ਜਾਮਿ ਨ ਭੀਜੈ ਸਾਚ ਨਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁନାମରେ ହୃଦୟ ରତ ହୁଏନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਦਸ ਅਠ ਲੀਖੇ ਹੋਵਹਿ ਪਾਸਿ ॥
ଯଦି ଅଠର ପୁରାଣ ଲେଖି ପାଖରେ ରଖାଯାଏ,
ਚਾਰੇ ਬੇਦ ਮੁਖਾਗਰ ਪਾਠਿ ॥
ଚାରି ବେଦର ପାଠ ମୌଖିକ କଣ୍ଠସ୍ଥ ହୋଇଯାଏ,
ਪੁਰਬੀ ਨਾਵੈ ਵਰਨਾਂ ਕੀ ਦਾਤਿ ॥
ଅନେକ ପର୍ବର ସ୍ନାନ ଏବଂ ଅଲଗା ଅଲଗା ଜାତିର ଲୋକଙ୍କୁ ଦାନ-ପୂଣ୍ୟ କରାଯାଏ,
ਵਰਤ ਨੇਮ ਕਰੇ ਦਿਨ ਰਾਤਿ ॥੨॥
ଦିନ-ରାତି ବ୍ରତ ଏବଂ ନିୟମ ପାଳନ କରାଯାଏ||2||
ਕਾਜੀ ਮੁਲਾਂ ਹੋਵਹਿ ਸੇਖ ॥
ନିଃସନ୍ଦେହରେ କେହି କାଜୀ, ମୁଲ୍ଲା, ଶେଖ ବନିଯାଇଥାଏ,
ਜੋਗੀ ਜੰਗਮ ਭਗਵੇ ਭੇਖ ॥
କେହି ଯୋଗୀ ବନି ଗେରୁଆ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି ବୁଲିଥାଏ।
ਕੋ ਗਿਰਹੀ ਕਰਮਾ ਕੀ ਸੰਧਿ ॥
କେହି ଗୃହସ୍ଥି ବନି କର୍ମ କାଣ୍ଡ କରିଥାଏ,
ਬਿਨੁ ਬੂਝੇ ਸਭ ਖੜੀਅਸਿ ਬੰਧਿ ॥੩॥
ପରନ୍ତୁ ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମର ମହତ୍ତ୍ଵ ଜାଣେ ନାହି, ସବୁଙ୍କୁ ଅପରାଧୀ ଭଳି ବାନ୍ଧି ହାଜର କରାଯାଏ||3||
ਜੇਤੇ ਜੀਅ ਲਿਖੀ ਸਿਰਿ ਕਾਰ ॥
ସଂସାରର ପ୍ରତି ଜୀବର ଭାଗ୍ୟ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ।
ਕਰਣੀ ਉਪਰਿ ਹੋਵਗਿ ਸਾਰ ॥
ସେମାନେ କରିଥିବା କର୍ମ ଆଧାରରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦରବାରରେ ଫଇସଲା ହେବ।
ਹੁਕਮੁ ਕਰਹਿ ਮੂਰਖ ਗਾਵਾਰ ॥
ମୂର୍ଖ ବ୍ୟକ୍ତି ବ୍ୟର୍ଥରେ ସାଂସାରିକ ହୁକୁମ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਾਚੇ ਕੇ ਸਿਫਤਿ ਭੰਡਾਰ ॥੪॥੩॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ତୁତିର ଭଣ୍ଡାର ଭରି ରହିଛି||4||3||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ਤੀਜਾ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3 ତୃତୀୟ॥
ਬਸਤ੍ਰ ਉਤਾਰਿ ਦਿਗੰਬਰੁ ਹੋਗੁ ॥
ଯଦି ବସ୍ତ୍ର ବାହାର କରି ନାଗା ସାଧୁ ହୋଇଯାଅ,
ਜਟਾਧਾਰਿ ਕਿਆ ਕਮਾਵੈ ਜੋਗੁ ॥
ଯଦି ଜଟା ଧାରଣ କରି ଯୋଗ ଅଭ୍ୟାସ କରାଯାଏ,
ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਹੀ ਦਸਵੈ ਦੁਆਰ ॥
ଦଶମ ଦ୍ଵାରରେ ଧ୍ୟାନ ଲଗାଇବା ପରେ ମଧ୍ୟ ମନ ନିର୍ମଳ ହୁଏନାହିଁ।
ਭ੍ਰਮਿ ਭ੍ਰਮਿ ਆਵੈ ਮੂੜ੍ਹ੍ਹਾ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ॥੧॥
ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ଭ୍ରମରେ ପଡି ବାରମ୍ବାର ସଂସାରକୁ ଆସିଥାଏ||1||
ਏਕੁ ਧਿਆਵਹੁ ਮੂੜ੍ਹ੍ਹ ਮਨਾ ॥
ହେ ମୂର୍ଖ ମନ! କେବଳ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କର,
ਪਾਰਿ ਉਤਰਿ ਜਾਹਿ ਇਕ ਖਿਨਾਂ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏକ କ୍ଷଣରେ ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਸਿਮ੍ਰਿਤਿ ਸਾਸਤ੍ਰ ਕਰਹਿ ਵਖਿਆਣ ॥
ପଣ୍ଡିତ ସ୍ମୃତି ଏବଂ ଶାସ୍ତ୍ରର ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାନ୍ତି,
ਨਾਦੀ ਬੇਦੀ ਪੜ੍ਹ੍ਹਹਿ ਪੁਰਾਣ ॥
କେହି ନାଦ ବଜାଇ ଥାଏ, କେହି ବେଦ ପାଠ କରିଥାଏ, କେହି ପୁରାଣ ପଢିଥାଏ,
ਪਾਖੰਡ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਮਨਿ ਕਪਟੁ ਕਮਾਹਿ ॥
ପରନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ପ୍ରବଞ୍ଚନାରେ ଭରି ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ମନରେ କପଟ କରିଥାନ୍ତି,
ਤਿਨ ਕੈ ਰਮਈਆ ਨੇੜਿ ਨਾਹਿ ॥੨॥
ଏପରି ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ପରମାତ୍ମା ଆଦୌ ନାହାନ୍ତି||2||
ਜੇ ਕੋ ਐਸਾ ਸੰਜਮੀ ਹੋਇ ॥
ଯଦି କେହି ଏପରି ସଂଯମୀ ପୁରୁଷ ରହିଥାଏ, ଯିଏ
ਕ੍ਰਿਆ ਵਿਸੇਖ ਪੂਜਾ ਕਰੇਇ ॥
କୌଣସି ବିଶେଷ କ୍ରିୟା କରିଥାଏ, ନିତ୍ୟ ପୂଜା-ପାଠ କରିଥାଏ,
ਅੰਤਰਿ ਲੋਭੁ ਮਨੁ ਬਿਖਿਆ ਮਾਹਿ ॥
ଯଦି ତାହାଙ୍କ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଲୋଭ ଭରି ରହିଥାଏ ଏବଂ ମନରେ ବିକାର ଥାଏ, ତାହାହେଲେ
ਓਇ ਨਿਰੰਜਨੁ ਕੈਸੇ ਪਾਹਿ ॥੩॥
ପୁଣି ଏପରି ପୁରୁଷ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ କିପରି ପାଇ ପାରିବ?||3||
ਕੀਤਾ ਹੋਆ ਕਰੇ ਕਿਆ ਹੋਇ ॥
ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମା ବନାଇଛନ୍ତି, ସିଏ କରିବା ଦ୍ଵାରା କଣ ହୋଇ ପାରିବ,
ਜਿਸ ਨੋ ਆਪਿ ਚਲਾਏ ਸੋਇ ॥
ଯାହାକୁ ସ୍ଵୟଂ ଇଶ୍ଵର ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ଚଲାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾਂ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਏ ॥
ଯଦି ସେ କରୁଣା ଦୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତି, ଭ୍ରମ ନିବୃତ୍ତ କରି ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਹੁਕਮੈ ਬੂਝੈ ਤਾਂ ਸਾਚਾ ਪਾਏ ॥੪॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ବୁଝି ନେଇଥାଏ, ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||4||
ਜਿਸੁ ਜੀਉ ਅੰਤਰੁ ਮੈਲਾ ਹੋਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିର ମନ ମଇଳା ହୋଇଥାଏ,
ਤੀਰਥ ਭਵੈ ਦਿਸੰਤਰ ਲੋਇ ॥
ନିଃସଙ୍କୋଚରେ ସେ ଦେଶ-ଦେଶାନ୍ତର ଯାତ୍ରା ହିଁ କରିଥାଏ, ସବୁ ନିଷ୍ଫଳ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਮਿਲੀਐ ਸਤਿਗੁਰ ਸੰਗ ॥
ଗୁରୁ ନାନକ ସାହିବର ମତ ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇ ଯାଉ,
ਤਉ ਭਵਜਲ ਕੇ ਤੂਟਸਿ ਬੰਧ ॥੫॥੪॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇ ସଂସାର-ସାଗରର ସବୁ ବନ୍ଧନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||5||4||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 1॥
ਸਗਲ ਭਵਨ ਤੇਰੀ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ॥
ହେ ଜଗତପାଳକ! ସମସ୍ତ ଭବନରେ ତୋର ମାୟାର ମୋହ ପ୍ରସାରିତ ହୋଇଛି,
ਮੈ ਅਵਰੁ ਨ ਦੀਸੈ ਸਰਬ ਤੋਹ ॥
କିନ୍ତୁ ତୋ’ ବିନା ମୋତେ ଆଉ କିଛି ଦେଖାଯାଉ ନାହିଁ, ସବୁଠାରେ ତୁ ଅଛୁ।
ਤੂ ਸੁਰਿ ਨਾਥਾ ਦੇਵਾ ਦੇਵ ॥
ତୁ ଦେବତାଙ୍କ ନାଥ ଅଟୁ, ଦେବାଧିଦେବ ଅଟୁ।
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਗੁਰ ਚਰਨ ਸੇਵ ॥੧॥
ଗୁରୁ-ଚରଣର ସେବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ହରିନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਮੇਰੇ ਸੁੰਦਰ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰ ਲਾਲ ॥
ହେ ମୋର ସୁନ୍ଦର, ଗହନଗମ୍ଭୀର!
