ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਗੁਣ ਗਾਈਅਹਿ ਨੀਤ ॥
ହେ ନାନକ! ନିତ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କରିବା ଉଚିତ,
ਮੁਖ ਊਜਲ ਹੋਇ ਨਿਰਮਲ ਚੀਤ ॥੪॥੧੯॥
କାରଣ ଗୁଣଗାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସତ୍ୟର ଦରବାରରେ ମୁଖ ଉଜ୍ଜଳ ତଥା ଚିତ୍ତ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ॥4॥16॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਨਉ ਨਿਧਿ ਤੇਰੈ ਸਗਲ ਨਿਧਾਨ ॥
ହେ ଜଗତର ମାଲିକ! ତୋର ଘରେ ନବନିଧି ଏବଂ ସମସ୍ତ ଭଣ୍ଡାର ଅଛି।
ਇਛਾ ਪੂਰਕੁ ਰਖੈ ਨਿਦਾਨ ॥੧॥
ତୁ ଜୀବର ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବା ବାଲା ଅଟୁ ଏବଂ ଶେଷରେ ସବୁଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରୁ॥1॥
ਤੂੰ ਮੇਰੋ ਪਿਆਰੋ ਤਾ ਕੈਸੀ ਭੂਖਾ ॥
ଯେବେ ତୁ ମୋର ପ୍ରିୟତମ ଅଟୁ, ତାହାହେଲେ କେମିତି ଭୋକିଲା ରହିବି।
ਤੂੰ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਲਗੈ ਨ ਦੂਖਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେବେ ତୁ ମୋର ହୃଦୟରେ ନିବାସ କରିଥାଉ, ସେତେବେଳେ କୌଣସି ଦୁଃଖ ମୋତେ ସ୍ପର୍ଶ କରିପାରେ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਜੋ ਤੂੰ ਕਰਹਿ ਸੋਈ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ତୁମେ ଯାହା କିଛି କରିଥାଅ, ମୋତେ ତାହା ମଞ୍ଜୁର ଅଛି।
ਸਾਚੇ ਸਾਹਿਬ ਤੇਰਾ ਸਚੁ ਫੁਰਮਾਣੁ ॥੨॥
ହେ ସଚ୍ଚା ସାହିବ! ତୋର ହୁକୁମ ମଧ୍ୟ ସଚ୍ଚା ଅଟେ॥2॥
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਤਾ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਉ ॥
ହେ ହରି! ଯେତେବେଳେ ତୋତେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ତୋର ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ।
ਤੇਰੈ ਘਰਿ ਸਦਾ ਸਦਾ ਹੈ ਨਿਆਉ ॥੩॥
ତୋର ଘରେ ସର୍ବଦା ନ୍ୟାୟ ଥାଏ॥3॥
ਸਾਚੇ ਸਾਹਿਬ ਅਲਖ ਅਭੇਵ ॥
ହେ ସଚ୍ଚା ମାଲିକ! ତୁ ଅଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଅପାର ଅଟୁ।
ਨਾਨਕ ਲਾਇਆ ਲਾਗਾ ਸੇਵ ॥੪॥੨੦॥
ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରେରିତ ନାନକ ତୋର ସେବା ଭକ୍ତିରେ ଲାଗିଛନ୍ତି॥4॥20॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਨਿਕਟਿ ਜੀਅ ਕੈ ਸਦ ਹੀ ਸੰਗਾ ॥
ଭଗବାନ ଜୀବର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିକଟରେ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ସର୍ବଦା ହିଁ ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି।
ਕੁਦਰਤਿ ਵਰਤੈ ਰੂਪ ਅਰੁ ਰੰਗਾ ॥੧॥
ତାହାଙ୍କ ପ୍ରକୃତି ସମସ୍ତ ରୂପ ଏବଂ ରଙ୍ଗରେ କାର୍ଯ୍ୟଶୀଳ ଅଟେ॥1॥
ਕਰ੍ਹੈ ਨ ਝੁਰੈ ਨਾ ਮਨੁ ਰੋਵਨਹਾਰਾ ॥
ମୋର ମନ ନା ଦୁଃଖ ହୋଇଥାଏ, ନା ହିଁ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ ଆଉ ନା ହିଁ କାନ୍ଦିଥାଏ, କାରଣ
