇ ଗ୍ରାସ କରିଥାଏ॥1॥
ਧਨਵੰਤਾ ਅਰੁ ਨਿਰਧਨ ਮਨਈ ਤਾ ਕੀ ਕਛੂ ਨ ਕਾਨੀ ਰੇ ॥
କେହି ନିଜକୁ ଧନବାନ ଏବଂ ନିର୍ଦ୍ଧନ ମାନି ପାରେ, କିନ୍ତୁ ମୃତ୍ୟୁ କାହାକୁ ଛାଡେ ନାହିଁ।
ਰਾਜਾ ਪਰਜਾ ਸਮ ਕਰਿ ਮਾਰੈ ਐਸੋ ਕਾਲੁ ਬਡਾਨੀ ਰੇ ॥੨॥
ଯମ ଏତେ ବଳଶାଳୀ ଯେ ସେ ରାଜା ଏବଂ ପ୍ରଜାକୁ ଏକାଭଳି ଦେଖିଥାଏ ଓ ମାରିଥାଏ॥2॥
ਹਰਿ ਕੇ ਸੇਵਕ ਜੋ ਹਰਿ ਭਾਏ ਤਿਨੑ ਕੀ ਕਥਾ ਨਿਰਾਰੀ ਰੇ ॥
ହରିଙ୍କ ଯେଉଁ ସେବକ ହରିଙ୍କ ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରିୟ ଅଟେ, ତାହାର କଥା ବଡ ନିରାଳ ଅଟେ।
ਆਵਹਿ ਨ ਜਾਹਿ ਨ ਕਬਹੂ ਮਰਤੇ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਸੰਗਾਰੀ ਰੇ ॥੩॥
ସେ ଜଗତର ଜନ୍ମ-ମରଣରୁ ମୁକ୍ତ ଅଟେ ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ନିଜେ ତାହାର ସହାୟକ ଅଟନ୍ତି॥3॥
ਪੁਤ੍ਰ ਕਲਤ੍ਰ ਲਛਿਮੀ ਮਾਇਆ ਇਹੈ ਤਜਹੁ ਜੀਅ ਜਾਨੀ ਰੇ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ ମନ! ନିଜ ପୁତ୍ର, ପତ୍ନୀ ଏବଂ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ରୂପୀ ମାୟାର ମୋହ ତ୍ୟାଗ କର।
ਕਹਤ ਕਬੀਰੁ ਸੁਨਹੁ ਰੇ ਸੰਤਹੁ ਮਿਲਿਹੈ ਸਾਰਿਗਪਾਨੀ ਰੇ ॥੪॥੧॥
କବୀର କହନ୍ତି ଯେ ହେ ସନ୍ଥଜନ! ଶୁଣ; ଏହା ତ୍ୟାଗ କରିବା ଦ୍ଵାରା ତୁମକୁ ଇଶ୍ଵର ମିଳିଯିବେ॥4॥1॥
ਬਿਲਾਵਲੁ ॥
ବିଲାବଲୁ ॥
ਬਿਦਿਆ ਨ ਪਰਉ ਬਾਦੁ ਨਹੀ ਜਾਨਉ ॥
ମୁଁ କୌଣସି ବିଦ୍ୟା ପଢେ ନାହିଁ ଏବଂ ନା ହିଁ ବାଦ-ବିବାଦ ଜାଣିଥାଏ।
ਹਰਿ ਗੁਨ ਕਥਤ ਸੁਨਤ ਬਉਰਾਨੋ ॥੧॥
ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣ କଥନ କରି ଏବଂ ଶୁଣି ବାଉଳା ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥
ਮੇਰੇ ਬਾਬਾ ਮੈ ਬਉਰਾ ਸਭ ਖਲਕ ਸੈਆਨੀ ਮੈ ਬਉਰਾ ॥
ହେ ମୋର ବାବା! ମୁଁ ବାଉଳା ଅଟେ, ଆଉ ସାରା ଦୁନିଆ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟେ, ଏକ ମୁଁ ହିଁ ମୂର୍ଖ ଅଟେ।
ਮੈ ਬਿਗਰਿਓ ਬਿਗਰੈ ਮਤਿ ਅਉਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ବିଗିଡି ଯାଇଛି, ଦେଖ, ମୋ’ ଭଳି ଆଉ କେହି ଯେପରି ବିଗିଡି ଯାଆନ୍ତୁ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਆਪਿ ਨ ਬਉਰਾ ਰਾਮ ਕੀਓ ਬਉਰਾ ॥
ମୁଁ ସ୍ଵୟଂ ବାଉଳା ବନି ନାହିଁ, ଏଣୁ ମୋର ରାମ ମୋତେ ବାଉଳା ବନାଇଛନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਜਾਰਿ ਗਇਓ ਭ੍ਰਮੁ ਮੋਰਾ ॥੨॥
ସଦଗୁରୁ ମୋର ଭ୍ରମ ଜଳାଇ ଦେଇଛନ୍ତି॥2॥
