ਆਪਣੈ ਹਥਿ ਵਡਿਆਈਆ ਦੇ ਨਾਮੇ ਲਾਏ ॥
ସବୁ ଉପଲବ୍ଧି ଭଗବାନଙ୍କ ହାତରେ ଅଛି, ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ନିଜ ନାମର ସାଥିରେ ମିଶାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਵਡਿਆਈ ਪਾਏ ॥੮॥੪॥੨੬॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ମନରେ ନାମ ନିଧାନ ବାସ କରିଥାଏ, ସେ ଜଗତରେ କୀର୍ତ୍ତି ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥8॥4॥26॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਸੁਣਿ ਮਨ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇ ਤੂੰ ਆਪੇ ਆਇ ਮਿਲੈ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଠାରୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଶୁଣି ତାହାକୁ ନିଜ ଅନ୍ତରରେ ସ୍ଥାପନ କର, ହେ ମୋର ଭାଇ! ସେହି ପରମାତ୍ମା ନିଜେ ହିଁ ଆସି ମିଳିଯାନ୍ତି।
ਅਨਦਿਨੁ ਸਚੀ ਭਗਤਿ ਕਰਿ ਸਚੈ ਚਿਤੁ ਲਾਈ ॥੧॥
ସଚ୍ଚାରେ ନିଜ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇ ପ୍ରତିଦିନ ସଚ୍ଚା ଭକ୍ତି କର॥1॥
ਏਕੋ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਤੂੰ ਸੁਖੁ ਪਾਵਹਿ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ଏକ ନାମର ଧ୍ୟାନ କର, ତୋତେ ଆତ୍ମିକ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ।
ਹਉਮੈ ਦੂਜਾ ਦੂਰਿ ਕਰਿ ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ନିଜର ଅହଂକାର ଏବଂ ଦୈତ୍ୟଭାବ ଦୂର କରି ଦିଅ, ଏଥିରେ ତୋର ନାମ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ବହୁତ ବଢିବ॥1॥ରୁହ॥
ਇਸੁ ਭਗਤੀ ਨੋ ਸੁਰਿ ਨਰ ਮੁਨਿ ਜਨ ਲੋਚਦੇ ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਪਾਈ ਨ ਜਾਇ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ଏହି ଭକ୍ତିକୁ ପାଇବା ପାଇଁ ଦେବତା, ମନୁଷ୍ୟ ଏବଂ ମୁନିଜନ ମଧ୍ୟ ଜିଜ୍ଞାସା ରଖିଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଏହା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਪੰਡਿਤ ਪੜਦੇ ਜੋਤਿਕੀ ਤਿਨ ਬੂਝ ਨ ਪਾਇ ॥੨॥
ପଣ୍ଡିତ ଏବଂ ଜ୍ୟୋତିଷ ଧାର୍ମିକ ଗ୍ରନ୍ଥର ଅଧ୍ୟୟନ କରିଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭୁ-ଭକ୍ତିର ଜ୍ଞାନ ମିଳେନାହିଁ॥2॥
ਆਪੈ ਥੈ ਸਭੁ ਰਖਿਓਨੁ ਕਿਛੁ ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਈ ॥
ଭଗବାନ ସବୁ କିଛି ନିଜ ବଶରେ ରଖିଛନ୍ତି, ଆଉ କିଛି କୁହା ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਆਪੇ ਦੇਇ ਸੁ ਪਾਈਐ ਗੁਰਿ ਬੂਝ ਬੁਝਾਈ ॥੩॥
ଗୁରୁଦେବ ମୋତେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ ଯାହା କିଛି ଆମକୁ ଦିଅନ୍ତି, ତାହା ହିଁ ଆମେ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁ॥3॥
ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਤਿਸ ਦੇ ਸਭਨਾ ਕਾ ਸੋਈ ॥
ସବୁ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଭଗବାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛନ୍ତି ଆଉ ସେ ସବୁଙ୍କ ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି।
ਮੰਦਾ ਕਿਸ ਨੋ ਆਖੀਐ ਜੇ ਦੂਜਾ ਹੋਈ ॥੪॥
ଆମେ କାହାକୁ ମନ୍ଦ କହି ପାରିବା ଯଦି ଭଗବାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ଜୀବ ଠାରେ ନିବାସ କରିଥାଏ॥4॥
ਇਕੋ ਹੁਕਮੁ ਵਰਤਦਾ ਏਕਾ ਸਿਰਿ ਕਾਰਾ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ହୁକୁମ ହିଁ ଏହି ସୃଷ୍ଟିରେ ଚାଲୁଅଛି, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବକୁ ଏହି କରିବାକୁ ପଡିବ ଯାହା ତାହାର କପାଳରେ ଲେଖା ଯାଇଛି।
