ਨਾਨਕ ਲੜਿ ਲਾਇ ਉਧਾਰਿਅਨੁ ਦਯੁ ਸੇਵਿ ਅਮਿਤਾ ॥੧੯॥
ହେ ନାନକ! ଏପରି ଅନନ୍ତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କର, ଯିଏ ନିଜ ସାଥିରେ ତୋତେ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର କରାଇ ଥାନ୍ତି ॥16॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 5॥
ਧੰਧੜੇ ਕੁਲਾਹ ਚਿਤਿ ਨ ਆਵੈ ਹੇਕੜੋ ॥
ଦୁନିଆର ଏପରି ଧନ୍ଧା କ୍ଷତିକାରକ ଅଟେ, ଯାହା କାରଣରୁ ଏକ ଇଶ୍ଵର ଚିତ୍ତରେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਸੇਈ ਤੰਨ ਫੁਟੰਨਿ ਜਿਨਾ ਸਾਂਈ ਵਿਸਰੈ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ସେ ଶରୀରର ବିକାର ଦ୍ଵାରା ନାଶ ହୋଇଯାଏ, ଯାହାକୁ ଜଗତର ମାଲିକ ପରମାତ୍ମା ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି। ॥1॥
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5॥
ਪਰੇਤਹੁ ਕੀਤੋਨੁ ਦੇਵਤਾ ਤਿਨਿ ਕਰਣੈਹਾਰੇ ॥
ଏହି ସୃଷ୍ଟିର ରଚୟିତା ପ୍ରଭୁ ପ୍ରେତରୁ ଦେବତା ବନାଇଛନ୍ତି।
ਸਭੇ ਸਿਖ ਉਬਾਰਿਅਨੁ ਪ੍ਰਭਿ ਕਾਜ ਸਵਾਰੇ ॥
ଇଶ୍ଵର ଗୁରୁଙ୍କ ସମସ୍ତ ଶିଷ୍ୟକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଛନ୍ତି ଆଉ ତାହାର କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ କରିଛନ୍ତି।
ਨਿੰਦਕ ਪਕੜਿ ਪਛਾੜਿਅਨੁ ਝੂਠੇ ਦਰਬਾਰੇ ॥
ମିଥ୍ୟା ନିନ୍ଦୁକକୁ ଧରି ଇଶ୍ଵର ଧରି ମାରନ୍ତି ଆଉ ନିଜ ଦରବାରରେ ତାହାକୁ ମିଥ୍ୟା ଘୋଷିତ କରନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਕਾ ਪ੍ਰਭੁ ਵਡਾ ਹੈ ਆਪਿ ਸਾਜਿ ਸਵਾਰੇ ॥੨॥
ନାନକଙ୍କ ପ୍ରଭୁ ମହାନ ଅଟନ୍ତି, ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଜାତ କରି ପୋଷଣ କରନ୍ତି ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਪ੍ਰਭੁ ਬੇਅੰਤੁ ਕਿਛੁ ਅੰਤੁ ਨਾਹਿ ਸਭੁ ਤਿਸੈ ਕਰਣਾ ॥
ପ୍ରଭୁ ଅନନ୍ତ ଅଟନ୍ତି, ସବୁ କିଛି ସେ କରିଥାନ୍ତି, ସେ ହିଁ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରିଛନ୍ତି।
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਸਾਹਿਬੋ ਜੀਆਂ ਕਾ ਪਰਣਾ ॥
ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅଗୋଚର ପ୍ରଭୁ ସମସ୍ତ ଜୀବର ଆଧାର ଅଟନ୍ତି।
ਹਸਤ ਦੇਇ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਦਾ ਭਰਣ ਪੋਖਣੁ ਕਰਣਾ ॥
ନିଜ ହାତରେ ସେ ସବୁଙ୍କ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି, ସେ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଭରଣ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਮਿਹਰਵਾਨੁ ਬਖਸਿੰਦੁ ਆਪਿ ਜਪਿ ਸਚੇ ਤਰਣਾ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ଦୟାଶୀଳ ଓ କ୍ଷମାଶୀଳ ଅଟନ୍ତି, ସେହି ସଚ୍ଚା ମାଲିକଙ୍କ ଜପ କରିଲେ ପ୍ରାଣୀ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ।
ਜੋ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਸੋ ਭਲਾ ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਸਰਣਾ ॥੨੦॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମକୁ ଯାହା ଉପଯୁକ୍ତ ଲାଗୁଥାଏ, ତାହା ହିଁ ଭଲ ଅଟେ, ଆମେ, ପ୍ରାଣୀ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛୁ ॥20॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 5॥