ਮੈ ਬਿਗਰੇ ਅਪਨੀ ਮਤਿ ਖੋਈ ॥
ମୁଁ ବିଗିଡି ଯାଇ ନିଜର ମତି ହରାଇ ଦେଇଛି, କିନ୍ତୁ
ਮੇਰੇ ਭਰਮਿ ਭੂਲਉ ਮਤਿ ਕੋਈ ॥੩॥
ମୋର ଭ୍ରମରେ କେହି ଭୁଲ ନାହିଁ॥3॥
ਸੋ ਬਉਰਾ ਜੋ ਆਪੁ ਨ ਪਛਾਨੈ ॥
ସେ ହିଁ ବାଉଳା ହୋଇଥାଏ, ଯିଏ ନିଜକୁ ନିଜେ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਆਪੁ ਪਛਾਨੈ ਤ ਏਕੈ ਜਾਨੈ ॥੪॥
ଯଦି ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ଜାଣି ନିଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜାଣି ନିଏ॥4॥
ਅਬਹਿ ਨ ਮਾਤਾ ਸੁ ਕਬਹੁ ਨ ਮਾਤਾ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ଜୀବନରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ମତୁଆଲା ହୋଇନାହିଁ, ସେ ପୁଣି କେବେ ମଧ୍ୟ ମତୁଆଲା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ।
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਰਾਮੈ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ॥੫॥੨॥
କବୀର କହନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ରାମଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ହୋଇ ଯାଇଛି॥5॥2॥
ਬਿਲਾਵਲੁ ॥
ବିଲାବଲୁ॥
ਗ੍ਰਿਹੁ ਤਜਿ ਬਨ ਖੰਡ ਜਾਈਐ ਚੁਨਿ ਖਾਈਐ ਕੰਦਾ ॥
ଯଦି ଘର-ପରିବାର ତ୍ୟାଗ କରି କେହି ଜଙ୍ଗଲରେ ରହିଥାଏ ଓ ସେଠାରେ କନ୍ଧମୂଳ ଖାଇଥାଏ,
ਅਜਹੁ ਬਿਕਾਰ ਨ ਛੋਡਈ ਪਾਪੀ ਮਨੁ ਮੰਦਾ ॥੧॥
ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ ପାପୀ ଓ ମନ୍ଦ ମନ ବିକାରକୁ ତ୍ୟାଗ କରେ ନାହିଁ॥1॥
ਕਿਉ ਛੂਟਉ ਕੈਸੇ ਤਰਉ ਭਵਜਲ ਨਿਧਿ ਭਾਰੀ ॥
କିପରି ବର୍ତ୍ତି ପାରିବି, କିପରି ଏହି ଭୟାନକ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇ ପାରିବି?
ਰਾਖੁ ਰਾਖੁ ਮੇਰੇ ਬੀਠੁਲਾ ਜਨੁ ਸਰਨਿ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରଭୁ! ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛି, ମୋର ରକ୍ଷା କର॥1॥ରୁହ॥
ਬਿਖੈ ਬਿਖੈ ਕੀ ਬਾਸਨਾ ਤਜੀਅ ਨਹ ਜਾਈ ॥
ଅନେକ ପ୍ରକାରର ବିକାରର ବାସନା ମୋ’ ଦ୍ଵାରା ତ୍ୟାଗ କରାଯାଇ ପାରୁନାହିଁ।
ਅਨਿਕ ਜਤਨ ਕਰਿ ਰਾਖੀਐ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਲਪਟਾਈ ॥੨॥
ମୁଁ ଅନେକ ଯତ୍ନ କରି ମନକୁ ବାଧା ଦେଇଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଏହି ବାସନା ପୁଣି ଆସିଯାଏ॥2॥