ਆਪਿ ਭਵਾਲੀ ਦਿਤੀਅਨੁ ਅੰਤਰਿ ਲੋਭੁ ਵਿਕਾਰਾ ॥੫॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜୀବକୁ କୁମାର୍ଗଗାମୀ କରିଛନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ ତାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଲୋଭ ଏବଂ ବିକାର ନିବାସ କରିଥାଏ॥5॥
ਇਕ ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਕੀਤਿਅਨੁ ਬੂਝਨਿ ਵੀਚਾਰਾ ॥
ଭଗବାନ କିଛି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନାଇଛନ୍ତି ଆଉ ସେମାନେ ଜ୍ଞାନ ବୁଝିଥାନ୍ତି ଆଉ ବିଚାର କରିଥାନ୍ତି।
ਭਗਤਿ ਭੀ ਓਨਾ ਨੋ ਬਖਸੀਅਨੁ ਅੰਤਰਿ ਭੰਡਾਰਾ ॥੬॥
ସେ ନିଜର ଭକ୍ତି ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ଯାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ନାମ ଧନର ଭଣ୍ଡାର ଭରି ହୋଇଛି॥6॥
ਗਿਆਨੀਆ ਨੋ ਸਭੁ ਸਚੁ ਹੈ ਸਚੁ ਸੋਝੀ ਹੋਈ ॥
ଜ୍ଞାନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟକୁ ହିଁ ବୁଝିଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ସତ୍ୟର ବୋଧ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਓਇ ਭੁਲਾਏ ਕਿਸੈ ਦੇ ਨ ਭੁਲਨੑੀ ਸਚੁ ਜਾਣਨਿ ਸੋਈ ॥੭॥
ସେ କେବଳ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣିଥାଏ ଆଉ ଯଦି କେହି ତାହାକୁ କୁମାର୍ଗଗାମୀ କରିବାକୁ ଚାହେଁ, ତାହାହେଲେ ସେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୁଏନାହିଁ॥7॥
ਘਰ ਮਹਿ ਪੰਚ ਵਰਤਦੇ ਪੰਚੇ ਵੀਚਾਰੀ ॥
ସେହି ଜ୍ଞାନୀ ବ୍ୟକ୍ତିର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ପାଞ୍ଚ ବିକାର ନିବାସ କରିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ପାଞ୍ଚ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିମତା ଦ୍ଵାରା ଆସିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਵਸਿ ਨ ਆਵਨੑੀ ਨਾਮਿ ਹਉਮੈ ਮਾਰੀ ॥੮॥੫॥੨੭॥
ହେ ନାନକ! ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ପାଞ୍ଚ ବିକାର ନିୟନ୍ତ୍ରଣକୁ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ, ନାମର ମାଧ୍ୟମରୁ ଅହଂକାର ଦୂର ହୋଇଯାଏ ॥8॥5॥27॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਘਰੈ ਅੰਦਰਿ ਸਭੁ ਵਥੁ ਹੈ ਬਾਹਰਿ ਕਿਛੁ ਨਾਹੀ ॥
ହେ ଭାଇ! ତୋର ହୃଦୟ-ଘରେ ହିଁ ସମସ୍ତ ପଦାର୍ଥ ଅଛି, ବାହାରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ମିଳେନାହିଁ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਪਾਈਐ ਅੰਤਰਿ ਕਪਟ ਖੁਲਾਹੀ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରତି ବସ୍ତୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ମନର ରାସ୍ତା ଖୋଲିଯାଏ॥1॥
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਹਰਿ ਪਾਈਐ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଭଗବାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਅੰਤਰਿ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਪੂਰੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਦੀਆ ਦਿਖਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମନୁଷ୍ୟର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ନାମର ଭଣ୍ଡାର ଭରି ରହିଛି, ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ଏହା ଦେଖାଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਹਰਿ ਕਾ ਗਾਹਕੁ ਹੋਵੈ ਸੋ ਲਏ ਪਾਏ ਰਤਨੁ ਵੀਚਾਰਾ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ହରିଙ୍କ ନାମର ଗ୍ରାହକ ଅଟେ, ସେ ତାହାଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ, କିନ୍ତୁ ଏହି ଅମୂଲ୍ୟ ନାମ ରତ୍ନ ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਅੰਦਰੁ ਖੋਲੈ ਦਿਬ ਦਿਸਟਿ ਦੇਖੈ ਮੁਕਤਿ ਭੰਡਾਰਾ ॥੨॥