ਗੁਰਮੁਖਿ ਰਾਮ ਨਾਮ ਗੁਨ ਗਾਏ ਤੂ ਅਪਰੰਪਰੁ ਸਰਬ ਪਾਲ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁ ମୁଖରେ ରାମନାମ ହିଁ ଗୁଣଗାନ କରିଛନ୍ତି, ତୁ ଅପରାମ୍ପର ଅଟୁ, ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ଵର ପାଳକ ଅଟୁ॥1॥ରୁହ॥
ਬਿਨੁ ਸਾਧ ਨ ਪਾਈਐ ਹਰਿ ਕਾ ਸੰਗੁ ॥
ସାଧୁ ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ବିନା ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସଙ୍ଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇପାରେ ନାହିଁ।
ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਮੈਲ ਮਲੀਨ ਅੰਗੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ବିକାରର ମଇଳା ଦ୍ଵାରା ଶରୀରର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଙ୍ଗ ମାଇଲ ରହିଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਹਰਿ ਨਾਮ ਨ ਸੁਧੁ ਹੋਇ ॥
ହରିନାମର ଭଜନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଏହା ଶୁଦ୍ଧ ହୁଏନାହିଁ।
ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਸਲਾਹੇ ਸਾਚੁ ਸੋਇ ॥੨॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ତୁତି କରିଥାଏ, ସେ ହିଁ ସତ୍ୟବାନ ହୋଇଥାଏ||2||
ਜਾ ਕਉ ਤੂ ਰਾਖਹਿ ਰਖਨਹਾਰ ॥
ହେ ସର୍ବରକ୍ଷକ! ଯାହାକୁ ତୁ ରକ୍ଷା କରୁ,
ਸਤਿਗੁਰੂ ਮਿਲਾਵਹਿ ਕਰਹਿ ਸਾਰ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ କରାଇ ତାହାର ଯତ୍ନ ନେଉ।
ਬਿਖੁ ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਪਰਹਰਾਇ ॥
ତାହାର ଅହଂ ରୂପୀ ଜହର, ମମତା ଏବଂ
ਸਭਿ ਦੂਖ ਬਿਨਾਸੇ ਰਾਮ ਰਾਇ ॥੩॥
ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ତୁ ନଷ୍ଟ କରିଦେଉ||3||
ਊਤਮ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਹਰਿ ਗੁਨ ਸਰੀਰ ॥
ଶରୀରରେ ସଦଗୁଣ ଧାରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଉତ୍ତମ ଆଚରଣ ଓ ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮਤਿ ਪ੍ਰਗਟੇ ਰਾਮ ਨਾਮ ਹੀਰ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାର ରାମନାମ ରୂପୀ ହୀରା ଆଲୋକିତ ହୋଇଯାଏ।
ਲਿਵ ਲਾਗੀ ਨਾਮਿ ਤਜਿ ਦੂਜਾ ਭਾਉ ॥
ଦୈତ୍ୟଭାବକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ତାହାଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣରେ ଲଗ୍ନ ଲଗାଇ ରହିଥାଏ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਰੁ ਗੁਰ ਮਿਲਾਉ ॥੪॥੫॥
ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରେ ନାନକଙ୍କ ବିନତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଭେଟ କରାଇ ଦିଅ, କାରଣ ଗୁରୁ ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି||4||5||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 1॥
ਮੇਰੀ ਸਖੀ ਸਹੇਲੀ ਸੁਨਹੁ ਭਾਇ ॥
ହେ ମୋର ସଖୀ! ପ୍ରେମପୂର୍ବକ ମୋର କଥା ଶୁଣ,
ਮੇਰਾ ਪਿਰੁ ਰੀਸਾਲੂ ਸੰਗਿ ਸਾਇ ॥
ମୋର ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ ଆମ ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି।
ਓਹੁ ਅਲਖੁ ਨ ਲਖੀਐ ਕਹਹੁ ਕਾਇ ॥
ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ସହିତ କେଉଁ ପ୍ରକାରେ ମିଳନ ହୋଇ ପାରିବ?