ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਏਕੈ ਭਾਰੋਸਉ ਬੰਧਨ ਕਾਟਨਹਾਰੁ ਗੁਰੁ ਮੇਰੋ ॥੨॥੬॥੨੫॥
ହେ ନାନକ! ମୋତେ କେବଳ ସବୁ ବନ୍ଧନ କାଟିବା ବାଲା ମୋର ଗୁରୁଙ୍କ ଉପରେ ହିଁ ଭରସା ଅଛି||2||6||25||
ਕਾਨੜਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
କାନଡା ମହଲା 5॥
ਬਿਖੈ ਦਲੁ ਸੰਤਨਿ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਰੈ ਗਾਹਿਓ ॥
ମୁଁ ତୁମ ଭକ୍ତଙ୍କ ସହାୟତାରେ ବିକାରର ଦଳକୁ ଦଳି ଦେଇଛି।
ਤੁਮਰੀ ਟੇਕ ਭਰੋਸਾ ਠਾਕੁਰ ਸਰਨਿ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੀ ਆਹਿਓ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଠାକୁର! ତୁମର ହିଁ ଆଶ୍ରା ଓ ଭରସା ଅଛି, ତୁମର ଶରଣରେ ଆସିଛି॥1॥ରୁହ॥
ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੇ ਮਹਾ ਪਰਾਛਤ ਦਰਸਨੁ ਭੇਟਿ ਮਿਟਾਹਿਓ ॥
ତୁମର ଦର୍ଶନ ଦ୍ଵାରା ଜନ୍ମ ଜନ୍ମର ବଡ ବଡ ପାପ-ଦୋଷ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਭਇਓ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ਅਨਦ ਉਜੀਆਰਾ ਸਹਜਿ ਸਮਾਧਿ ਸਮਾਹਿਓ ॥੧॥
ମନରେ ଆନନ୍ଦର ଉଜ୍ଜଳ ପ୍ରକାଶ ହୋଇ ଯାଇଛି, ସ୍ଵାଭାବିକ ସମାଧିରେ ଲୀନ ରହିଛି||1||
ਕਉਨੁ ਕਹੈ ਤੁਮ ਤੇ ਕਛੁ ਨਾਹੀ ਤੁਮ ਸਮਰਥ ਅਥਾਹਿਓ ॥
ତୁମେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଏବଂ ଅଥଳ ଅଟ, ପୁଣି କିଏ କହିଥାଏ ଯେ ତୁମେ କିଛି ମଧ୍ୟ ନୁହଁ।
ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਿਧਾਨ ਰੰਗ ਰੂਪ ਰਸ ਨਾਮੁ ਨਾਨਕ ਲੈ ਲਾਹਿਓ ॥੨॥੭॥੨੬॥
ନାନକ ବିନତି କରନ୍ତି ଯେ ହେ କୃପାର ଭଣ୍ଡାର! ତୁମର ନାମ ଦ୍ଵାରା ସବୁ ରଙ୍ଗ, ରୂପ ଏବଂ ରସ ଇତ୍ୟାଦି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି||2||7||26||
ਕਾਨੜਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
କାନଡା ମହଲା 5॥
ਬੂਡਤ ਪ੍ਰਾਨੀ ਹਰਿ ਜਪਿ ਧੀਰੈ ॥
ବୁଡୁଥିବା ପ୍ରାଣୀକୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଜପ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਬਿਨਸੈ ਮੋਹੁ ਭਰਮੁ ਦੁਖੁ ਪੀਰੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପୁଣି ମୋହ, ଭ୍ରମ ଏବଂ ତାହାର ଦୁଃଖର ପୀଡା ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਸਿਮਰਉ ਦਿਨੁ ਰੈਨਿ ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਨਾ ॥
ମୁଁ ଦିନରାତି ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣର ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ,
ਜਤ ਕਤ ਪੇਖਉ ਤੁਮਰੀ ਸਰਨਾ ॥੧॥
ଯେଉଁଠି ଦେଖିଥାଏ, ତୁମର ଶରଣ ପାଇଥାଏ||1||
ਸੰਤ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਨ ਗਾਇਆ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ କୃପାରୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଛି।
ਗੁਰ ਭੇਟਤ ਨਾਨਕ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥੨॥੮॥੨੭॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରି ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି||2||8||27||
ਕਾਨੜਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
କାନଡା ମହଲା 5॥