ਅਵਿਨਾਸੀ ਅਵਿਗਤੁ ਅਗੋਚਰੁ ਸਦਾ ਸਲਾਮਤਿ ਖਸਮੁ ਹਮਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ତାହାଙ୍କୁ ନିଜ ମାଲିକ ମାନିଥାଏ, ଯିଏ ଅମର, ଅବ୍ୟକ୍ତ, ଅଗୋଚର ଏବଂ ସର୍ବଦା କାୟମ ରହିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਤੇਰੇ ਦਾਸਰੇ ਕਉ ਕਿਸ ਕੀ ਕਾਣਿ ॥
ହେ ମୋର ମାଲିକ! ତୋର ତୁଚ୍ଛ ଦାସକୁ କୌଣସି ଆଶ୍ରୟର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ।
ਜਿਸ ਕੀ ਮੀਰਾ ਰਾਖੈ ਆਣਿ ॥੨॥
ତୁ ମାଲିକ-ପ୍ରଭୁ ତାହାର ନାମ-ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ସ୍ଵୟଂ ରକ୍ଷା କରିଥାଉ॥2॥
ਜੋ ਲਉਡਾ ਪ੍ਰਭਿ ਕੀਆ ਅਜਾਤਿ ॥
ଯେଉଁ ସେବକକୁ ମାଲିକ ଜାତି ଆଦିର ବନ୍ଧନରୁ ରହିତ କରିଛନ୍ତି,
ਤਿਸੁ ਲਉਡੇ ਕਉ ਕਿਸ ਕੀ ਤਾਤਿ ॥੩॥
ସେହି ସେବକକୁ କୌଣସି ଈର୍ଷାର ଡର ରହେ ନାହିଁ॥3॥
ਵੇਮੁਹਤਾਜਾ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ॥
ଯିଏ ଆତ୍ମନିର୍ଭର ଏବଂ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଅଟନ୍ତି,
ਨਾਨਕ ਦਾਸ ਕਹਹੁ ਗੁਰ ਵਾਹੁ ॥੪॥੨੧॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ଗୁରୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ କୁହ॥4॥21॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਹਰਿ ਰਸੁ ਛੋਡਿ ਹੋਛੈ ਰਸਿ ਮਾਤਾ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ହରିରସକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ତୁଚ୍ଛ ରସରେ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ।
ਘਰ ਮਹਿ ਵਸਤੁ ਬਾਹਰਿ ਉਠਿ ਜਾਤਾ ॥੧॥
ନାମ ରୂପୀ ବସ୍ତୁ ତାହାର ହୃଦୟ ଘରେ ହିଁ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ ତାହାକୁ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ବାହାରକୁ ଯାଇଥାଏ॥1॥
ਸੁਨੀ ਨ ਜਾਈ ਸਚੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਾਥਾ ॥
ଏପରି ମନୁଷ୍ୟ ଠାରୁ ସତ୍ୟର ଅମୃତ କଥା ଶୁଣାଯାଏ ନାହିଁ।
ਰਾਰਿ ਕਰਤ ਝੂਠੀ ਲਗਿ ਗਾਥਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ମିଥ୍ୟା କାହାଣୀ ଯୋଡି ଝଗଡା କରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਵਜਹੁ ਸਾਹਿਬ ਕਾ ਸੇਵ ਬਿਰਾਨੀ ॥
ବିକାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ଏପରି ଅଟେ ପରତମାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଦିଆହୋଇଥିବା ଖାଇଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ କାହାର ସେବା କରିଥାଏ।
ਐਸੇ ਗੁਨਹ ਅਛਾਦਿਓ ਪ੍ਰਾਨੀ ॥੨॥
ଏପରି ଗୁଣ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାଣୀ ଆଚ୍ଛାଦିତ ରହିଥାଏ॥2॥
ਤਿਸੁ ਸਿਉ ਲੂਕ ਜੋ ਸਦ ਹੀ ਸੰਗੀ ॥
ସେ ତାଙ୍କ ଠାରୁ ନିଜର ଭୁଲ ଲୁଚାଇଥାଏ, ଯିଏ ସର୍ବଦା ତାହାର ସାଥିରେ ଥାଆନ୍ତି।
ਕਾਮਿ ਨ ਆਵੈ ਸੋ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਮੰਗੀ ॥੩॥
ଯିଏ ତାହାର କୌଣସି କାମରେ ନଥାନ୍ତି, ତାହାକୁ ସେ ବାରମ୍ବାର ମାଗିଥାଏ॥3॥
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਦੀਨ ਦਇਆਲਾ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଦୀନଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁ!