ସେ ନିଜ ଅନ୍ତର୍ମନକୁ ଖୋଲିଥାଏ ଆଉ ଦିବ୍ୟ-ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ମୁକ୍ତିର ଭଣ୍ଡାରକୁ ଦେଖିଥାଏ॥2॥
ਅੰਦਰਿ ਮਹਲ ਅਨੇਕ ਹਹਿ ਜੀਉ ਕਰੇ ਵਸੇਰਾ ॥
ଶରୀରର ଭିତରେ ଅନେକ ମହଲ ଅଛି ଆଉ ଆତ୍ମା ତାହା ଭିତରେ ବାସ କରିଥାଏ।
ਮਨ ਚਿੰਦਿਆ ਫਲੁ ਪਾਇਸੀ ਫਿਰਿ ਹੋਇ ਨ ਫੇਰਾ ॥੩॥
ସେ ନିଜ ମନୋବାଞ୍ଚିତ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ଆଉ ପୁନର୍ବାର ଜନ୍ମ ମରଣ ବନ୍ଧନରେ ପଡେ ନାହିଁ।
ਪਾਰਖੀਆ ਵਥੁ ਸਮਾਲਿ ਲਈ ਗੁਰ ਸੋਝੀ ਹੋਈ ॥
ପରୀକ୍ଷା କରିବା ବାଲା ଲୋକ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ନାମ ରୂପୀ ବସ୍ତୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ନାମ ରୂପୀ ବସ୍ତୁର ଜ୍ଞାନ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ମିଳିଛି।
ਨਾਮੁ ਪਦਾਰਥੁ ਅਮੁਲੁ ਸਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਵੈ ਕੋਈ ॥੪॥
ନାମ ପଦାର୍ଥ ବଡ ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟେ, ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ କେହି ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ଏହା ପାଇଥାଏ॥4॥
ਬਾਹਰੁ ਭਾਲੇ ਸੁ ਕਿਆ ਲਹੈ ਵਥੁ ਘਰੈ ਅੰਦਰਿ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ଯିଏ ବାହାରେ ଖୋଜିଥାଏ, ତାହାକୁ କଣ ମିଳିପାରିବ? କାରଣ ନାମ ଭଣ୍ଡାର ମନୁଷ୍ୟର ହୃଦୟ ଘରେ ହିଁ ଥାଏ।
ਭਰਮੇ ਭੂਲਾ ਸਭੁ ਜਗੁ ਫਿਰੈ ਮਨਮੁਖਿ ਪਤਿ ਗਵਾਈ ॥੫॥
ସାରା ଜଗତ ଭ୍ରମରେ କୁମାର୍ଗଗାମୀ ହୋଇ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଛି, ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ମାନ ସମ୍ମାନ ହରାଇଛି॥5॥
ਘਰੁ ਦਰੁ ਛੋਡੇ ਆਪਣਾ ਪਰ ਘਰਿ ਝੂਠਾ ਜਾਈ ॥
ମିଥ୍ୟା ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ଘର ଦ୍ଵାର ଛାଡି ପର ଘର ଯାଇଥାଏ।
ਚੋਰੈ ਵਾਂਗੂ ਪਕੜੀਐ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਚੋਟਾ ਖਾਈ ॥੬॥
ଯେଉଁଠି ସେ ଚୋର ଭଳି ଧରା ପଡିଯାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁ ନାମ ବିନା ସେ ଚୋଟ ଖାଇଥାଏ॥6॥
ਜਿਨੑੀ ਘਰੁ ਜਾਤਾ ਆਪਣਾ ਸੇ ਸੁਖੀਏ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ହୃଦୟ ଘରକୁ ବୁଝିଥାଏ, ସେ ସୁଖୀ ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କରିଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਬ੍ਰਹਮੁ ਪਛਾਣਿਆ ਗੁਰ ਕੀ ਵਡਿਆਈ ॥੭॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମହାନତାରୁ ସେ ନିଜ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ଥାଏ॥7॥
ਆਪੇ ਦਾਨੁ ਕਰੇ ਕਿਸੁ ਆਖੀਐ ਆਪੇ ਦੇਇ ਬੁਝਾਈ ॥
ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାମ ଦାନ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ପୁଣି ତାହାଙ୍କ ବିନା ମୁଁ କାହାର ସମ୍ମୁଖରେ ବିନତି କରୁ? ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਤੂੰ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸੋਭਾ ਪਾਈ ॥੮॥੬॥੨੮॥
ହେ ନାନକ! ତୁ ନାମର ଧ୍ୟାନ କର, ଏହିପରି ତୋତେ ସତ୍ୟର ଦରବାରରେ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ॥8॥6॥28॥