ਦਰਸਨ ਕੀ ਮਨਿ ਆਸ ਘਨੇਰੀ ਕੋਈ ਐਸਾ ਸੰਤੁ ਮੋ ਕਉ ਪਿਰਹਿ ਮਿਲਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର ମନରେ ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନର ତୀବ୍ର ଅଭିଲାଷ ଅଛି, ଆଶା ଯେ କେହି ଏପରି ସନ୍ଥ(ସଚ୍ଚା ଗୁରୁ) ମିଳିବେ, ଯିଏ ମୋର ପ୍ରିୟତମ ସହିତ ମିଳନ କରାଇଦେବେ ॥1॥ରୁହ॥
ਚਾਰਿ ਪਹਰ ਚਹੁ ਜੁਗਹ ਸਮਾਨੇ ॥
ଦିନର ଚାରି ପ୍ରହର ଚାରି ଯୁଗର ବରାବର ଅଟେ।
ਰੈਣਿ ਭਈ ਤਬ ਅੰਤੁ ਨ ਜਾਨੇ ॥੨॥
ଯେତେବେଳେ ରାତ୍ରି ହୋଇଥାଏ, ତାହା ସମାପ୍ତ ହେବ ପାଇଁ ଆସେ ନାହିଁ ॥2॥
ਪੰਚ ਦੂਤ ਮਿਲਿ ਪਿਰਹੁ ਵਿਛੋੜੀ ॥
ପଞ୍ଚଶତ୍ରୁ (କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ, ଅହଂକାର) ମିଶି ମୋତେ ମୋର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ କରିଛନ୍ତି।
ਭ੍ਰਮਿ ਭ੍ਰਮਿ ਰੋਵੈ ਹਾਥ ਪਛੋੜੀ ॥੩॥
ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ମୁଁ କାନ୍ଦୁଅଛି ଆଉ ହାତ ପିଟୁଛି॥3॥
ਜਨ ਨਾਨਕ ਕਉ ਹਰਿ ਦਰਸੁ ਦਿਖਾਇਆ ॥
ନାନକଙ୍କୁ ହରି ନିଜ ଦର୍ଶନ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି ଆଉ
ਆਤਮੁ ਚੀਨੑਿ ਪਰਮ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥੪॥੧੫॥
ନିଜର ଆତ୍ମିକ ଜୀବନକୁ ଅନୁଭବ କରି ତାହାକୁ ପରମ ସୁଖ ମିଳିଯାଇଛି॥4॥15॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਹਰਿ ਸੇਵਾ ਮਹਿ ਪਰਮ ਨਿਧਾਨੁ ॥
ହେ ଭାଇ! ହରିଙ୍କ ସେବାରେ ହିଁ ପରମ ନିଧାନ ଅଛି।
ਹਰਿ ਸੇਵਾ ਮੁਖਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ॥੧॥
ନାମମୃତକୁ ଜପିବା ହିଁ ହରିଙ୍କ ସେବା ଭକ୍ତି ଅଟେ॥1॥
ਹਰਿ ਮੇਰਾ ਸਾਥੀ ਸੰਗਿ ਸਖਾਈ ॥
ହରି ମୋର ସାଥୀ, ସଙ୍ଗୀ ଏବଂ ସହାୟକ ଅଟନ୍ତି।
ਦੁਖਿ ਸੁਖਿ ਸਿਮਰੀ ਤਹ ਮਉਜੂਦੁ ਜਮੁ ਬਪੁਰਾ ਮੋ ਕਉ ਕਹਾ ਡਰਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ସୁଖରେ ତାହାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ସେ ବିଦ୍ୟମାନ ହୋଇଥାନ୍ତି, ପୁଣି ବିଚରା ଯମଦୂତ ମୋତେ କିପରି ଭୟଭୀତ କରିପାରିବ?॥1॥ରୁହ॥
ਹਰਿ ਮੇਰੀ ਓਟ ਮੈ ਹਰਿ ਕਾ ਤਾਣੁ ॥
ହରି ମୋର ଆଶ୍ରୟ ମୋ’ ପାଖରେ ହରିଙ୍କ ହିଁ ବଳ ଅଛି।
ਹਰਿ ਮੇਰਾ ਸਖਾ ਮਨ ਮਾਹਿ ਦੀਬਾਣੁ ॥੨॥
ହରି ମୋର ମିଟର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ମୋର ମନରେ ବାସ କରିଛନ୍ତି॥2॥
ਹਰਿ ਮੇਰੀ ਪੂੰਜੀ ਮੇਰਾ ਹਰਿ ਵੇਸਾਹੁ ॥
ହରି ମୋର ପୁଞ୍ଜି ଅଟନ୍ତି ଆଉ ହରି ହିଁ ମୋ’ ପାଇଁ ପ୍ରେରକର ସ୍ରୋତ ଅଟନ୍ତି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਧਨੁ ਖਟੀ ਹਰਿ ਮੇਰਾ ਸਾਹੁ ॥੩॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ମୁଁ ନାମ ଧନ ଅର୍ଜ୍ଜନ କରିଥାଏ ଆଉ ହରି ହିଁ ମୋର ଶାହ ଅଟନ୍ତି॥3॥
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਇਹ ਮਤਿ ਆਵੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଏହି ସୁମତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਜਨ ਨਾਨਕੁ ਹਰਿ ਕੈ ਅੰਕਿ ਸਮਾਵੈ ॥੪॥੧੬॥
