ਆਪਿ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਿ ਰਾਖਹੁ ਹਰਿ ਜੀਉ ਪੋਹਿ ਨ ਸਕੈ ਜਮਕਾਲੁ ॥੨॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ସ୍ଵୟଂ କୃପା କରି ରକ୍ଷା କରିଥାଉ ଏବଂ ଯମରାଜ ମଧ୍ୟ ତାହା ପାଖକୁ ଆସେ ନାହିଁ||2||
ਤੇਰੀ ਸਰਣਾਈ ਸਚੀ ਹਰਿ ਜੀਉ ਨਾ ਓਹ ਘਟੈ ਨ ਜਾਇ ॥
ହେ ଶ୍ରୀହରି! ତୋର ଶରଣ ଶାଶ୍ଵତ ଅଟେ, ଏହା ନା କମ ହୋଇଥାଏ, ନା ହିଁ ନଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ।
ਜੋ ਹਰਿ ਛੋਡਿ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਲਾਗੈ ਓਹੁ ਜੰਮੈ ਤੈ ਮਰਿ ਜਾਇ ॥੩॥
ଯିଏ ଭଗବାନଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ଲିପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ଏପରି ଲୋକ ଜନ୍ମ-ମରଣର ବନ୍ଧନରେ ପଡି ରହିଥାଏ||3||
ਜੋ ਤੇਰੀ ਸਰਣਾਈ ਹਰਿ ਜੀਉ ਤਿਨਾ ਦੂਖ ਭੂਖ ਕਿਛੁ ਨਾਹਿ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ଯିଏ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଥାଏ, ସେ ସଂସାରର ଦୁଃଖ ଅଥବା ଲାଳସା ରହିତ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹਿ ਸਦਾ ਤੂ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਹਿ ॥੪॥੪॥
ନାନକ ଅନୁରୋଧ କରନ୍ତି ଯେ ହେ ସଂସାରର ଜୀବ! ତୁମେ ସର୍ବଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ତୁତି କର, ଗୁରୁଙ୍କ ସଚ୍ଚା ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ||4||4||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 3॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਜੀਉ ਸਦਾ ਧਿਆਵਹੁ ਜਬ ਲਗੁ ਜੀਅ ਪਰਾਨ ॥
ହେ ମାନବ! ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜୀବନ-ପ୍ରାଣ ଅଛି, ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର।
ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਆ ਚੂਕਾ ਮਨਿ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ମନର ଅଭିମାନ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਸਫਲੁ ਜਨਮੁ ਤਿਸੁ ਪ੍ਰਾਨੀ ਕੇਰਾ ਹਰਿ ਕੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਨ ॥੧॥
ସେହି ପ୍ରାଣୀର ଜୀବନ ସଫଳ ହୋଇଥାଏ, ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ||1||
ਮੇਰੇ ਮਨ ਗੁਰ ਕੀ ਸਿਖ ਸੁਣੀਜੈ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଶୁଣ।
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਤਾ ਸਹਜੇ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪੀਜੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ସଦା ସୁଖ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି, ଏଣୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହରିନାମ ରସ ପାନ କର॥1॥ରୁହ॥
ਮੂਲੁ ਪਛਾਣਨਿ ਤਿਨ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਸਹਜੇ ਹੀ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥
ନିଜ ମୂଳ-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ମାନିବା ବାଲା ହିଁ ଆତ୍ମ-ସ୍ୱରୂପରେ ରହିଥାଏ ଏବଂ ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସୁଖୀ ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਕਮਲੁ ਪਰਗਾਸਿਆ ਹਉਮੈ ਦੁਰਮਤਿ ਖੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ହୃଦୟ-କମଳ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଅହଂ ଏବଂ ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਸਭਨਾ ਮਹਿ ਏਕੋ ਸਚੁ ਵਰਤੈ ਵਿਰਲਾ ਬੂਝੈ ਕੋਈ ॥੨॥
କେହି ବିରଳ ହିଁ ଏହି ସତ୍ୟକୁ ଜାଣିଥାଏ ଯେ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ଏକ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି||2||
ਗੁਰਮਤੀ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਤਤੁ ਵਖਾਨੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସେ ଅମୃତମୟ ହରିନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਵਿਚਿ ਮਨ ਹੀ ਮਨੁ ਮਾਨੈ ॥
ପରମାତ୍ମାନକ ନାମ ସଦା ଇୟାହାଙ୍କ ମନରେ ବାସ କରିଥାଏ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ବିଶ୍ଵସ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਸਦ ਬਲਿਹਾਰੀ ਗੁਰ ਅਪੁਨੇ ਵਿਟਹੁ ਜਿਤੁ ਆਤਮ ਰਾਮੁ ਪਛਾਨੈ ॥੩॥
ମୁଁ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସର୍ବଦା ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ, ଯିଏ ମୋତେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେଇଥାନ୍ତି||3||
