ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਚੂਕੈ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ଯଦି ପରମାତ୍ମା କୃପାଦୃଷ୍ଟି କରିଥାନ୍ତି, ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ
ਸਾਚੀ ਦਰਗਹ ਪਾਵੈ ਮਾਨੁ ॥
ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ଯଶ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਜੀਉ ਵੇਖੈ ਸਦ ਹਜੂਰਿ ॥
ଭକ୍ତଜନ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ପାଖରେ ଦେଖିଥାଏ ଏବଂ
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କୁ ସବୁଠାରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଈଶ୍ଵର ଦେଖାଯାଇ ଥାଆନ୍ତି||3||
ਜੀਅ ਜੰਤ ਕੀ ਕਰੇ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ॥
ପରମାତ୍ମା ସଂସାରର ସମସ୍ତ ଜୀବଙ୍କୁ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି,
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਸਦ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପା ଦ୍ଵାରା ସଦା ତାହାଙ୍କ ସ୍ମରଣ କର।
ਦਰਿ ਸਾਚੈ ਪਤਿ ਸਿਉ ਘਰਿ ਜਾਇ ॥
ଏହିପରି ସମ୍ମାନପୂର୍ବକ ସଚ୍ଚା ଘରକୁ ଯାଅ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਵਡਾਈ ਪਾਇ ॥੪॥੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଭୁନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ବଡିମା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ||4||3||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3॥
ਅੰਤਰਿ ਪੂਜਾ ਮਨ ਤੇ ਹੋਇ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ପୂଜା ମନ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ
ਏਕੋ ਵੇਖੈ ਅਉਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ସର୍ବତ୍ର ଏକ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଖାଯାନ୍ତି ନାହିଁ।
ਦੂਜੈ ਲੋਕੀ ਬਹੁਤੁ ਦੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥
ସଂସାରର ଲୋକମାନେ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ଫସି ବହୁତ ଦୁଃଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାନ୍ତି,
ਸਤਿਗੁਰਿ ਮੈਨੋ ਏਕੁ ਦਿਖਾਇਆ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ପରମଶକ୍ତିର ଦର୍ଶନ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି||1||
ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਮਉਲਿਆ ਸਦ ਬਸੰਤੁ ॥
ମୋର ପ୍ରଭୁ ବସନ୍ତ ଭଳି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ଵରେ ସର୍ବଦା ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਇਹੁ ਮਨੁ ਮਉਲਿਆ ਗਾਇ ਗੁਣ ਗੋਬਿੰਦ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ମନ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰ ਪੂਛਹੁ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਕਰਹੁ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ଯଦି ଗୁରୁଙ୍କୁ ପଚାରି ତୁମେ ଚିନ୍ତନ କର,
ਤਾਂ ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਲਗੈ ਪਿਆਰੁ ॥
ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରେମ ଲାଗିଥାଏ।
ਆਪੁ ਛੋਡਿ ਹੋਹਿ ਦਾਸਤ ਭਾਇ ॥
ଯଦି ଅହଂ ତ୍ୟାଗ କରି ବିନମ୍ର ଭାବନା ଧାରଣ କର,
ਤਉ ਜਗਜੀਵਨੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥੨॥
ଈଶ୍ଵର ମନରେ ବାସ କରିବେ||2||
ਭਗਤਿ ਕਰੇ ਸਦ ਵੇਖੈ ਹਜੂਰਿ ॥
ଯିଏ ଭକ୍ତି କରିଥାଏ, ସେ ସର୍ବଦା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖିଥାଏ।
ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਸਦ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥
ମୋର ପ୍ରଭୁ ସଦା ସର୍ବବ୍ୟାପକ ଅଟନ୍ତି।
ਇਸੁ ਭਗਤੀ ਕਾ ਕੋਈ ਜਾਣੈ ਭੇਉ ॥
ଏହି ଭକ୍ତିର ରହସ୍ୟ ଯିଏ ଜାଣିଥାଏ,
ਸਭੁ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਆਤਮ ਦੇਉ ॥੩॥
ତାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ ଯେ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ରମଣ କରିଥାନ୍ତି||3||
ਆਪੇ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ॥
ସଦଗୁରୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସଂଯୋଗ ବନାଇ ମିଳାଇ ଥାଆନ୍ତି ଏବଂ
ਜਗਜੀਵਨ ਸਿਉ ਆਪਿ ਚਿਤੁ ਲਾਏ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਮਨੁ ਤਨੁ ਹਰਿਆ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਏ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਹੇ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥੪॥੪॥
ହେ ନାନକ! ତାହାର ମନ-ତନ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାଏ ଏବଂ ପ୍ରଭୁନାମରେ ହିଁ ଲଗ୍ନ ଲାଗିଥାଏ||4||4||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3॥
ਭਗਤਿ ਵਛਲੁ ਹਰਿ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥
ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ହରି ମନରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਸਹਜ ਸੁਭਾਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ହୋଇଯାଏ।
ਭਗਤਿ ਕਰੇ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਖੋਇ ॥
ଯଦି ମନରୁ ଅହଂ ତ୍ୟାଗ କରି ଭକ୍ତି କରାଯାଏ,