ਤਿੰਨਾ ਭੁਖ ਨ ਕਾ ਰਹੀ ਜਿਸ ਦਾ ਪ੍ਰਭੁ ਹੈ ਸੋਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିର ସାହାରା ସେହି ପରମାତ୍ମା ନିଜେ ଅଟନ୍ତି, ତାହାର କିଛି କ୍ଷୁଧା ରହେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਚਰਣੀ ਲਗਿਆ ਉਧਰੈ ਸਭੋ ਕੋਇ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଭଗବାନଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗିଲେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରାଣୀ ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5॥
ਜਾਚਿਕੁ ਮੰਗੈ ਨਿਤ ਨਾਮੁ ਸਾਹਿਬੁ ਕਰੇ ਕਬੂਲੁ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଯାଚକ ବନି ପ୍ରଭୁ-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମର ଦାନ ମାଗିଥାଏ, ତାହାର ପ୍ରାର୍ଥନା ସେ ସ୍ଵୀକାର କରିନିଅନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਪਰਮੇਸਰੁ ਜਜਮਾਨੁ ਤਿਸਹਿ ਭੁਖ ਨ ਮੂਲਿ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିର ଯଜମାନ ସ୍ଵୟଂ ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି, ତାହାର କିଛି କ୍ଷୁଧା ରହେ ନାହିଁ ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਮਨੁ ਰਤਾ ਗੋਵਿੰਦ ਸੰਗਿ ਸਚੁ ਭੋਜਨੁ ਜੋੜੇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିର ମନ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ସାଥିରେ ମଗ୍ନ ହୋଇଯାଏ, ତାହା ପାଇଁ ତାହାଙ୍କ ନାମ ହିଁ ଉତ୍ତମ ଭୋଜନ ଏବଂ ପୋଷାକ ବନିଯାଏ
ਪ੍ਰੀਤਿ ਲਗੀ ਹਰਿ ਨਾਮ ਸਿਉ ਏ ਹਸਤੀ ਘੋੜੇ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମ ସାଥିରେ ତାହାର ପ୍ରେମ ବନିଯାଏ, ଏହା ତାହା ପାଇଁ ହାତୀ ଓ ଘୋଡା ଅଟେ।
ਰਾਜ ਮਿਲਖ ਖੁਸੀਆ ਘਣੀ ਧਿਆਇ ਮੁਖੁ ਨ ਮੋੜੇ ॥
ତାହା ପାଇଁ ସହର୍ଷ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ ହିଁ ରାଜ୍ୟ, ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ଅନନ୍ତ ପ୍ରସନ୍ନତା ହୋଇଥାଏ।
ਢਾਢੀ ਦਰਿ ਪ੍ਰਭ ਮੰਗਣਾ ਦਰੁ ਕਦੇ ਨ ਛੋੜੇ ॥
ଚାରଣ କବି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦ୍ବାରର ହିଁ ଯାଚନା କରିଥାଏ, ଯାହା ସେ କେବେ ତ୍ୟାଗ କରେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਮਨਿ ਤਨਿ ਚਾਉ ਏਹੁ ਨਿਤ ਪ੍ਰਭ ਕਉ ਲੋੜੇ ॥੨੧॥੧॥ ਸੁਧੁ ਕੀਚੇ
ହେ ନାନକ! ତାହାର ମନ ଏବଂ ତନରେ ସର୍ବଦା ଉତ୍ସୁକତା ରହିଥାଏ, ତଥା ସେ ସର୍ବଦା ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ମିଳନର ଅଭିଳାଷ କରିଥାଏ ॥21॥1॥
ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਭਗਤਾਂ ਕੀ ਬਾਣੀ
ରାଗ ଗଉଡି ଭଗତ ବାଣୀ
ੴ ਸਤਿਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ସତିନାମ କରତା ପୁରଖୁ ଗୁର ପ୍ରସାଦି ॥
ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਸ੍ਰੀ ਕਬੀਰ ਜੀਉ ਕੇ ਚਉਪਦੇ ੧੪ ॥
ଗଉଡି ଗୁଆରେରୀ ଶ୍ରୀ କବୀର ଜୀ ଚଉପଦୀ 14 ॥
ਅਬ ਮੋਹਿ ਜਲਤ ਰਾਮ ਜਲੁ ਪਾਇਆ ॥
ଏବେ ମୁଁ ତୃଷ୍ଣାରେ ଜଳି ରହି ରାମ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ (ଜଳ) ପାଇ ଯାଇଛି।