ਮਾਨਸ ਜਨਮਿ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨ ਸੇਵਿਆ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମରେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ନାହିଁ, ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇଯାଏ।
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾਂ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲੇ ਸਹਜੇ ਸਹਜਿ ਸਮਾਇਆ ॥
ଯେତେବେଳେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କୃପା ହୋଇଥାଏ, ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਵਡਿਆਈ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਧਿਆਇਆ ॥੪॥੫॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ କୀର୍ତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ହୋଇଥାଏ||4||5||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 3॥
ਆਪੇ ਭਾਂਤਿ ਬਣਾਏ ਬਹੁ ਰੰਗੀ ਸਿਸਟਿ ਉਪਾਇ ਪ੍ਰਭਿ ਖੇਲੁ ਕੀਆ ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସୃଷ୍ଟି ବନାଇ ଜଗତ-ତମାସା ରଚନା କରିଛନ୍ତି।
ਕਰਿ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਕਰੇ ਕਰਾਏ ਸਰਬ ਜੀਆ ਨੋ ਰਿਜਕੁ ਦੀਆ ॥੧॥
ସେ ବନାଇ ସବୁଙ୍କ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି||1||
ਕਲੀ ਕਾਲ ਮਹਿ ਰਵਿਆ ਰਾਮੁ ॥
କଳିଯୁଗରେ ଈଶ୍ଵର ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି।
ਘਟਿ ਘਟਿ ਪੂਰਿ ਰਹਿਆ ਪ੍ਰਭੁ ਏਕੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਰਗਟੁ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ପ୍ରତି କୋଣରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହରିନାମର ଭଜନ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਪਤਾ ਨਾਮੁ ਵਰਤੈ ਵਿਚਿ ਕਲਜੁਗਿ ਘਟਿ ਘਟਿ ਹਰਿ ਭਰਪੂਰਿ ਰਹਿਆ ॥
କଳିଯୁଗରେ ପରମେଶ୍ଵର ଗୁପ୍ତ ରୂପରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି, ସେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶରୀରରେ ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି।
ਨਾਮੁ ਰਤਨੁ ਤਿਨਾ ਹਿਰਦੈ ਪ੍ਰਗਟਿਆ ਜੋ ਗੁਰ ਸਰਣਾਈ ਭਜਿ ਪਇਆ ॥੨॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଥାଏ, ହରିନାମ ରତ୍ନ ତାହାର ହୃଦୟରେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ||2||
ਇੰਦ੍ਰੀ ਪੰਚ ਪੰਚੇ ਵਸਿ ਆਣੈ ਖਿਮਾ ਸੰਤੋਖੁ ਗੁਰਮਤਿ ਪਾਵੈ ॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଶିକ୍ଷା ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାଞ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରିୟକୁ କାବୁ କରି ନେଇଥାଏ ଏବଂ କ୍ଷମା-ସନ୍ତୋଷ ଭାବନା ଧାରଣ କରିଥାଏ।
ਸੋ ਧਨੁ ਧਨੁ ਹਰਿ ਜਨੁ ਵਡ ਪੂਰਾ ਜੋ ਭੈ ਬੈਰਾਗਿ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ॥੩॥
ସେହି ହରିଭକ୍ତ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଏବଂ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯିଏ ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ||3||
ਗੁਰ ਤੇ ਮੁਹੁ ਫੇਰੇ ਜੇ ਕੋਈ ਗੁਰ ਕਾ ਕਹਿਆ ਨ ਚਿਤਿ ਧਰੈ ॥
ଯଦି କେହି ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ମୁହଁ ଫେରାଇ ନେଇଥାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ମନରେ ଧାରଣ କରେନାହିଁ,
ਕਰਿ ਆਚਾਰ ਬਹੁ ਸੰਪਉ ਸੰਚੈ ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰੈ ਸੁ ਨਰਕਿ ਪਰੈ ॥੪॥
ସେ କର୍ମକାଣ୍ଡ କରି ଅସୁମାରୀ ଧନ-ଦୌଲତ ଜମା କରିଥାଏ, ସେ ଯାହା କିଛି କରିଥାଏ, ତଥାପି ନରକରେ ହିଁ ପଡିଥାଏ||4||
ਏਕੋ ਸਬਦੁ ਏਕੋ ਪ੍ਰਭੁ ਵਰਤੈ ਸਭ ਏਕਸੁ ਤੇ ਉਤਪਤਿ ਚਲੈ ॥
କେବଳ ଶବ୍ଦ ହିଁ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛି, ସେହି ପ୍ରଭୁ ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ଅଟନ୍ତି, ସଂସାରରେ କେବଳ ତାହାନଳ ହୁକୁମ ଚାଲିଥାଏ ଏବଂ କେବଳ ଏକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାର ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਜਾਇ ਰਲੈ ॥੫॥੬॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଯେତେବେଳେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇଯାଏ, ମନୁଷ୍ୟ ସେଥିରେ ସମାହିତ ହୋଇଯାଏ||5||6||
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ପ୍ରଭାତୀ ମହଲା 3॥
ਮੇਰੇ ਮਨ ਗੁਰੁ ਅਪਣਾ ਸਾਲਾਹਿ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ସ୍ତୁତି କର;