ਕਿਤੀ ਚਖਉ ਸਾਡੜੇ ਕਿਤੀ ਵੇਸ ਕਰੇਉ ॥
ନିଃସଙ୍କୋଚରେ କେତେ ପଦାର୍ଥର ସ୍ଵାଦ ଚାଖିଥାଏ, କେତେ ସୁନ୍ଦର ପୋଷାକ ଧାରଣ କରିଥାଏ,
ਪਿਰ ਬਿਨੁ ਜੋਬਨੁ ਬਾਦਿ ਗਇਅਮੁ ਵਾਢੀ ਝੂਰੇਦੀ ਝੂਰੇਉ ॥੫॥
ପରନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିନା ଯୌବନ ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ, ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ ରହିଥାଏ||5||
ਸਚੇ ਸੰਦਾ ਸਦੜਾ ਸੁਣੀਐ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଜ୍ଞାନ-ବିଚାର ଦ୍ଵାରା ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଚ୍ଚା ଉପଦେଶ ଶୁଣିବା ଉଚିତ।
ਸਚੇ ਸਚਾ ਬੈਹਣਾ ਨਦਰੀ ਨਦਰਿ ਪਿਆਰਿ ॥੬॥
ଯେତେବେଳେ ସତ୍ୟର କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ, ସେତେବେଳେ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀର ଆଚରଣ ସତ୍ୟ ସହିତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ସେ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ||6||
ਗਿਆਨੀ ਅੰਜਨੁ ਸਚ ਕਾ ਡੇਖੈ ਡੇਖਣਹਾਰੁ ॥
ଜ୍ଞାନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଦେଖିବା ପାଇଁ ସତ୍ୟର ଅଞ୍ଜନ ଲଗାଇ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੂਝੈ ਜਾਣੀਐ ਹਉਮੈ ਗਰਬੁ ਨਿਵਾਰਿ ॥੭॥
ଯଦି ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଅହଂର ନିବାରଣ କରାଯାଏ, ତାହାହେଲେ ସତ୍ୟକୁ ବୁଝାଯାଇ ପାରେ||7||
ਤਉ ਭਾਵਨਿ ਤਉ ਜੇਹੀਆ ਮੂ ਜੇਹੀਆ ਕਿਤੀਆਹ ॥
ହେ ପତି-ପରମେଶ୍ଵର! ଯେଉଁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ତୋତେ ପ୍ରିୟ ଅଟେ, ସେ ତୋ’ ଭଳି ସୁନ୍ଦର ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ ମୋ’ ଭଳି ଅନେକ ଦୁହାଗିନୀ ଅଛନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਹੁ ਨ ਵੀਛੁੜੈ ਤਿਨ ਸਚੈ ਰਤੜੀਆਹ ॥੮॥੧॥੯॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ପ୍ରଭୁ-ପ୍ରେମରେ ରତ ରହିଥାଏ, ତାହାର କଦାପି ବିୟୋଗ ହୁଏନାହିଁ||8||1||9||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମାରୁ ମହଲା 1॥
ਨਾ ਭੈਣਾ ਭਰਜਾਈਆ ਨਾ ਸੇ ਸਸੁੜੀਆਹ ॥
ଭଉଣୀ, ଭାଉଜ ଏବଂ ଶାଶୁ କେହି ମଧ୍ୟ ରହନ୍ତି ନାହିଁ,
ਸਚਾ ਸਾਕੁ ਨ ਤੁਟਈ ਗੁਰੁ ਮੇਲੇ ਸਹੀਆਹ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ ଗୁରୁ ଯେଉଁ ସତସଙ୍ଗୀ ସଖୀକୁ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ନିଅନ୍ତି, ସେହି ସଚ୍ଚା ସମ୍ପର୍କ କେବେ ଭାଙ୍ଗେ ନାହିଁ||1||
ਬਲਿਹਾਰੀ ਗੁਰ ਆਪਣੇ ਸਦ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ,
ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਏਤਾ ਭਵਿ ਥਕੀ ਗੁਰਿ ਪਿਰੁ ਮੇਲਿਮੁ ਦਿਤਮੁ ਮਿਲਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଏଣେତେଣେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ଥକି ଯାଇଥିଲି, କିନ୍ତୁ ଗୁରୁ ମୋତେ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਫੁਫੀ ਨਾਨੀ ਮਾਸੀਆ ਦੇਰ ਜੇਠਾਨੜੀਆਹ ॥
ନାନୀ, ମାଉସୀ, ଜ୍ୟେଷ୍ଠା-
ਆਵਨਿ ਵੰਞਨਿ ਨਾ ਰਹਨਿ ਪੂਰ ਭਰੇ ਪਹੀਆਹ ॥੨॥
ଯାତ୍ରୀ ଭଳି ଜନ୍ମ ନେଇ ଆସିବେ ଓ ଯିବେ, କିନ୍ତୁ ଆମ ସହିତ ରହିବେ ନାହିଁ||2||
ਮਾਮੇ ਤੈ ਮਾਮਾਣੀਆ ਭਾਇਰ ਬਾਪ ਨ ਮਾਉ ॥
ମାମୁ-ମାଇଁ, ଭାଇ, ପିତା-ମାତା ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ସର୍ବଦା ରହନ୍ତି ନାହିଁ,
ਸਾਥ ਲਡੇ ਤਿਨ ਨਾਠੀਆ ਭੀੜ ਘਣੀ ਦਰੀਆਉ ॥੩॥
ଏହି ଅତିଥିଙ୍କ ବୋଝ ଲଦି ହେଉଛି ଏବଂ ଭବସାଗର ରୂପୀ ଦରିଆରେ ବହୁତ ଭିଡ ଲାଗିଅଛି||3||
ਸਾਚਉ ਰੰਗਿ ਰੰਗਾਵਲੋ ਸਖੀ ਹਮਾਰੋ ਕੰਤੁ ॥
ହେ ସଖୀ! ଆମର ପତି-ପ୍ରଭୁ ବଡ ରଙ୍ଗିଲା ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସତ୍ୟର ରଙ୍ଗରେ ରତ ରହିଥାଏ।
ਸਚਿ ਵਿਛੋੜਾ ਨਾ ਥੀਐ ਸੋ ਸਹੁ ਰੰਗਿ ਰਵੰਤੁ ॥੪॥
ଯେଉଁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ସତ୍ୟ ଠାରୁ ତାହାର କେବେ ବିୟୋଗ ହୁଏନାହିଁ||4||
ਸਭੇ ਰੁਤੀ ਚੰਗੀਆ ਜਿਤੁ ਸਚੇ ਸਿਉ ਨੇਹੁ ॥
ସେହି ସମସ୍ତ ଋତୁ ଉତ୍ତମ ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ସତ୍ୟ ସହିତ ପ୍ରେମ ହୋଇଥାଏ।
ਸਾ ਧਨ ਕੰਤੁ ਪਛਾਣਿਆ ਸੁਖਿ ਸੁਤੀ ਨਿਸਿ ਡੇਹੁ ॥੫॥
ଯେଉଁ ଜୀବ ରୂପୀ ନାରୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜାଣି ନେଇଛି, ସେ ସର୍ବଦା ସୁଖୀ ରହିଥାଏ||5||
ਪਤਣਿ ਕੂਕੇ ਪਾਤਣੀ ਵੰਞਹੁ ਧ੍ਰੁਕਿ ਵਿਲਾੜਿ ॥
ଭବସାଗର ରୂପୀ ଦରିଆର ତଟରେ ଥିବା ନାଉରିଆ ରୂପୀ ଗୁରୁ ଚିତ୍କାର କରି ଜୀବ ରୂପୀ ଯାତ୍ରୀକୁ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଦୌଡି ଯାଇ ନାମ ରୂପୀ ଜାହାଜରେ ସବାର ହୋଇ ପାର ହୋଇ ଯାଅ।
ਪਾਰਿ ਪਵੰਦੜੇ ਡਿਠੁ ਮੈ ਸਤਿਗੁਰ ਬੋਹਿਥਿ ਚਾੜਿ ॥੬॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଜାହାଜରେ ଚଢି ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଥିବା ଅନେକ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ମୁଁ ସ୍ଵୟଂ ଦେଖିଛି||6||
ਹਿਕਨੀ ਲਦਿਆ ਹਿਕਿ ਲਦਿ ਗਏ ਹਿਕਿ ਭਾਰੇ ਭਰ ਨਾਲਿ ॥
କେହି ସତ୍ୟ ରୂପୀ ସଉଦା ଆଣିଛି, କିଛି ସତ୍ୟର ସଉଦା ନେଇ ପାର ହୋଇ ଯାଇଛି, କିନ୍ତୁ କିଛି ଜୀବ ପାପର ଭାର ଲଦି ଭବସାଗରରେ ବୁଡି ଯାଇଛି।
ਜਿਨੀ ਸਚੁ ਵਣੰਜਿਆ ਸੇ ਸਚੇ ਪ੍ਰਭ ਨਾਲਿ ॥੭॥
ଯିଏ ସତ୍ୟର ବ୍ୟାପାର କରିଥାଏ, ସେ ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ରହିଥାନ୍ତି||7||
ਨਾ ਹਮ ਚੰਗੇ ਆਖੀਅਹ ਬੁਰਾ ਨ ਦਿਸੈ ਕੋਇ ॥
ନା ଆମେ ନିଜକୁ ଭଲ କହୁ, ନା କୌଣସି ମନ୍ଦ କାର୍ଯ୍ୟ ଦେଖାଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਉਮੈ ਮਾਰੀਐ ਸਚੇ ਜੇਹੜਾ ਸੋਇ ॥੮॥੨॥੧੦॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ଅଭିମାନକୁ ଦୂର କରି ଦେଇଛି, ସେ ସତ୍ୟ ଭଳି ବନି ଯାଇଛି||8||2||10||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମାରୁ ମହଲା 1॥