ନାନକ ହରିଙ୍କ କୋଳରେ ରହିଛନ୍ତି॥4॥16॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਪ੍ਰਭੁ ਹੋਇ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਤ ਇਹੁ ਮਨੁ ਲਾਈ ॥
ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁ କୃପାଳୁ ହୋଇଥାନ୍ତି, ଏହି ମନ ସେଥିରେ ହିଁ ଲାଗିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਸਭੈ ਫਲ ਪਾਈ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରି ସବୁ ଫଳ ମିଳି ଯାଇଛି॥1॥
ਮਨ ਕਿਉ ਬੈਰਾਗੁ ਕਰਹਿਗਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਰਾ ਪੂਰਾ ॥
ହେ ମନ! ତୁ କାହିଁକି ବଇରାଗୀ ହୋଇଛୁ? ମୋର ସଦଗୁରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି।
ਮਨਸਾ ਕਾ ਦਾਤਾ ਸਭ ਸੁਖ ਨਿਧਾਨੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਰਿ ਸਦ ਹੀ ਭਰਪੂਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମନର ଆକାଂକ୍ଷା ଅନୁରୂପ ଦାନ ପ୍ରଦାନ କରିବା ବାଲା ସେହି ସର୍ବ ସୁଖର କୋଷ ଅଟେ ଆଉ ତାହାର ଅମୃତର ସରୋବର ସର୍ବଦା ହିଁ ଭରିରହିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਚਰਣ ਕਮਲ ਰਿਦ ਅੰਤਰਿ ਧਾਰੇ ॥
ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣ-କମଳକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ବସାଇଛି, ତାହାହେଲେ
ਪ੍ਰਗਟੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲੇ ਰਾਮ ਪਿਆਰੇ ॥੨॥
ତାହାଙ୍କ ଦିବ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ସେହି ପ୍ରିୟ ରାମ ମୋତେ ମିଳି ଯାଇଛନ୍ତି॥2॥
ਪੰਚ ਸਖੀ ਮਿਲਿ ਮੰਗਲੁ ਗਾਇਆ ॥
ପାଞ୍ଚ ସାଥୀ (ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ରିୟ) ଏବେ ମିଶି ମଙ୍ଗଲ ଗୀତ ଗାନ କରୁଛନ୍ତି ଆଉ
ਅਨਹਦ ਬਾਣੀ ਨਾਦੁ ਵਜਾਇਆ ॥੩॥
ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଅନାହତ ବାଣୀର ନାଦ ଗୁଞ୍ଜନ କରୁଅଛି ॥3॥
ਗੁਰੁ ਨਾਨਕੁ ਤੁਠਾ ਮਿਲਿਆ ਹਰਿ ਰਾਇ ॥
ଗୁରୁ ନାନକ ପ୍ରସନ୍ନ ହେବା ପରେ ଜଗତର ବାଦଶାହ ପ୍ରଭୁ ମିଳିଯାଇଛନ୍ତି,
ਸੁਖਿ ਰੈਣਿ ਵਿਹਾਣੀ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥੪॥੧੭॥
ଏଥିପାଇଁ, ଏବେ ଜୀବନ ରୂପୀ ରାତ୍ରି ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଅତିବାହିତ ହୋଇଥାଏ॥4॥17॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਹਰਿ ਪਰਗਟੀ ਆਇਆ ॥
ଭଗବାନ ନିଜ କୃପା କରି ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୋର ମନରେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଛନ୍ତି।
ਮਿਲਿ ਸਤਿਗੁਰ ਧਨੁ ਪੂਰਾ ਪਾਇਆ ॥੧॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ମୋତେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନାମ-ଧନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି॥1॥
ਐਸਾ ਹਰਿ ਧਨੁ ਸੰਚੀਐ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ଏପରି ହରିନାମ ରୂପୀ ଧନ ସଞ୍ଚୟ କରିବା ଉଚିତ,
