ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମଲାର ମହଲା 5 ॥
ਹੇ ਗੋਬਿੰਦ ਹੇ ਗੋਪਾਲ ਹੇ ਦਇਆਲ ਲਾਲ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଗୋବିନ୍ଦ, ହେ ଜଗତ ପାଳକ, ହେ ଦୀନଦୟାଳୁ!॥1॥ରୁହ॥
ਪ੍ਰਾਨ ਨਾਥ ਅਨਾਥ ਸਖੇ ਦੀਨ ਦਰਦ ਨਿਵਾਰ ॥੧॥
ହେ ପ୍ରାଣନାଥ! ହେ ଗରିବର ସାଥୀ! ତୁ ଦୀନର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୂର କରିଥାଉ||1||
ਹੇ ਸਮ੍ਰਥ ਅਗਮ ਪੂਰਨ ਮੋਹਿ ਮਇਆ ਧਾਰਿ ॥੨॥
ହେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ, ଅଗମ୍ୟ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ପରମେଶ୍ଵର! ମୋ’ ଉପରେ ନିଜ କୃପା କର||2||
ਅੰਧ ਕੂਪ ਮਹਾ ਭਇਆਨ ਨਾਨਕ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰ ॥੩॥੮॥੩੦॥
ନାନକ ବିନତି କରନ୍ତି ଯେ ଜଗତ ରୂପୀ ମହା ଭୟାନଙ୍କ ଅନ୍ଧ କୂପରୁ ବାହାର କରି ଦିଅ||3||8||30||
ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੧ ਅਸਟਪਦੀਆ ਘਰੁ ੧
ମଲାର ମହଲା 5 ଅଷ୍ଟପଦୀ ଘର 1
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਚਕਵੀ ਨੈਨ ਨੀਂਦ ਨਹਿ ਚਾਹੈ ਬਿਨੁ ਪਿਰ ਨੀਂਦ ਨ ਪਾਈ ॥
ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ବିଚ୍ଛେଦରେ ଚାତକ ଆଖିରେ ନିଦ୍ରା ନଥାଏ, ଜାଗ୍ରତ ରହିଥାଏ।
ਸੂਰੁ ਚਰ੍ਹੈ ਪ੍ਰਿਉ ਦੇਖੈ ਨੈਨੀ ਨਿਵਿ ਨਿਵਿ ਲਾਗੈ ਪਾਂਈ ॥੧॥
ଯେତେବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟ ହୋଇଥାଏ, ପ୍ରିୟତମଙ୍କୁ ଆଖିରେ ଦେଖି ନମନ କରିଥାଏ||1||
ਪਿਰ ਭਾਵੈ ਪ੍ਰੇਮੁ ਸਖਾਈ ॥
ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ପ୍ରେମ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਘੜੀ ਨਹੀ ਜਗਿ ਜੀਵਾ ਐਸੀ ਪਿਆਸ ਤਿਸਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନର ଏପରି ତୃଷ୍ଣା ଲାଗିଥାଏ ଯେ ତାହାଙ୍କ ବିନା ସଂସାରରେ ଏକ କ୍ଷଣ ମଧ୍ୟ ରହିବା କଷ୍ଟକର ହୋଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਸਰਵਰਿ ਕਮਲੁ ਕਿਰਣਿ ਆਕਾਸੀ ਬਿਗਸੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਈ ॥
କମଳ ସରୋବରରେ ରହିଥାଏ, ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ଆକାଶରେ ଥାଏ, ସ୍ଵାଭାବିକ କିରଣ ଦ୍ଵାରା କମଳ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ।
ਪ੍ਰੀਤਮ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਨੀ ਅਭ ਐਸੀ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਈ ॥੨॥
ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ଏପରି ପ୍ରେମ ହୋଇଯାଏ, ଯେପରି ଜ୍ୟୋତିରେ ଜ୍ୟୋତି ମିଶି ଯାଇଥାଏ||2||
ਚਾਤ੍ਰਿਕੁ ਜਲ ਬਿਨੁ ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਟੇਰੈ ਬਿਲਪ ਕਰੈ ਬਿਲਲਾਈ ॥
ଚାତକ ଜଳ ବିନା ପ୍ରିୟ ପ୍ରିୟ ବିଳାପ କରିଥାଏ।
