ਥਾਨ ਥਨੰਤਰਿ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥
ଯିଏ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଏବଂ ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ଅଟନ୍ତି,
ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਪੂਰਨ ਪਰਮੇਸੁਰ ਚਿੰਤਾ ਗਣਤ ਮਿਟਾਈ ਹੇ ॥੮॥
ସେହି ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରି ସାରା ଚିନ୍ତା ଦୂର କରି ଦେଇଛି||8||
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਕੋਟਿ ਲਖ ਬਾਹਾ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମରେ କୋଟି କୋଟି ବାହୁବଳ ଅଛି ଏବଂ
ਹਰਿ ਜਸੁ ਕੀਰਤਨੁ ਸੰਗਿ ਧਨੁ ਤਾਹਾ ॥
ହରିଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତିଗାନ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଧନ ଅଟେ।
ਗਿਆਨ ਖੜਗੁ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਦੀਨਾ ਦੂਤ ਮਾਰੇ ਕਰਿ ਧਾਈ ਹੇ ॥੯॥
ପ୍ରଭୁ କୃପା କରି ଜ୍ଞାନ ରୂପୀ ଖଡ୍ଗ ଦେଇଛନ୍ତି, ଯାହାଦ୍ୱାରା ପାଞ୍ଚ ଦୂତ କାମ-କ୍ରୋଧକୁ ମାରି ଦୂର କରି ଦେଇଛି||9||
ਹਰਿ ਕਾ ਜਾਪੁ ਜਪਹੁ ਜਪੁ ਜਪਨੇ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ଜପ କର, କାରଣ ସେ ହିଁ ଜପିବା ଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି।
ਜੀਤਿ ਆਵਹੁ ਵਸਹੁ ਘਰਿ ਅਪਨੇ ॥
ନିଜ ଜୀବନ ବାଜିରେ ଜିତି ନିଜ ସଚ୍ଚା ଘରେ ବାସ କର।
ਲਖ ਚਉਰਾਸੀਹ ਨਰਕ ਨ ਦੇਖਹੁ ਰਸਕਿ ਰਸਕਿ ਗੁਣ ਗਾਈ ਹੇ ॥੧੦॥
ପ୍ରେମପୂର୍ବକ ମଜା ନେଇ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କର, ଏହି ପ୍ରକାରେ ଚଉରାଅଶି ଲକ୍ଷ ଯୋନିର ନର୍କ ଦେଖ ନାହିଁ ଅର୍ଥାତ ଏଥିରେ ପଡ ନାହିଁ||10||
ਖੰਡ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਉਧਾਰਣਹਾਰਾ ॥
ପରମାତ୍ମା ଖଣ୍ଡ-ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଜୀବର ଉଦ୍ଧାର କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି,
ਊਚ ਅਥਾਹ ਅਗੰਮ ਅਪਾਰਾ ॥
ସେ ସବୁ ଦେବୀ-ଦେବତାଙ୍କ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି, ଜୀବର ପହଞ୍ଚରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ଏବଂ ଅପାର ଅଟନ୍ତି।
ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਪ੍ਰਭੁ ਅਪਨੀ ਸੋ ਜਨੁ ਤਿਸਹਿ ਧਿਆਈ ਹੇ ॥੧੧॥
ପ୍ରଭୁ ଯାହା ଉପରେ ନିଜ କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ସେହି ଜୀବ ତାହାର ମନନ କରିଥାଏ||11||
ਬੰਧਨ ਤੋੜਿ ਲੀਏ ਪ੍ਰਭਿ ਮੋਲੇ ॥
ପ୍ରଭୁ ସବୁ ବନ୍ଧନ ତ୍ୟାଗ କରି ମୋତେ ମୂଲ୍ୟ ଦେଇଛନ୍ତି ଏବଂ
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਕੀਨੇ ਘਰ ਗੋਲੇ ॥
କୃପା କରି ନିଜ ଘରର ସେବକ ବନାଇଛନ୍ତି।
ਅਨਹਦ ਰੁਣ ਝੁਣਕਾਰੁ ਸਹਜ ਧੁਨਿ ਸਾਚੀ ਕਾਰ ਕਮਾਈ ਹੇ ॥੧੨॥
ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ନାମ-ସ୍ମରଣର ସଚ୍ଚା କାର୍ଯ୍ୟ କରି ନେଇଛି, ଏଣୁ ମନରେ ଅନାହତ ଶବ୍ଦର ଆନନ୍ଦମୟ ଧ୍ୱନିର ମୃଦୁ ମୃଦୁ ମିଠା ଝଙ୍କାର ହୋଇଥାଏ||12||
ਮਨਿ ਪਰਤੀਤਿ ਬਨੀ ਪ੍ਰਭ ਤੇਰੀ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୋର ମନରେ ତୋର ପ୍ରତି ଆସ୍ଥା ବନି ଯାଇଛି,
ਬਿਨਸਿ ਗਈ ਹਉਮੈ ਮਤਿ ਮੇਰੀ ॥
ଯାହାଦ୍ୱାରା ମୋର ଅହଂ ବୁଦ୍ଧି ନାଶ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਅੰਗੀਕਾਰੁ ਕੀਆ ਪ੍ਰਭਿ ਅਪਨੈ ਜਗ ਮਹਿ ਸੋਭ ਸੁਹਾਈ ਹੇ ॥੧੩॥
ମୋର ପ୍ରଭୁ ମୋର ପକ୍ଷ ନେଇଛନ୍ତି ଏବଂ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରେ ମୋର ସୁନ୍ଦର ଶୋଭା ହୋଇ ଯାଇଛି||13||
ਜੈ ਜੈ ਕਾਰੁ ਜਪਹੁ ਜਗਦੀਸੈ ॥
ସେହି ଜଗଦୀଶ୍ଵରଙ୍କ ଜୟ-ଜୟକାର କରି ତାହାଙ୍କ ନାମ ଜପ କର,
ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਾਈ ਪ੍ਰਭ ਅਪੁਨੇ ਈਸੈ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ।
ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਦੀਸੈ ਏਕਾ ਜਗਤਿ ਸਬਾਈ ਹੇ ॥੧੪॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରେ ଏକ ସେ ହିଁ ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ଦ୍ରୁଷ୍ଟିମାନ ନାହାନ୍ତି||14||
ਸਤਿ ਸਤਿ ਸਤਿ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਤਾ ॥
ମୁଁ ଜାଣି ନେଇଛି ଯେ ଏକ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ପରମ ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି,
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਸਦਾ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋର ମନ ସଦା ସେଥିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਜੀਵਹਿ ਜਨ ਤੇਰੇ ਏਕੰਕਾਰਿ ਸਮਾਈ ਹੇ ॥੧੫॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୋର ଭକ୍ତଜନ ତୋର ନାମ-ସ୍ମରଣ କରି ବଞ୍ଚିଛନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନେ ଓଁକାର ସ୍ମରଣରେ ଲୀନ ରହିଥାନ୍ତି||15||
ਭਗਤ ਜਨਾ ਕਾ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਪਿਆਰਾ ॥
ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି,
ਸਭੈ ਉਧਾਰਣੁ ਖਸਮੁ ਹਮਾਰਾ ॥
ଆମର ମାଲିକ ସବୁଙ୍କ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି।
ਸਿਮਰਿ ਨਾਮੁ ਪੁੰਨੀ ਸਭ ਇਛਾ ਜਨ ਨਾਨਕ ਪੈਜ ਰਖਾਈ ਹੇ ॥੧੬॥੧॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ-ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଆମର ସବୁ ମନୋକାମନା ପୁରା ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ସେ ଆମର ସମ୍ମାନ ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି||16||1||
ਮਾਰੂ ਸੋਲਹੇ ਮਹਲਾ ੫
ମାରୁ ଷୋହଳ ମହଲା 5
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਸੰਗੀ ਜੋਗੀ ਨਾਰਿ ਲਪਟਾਣੀ ॥