ਭਾਹਿ ਨ ਜਾਲੈ ਜਲਿ ਨਹੀ ਡੂਬੈ ਸੰਗੁ ਛੋਡਿ ਕਰਿ ਕਤਹੁ ਨ ਜਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କାରଣ ଏହି ନାମ-ଧନକୁ ଅଗ୍ନି ଜଳାଇପାରେ ନାହିଁ, ନା ଜଳ ବୁଡାଇପାରେ ଆଉ ଏହା ମନୁଷ୍ୟ ସାଥି ଛାଡି କେଉଁଠାକୁ ଯାଏ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਤੋਟਿ ਨ ਆਵੈ ਨਿਖੁਟਿ ਨ ਜਾਇ ॥
ହରିଙ୍କ ନାମ ଧନ ଏପରି ଅଟେ ଯେ ଏଥିରେ କେବେ କମ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ନା ଏହା କେବେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਖਾਇ ਖਰਚਿ ਮਨੁ ਰਹਿਆ ਅਘਾਇ ॥੨॥
ଏହାକୁ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବା ଆଉ ଖାଇବା ସମୟରେ ମନୁଷ୍ୟର ମନ ତୃପ୍ତ ରହିଥାଏ॥2॥
ਸੋ ਸਚੁ ਸਾਹੁ ਜਿਸੁ ਘਰਿ ਹਰਿ ਧਨੁ ਸੰਚਾਣਾ ॥
ସେ ସଚ୍ଚା ସାହୁକାର ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ହରିଙ୍କ ନାମ-ଧନକୁ ନିଜ ହୃଦୟ ଘରେ ସଞ୍ଚୟ କରିଥାଏ।
ਇਸੁ ਧਨ ਤੇ ਸਭੁ ਜਗੁ ਵਰਸਾਣਾ ॥੩॥
ଏହି ନାମ-ଧନ ଦ୍ଵାରା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଲାଭ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥3॥
ਤਿਨਿ ਹਰਿ ਧਨੁ ਪਾਇਆ ਜਿਸੁ ਪੁਰਬ ਲਿਖੇ ਕਾ ਲਹਣਾ ॥
କେବଳ ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ନାମ-ଧନକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଏହାର ପ୍ରାପ୍ତି ଆଦିରୁ ହିଁ ଲେଖା ହୋଇଛି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਅੰਤਿ ਵਾਰ ਨਾਮੁ ਗਹਣਾ ॥੪॥੧੮॥
ହେ ନାନକ! ନାମ-ଧନ ହିଁ ଅନ୍ତିମ ସମୟର ଆଭୁଷଣ ଅଟେ ॥4॥18॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5॥
ਜੈਸੇ ਕਿਰਸਾਣੁ ਬੋਵੈ ਕਿਰਸਾਨੀ ॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ଯେପରି କୌଣସି କୃଷକ ନିଜ ଫସଲ ବୁଣିଥାଏ ଆଉ
ਕਾਚੀ ਪਾਕੀ ਬਾਢਿ ਪਰਾਨੀ ॥੧॥
କଞ୍ଚା ହେଉ ବା ପାକଳ ହେଉ, ଯେବେ ଚାହେଁ କାଟିଥାଏ॥1॥
ਜੋ ਜਨਮੈ ਸੋ ਜਾਨਹੁ ਮੂਆ ॥
ସେପରି ହିଁ ଭାବି ନିଅ ଯେ ଯିଏ ଜନ୍ମ ନେଇଛି , କେବେ ନଈ କେବେ ସେ ଅବଶ୍ୟ ମରିବ ମଧ୍ୟ।
ਗੋਵਿੰਦ ਭਗਤੁ ਅਸਥਿਰੁ ਹੈ ਥੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ଦୁନିଆରେ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଭକ୍ତ ହିଁ ସଦା ସ୍ଥିର ଚିତ୍ତ ରହିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਦਿਨ ਤੇ ਸਰਪਰ ਪਉਸੀ ਰਾਤਿ ॥
ଦିନ ପରେ ରାତି ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ,
ਰੈਣਿ ਗਈ ਫਿਰਿ ਹੋਇ ਪਰਭਾਤਿ ॥੨॥
ଯେତେବେଳେ ରାତ୍ରି ବିତିଯିବ, ତାହାହେଲେ ପୁଣି ପ୍ରଭାତ ଅର୍ଥାତ ସକାଳ ହୋଇଯିବ॥2॥
ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਸੋਇ ਰਹੇ ਅਭਾਗੇ ॥
ମାୟାର ମୋହରେ ଭାଗ୍ୟହୀନ ମନୁଷ୍ୟ ଶୋଇ ରହିଥାଏ।
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਕੋ ਵਿਰਲਾ ਜਾਗੇ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ କେହି ବିରଳ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ମାୟାବୀ ନିଦ୍ରାରୁ ଜାଗିଥାଏ॥3॥