ਨਾ ਜਾਣਾ ਮੂਰਖੁ ਹੈ ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣਾ ਸਿਆਣਾ ॥
ମୁଁ ମାନେ ନାହିଁ ଯେ କେହି ମୂର୍ଖ ଅଥବା କେହି ଚତୁର ଅଟେ।
ਸਦਾ ਸਾਹਿਬ ਕੈ ਰੰਗੇ ਰਾਤਾ ਅਨਦਿਨੁ ਨਾਮੁ ਵਖਾਣਾ ॥੧॥
ମୁଁ ସର୍ବଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ||1||
ਬਾਬਾ ਮੂਰਖੁ ਹਾ ਨਾਵੈ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥
ହେ ବାବା! ମୁଁ ମୂର୍ଖ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ।
ਤੂ ਕਰਤਾ ਤੂ ਦਾਨਾ ਬੀਨਾ ਤੇਰੈ ਨਾਮਿ ਤਰਾਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ତୁ ବିଶ୍ଵର ରଚୟିତା ଅଟୁ, ତୁ ହିଁ ଚତୁର ଅଟୁ ଏବଂ ତୋର ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମୁକ୍ତି ସମ୍ଭବ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਮੂਰਖੁ ਸਿਆਣਾ ਏਕੁ ਹੈ ਏਕ ਜੋਤਿ ਦੁਇ ਨਾਉ ॥
ମୂର୍ଖ ଓ ଚତୁର ଏକ ହିଁ ଅଟେ, ତାହାଙ୍କ ନାମ ହିଁ ଦୁଇଟ, କିନ୍ତୁ ଜ୍ୟୋତି ଏକ ହିଁ ଅଟେ।
ਮੂਰਖਾ ਸਿਰਿ ਮੂਰਖੁ ਹੈ ਜਿ ਮੰਨੇ ਨਾਹੀ ਨਾਉ ॥੨॥
ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଉପରେ ନିଷ୍ଠା ରଖେ ନାହିଁ, ସେ ମହାମୂର୍ଖ ଅଟେ||2||
ਗੁਰ ਦੁਆਰੈ ਨਾਉ ਪਾਈਐ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਪਲੈ ਨ ਪਾਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ନାମର ଭେଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ਮਨਿ ਵਸੈ ਤਾ ਅਹਿਨਿਸਿ ਰਹੈ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੩॥
ଯଦି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ମନରେ ନାମ ସ୍ଥିତ ହୋଇଯାଏ, ରାତି-ଦିନ ସେଥିରେ ଧ୍ୟାନ ଲଗାଇ ରହିଥାଏ||3||
ਰਾਜੰ ਰੰਗੰ ਰੂਪੰ ਮਾਲੰ ਜੋਬਨੁ ਤੇ ਜੂਆਰੀ ॥
ଶାସନ କରିବା ବାଲା ଶାସକ, ରଙ୍ଗ ମନାଇବା ବାଲା ରଙ୍ଗିଲା, ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ, ଧନବାନ, ଯୌବନ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ଜୁଆଡି-
ਹੁਕਮੀ ਬਾਧੇ ਪਾਸੈ ਖੇਲਹਿ ਚਉਪੜਿ ਏਕਾ ਸਾਰੀ ॥੪॥
ଏ ସବୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ଜଗତ ରୂପୀ ଖେଳରେ ଗୋଟି ରୂପରେ ଖେଳ ଖେଳିଥାନ୍ତି||4||
ਜਗਿ ਚਤੁਰੁ ਸਿਆਣਾ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਣਾ ਨਾਉ ਪੰਡਿਤ ਪੜਹਿ ਗਾਵਾਰੀ ॥
ଜଗତରେ ନିଜକୁ ଚତୁର ଭାବୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଭ୍ରମରେ ଥାଏ, ଯଦ୍ୟପି ସେ ନାମର ପଣ୍ଡିତ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ସେହି ବିଚରା କେବ, ଗ୍ରନ୍ଥ ହିଁ ପଢିଥାଏ।
ਨਾਉ ਵਿਸਾਰਹਿ ਬੇਦੁ ਸਮਾਲਹਿ ਬਿਖੁ ਭੂਲੇ ਲੇਖਾਰੀ ॥੫॥
କେହି ପ୍ରଭୁନାମକୁ ଭୁଲି ବେଦର ଅଧ୍ୟୟନ କରିଥାଏ, ଯାହାର ଲେଖଳ ସ୍ଵୟଂ ମାୟା ରୂପୀ ବିଷରେ ଭ୍ରମରେ ଥାଏ||5||