ਘਨਹਰ ਘੋਰ ਦਸੌ ਦਿਸਿ ਬਰਸੈ ਬਿਨੁ ਜਲ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਈ ॥੩॥
ବାଦଲ ଦଶଦିଗରେ ଗର୍ଜନ କରି ବର୍ଷା କରିଥାଏ, ଯେପରି ଚାତକର ତୃଷ୍ଣା ବର୍ଷ ବିନ୍ଦୁ ବିନା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ, ସେପରି ହିଁ ଭକ୍ତର ସ୍ଥିତି ଅଟେ, ଯାହାର ତୃଷ୍ଣା ହରିନାମ ଜଳ ଦ୍ଵାରା ଦୂର ହୋଇଥାଏ||3||
ਮੀਨ ਨਿਵਾਸ ਉਪਜੈ ਜਲ ਹੀ ਤੇ ਸੁਖ ਦੁਖ ਪੁਰਬਿ ਕਮਾਈ ॥
ମାଛ ଜଳରେ ରହିଥାଏ, ଜାତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ପୂର୍ବ କର୍ମ କାରଣରୁ ସୁଖ-ଦୁଃଖ ପାଇଥାଏ।
ਖਿਨੁ ਤਿਲੁ ਰਹਿ ਨ ਸਕੈ ਪਲੁ ਜਲ ਬਿਨੁ ਮਰਨੁ ਜੀਵਨੁ ਤਿਸੁ ਤਾਂਈ ॥੪॥
ସେ ଜଳ ବିନା ଏକ କ୍ଷଣ ମଧ୍ୟ ରହି ପାରେନାହିଁ, ଜଳ ହିଁ ତାହାର ଜୀବନ ଅଟେ ଆଉ ଜଳ ବିନା ସେ ମରି ଯାଇଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭକ୍ତର ଜୀବନର ଆଧାର ଅଟେ||4||
ਧਨ ਵਾਂਢੀ ਪਿਰੁ ਦੇਸ ਨਿਵਾਸੀ ਸਚੇ ਗੁਰ ਪਹਿ ਸਬਦੁ ਪਠਾਈਂ ॥
ପରଦେଶରେ ବସି ଥିବା ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଦେଶରେ ରହିବା ବାଲା ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସନ୍ଦେଶ ପଠାଇ ଥାଏ।
ਗੁਣ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਪ੍ਰਭੁ ਰਿਦੈ ਨਿਵਾਸੀ ਭਗਤਿ ਰਤੀ ਹਰਖਾਈ ॥੫॥
ସେ ଗୁଣକୁ ଏକତ୍ର କରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଲୀନ ରହି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ||5||
ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਕਰੈ ਸਭੈ ਹੈ ਜੇਤੀ ਗੁਰ ਭਾਵੈ ਪ੍ਰਿਉ ਪਾਈਂ ॥
ସମସ୍ତ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ପ୍ରିୟତମଙ୍କୁ ପାଇବା ଚାହିଁ ଥାଆନ୍ତି, ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଲାଗିଥାଏ, ସେ ପ୍ରିୟତମଙ୍କୁ ପାଇଥାଏ।
ਪ੍ਰਿਉ ਨਾਲੇ ਸਦ ਹੀ ਸਚਿ ਸੰਗੇ ਨਦਰੀ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਈ ॥੬॥
ଗୁରୁ କୃପା କରି ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି||6||
ਸਭ ਮਹਿ ਜੀਉ ਜੀਉ ਹੈ ਸੋਈ ਘਟਿ ਘਟਿ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥
ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ପ୍ରାଣ ଜ୍ୟୋତି ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛି, ପ୍ରତି ଘଟରେ ସେ ରହିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਘਰ ਹੀ ਪਰਗਾਸਿਆ ਸਹਜੇ ਸਹਜਿ ਸਮਾਈ ॥੭॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହୃଦୟ ଘରେ ହିଁ ସତ୍ୟର ଆଲୋକ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ବିଲୀନ ହୋଇ ଯାଇଛି||7||
ਅਪਨਾ ਕਾਜੁ ਸਵਾਰਹੁ ਆਪੇ ਸੁਖਦਾਤੇ ਗੋਸਾਂਈਂ ॥