ਤਦ ਹੀ ਸਾਚਿ ਮਿਲਾਵਾ ਹੋਇ ॥੧॥
ତାହାହେଲେ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଯାଏ||1||
ਭਗਤ ਸੋਹਹਿ ਸਦਾ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਦੁਆਰਿ ॥
ଭକ୍ତ ସର୍ବଦା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ଶୋଭା ଦେଇଥାଏ ଏବଂ
ਗੁਰ ਕੈ ਹੇਤਿ ਸਾਚੈ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਰਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଅନୁରାଗ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରେମ ବନି ରହିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਭਗਤਿ ਕਰੇ ਸੋ ਜਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଭକ୍ତି କରିଥାଏ, ସେ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ,
ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਵਿਚਹੁ ਹਉਮੈ ਖੋਇ ॥
ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ମନରୁ ଅହଂ-ଭାବନା ବାହର କରି ଦେଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਜੀਉ ਆਪਿ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥
ସେତେବେଳେ ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਸਦਾ ਸਾਂਤਿ ਸੁਖਿ ਸਹਜਿ ਸਮਾਇ ॥੨॥
ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମନରେ ସଦା ସୁଖଶାନ୍ତି ବନି ରହିଥାଏ||2||
ਸਾਚਿ ਰਤੇ ਤਿਨ ਸਦ ਬਸੰਤ ॥
ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଅର୍ଚ୍ଚନାରେ ରତ ରହିଥାଏ, ସେ ସଦା ବସନ୍ତ ଭଳି ଖୁସି ରହିଥାଏ,
ਮਨੁ ਤਨੁ ਹਰਿਆ ਰਵਿ ਗੁਣ ਗੁਵਿੰਦ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହିମାଗାନ କରି ତାହାର ମନ ତନ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸੂਕਾ ਸੰਸਾਰੁ ॥
ହରିନାମ ଉପାସନା ବିନା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସଂସାର ଶୁଖିଲା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ
ਅਗਨਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਜਲੈ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ॥੩॥
ବାରମ୍ବାର ତୃଷ୍ଣାଗ୍ନିରେ ଜଳିଥାଏ||3||
ਸੋਈ ਕਰੇ ਜਿ ਹਰਿ ਜੀਉ ਭਾਵੈ ॥
ସଂସାରର କଣ ଦୋଷ, ଯେପରି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ, ସେ ତାହା କରିଥାଏ।
ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਸਰੀਰਿ ਭਾਣੈ ਚਿਤੁ ਲਾਵੈ ॥
ଯଦି ତାହାଙ୍କ ଇଚ୍ଛାନୁସାରେ ନାମରେ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇ ଥାଏ, ଶରୀର ସଦା ସୁଖ ପାଇଥାଏ।
ਅਪਣਾ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇਵੇ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ନିଜ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଉପାସନା କରିଥାଏ ଏବଂ
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥੪॥੫॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ନାମ ତାହାଙ୍କ ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି||4||5||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3॥
ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਸਬਦਿ ਜਲਾਏ ॥
ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ମାୟା-ମୋହକୁ ଜାଳି ଦିଆଯାଇ ପାରେ।
ਮਨੁ ਤਨੁ ਹਰਿਆ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਏ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ଓ ଇଚ୍ଛା ଦ୍ଵାରା ମନ-ତନ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଯାଏ।
ਸਫਲਿਓੁ ਬਿਰਖੁ ਹਰਿ ਕੈ ਦੁਆਰਿ ॥
ତନ ରୂପୀ ବୃକ୍ଷ ତାହାର ସଫଳ ଅଟେ, ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇଥାଏ।
ਸਾਚੀ ਬਾਣੀ ਨਾਮ ਪਿਆਰਿ ॥੧॥
ସେହି ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ପ୍ରଭୁନାମ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ||1||
ਏ ਮਨ ਹਰਿਆ ਸਹਜ ਸੁਭਾਇ ॥
ଏହି ମନ ରୂପୀ ବୃକ୍ଷ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସବୁଜ ହୋଇଯାଇ ଥାଏ ଏବଂ
ਸਚ ਫਲੁ ਲਾਗੈ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ଦ୍ଵାରା ଏହି ନାମ ରୂପୀ ବୃକ୍ଷରେ ଫଳ ଲାଗିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਆਪੇ ਨੇੜੈ ਆਪੇ ਦੂਰਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଆମ ନିକଟରେ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦୂରରେ ଅଛନ୍ତି,
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਵੇਖੈ ਸਦ ਹਜੂਰਿ ॥
କିନ୍ତୁ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ସେ ସଦା ସମ୍ମୁଖରେ ହିଁ ଦେଖା ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਛਾਵ ਘਣੀ ਫੂਲੀ ਬਨਰਾਇ ॥
ସବୁଜ ବନସ୍ପତିର ଛାୟା ବଡ ଘନ ଅଟେ ଏବଂ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬਿਗਸੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥੨॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାଏ||2||
ਅਨਦਿਨੁ ਕੀਰਤਨੁ ਕਰਹਿ ਦਿਨ ਰਾਤਿ ॥
ସେ ଦିନରାତି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତିଗାନ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਸਤਿਗੁਰਿ ਗਵਾਈ ਵਿਚਹੁ ਜੂਠਿ ਭਰਾਂਤਿ ॥
ସଦଗୁରୁ ତାହାଙ୍କ ମନରୁ ମିଥ୍ୟା ଭ୍ରାନ୍ତି ବାହାର କରି ଦେଇଥାନ୍ତି।