ਜਨ ਨਾਨਕ ਕੈ ਵਲਿ ਹੋਆ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ ਹਰਿ ਸਜਣ ਪੁਰਖੁ ਸੁਜਾਨੁ ॥
ହେ ନାନକ! ମୋର ସ୍ଵାମୀ ହରି ଗୁରୁ ଅମରଦାସ ପକ୍ଷରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ସେହି ଚତୁର ପ୍ରଭୁ ହିଁ ସଜ୍ଜନ ଅଟନ୍ତି।
ਪਉਦੀ ਭਿਤਿ ਦੇਖਿ ਕੈ ਸਭਿ ਆਇ ਪਏ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਪੈਰੀ ਲਾਹਿਓਨੁ ਸਭਨਾ ਕਿਅਹੁ ਮਨਹੁ ਗੁਮਾਨੁ ॥੧੦॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ପାଇଁ ସବୁ ସେବକ ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ପଡିଛନ୍ତି ଏବଂ ଗୁରୁ ସେବକ ମନର ଅଭିମାନ ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି॥10॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥
ਕੋਈ ਵਾਹੇ ਕੋ ਲੁਣੈ ਕੋ ਪਾਏ ਖਲਿਹਾਨਿ ॥
କିଏ ହଳ କରିଥାଏ, କିଏ ଫସଲ କାଟିଥାଏ ଏବଂ କିଏ ଦାନା ବାହାର କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਏਵ ਨ ਜਾਪਈ ਕੋਈ ਖਾਇ ਨਿਦਾਨਿ ॥੧॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଏହା ବୁଝା ପଡେ ନାହିଁ ଯେ ଶେଷରେ ଏହି ଅନ୍ନକୁ କିଏ ଖାଇଥାଏ॥1॥
ਮਃ ੧ ॥
ମହଲା 1॥
ਜਿਸੁ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਤਰਿਆ ਸੋਇ ॥
ଯାହାର ମନରେ ପରମାତ୍ମା ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ସେ ହିଁ ସଂସାର ସାଗର ପାର ହୋଇଛି।
ਨਾਨਕ ਜੋ ਭਾਵੈ ਸੋ ਹੋਇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯାହା ତାହାଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଲାଗିଥାଏ, ତାହା ହିଁ ହୋଇଥାଏ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮਿ ਦਇਆਲਿ ਸਾਗਰੁ ਤਾਰਿਆ ॥
ଦୟାଳୁ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਮਿਹਰਵਾਨਿ ਭਰਮੁ ਭਉ ਮਾਰਿਆ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ କୃପାଳୁ ହୋଇ ଭ୍ରମ ଏବଂ ଭୟ ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି।
ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧੁ ਬਿਕਰਾਲੁ ਦੂਤ ਸਭਿ ਹਾਰਿਆ ॥
ମାୟାର ବିକରାଳ ଦୂତ କାମ-କ୍ରୋଧ ସବୁ ହାରି ଯାଇଛନ୍ତି।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਕੰਠਿ ਉਰਿ ਧਾਰਿਆ ॥
ମୁଁ ଅମୃତ ନାମ ରୂପୀ ଖଜଣା ନିଜ ହୃଦୟ ଓ ଗଳାରେ ଲଗାଇଛି।
ਨਾਨਕ ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਜਨਮੁ ਮਰਣੁ ਸਵਾਰਿਆ ॥੧੧॥
ହେ ନାନକ! ସାଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ସମ୍ମିଳିତ ହୋଇ ଜନ୍ମ ମରଣ ସଫଳ ହୋଇ ଯାଇଛି॥11॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥
ਜਿਨੑੀ ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿਆ ਕੂੜੇ ਕਹਣ ਕਹੰਨੑਿ ॥
ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଭୁଲି ଯାଇଛି, ତାହାକୁ ମିଥ୍ୟାବାଦୀ ହିଁ କୁହାଯାଏ।
ਪੰਚ ਚੋਰ ਤਿਨਾ ਘਰੁ ਮੁਹਨੑਿ ਹਉਮੈ ਅੰਦਰਿ ਸੰਨੑਿ ॥
କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ ଏବଂ ଅହଂକାର ଏହି ପାଞ୍ଚ ଚୋର ତାହାର ହୃଦୟ ଲୁଟିଛନ୍ତି।
ਸਾਕਤ ਮੁਠੇ ਦੁਰਮਤੀ ਹਰਿ ਰਸੁ ਨ ਜਾਣੰਨੑਿ ॥