ਰਾਮ ਉਦਕਿ ਤਨੁ ਜਲਤ ਬੁਝਾਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ରାମ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ (ଜଳ) ମୋର ଜଳୁଥିବା ଶରୀରକୁ ଶୀତଳ କରିଦେଇଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਮਨੁ ਮਾਰਣ ਕਾਰਣਿ ਬਨ ਜਾਈਐ ॥
କିଛି ଲୋକ ନିଜ ମନକୁ ବଶରେ କରିବା ପାଇଁ ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯାଆନ୍ତି
ਸੋ ਜਲੁ ਬਿਨੁ ਭਗਵੰਤ ਨ ਪਾਈਐ ॥੧॥
ପରନ୍ତୁ ତୃଷ୍ଣାଗ୍ନିକୁ ଲିଭାଇବା ପାଇଁ ରାମ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ (ଜଳ) ଭଗବାନଙ୍କ ବିନା ମିଳେନାହିଁ ॥1॥
ਜਿਹ ਪਾਵਕ ਸੁਰਿ ਨਰ ਹੈ ਜਾਰੇ ॥
ଯେଉଁ ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଜଳାଇ ଦିଏ,”
ਰਾਮ ਉਦਕਿ ਜਨ ਜਲਤ ਉਬਾਰੇ ॥੨॥
ରାମ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ (ଜଳ) ଭକ୍ତକୁ ସେହି ତୃଷ୍ଣାଗ୍ନିରୁ ବଞ୍ଚାଇଥାଏ ॥2॥
ਭਵ ਸਾਗਰ ਸੁਖ ਸਾਗਰ ਮਾਹੀ ॥
ଭବସାଗରରେ ହିଁ ଏକ ସୁଖର ସାଗର ଅଛି।
ਪੀਵਿ ਰਹੇ ਜਲ ਨਿਖੁਟਤ ਨਾਹੀ ॥੩॥
ମୁଁ ରାମ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ (ଜଳ) ପାନ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ, ଅମୃତ ସମାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ ॥3॥
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਭਜੁ ਸਾਰਿੰਗਪਾਨੀ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି – ସେହି ଭଗବାନଙ୍କ ହିଁ ଭଜନ କର, କାରଣ
ਰਾਮ ਉਦਕਿ ਮੇਰੀ ਤਿਖਾ ਬੁਝਾਨੀ ॥੪॥੧॥
ରାମ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ (ଜଳ) ମୋର ତୃଷ୍ଣା ଦୂର କରିଦେଇଛି ॥4॥1॥
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥
ଗଉଡି କବୀର ଜୀ ॥
ਮਾਧਉ ਜਲ ਕੀ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਇ ॥
ହେ ମାଧବ! ତୋର ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ (ଜଳ) ପାଇଁ ମୋର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟେ ନାହିଁ।
ਜਲ ਮਹਿ ਅਗਨਿ ਉਠੀ ਅਧਿਕਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୋର ନାମ ଅମୃତ ପାନ କରି ତୀବ୍ର ଲାଳସା ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଉଅଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਤੂੰ ਜਲਨਿਧਿ ਹਉ ਜਲ ਕਾ ਮੀਨੁ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁ ଜଳର ନିଧି ଅଟୁ ଆଉ ମୁଁ ସେହି ଜଳରେ ଏକ ମାଛ ଅଟେ।
ਜਲ ਮਹਿ ਰਹਉ ਜਲਹਿ ਬਿਨੁ ਖੀਨੁ ॥੧॥
ମୁଁ(ମାଛ) ଜଳରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ଆଉ ଜଳ ବିନା ନାଶ ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਤੂੰ ਪਿੰਜਰੁ ਹਉ ਸੂਅਟਾ ਤੋਰ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ତୁ ମୋର ପିଞ୍ଜୁରି ଆଉ ମୁଁ ତୋର ଶୁଆ ଅଟେ,
ਜਮੁ ਮੰਜਾਰੁ ਕਹਾ ਕਰੈ ਮੋਰ ॥੨॥
ଯମ ମୋର କଣ କରିପାରିବ? ॥2॥
ਤੂੰ ਤਰਵਰੁ ਹਉ ਪੰਖੀ ਆਹਿ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ସୁନ୍ଦର ବୃକ୍ଷ ଅଟୁ ଆଉ ମୁଁ ଏକ ପକ୍ଷୀ ଅଟେ।
ਮੰਦਭਾਗੀ ਤੇਰੋ ਦਰਸਨੁ ਨਾਹਿ ॥੩॥
ମୁଁ, ଭାଗ୍ୟହୀନକୁ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୋର ଦର୍ଶନ ହୋଇନାହିଁ ॥3॥