ਜਿਉ ਭਾਵੈ ਤਿਉ ਕਰਿ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਾ ॥੪॥੨੨॥
ତୋତେ ଯେପରି ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ମୋର ପୋଷଣ ସେପରି ହିଁ କର॥4॥22॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਜੀਅ ਪ੍ਰਾਨ ਧਨੁ ਹਰਿ ਕੋ ਨਾਮੁ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମ ହିଁ ମନ ତଥା ପ୍ରାଣୀ ପାଇଁ ସଚ୍ଚା ଧନ ଅଟେ।
ਈਹਾ ਊਹਾਂ ਉਨ ਸੰਗਿ ਕਾਮੁ ॥੧॥
ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ଏହି ଧନ ଜୀବର କାମରେ ଆସିଥାଏ॥1॥
ਬਿਨੁ ਹਰਿ ਨਾਮ ਅਵਰੁ ਸਭੁ ਥੋਰਾ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମ ବିନା ଅନ୍ୟ ସବୁକିଛି ଅପ୍ରଚୁର ହିଁ ଅଟେ, କାରଣ
ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਅਘਾਵੈ ਹਰਿ ਦਰਸਨਿ ਮਨੁ ਮੋਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର ମନ ହରିଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ତୃପ୍ତ ଏବଂ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਭਗਤਿ ਭੰਡਾਰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਾਲ ॥
ଗୁରୁବାଣୀ ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତିର ରତ୍ନର ଭଣ୍ଡାର ଅଟେ।
ਗਾਵਤ ਸੁਨਤ ਕਮਾਵਤ ਨਿਹਾਲ ॥੨॥
ଏହାକୁ ଗାଇବା, ଶୁଣିବା ଏବଂ ତାହାର ଅନୁରୂପ ଆଚରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଥାଏ॥2॥
ਚਰਣ ਕਮਲ ਸਿਉ ਲਾਗੋ ਮਾਨੁ ॥
ମୋର ମନ ହରିଙ୍କ ଚରଣ-କମଳରେ ହିଁ ଲାଗିଅଛି।
ਸਤਿਗੁਰਿ ਤੂਠੈ ਕੀਨੋ ਦਾਨੁ ॥੩॥
ନିଜର ପ୍ରସନ୍ନତା ଦ୍ଵାରା ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ଏହି ଦାନ ଦେଇଛନ୍ତି॥3॥
ਨਾਨਕ ਕਉ ਗੁਰਿ ਦੀਖਿਆ ਦੀਨੑ ॥
ନାନକଙ୍କୁ ଗୁରୁ ଏହି ଦୀକ୍ଷା ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ
ਪ੍ਰਭ ਅਬਿਨਾਸੀ ਘਟਿ ਘਟਿ ਚੀਨੑ ॥੪॥੨੩॥
ସେହି ଅବିନାଶୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ହୃଦୟରେ ଦେଖ॥4॥23॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਅਨਦ ਬਿਨੋਦ ਭਰੇਪੁਰਿ ਧਾਰਿਆ ॥
ସଂସାରର ସମସ୍ତ କୌତୁକ ତମସା ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ପ୍ରଭୁ ରଚନା କରିଛନ୍ତି।
ਅਪੁਨਾ ਕਾਰਜੁ ਆਪਿ ਸਵਾਰਿਆ ॥੧॥
ସେ ନିଜର କମ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସଫଳ କରାଇଥାନ୍ତି॥1॥
ਪੂਰ ਸਮਗ੍ਰੀ ਪੂਰੇ ਠਾਕੁਰ ਕੀ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଠାକୁରଙ୍କ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ସାମଗ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ।
ਭਰਿਪੁਰਿ ਧਾਰਿ ਰਹੀ ਸੋਭ ਜਾ ਕੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାର ଶୋଭା ଦୁନିଆରେ ଭରପୁର ହୋଇ ସବୁ ଜାଗାରେ ବିସ୍ତାରିତ ହୋଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਜਾ ਕੀ ਨਿਰਮਲ ਸੋਇ ॥,
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଶୋଭା ବଡ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ନାମ ଜୀବର ଖଜଣା ଅଟେ।
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥੨॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦୁନିଆର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି, ଅନ୍ୟ କେହି ମଧ୍ୟ ନାହାନ୍ତି॥2॥
ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਤਾ ਕੈ ਹਾਥਿ ॥
ସୃଷ୍ଟିର ସମସ୍ତ ଜୀବଜନ୍ତୁ ତାହାଙ୍କ ବଶରେ ଅଛନ୍ତି।
ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਪ੍ਰਭੁ ਸਭ ਕੈ ਸਾਥਿ ॥੩॥
ପ୍ରଭୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି॥3॥