ਨਾਨਕ ਤਿਨ ਕੈ ਸਦ ਕੁਰਬਾਣੇ ॥੪॥੨॥੨੦॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଆମେ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଦା ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଉ||4||2||20||
ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମଲାର ମହଲା 5 ॥
ਪਰਮੇਸਰੁ ਹੋਆ ਦਇਆਲੁ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ଦୟାଳୁ ହୋଇଛନ୍ତି,
ਮੇਘੁ ਵਰਸੈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਧਾਰ ॥
ଅମୃତମୟ ବର୍ଷା ହୋଇଛି।
ਸਗਲੇ ਜੀਅ ਜੰਤ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸੇ ॥
ସବୁ ଜୀବ ତୃପ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ଏବଂ
ਕਾਰਜ ਆਏ ਪੂਰੇ ਰਾਸੇ ॥੧॥
ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯାଇଛି||1||
ਸਦਾ ਸਦਾ ਮਨ ਨਾਮੁ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲਿ ॥
ହେ ମନ! ସର୍ବଦା ହରିନାମର ଆରାଧନା କର;
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਕੀ ਸੇਵਾ ਪਾਇਆ ਐਥੈ ਓਥੈ ਨਿਬਹੈ ਨਾਲਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ସାଥିରେ ରହିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਦੁਖੁ ਭੰਨਾ ਭੈ ਭੰਜਨਹਾਰ ॥
ସବୁ ଭୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ବାଲା ଈଶ୍ଵର ଦୁଃଖ ନାଶ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ଏବଂ
ਆਪਣਿਆ ਜੀਆ ਕੀ ਕੀਤੀ ਸਾਰ ॥
ନିଜ ଜୀବର ପୋଷଣ କରିଛନ୍ତି।
ਰਾਖਨਹਾਰ ਸਦਾ ਮਿਹਰਵਾਨ ॥
ସେ ସାଂସରର ରଖୁଆଳ ଅଟନ୍ତି, ସର୍ବଦା କୃପାଳୁ ହୋଇଥାନ୍ତି,
ਸਦਾ ਸਦਾ ਜਾਈਐ ਕੁਰਬਾਨ ॥੨॥
ଆମେ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଦା ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଉ||2||
ਕਾਲੁ ਗਵਾਇਆ ਕਰਤੈ ਆਪਿ ॥
କର୍ତ୍ତା ପୁରୁଷ ମୃତ୍ୟୁକୁ ମଧ୍ୟ ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି,
ਸਦਾ ਸਦਾ ਮਨ ਤਿਸ ਨੋ ਜਾਪਿ ॥
ମନରେ ସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କ ଜପ କର।
ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਧਾਰਿ ਰਾਖੇ ਸਭਿ ਜੰਤ ॥
ସେ ନିଜ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି ଧାରଣ କରି ସବୁ ଜୀବର ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି,
ਗੁਣ ਗਾਵਹੁ ਨਿਤ ਨਿਤ ਭਗਵੰਤ ॥੩॥
ନିତ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କର||3||
ਏਕੋ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਆਪ ॥
ଏକମାତ୍ର ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ କର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି,
ਹਰਿ ਕੇ ਭਗਤ ਜਾਣਹਿ ਪਰਤਾਪ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଭକ୍ତ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତାପ ଜାଣିଥାଏ।
ਨਾਵੈ ਕੀ ਪੈਜ ਰਖਦਾ ਆਇਆ ॥
ପରମାତ୍ମା ସର୍ବଦା ନିଜ ନାମର ମାନ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਨਾਨਕੁ ਬੋਲੈ ਤਿਸ ਕਾ ਬੋਲਾਇਆ ॥੪॥੩॥੨੧॥
ନାନକ ତାହା ବୋଲିଥାନ୍ତି, ଯାହା ତାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ବୋଲାଇ ଯାଇଥାଏ||4||3||21||
ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମଲାର ମହଲା 5 ॥
ਗੁਰ ਸਰਣਾਈ ਸਗਲ ਨਿਧਾਨ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣରେ ସର୍ବ ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ,
ਸਾਚੀ ਦਰਗਹਿ ਪਾਈਐ ਮਾਨੁ ॥
ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ମାନ ସମ୍ମାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ,
ਭ੍ਰਮੁ ਭਉ ਦੂਖੁ ਦਰਦੁ ਸਭੁ ਜਾਇ ॥
ଭୟ, ଭ୍ରମ, ଦୁଃଖ-ଯନ୍ତ୍ରଣା ସବୁ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਸਾਧਸੰਗਿ ਸਦ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੧॥
ସାଧୁ-ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ସହିତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କର||1||
