ਅਨਦਿਨੁ ਰਤੜੀਏ ਸਹਜਿ ਮਿਲੀਜੈ ॥
ନିତ୍ୟ ପ୍ରଭୁ-ପ୍ରେମରେ ରତ ରହିବା ବାଲା ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମିଳି ଯାଇଥାଏ।
ਸੁਖਿ ਸਹਜਿ ਮਿਲੀਜੈ ਰੋਸੁ ਨ ਕੀਜੈ ਗਰਬੁ ਨਿਵਾਰਿ ਸਮਾਣੀ ॥
ସ୍ଵାଭାବିକ ମିଳନ ଦ୍ଵାରା ପରମ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ, କ୍ରୋଧ କରନାହିଁ, ଅହଂ ନିବାରଣ କରି ଲୀନ ହୋଇ ପାରିବ।
ਸਾਚੈ ਰਾਤੀ ਮਿਲੈ ਮਿਲਾਈ ਮਨਮੁਖਿ ਆਵਣ ਜਾਣੀ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀର ମିଳନ ହୋଇଯାଏ, ପରନ୍ତୁ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଜନ୍ମ-ମରଣରେ ପଡି ରହିଥାଏ।
ਜਬ ਨਾਚੀ ਤਬ ਘੂਘਟੁ ਕੈਸਾ ਮਟੁਕੀ ਫੋੜਿ ਨਿਰਾਰੀ ॥
ଯଦି ଲୋକଲଜ୍ଜା ଛାଡି ପ୍ରଭୁ-ଭକ୍ତିରେ ନାଚିବାକୁ ଲାଗିଛି।
ਨਾਨਕ ਆਪੈ ਆਪੁ ਪਛਾਣੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰੀ ॥੪॥੪॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସାରା ତତ୍ତ୍ଵ ତାହା ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଜୀବକୁ ଆତ୍ମ-ସ୍ୱରୂପର ପରିଚୟ ହୋଇଥାଏ||4||4||
ਤੁਖਾਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ତୁଖାରୀ ମହଲା 1॥
ਮੇਰੇ ਲਾਲ ਰੰਗੀਲੇ ਹਮ ਲਾਲਨ ਕੇ ਲਾਲੇ ॥
ମୋର ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ ରଙ୍ଗିଲା ଅଟନ୍ତି, ଆମେ ମଧ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ଉପାସକ ଅଟୁ।
ਗੁਰਿ ਅਲਖੁ ਲਖਾਇਆ ਅਵਰੁ ਨ ਦੂਜਾ ਭਾਲੇ ॥
ଯେବେ ଠାରୁ ଗୁରୁ ସେହି ଅଦୃଷ୍ଟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରାଇଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ବିନା ଆମେ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ସନ୍ଧାନ କରୁ ନାହୁଁ।
ਗੁਰਿ ਅਲਖੁ ਲਖਾਇਆ ਜਾ ਤਿਸੁ ਭਾਇਆ ਜਾ ਪ੍ਰਭਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀ ॥
ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ, ସେ କୃପା କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଗୁରୁ ଅଦୃଷ୍ଟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରାଇଛନ୍ତି।
ਜਗਜੀਵਨੁ ਦਾਤਾ ਪੁਰਖੁ ਬਿਧਾਤਾ ਸਹਜਿ ਮਿਲੇ ਬਨਵਾਰੀ ॥
ସଂସାରର ଜୀବନ ଦାତା ପରମ ପୁରୁଷ ବିଧାତା ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମିଳିଯାନ୍ତି।
ਨਦਰਿ ਕਰਹਿ ਤੂ ਤਾਰਹਿ ਤਰੀਐ ਸਚੁ ਦੇਵਹੁ ਦੀਨ ਦਇਆਲਾ ॥
ହେ ଦୀନ ଦୟାଳୁ! ଯେତେବେଳେ ତୁ ନିଜ କୃପା କରୁ, ସଂସାର ସାଗରରୁ ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଯାଏ, ଏଣୁ ସଚ୍ଚା ନାମ ପ୍ରଦାନ କର।
ਪ੍ਰਣਵਤਿ ਨਾਨਕ ਦਾਸਨਿ ਦਾਸਾ ਤੂ ਸਰਬ ਜੀਆ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਾ ॥੧॥
ନାନକ ବିନତି କରନ୍ତି ଯେ ଆମେ ତୋର ଦାସର ଦାସ ଅଟୁ ଏବଂ ତୁ ସବୁ ଜୀବର ପୋଷକ ଅଟୁ||1||
ਭਰਿਪੁਰਿ ਧਾਰਿ ਰਹੇ ਅਤਿ ਪਿਆਰੇ ॥ ਸਬਦੇ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਗੁਰ ਰੂਪਿ ਮੁਰਾਰੇ ॥
