ਨਾਮੇ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਬੁਝੈ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਤਿਸੈ ਰਜਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ନାମର ମାଧ୍ୟମରୁ ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନି ଲିଭିଯାଏ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ହିଁ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਕਲਿ ਕੀਰਤਿ ਸਬਦੁ ਪਛਾਨੁ ॥
କଳିଯୁଗରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି କର ଆଉ ବାଣୀ ଜାଣ।
ਏਹਾ ਭਗਤਿ ਚੂਕੈ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ସଚ୍ଚା ଭକ୍ତି ଏହା ଯେ ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿਐ ਹੋਵੈ ਪਰਵਾਨੁ ॥
ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କୁ ଶ୍ରଦ୍ଧାପୂର୍ବକ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁ-ଦରବାରରେ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଯାଏ।
ਜਿਨਿ ਆਸਾ ਕੀਤੀ ਤਿਸ ਨੋ ਜਾਨੁ ॥੨॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ତୁ ତାହାଙ୍କୁ ଜାଣ, ଯିଏ ତୋ’ ଭିତରେ ଆଶା ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି ॥2॥
ਤਿਸੁ ਕਿਆ ਦੀਜੈ ਜਿ ਸਬਦੁ ਸੁਣਾਏ ॥
ତୁମେ ତାହାଙ୍କୁ କଣ ଦେବ, ଯିଏ ତୁମକୁ ବାଣୀ ଶୁଣାନ୍ତି ଆଉ
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
କୃପା କରି ତୋର ମନରେ ନାମ ସ୍ଥାପନ କର।
ਇਹੁ ਸਿਰੁ ਦੀਜੈ ਆਪੁ ਗਵਾਏ ॥
ନିଜର ଅହଂତ୍ଵ ତ୍ୟାଗ କର, ନିଜର ଏହି ମସ୍ତକ ତାହାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କର।
ਹੁਕਮੈ ਬੂਝੇ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାକୁ ବୁଝିଥାଏ, ସେ ସର୍ବଦା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥3॥
ਆਪਿ ਕਰੇ ਤੈ ਆਪਿ ਕਰਾਏ ॥
ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ସବୁ କିଛି କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କରାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਵਸਾਏ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁରୁମୁଖୀଙ୍କ ହୃଦୟରେ ନାମ ସ୍ଥାପନ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪਿ ਭੁਲਾਵੈ ਆਪਿ ਮਾਰਗਿ ਪਾਏ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ କୁମାର୍ଗଗାମୀ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସତମାର୍ଗ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸਚਿ ਸਮਾਏ ॥੪॥
ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ୟରେ ରହିଥାଏ॥4॥
ਸਚਾ ਸਬਦੁ ਸਚੀ ਹੈ ਬਾਣੀ ॥
ବାଣୀ ସତ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟେ,
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜੁਗਿ ਜੁਗਿ ਆਖਿ ਵਖਾਣੀ ॥
ଯୁଗ ଯୁଗରେ ଗୁରୁମୁଖୀ ତାହାଙ୍କ କଥନ ଏବଂ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରିଥାଏ।
ਮਨਮੁਖਿ ਮੋਹਿ ਭਰਮਿ ਭੋਲਾਣੀ ॥
କିନ୍ତୁ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ସାଂସାରିକ ମୋହ ଏବଂ ଭ୍ରମରେ କୁମାର୍ଗଗାମୀ ହୋଇଯାଇଛି।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭ ਫਿਰੈ ਬਉਰਾਣੀ ॥੫॥
ନାମ ବିନା ସମସ୍ତେ ପାଗଳ ବ୍ୟକ୍ତି ଭଳି ବୁଲୁଥାଏ॥5॥
ਤੀਨਿ ਭਵਨ ਮਹਿ ਏਕਾ ਮਾਇਆ ॥
ତିନି ଲୋକରେ ଏକ ମାୟାର ହିଁ ପ୍ରଭାବ ଅଛି।
ਮੂਰਖਿ ਪੜਿ ਪੜਿ ਦੂਜਾ ਭਾਉ ਦ੍ਰਿੜਾਇਆ ॥
ମୂର୍ଖ ମନୁଷ୍ୟ ପଢି ପଢି ଦୈତ୍ୟଭାବ ହିଁ ସୁଦୃଢ କରିଛି।
ਬਹੁ ਕਰਮ ਕਮਾਵੈ ਦੁਖੁ ਸਬਾਇਆ ॥
ସେ ବହୁତ ଧର୍ମ କର୍ମ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ବହୁତ ଦୁଃଖ ସହ୍ୟ କରିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥੬॥
କିନ୍ତୁ, ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିବା ସେ ସର୍ବଦା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରେ ॥6॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਮੀਠਾ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਭੋਗੇ ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ॥
ବାଣୀର ଚିନ୍ତନ ଅମୃତ ସମାନ ମିଠା ଅଟେ, ନିଜ ଅହଂକାରକୁ ଦୂର କରି ଜୀବ ରାତି ଦିନ ତାହାକୁ ଭୋଗ କରିପାରେ।
ਸਹਜਿ ਅਨੰਦਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰਿ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଉପରେ ପରମାତ୍ମା କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ତାହାକୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸਦਾ ਸਚਿ ਪਿਆਰਿ ॥੭॥
ସେ ନାମ ସହିତ ଅନୁରକ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସର୍ବଦା ସତ୍ୟ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ ॥7॥
ਹਰਿ ਜਪਿ ਪੜੀਐ ਗੁਰ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀକୁ ବିଚାର କର, ହରିଙ୍କ ବିଷୟରେ ପଢିବା ଏବଂ ଜପ କରିବା ଉଚିତ।
ਹਰਿ ਜਪਿ ਪੜੀਐ ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ॥