ਮਨ ਮੇਰੇ ਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਸਾਲਾਹਿ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ସ୍ତୁତି କର,
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਜਪਹੁ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਮਨ ਚਿੰਦੇ ਫਲ ਪਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସର୍ବଦା ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ହରିନାମର ଜପ କର ଆଉ ମନୋବାଞ୍ଛିତ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କର॥1॥ରୁହ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਜੇਵਡੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସମକକ୍ଷ ଆଉ କେହି ନୁହନ୍ତି,
ਗੁਰੁ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਪਰਮੇਸਰੁ ਸੋਇ ॥
ଗୁରୁ ହିଁ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଅଟନ୍ତି, ସେ ହିଁ ପରମ ପରମେଶ୍ଵର ଅଟନ୍ତି।
ਜਨਮ ਮਰਣ ਦੂਖ ਤੇ ਰਾਖੈ ॥
ସେ ଜନ୍ମ-ମରଣ ଦୁଃଖରୁ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।
ਮਾਇਆ ਬਿਖੁ ਫਿਰਿ ਬਹੁੜਿ ਨ ਚਾਖੈ ॥੨॥
ପୁଣି ମାୟାର ଜହର ପୁନଃ ଚାଖିବାକୁ ପଡି ନଥାଏ||2||
ਗੁਰ ਕੀ ਮਹਿਮਾ ਕਥਨੁ ਨ ਜਾਇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମହିମା ଅକଥନୀୟ ଅଟେ।
ਗੁਰੁ ਪਰਮੇਸਰੁ ਸਾਚੈ ਨਾਇ ॥
ସଚ୍ଚା ନାମର ଚିନ୍ତନ କରିବା ବାଲା ଜିଜ୍ଞାସୁ ପାଇଁ ଗୁରୁ ହିଁ ପରମେଶ୍ଵର ଅଟନ୍ତି।
ਸਚੁ ਸੰਜਮੁ ਕਰਣੀ ਸਭੁ ਸਾਚੀ ॥
ତାହାଙ୍କ ଜୀବନ ଆଚରଣ, ସଂଯମ ଏବଂ ସବୁ ସତ୍ୟ ଅଟେ।
ਸੋ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਜੋ ਗੁਰ ਸੰਗਿ ਰਾਚੀ ॥੩॥
ସେହି ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ, ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଲୀନ ରହିଥାଏ||3||
ਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਪਾਈਐ ਵਡ ਭਾਗਿ ॥
ଭାଗ୍ୟଶାଳୀକୁ ହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਲੋਭੁ ਮਨ ਤੇ ਤਿਆਗਿ ॥
କାମ, କ୍ରୋଧ ଏବଂ ଲୋଭକୁ ମନରୁ ତ୍ୟାଗ କରିବା ଉଚିତ।
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਗੁਰ ਚਰਣ ਨਿਵਾਸਿ ॥
କୃପା କରି ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ହିଁ ରଖ,
ਨਾਨਕ ਕੀ ਪ੍ਰਭ ਸਚੁ ਅਰਦਾਸਿ ॥੪॥੪॥੨੨॥
ନାନକଙ୍କ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଏହି ସଚ୍ଚା ପ୍ରାର୍ଥନା ଅଟେ||4||4||22||
ਰਾਗੁ ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੫ ਪੜਤਾਲ ਘਰੁ ੩
ମଲାର ମହଲା 5 ପଦାତାଲ ଘର 3
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਗੁਰ ਮਨਾਰਿ ਪ੍ਰਿਅ ਦਇਆਰ ਸਿਉ ਰੰਗੁ ਕੀਆ ॥
ହେ ସତସଙ୍ଗୀ! ଗୁରୁଙ୍କୁ ମନାଇ ଦୟାଳୁ ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ସହିତ ଆନନ୍ଦ କରିଛି।
ਕੀਨੋ ਰੀ ਸਗਲ ਸੀਂਗਾਰ ॥
ଶୁଭ ଗୁଣ ରୂପୀ ସବୁ ଶୃଙ୍ଗାର କରିଛି,
ਤਜਿਓ ਰੀ ਸਗਲ ਬਿਕਾਰ ॥
ସବୁ ବିକାରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଛି ତଥା
ਧਾਵਤੋ ਅਸਥਿਰੁ ਥੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଚଞ୍ଚଳ ମନକୁ ସ୍ଥିର କରି ନେଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਐਸੇ ਰੇ ਮਨ ਪਾਇ ਕੈ ਆਪੁ ਗਵਾਇ ਕੈ ਕਰਿ ਸਾਧਨ ਸਿਉ ਸੰਗੁ ॥
ହେ ମନ! ଅହଂ ତ୍ୟାଗ କରି ସାଧୁ-ପୁରୁଷଙ୍କ ସଙ୍ଗତ କର, ଏହି ପ୍ରକାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇ ସୁଖୀ ହେବ।
ਬਾਜੇ ਬਜਹਿ ਮ੍ਰਿਦੰਗ ਅਨਾਹਦ ਕੋਕਿਲ ਰੀ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਬੋਲੈ ਮਧੁਰ ਬੈਨ ਅਤਿ ਸੁਹੀਆ ॥੧॥
ଖୁସିର ବାଜା ବାଜୁଅଛି, ସନ୍ଥଙ୍କ ଜିହ୍ଵା ରାମନାମ ଜପ କରି କୋଇଲି ଭଳି ଅତ୍ୟନ୍ତ ମିଠା ଏବଂ ସୁନ୍ଦର ବଚନ ବୋଲୁଅଛି||1||
ਐਸੀ ਤੇਰੇ ਦਰਸਨ ਕੀ ਸੋਭ ਅਤਿ ਅਪਾਰ ਪ੍ਰਿਅ ਅਮੋਘ ਤੈਸੇ ਹੀ ਸੰਗਿ ਸੰਤ ਬਨੇ ॥
ହେ ପ୍ରିୟତମ! ତୋର ଦର୍ଶନର ଶୋଭା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅପାର ଅଟେ, ସନ୍ଥଙ୍କ ମନରେ ଦର୍ଶନର ଆକାଂକ୍ଷା ରହିଛି।
ਭਵ ਉਤਾਰ ਨਾਮ ਭਨੇ ॥
ସେମାନେ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର ହେବ ପାଇଁ ରାମନାମ ଜପ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਰਮ ਰਾਮ ਰਾਮ ਮਾਲ ॥
ରାମନାମର ମନ୍ତ୍ର ହିଁ ତାହାଙ୍କ ମାଳା ଅଟେ।