ସେହି ସୁଖ ଦେବା ବାଲା ମାଲିକ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਘਰ ਹੀ ਪਿਰੁ ਪਾਇਆ ਤਉ ਨਾਨਕ ਤਪਤਿ ਬੁਝਾਈ ॥੮॥੧॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଯେତେବେଳେ ହୃଦୟ ଘରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇ ଯାଇଛି, ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି||8||1||
ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ମଲାର ମହଲା 5 ॥
ਜਾਗਤੁ ਜਾਗਿ ਰਹੈ ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਬਿਨੁ ਹਰਿ ਮੈ ਕੋ ਨਾਹੀ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବାରେ ଥିବା ସେବକକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ହୋଇଥାଏ ଯେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବିନା ତାହାର କୌଣସି ଆଧାର ନାହିଁ
ਅਨਿਕ ਜਤਨ ਕਰਿ ਰਹਣੁ ਨ ਪਾਵੈ ਆਚੁ ਕਾਚੁ ਢਰਿ ਪਾਂਹੀ ॥੧॥
ଯେପରି ନିଆଁ ଧାସରେ କାଚ ତରଳି ଥାଏ, ସେପରି ଅନେକ ପ୍ରୟାସ ପରେ ମଧ୍ୟ ଶରୀର ସେପରି ରହେ ନାହିଁ ଏବଂ ଢଳି ଯାଏ||1||
ਇਸੁ ਤਨ ਧਨ ਕਾ ਕਹਹੁ ਗਰਬੁ ਕੈਸਾ ॥
ହେ ଭାଇ! କୁହ, ଏହି ତନ ଓ ଧନର ଅହଂକାର କାହା ପାଇଁ?
ਬਿਨਸਤ ਬਾਰ ਨ ਲਾਗੈ ਬਵਰੇ ਹਉਮੈ ਗਰਬਿ ਖਪੈ ਜਗੁ ਐਸਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଆରେ ପାଗଳା! ଏହାକୁ ନାଶ ହେବା ପାଇଁ କିଛି ବିଳମ୍ବ ହେବ ନାହିଁ, ଅଭିମାନରେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଏପରି ଧ୍ଵଂସ ହେଉଅଛି॥1॥ରୁହ॥
ਜੈ ਜਗਦੀਸ ਪ੍ਰਭੂ ਰਖਵਾਰੇ ਰਾਖੈ ਪਰਖੈ ਸੋਈ ॥
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସୃଷ୍ଟିରେ ଜଗଦୀଶଙ୍କ ଜୟ-ଜୟକାର ହେଉଅଛି, ସେ ହିଁ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି, ସେ ହିଁ ପରୀକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।
ਜੇਤੀ ਹੈ ਤੇਤੀ ਤੁਝ ਹੀ ਤੇ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਸਰਿ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥੨॥
ଯେତେ ଦୁନିଆ ଅଛି, ତୁମ ଠାରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି, ତୁମ ଭଳି ଅନ୍ୟ କେହି ନାହାନ୍ତି||2||
ਜੀਅ ਉਪਾਇ ਜੁਗਤਿ ਵਸਿ ਕੀਨੀ ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅੰਜਨੁ ॥
ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରି ପରମାତ୍ମା ଜୀବନ-ଯୁକ୍ତି ନିଜ ବଶରେ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନର ସୁରମା ଦେବା ବାଲା ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅଟନ୍ତି।
ਅਮਰੁ ਅਨਾਥ ਸਰਬ ਸਿਰਿ ਮੋਰਾ ਕਾਲ ਬਿਕਾਲ ਭਰਮ ਭੈ ਖੰਜਨੁ ॥੩॥
ସେ ଅମର ଅଟନ୍ତି, ସ୍ଵୟଂଭୂ, ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଅଟନ୍ତି, ସେ କାଳର ମଧ୍ୟ କାଳ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସେ ଭ୍ରମ ଓ ଭୟ ନଷ୍ଟ କରିଥାନ୍ତି||3||