ଶରୀର ରୂପୀ ନାରୀ ନିଜ ସଙ୍ଗୀ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ଯୋଗୀ ସହିତ ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ,
ਉਰਝਿ ਰਹੀ ਰੰਗ ਰਸ ਮਾਣੀ ॥
ସେ ସେଥିରେ ଲିପ୍ତ ରହି ରଙ୍ଗ ଓ ଆନନ୍ଦ ନେଇଥାଏ।
ਕਿਰਤ ਸੰਜੋਗੀ ਭਏ ਇਕਤ੍ਰਾ ਕਰਤੇ ਭੋਗ ਬਿਲਾਸਾ ਹੇ ॥੧॥
କର୍ମର ସଂଯୋଗରୁ ଏହା ଏକାଠି ହୋଇ ଭୋଗ ବିଳାସ କରୁଛନ୍ତି||1||
ਜੋ ਪਿਰੁ ਕਰੈ ਸੁ ਧਨ ਤਤੁ ਮਾਨੈ ॥
ତାହାର ପତି ଯାହା କିଛି ମଧ୍ୟ କରିଥାଏ, ସ୍ତ୍ରୀ ତାହାକୁ ତତକ୍ଷଣାତ ମାନି ନେଇଥାଏ।
ਪਿਰੁ ਧਨਹਿ ਸੀਗਾਰਿ ਰਖੈ ਸੰਗਾਨੈ ॥
ପତି ନିଜ ପତ୍ନୀକୁ ଶୃଙ୍ଗାର କରି ନିଜ ସାଥିରେ ରଖିଥାଏ।
ਮਿਲਿ ਏਕਤ੍ਰ ਵਸਹਿ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਪ੍ਰਿਉ ਦੇ ਧਨਹਿ ਦਿਲਾਸਾ ਹੇ ॥੨॥
ସେହି ଦୁଇ ଜଣ ମିଶି ଦିନ-ରାତି ଏକାଠି ରହିଥାନ୍ତି ଏବଂ ପତି ନିଜ ପତ୍ନୀକୁ ପ୍ରେମ ଦେଇଥାଏ||2||
ਧਨ ਮਾਗੈ ਪ੍ਰਿਉ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਧਾਵੈ ॥
ଯେତେବେଳେ ପତ୍ନୀ ପତି ଠାରୁ କିଛି ମାଗିଥାଏ, ସେ ଏଣେତେଣେ ଚାଲି ଯାଇଥାଏ।
ਜੋ ਪਾਵੈ ਸੋ ਆਣਿ ਦਿਖਾਵੈ ॥
ଯାହା କିଛି ସେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ନେଇ ସେ ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଦେଖାଇ ଥାଏ।
ਏਕ ਵਸਤੁ ਕਉ ਪਹੁਚਿ ਨ ਸਾਕੈ ਧਨ ਰਹਤੀ ਭੂਖ ਪਿਆਸਾ ਹੇ ॥੩॥
ପରନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ପତି ଏକ ହରିନାମ ରୂପୀ ବସ୍ତୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚି ପାରେ ନାହିଁ ଏବଂ ଏହି ବସ୍ତୁ ବିନା ତାହାର ଶରୀର ରୂପୀ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ମାୟାର କ୍ଷୁଧା-ତୃଷ୍ଣା ଲାଗି ରହିଥାଏ||3||
ਧਨ ਕਰੈ ਬਿਨਉ ਦੋਊ ਕਰ ਜੋਰੈ ॥
ସ୍ତ୍ରୀ ନିଜର ଦୁଇ ହାତ ଯୋଡି ବିନତି କରିଥାଏ ଯେ
ਪ੍ਰਿਅ ਪਰਦੇਸਿ ਨ ਜਾਹੁ ਵਸਹੁ ਘਰਿ ਮੋਰੈ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟବର! ମୋତେ ଛାଡି ବିଦେଶ ଯାଅ ନାହିଁ ଏବଂ ମୋର ଘରେ ହିଁ ବାସ କର।
ਐਸਾ ਬਣਜੁ ਕਰਹੁ ਗ੍ਰਿਹ ਭੀਤਰਿ ਜਿਤੁ ਉਤਰੈ ਭੂਖ ਪਿਆਸਾ ਹੇ ॥੪॥
ଘରେ ରହି ଏପରି ବାଣିଜ୍ୟ-ବ୍ୟାପାର କର, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସବୁ କ୍ଷୁଧା-ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୋଇଯିବ||4||
ਸਗਲੇ ਕਰਮ ਧਰਮ ਜੁਗ ਸਾਧਾ ॥
ଆତ୍ମା ରୂପୀ ପତି ଏବଂ ଶରୀର ରୂପୀ ପତ୍ନୀ ସବୁ ଯୁଗର ଧର୍ମ-କର୍ମ କରି ଦେଖି ନେଇଥାଏ,
ਬਿਨੁ ਹਰਿ ਰਸ ਸੁਖੁ ਤਿਲੁ ਨਹੀ ਲਾਧਾ ॥
ହରିନାମ ରସ ବିନା ତାହାକୁ ତିଳେମାତ୍ର ସୁଖ ମିଳେନାହିଁ।
ਭਈ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਾਨਕ ਸਤਸੰਗੇ ਤਉ ਧਨ ਪਿਰ ਅਨੰਦ ਉਲਾਸਾ ਹੇ ॥੫॥
ହେ ନାନକ! ଯେତେବେଳେ ସତସଙ୍ଗ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପା ହୋଇଯାଏ, ପତ୍ନୀ ଏବଂ ପତି ଆନନ୍ଦ-ଉଲ୍ଲାସରେ ମଗ୍ନ ହୋଇଥାନ୍ତି||5||