ଦୁର୍ମତି ଶାକ୍ତ ଜୀବକୁ ଲୁଟି ଅଛି, ଏଥିପାଇଁ ସେମାନେ ହରି-ରସକୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ।
ਜਿਨੑੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਭਰਮਿ ਲੁਟਾਇਆ ਬਿਖੁ ਸਿਉ ਰਚਹਿ ਰਚੰਨੑਿ ॥
ଯିଏ ଭ୍ରମରେ ଫସି ଯାଇଛି, ସେ ମାୟା ରୂପୀ ବିଷରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਦੁਸਟਾ ਸੇਤੀ ਪਿਰਹੜੀ ਜਨ ਸਿਉ ਵਾਦੁ ਕਰੰਨੑਿ ॥
ଦୁଷ୍ଟ ସହିତ ତାହାର ପ୍ରେମ ବନି ରହିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ଭକ୍ତଜନ ନିତ୍ୟ ଝଗଡା କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਾਕਤ ਨਰਕ ਮਹਿ ਜਮਿ ਬਧੇ ਦੁਖ ਸਹੰਨੑਿ ॥
ହେ ନାନକ! ଯମ ଦ୍ଵାରା ବନ୍ଧା ହୋଇଥିବା ଶାକ୍ତ ଜୀବ ନର୍କରେ ବଡ ଦୁଃଖ ସହ୍ୟ କରିଥାଏ।
ਪਇਐ ਕਿਰਤਿ ਕਮਾਵਦੇ ਜਿਵ ਰਾਖਹਿ ਤਿਵੈ ਰਹੰਨੑਿ ॥੧॥
ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ଅନୁସାରେ ହିଁ କର୍ମ କରିଥାଏ ଆଉ ପରମାତ୍ମା ଯାହାକୁ ଯେପରି ଦେଖାଇ ଥାଆନ୍ତି, ସେପରି ହିଁ ସେ ରହିଥାଏ॥1॥
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3॥
ਜਿਨੑੀ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿਆ ਤਾਣੁ ਨਿਤਾਣੇ ਤਿਸੁ ॥
ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଛି, ସେହି ଦୁର୍ବଳକୁ ବଳ ମିଳି ଯାଇଛି।
ਸਾਸਿ ਗਿਰਾਸਿ ਸਦਾ ਮਨਿ ਵਸੈ ਜਮੁ ਜੋਹਿ ਨ ਸਕੈ ਤਿਸੁ ॥
ଯିଏ ସର୍ବଦା ପ୍ରତି ଶ୍ଵାସ ଓ ଗ୍ରାସରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ, ସେ ସେ ତାହାର ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ତାହାକୁ ଯମ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭାବିତ କରିପାରେ ନାହିଁ।
ਹਿਰਦੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ ਰਸੁ ਕਵਲਾ ਸੇਵਕਿ ਤਿਸੁ ॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ହରି-ନାମ ରୂପୀ ରସ ବାସ କରିଥାଏ, ମାୟା ତାହାର ସେବିକା ବନିଯାଏ।
ਹਰਿ ਦਾਸਾ ਕਾ ਦਾਸੁ ਹੋਇ ਪਰਮ ਪਦਾਰਥੁ ਤਿਸੁ ॥
ଯିଏ ହରିଙ୍କ ଦାସର ଦାସ ବନିଯାଏ, ତାହାକୁ ପରମ ପଦାର୍ଥ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਮਨਿ ਤਨਿ ਜਿਸੁ ਪ੍ਰਭੁ ਵਸੈ ਹਉ ਸਦ ਕੁਰਬਾਣੈ ਤਿਸੁ ॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ମନ-ତନରେ ପ୍ରଭୁ ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ମୁଁ ସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਜਿਨੑ ਕਉ ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਰਸੁ ਸੰਤ ਜਨਾ ਸਿਉ ਤਿਸੁ ॥੨॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ଏପରି ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ସନ୍ଥଜନଙ୍କ ଠାରୁ ରସ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਜੋ ਬੋਲੇ ਪੂਰਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਸੋ ਪਰਮੇਸਰਿ ਸੁਣਿਆ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ଯାହା କିଛି ବୋଲିଥାନ୍ତି, ତାହା ପରମେଶ୍ଵର ଶୁଣିଥାନ୍ତି।
ਸੋਈ ਵਰਤਿਆ ਜਗਤ ਮਹਿ ਘਟਿ ਘਟਿ ਮੁਖਿ ਭਣਿਆ ॥
ତାହା ହିଁ ଜଗତରେ ହୋଇଛି ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ତାହା ମୁଖରେ କହିଛନ୍ତି।
ਬਹੁਤੁ ਵਡਿਆਈਆ ਸਾਹਿਬੈ ਨਹ ਜਾਹੀ ਗਣੀਆ ॥