ଭରପୁର ବ୍ରହ୍ମରେ ସେହି ପ୍ରିୟତମ ଗୁରୁ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି, ଗୁରୁ ରୁ ଈଶ୍ଵର ଶବ୍ଦରେ ହିଁ ରମଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਰੂਪ ਮੁਰਾਰੇ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਧਾਰੇ ਤਾ ਕਾ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥
ଗୁରୁ ରୂପୀ ପରମେଶ୍ଵର ତିନି ଲୋକର ଆଧାର ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ରହସ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਰੰਗੀ ਜਿਨਸੀ ਜੰਤ ਉਪਾਏ ਨਿਤ ਦੇਵੈ ਚੜੈ ਸਵਾਇਆ ॥
ସେ ଅନେକ ରଙ୍ଗ ଏବଂ ପ୍ରକାରର ଜୀବ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ନିତ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ଆହୁରି ରଙ୍ଗ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਅਪਰੰਪਰੁ ਆਪੇ ਥਾਪਿ ਉਥਾਪੇ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੋ ਹੋਵੈ ॥
ଅପରାମ୍ପର ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବିଗାଡି ଥାଆନ୍ତି ଏବଂ ସେ ଯାହା ଚାହିଁ ଥାଆନ୍ତି, ତାହା ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਹੀਰਾ ਹੀਰੈ ਬੇਧਿਆ ਗੁਣ ਕੈ ਹਾਰਿ ਪਰੋਵੈ ॥੨॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁ ଗୁଣର ମାଳାରେ ପରୋପକାର ହୀରା ବନାଇ ହୀରା ସାଥିରେ ବାନ୍ଧି ଦେଇଥାନ୍ତି॥2॥
ਗੁਣ ਗੁਣਹਿ ਸਮਾਣੇ ਮਸਤਕਿ ਨਾਮ ਨੀਸਾਣੋ ॥
ଗୁଣ ଗୁଣରେ ଲୀନ ହୋଇ ଲଲାଟରେ ନାମ-ସ୍ମରଣର ଭାଗ୍ୟ ଲେଖିଛନ୍ତି।
ਸਚੁ ਸਾਚਿ ਸਮਾਇਆ ਚੂਕਾ ਆਵਣ ਜਾਣੋ ॥
ଯେତେବେଳେ ପରମ-ସତ୍ୟରେ ବିଲୀନ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି, ଜନ୍ମ-ମରଣ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਸਚੁ ਸਾਚਿ ਪਛਾਤਾ ਸਾਚੈ ਰਾਤਾ ਸਾਚੁ ਮਿਲੈ ਮਨਿ ਭਾਵੈ ॥
ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ରହି ସତ୍ୟକୁ ଜାଣି ନେଇଛନ୍ତି, ସତ୍ୟରେ ମିଳନ ହେଲେ ମନକୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਸਾਚੇ ਊਪਰਿ ਅਵਰੁ ਨ ਦੀਸੈ ਸਾਚੇ ਸਾਚਿ ਸਮਾਵੈ ॥
ସେହି ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କେହି ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ, ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ ବନି ସତ୍ୟରେ ମଗ୍ନ ରହିପାରେ।
ਮੋਹਨਿ ਮੋਹਿ ਲੀਆ ਮਨੁ ਮੇਰਾ ਬੰਧਨ ਖੋਲਿ ਨਿਰਾਰੇ ॥
ପ୍ରଭୁ ମୋର ମନ ମୋହି ନେଇଛନ୍ତି ଏବଂ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਨਾਨਕ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਸਮਾਣੀ ਜਾ ਮਿਲਿਆ ਅਤਿ ਪਿਆਰੇ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଯେତେବେଳେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ଆତ୍ମ ଜ୍ୟୋତି ପରମ-ଜ୍ୟୋତିରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ||3||
ਸਚ ਘਰੁ ਖੋਜਿ ਲਹੇ ਸਾਚਾ ਗੁਰ ਥਾਨੋ ॥
ସଚ୍ଚା ଗୁରୁ ସେହି ସ୍ଥାନ ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ସଚ୍ଚା ଘରର ସନ୍ଧାନ କରାଯାଇ ଥାଏ।
ਮਨਮੁਖਿ ਨਹ ਪਾਈਐ ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਿਆਨੋ ॥