ହରିଙ୍କ ବିଷୟରେ ପଢିବା ଏବଂ ଜପ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟର ଅହଂକାର ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਹਰਿ ਜਪੀਐ ਭਇ ਸਚਿ ਪਿਆਰਿ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଭୟ-ସମ୍ମାନରେ ରହି ସତ୍ୟର ପ୍ରେମରେ ମସ୍ତ ହୋଇ ହରିଙ୍କ ନାମର ସ୍ମରଣ କରିବା ଉଚିତ
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਗੁਰਮਤਿ ਉਰ ਧਾਰਿ ॥੮॥੩॥੨੫॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ମତି ଦ୍ଵାରା ନାମ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କର॥8॥3॥25॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ਅਸਟਪਦੀਆ ਘਰੁ ੮ ਕਾਫੀ ॥
ରାଗ ଆଶା ମହଲା 3 ଅଷ୍ଟପଦୀ ଘର 8 କାଫି॥
ਗੁਰ ਤੇ ਸਾਂਤਿ ਊਪਜੈ ਜਿਨਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਬੁਝਾਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଶାନ୍ତି ଜାତ ହୋଇଥାଏ, ଯିଏ ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନିକୁ ଲିଭାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਗੁਰ ਤੇ ਨਾਮੁ ਪਾਈਐ ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ନାମ ମିଳିଥାଏ, ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଦୁନିଆରେ ବଡ ଖ୍ୟାତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਏਕੋ ਨਾਮੁ ਚੇਤਿ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଏକ ନାମକୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କର।
ਜਗਤੁ ਜਲੰਦਾ ਦੇਖਿ ਕੈ ਭਜਿ ਪਏ ਸਰਣਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ଜଗତକୁ ବିକାର ଦ୍ଵାରା ଜଳୁଥିବା ଦେଖି ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣକୁ ଆସିଛି॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰ ਤੇ ਗਿਆਨੁ ਊਪਜੈ ਮਹਾ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଜ୍ଞାନ ଜାତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ଜୀବ ମହାତତ୍ତ୍ଵକୁ ବିଚାର କରିଥାଏ।
ਗੁਰ ਤੇ ਘਰੁ ਦਰੁ ਪਾਇਆ ਭਗਤੀ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰਾ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଘର-ଦ୍ଵାରକୁ ପାଇଛି ଆଉ ମୋର ଭଣ୍ଡାର ଭକ୍ତିରେ ଭରି ଯାଇଛି॥2॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਬੂਝੈ ਵੀਚਾਰਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ମନୁଷ୍ୟ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ ଆଉ ଏହି ବିଚାରକୁ ବୁଝିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਗਤਿ ਸਲਾਹ ਹੈ ਅੰਤਰਿ ਸਬਦੁ ਅਪਾਰਾ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହିଁ ଭକ୍ତି ଏବଂ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି ହୋଇଥାଏ ଆଉ ତାହାର ମନରେ ଅପାର ଶବ୍ଦ ଆସିଯାଏ॥3॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੂਖੁ ਊਪਜੈ ਦੁਖੁ ਕਦੇ ਨ ਹੋਈ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ କଦାପି ଦୁଃଖ ହୁଏନାହିଁ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਉਮੈ ਮਾਰੀਐ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਈ ॥੪॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ହିଁ ଅହଂକାର ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ॥4॥
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮਿਲਿਐ ਆਪੁ ਗਇਆ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ମନୁଷ୍ୟର ଅହଂ ନାଶ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ତିନି ଲୋକର ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਨਿਰਮਲ ਜੋਤਿ ਪਸਰਿ ਰਹੀ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਈ ॥੫॥
ସେତେବେଳେ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିର୍ମଳ ଜ୍ୟୋତିକୁ ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ଦେଖିଥାଏ ଆଉ ତାହାର ଜ୍ୟୋତି ପରମ ଜ୍ୟୋତିରେ ମିଶିଯାଏ॥5॥
ਪੂਰੈ ਗੁਰਿ ਸਮਝਾਇਆ ਮਤਿ ਊਤਮ ਹੋਈ ॥
ଯେବେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ଉପଦେଶ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ବୁଦ୍ଧି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଯାଏ।
ਅੰਤਰੁ ਸੀਤਲੁ ਸਾਂਤਿ ਹੋਇ ਨਾਮੇ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥੬॥
ଅନ୍ତର୍ମନ ଶୀତଳ ଏବଂ ଶାନ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁ ନାମ ଦ୍ଵାରା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥6॥
ਪੂਰਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਤਾਂ ਮਿਲੈ ਜਾਂ ਨਦਰਿ ਕਰੇਈ ॥
ଯେବେ ଭଗବାନ କରୁଣା ଦୃଷ୍ଟି ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ମିଳିଥାନ୍ତି।
ਕਿਲਵਿਖ ਪਾਪ ਸਭ ਕਟੀਅਹਿ ਫਿਰਿ ਦੁਖੁ ਬਿਘਨੁ ਨ ਹੋਈ ॥੭॥
ସେତେବେଳେ ପ୍ରାଣୀର ସବୁ ଅପରାଧ ଏବଂ ପାପ ନାଶ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ପୁଣି କୌଣସି ଦୁଃଖ ଏବଂ ବିଘ୍ନ ଆସେ ନାହିଁ॥7॥