ମୋର ମାଲିକଙ୍କ ବହୁତ ବଡିମା ଅଛି, ଯାହା ଗଣା ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਸਚੁ ਸਹਜੁ ਅਨਦੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਪਾਸਿ ਸਚੀ ਗੁਰ ਮਣੀਆ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରେ ସତ୍ୟ, ସ୍ଵାଭାବିକ ଶାନ୍ତି ଏବଂ ଆନନ୍ଦ ଅଛି ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ସଚ୍ଚା ଶିକ୍ଷା ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ସମାନ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਸੰਤ ਸਵਾਰੇ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮਿ ਸਚੇ ਜਿਉ ਬਣਿਆ ॥੧੨॥
ହେ ନାନକ! ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସନ୍ଥଙ୍କୁ ସଫଳ କରାଇଛନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନେ ସତ୍ୟ ବନିଛନ୍ତି॥12॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥
ਅਪਣਾ ਆਪੁ ਨ ਪਛਾਣਈ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਤਾ ਦੂਰਿ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜକୁ ନିଜେ ଜାଣି ନାହିଁ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦୂର ହିଁ ଭାବିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਵਿਸਰੀ ਕਿਉ ਮਨੁ ਰਹੈ ਹਜੂਰਿ ॥
ଯେତେବେଳେ ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ଭୁଲି ଯାଇଛି, ତାହାର ମନ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ କିପରି ଲାଗି ପାରିବ?
ਮਨਮੁਖਿ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ਝੂਠੈ ਲਾਲਚਿ ਕੂਰਿ ॥
ମିଥ୍ୟା ଲାଳସାରେ ଫସି ମନମୁଖୀ ନିଜ ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଦେଇଛି।
ਨਾਨਕ ਬਖਸਿ ਮਿਲਾਇਅਨੁ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਹਦੂਰਿ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ପରମାତ୍ମା ତାହାକୁ କ୍ଷମା କରି ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ଦିଅନ୍ତି॥1॥
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3॥
ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸਚਾ ਸੋਹਿਲਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਗੋਵਿੰਦੁ ॥
ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କର, ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ତାହାଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କର।
ਅਨਦਿਨੁ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹਣਾ ਹਰਿ ਜਪਿਆ ਮਨਿ ਆਨੰਦੁ ॥
ନିତ୍ୟ ନାମର ସ୍ତୁତି କରିବା ଉଚିତ, ହରିଙ୍କ ନାମ ଜପିବା ଦ୍ଵାରା ମନରେ ଆନନ୍ଦ ଜାତ ହୋଇଥାଏ।
ਵਡਭਾਗੀ ਹਰਿ ਪਾਇਆ ਪੂਰਨੁ ਪਰਮਾਨੰਦੁ ॥
କେହି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରମାନନ୍ଦ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹਿਆ ਬਹੁੜਿ ਨ ਮਨਿ ਤਨਿ ਭੰਗੁ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ନାମର ସ୍ତୁତି କରିଥାଏ, ତାହାର ମନ-ତନରେ ପୁନଃ କୌଣସି ବାଧା ଆସେ ନାହିଁ॥2॥