ମନ ଇଛା କରିବା ଦ୍ଵାରା ଏହା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ, ଗୁରୁମୁଖୀ ବନିଲେ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਦੇਵੈ ਸਚੁ ਦਾਨੋ ਸੋ ਪਰਵਾਨੋ ਸਦ ਦਾਤਾ ਵਡ ਦਾਣਾ ॥
ଈଶ୍ଵର ସର୍ବଦା ଦେବୀ ବାଲା ଅଟନ୍ତି, ବଡ ପ୍ରତିଭାବାନ ଅଟନ୍ତି, ସତ୍ୟ ହିଁ ଦେଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ତାହା ହିଁ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଥାଏ।
ਅਮਰੁ ਅਜੋਨੀ ਅਸਥਿਰੁ ਜਾਪੈ ਸਾਚਾ ਮਹਲੁ ਚਿਰਾਣਾ ॥
ସେ ଅମର ଅଯୋନି, ଚିରସ୍ଥାୟୀ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ସ୍ଥାନ ସର୍ବଦା ରହିବା ବାଲା ଅଟେ।
ਦੋਤਿ ਉਚਾਪਤਿ ਲੇਖੁ ਨ ਲਿਖੀਐ ਪ੍ਰਗਟੀ ਜੋਤਿ ਮੁਰਾਰੀ ॥
ଯଦି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ଅନ୍ତର୍ମନରେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାଏ, ପ୍ରତି ଦିନ କର୍ମଲେଖା ଲେଖା ଯାଏ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਸਾਚਾ ਸਾਚੈ ਰਾਚਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੀਐ ਤਾਰੀ ॥੪॥੫॥
ହେ ନାନକ! ସତ୍ୟନିଷ୍ଠ ଜୀବ ପରମ-ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଏବଂ ଏପରି ଗୁରୁମୁଖୀ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ||4||5||
ਤੁਖਾਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ତୁଖାରୀ ମହଲା 1॥
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਤੂ ਸਮਝੁ ਅਚੇਤ ਇਆਣਿਆ ਰਾਮ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁ କାହିଁକି ଅବୁଝା ଏବଂ ଚେତହୀନ ବନିଛୁ?
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਛਡਿ ਅਵਗਣ ਗੁਣੀ ਸਮਾਣਿਆ ਰਾਮ ॥
ଅବଗୁଣ ତ୍ୟାଗ କରି ଗୁଣରେ ଲୀନ ହୁଅ।
ਬਹੁ ਸਾਦ ਲੁਭਾਣੇ ਕਿਰਤ ਕਮਾਣੇ ਵਿਛੁੜਿਆ ਨਹੀ ਮੇਲਾ ॥
ଅନେକ ସ୍ଵାଦର ଲୋଭରେ ତୁ କର୍ମ କରୁଅଛୁ, ଏଣୁ ବିଛେଦ କିମ୍ବା ମିଳନ ହୁଏନାହିଁ।
ਕਿਉ ਦੁਤਰੁ ਤਰੀਐ ਜਮ ਡਰਿ ਮਰੀਐ ਜਮ ਕਾ ਪੰਥੁ ਦੁਹੇਲਾ ॥
କଠିନ ସଂସାର-ସାଗରରୁ କିପରି ପାର କରାଯାଇ ପାରେ, ଯମର ରାସ୍ତା ଦୁଃଖଦାୟକ ଅଟେ।
ਮਨਿ ਰਾਮੁ ਨਹੀ ਜਾਤਾ ਸਾਝ ਪ੍ਰਭਾਤਾ ਅਵਘਟਿ ਰੁਧਾ ਕਿਆ ਕਰੇ ॥
ମୁଁ କେବେହେଲେ ମନରେ ନାମର ଭଜନର ମହତ୍ତ୍ଵ ବୁଝି ନାହିଁ, ଯମର ମାର୍ଗରେ କଣ କରି ପାରିବି।
ਬੰਧਨਿ ਬਾਧਿਆ ਇਨ ਬਿਧਿ ਛੂਟੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੇਵੈ ਨਰਹਰੇ ॥੧॥
ଯଦି ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଉପାସନା କରାଯାଏ, ଏହି କର୍ମ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିପାରେ।||1||
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਤੂ ਛੋਡਿ ਆਲ ਜੰਜਾਲਾ ਰਾਮ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ସବୁ ଜଞ୍ଜାଳ ତ୍ୟାଗ କର ଏବଂ
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਹਰਿ ਸੇਵਹੁ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਾਲਾ ਰਾਮ ॥
ପରମ ପୁରୁଷ ନିରଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଉପାସନା କର।