ਸਿਮਰਤ ਨਾਮੁ ਮਨਹਿ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ମନରେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਸਾਧ ਜਨਾ ਮਿਲਿ ਹਰਿ ਜਸੁ ਗਾਈਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏଣୁ ସାଧୁ ମହାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଭଗବାନଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରିବା ଉଚିତ॥1॥ରୁହ॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਪ੍ਰਭ ਰਿਦੈ ਬਸੇਰੋ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! କୃପା କରି ହୃଦୟରେ ବାସ କର,
ਚਰਨ ਸੰਤਨ ਕੈ ਮਾਥਾ ਮੇਰੋ ॥੧॥
ମୋର ମସ୍ତକ ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣରେ ପଡି ରହିଛି||1||
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕਉ ਸਿਮਰਹੁ ਮਨਾਂ ॥
ମନରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କର।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਜਸੁ ਸੁਨਾਂ ॥੨॥੯॥੨੮॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଯଶ ଶୁଣ||2||9||28||
ਕਾਨੜਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
କାନଡା ମହଲା 5॥
ਮੇਰੇ ਮਨ ਪ੍ਰੀਤਿ ਚਰਨ ਪ੍ਰਭ ਪਰਸਨ ॥
ମୋର ମନରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶର ପ୍ରୀତି ଲାଗି ରହିଛି।
ਰਸਨਾ ਹਰਿ ਹਰਿ ਭੋਜਨਿ ਤ੍ਰਿਪਤਾਨੀ ਅਖੀਅਨ ਕਉ ਸੰਤੋਖੁ ਪ੍ਰਭ ਦਰਸਨ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ଜିହ୍ଵା ହରିନାମ ଭୋଜନ ଦ୍ଵାରା ତୃପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଦ୍ଵାରା ନେତ୍ରକୁ ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਕਰਨਨਿ ਪੂਰਿ ਰਹਿਓ ਜਸੁ ਪ੍ਰੀਤਮ ਕਲਮਲ ਦੋਖ ਸਗਲ ਮਲ ਹਰਸਨ ॥
କାନରେ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଯଶ ଭରି ରହିଛି, ଯାହା ଫଳରେ ସାବୁ ପାପ-ଦୋଷ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਪਾਵਨ ਧਾਵਨ ਸੁਆਮੀ ਸੁਖ ਪੰਥਾ ਅੰਗ ਸੰਗ ਕਾਇਆ ਸੰਤ ਸਰਸਨ ॥੧॥
ଏହି ପାଦ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଆଡକୁ ଦୌଡି ଥାଏ, ଯିଏ ସୁଖର ରାସ୍ତା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଶରୀର ସନ୍ଥଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାଏ||1||
ਸਰਨਿ ਗਹੀ ਪੂਰਨ ਅਬਿਨਾਸੀ ਆਨ ਉਪਾਵ ਥਕਿਤ ਨਹੀ ਕਰਸਨ ॥
ଅନ୍ୟ ଉପାୟ ଦ୍ଵାରା ଥକି ଯାଇ ସବୁ ତ୍ୟାଗ କରି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବିନାଶୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛି।
ਕਰੁ ਗਹਿ ਲੀਏ ਨਾਨਕ ਜਨ ਅਪਨੇ ਅੰਧ ਘੋਰ ਸਾਗਰ ਨਹੀ ਮਰਸਨ ॥੨॥੧੦॥੨੯॥
ହେ ନାନକ! ଈଶ୍ଵର ନିଜ ସେବକର ହାତ ଧରି ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ବର୍ତ୍ତମାନ ସେ ଭୟାନକ ସଂସାର ସାଗରରେ ବୁଡିଯାଏ ନାହିଁ||2||10||29||
ਕਾਨੜਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
କାନଡା ମହଲା 5॥
ਕੁਹਕਤ ਕਪਟ ਖਪਟ ਖਲ ਗਰਜਤ ਮਰਜਤ ਮੀਚੁ ਅਨਿਕ ਬਰੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ନଷ୍ଟ କରିବା ବାଲା କପଟ ଚିତ୍କାର କରିଥାଏ, କାମୁକ ଦୁଷ୍ଟ ଗର୍ଜନ କରିଥାଏ, ଏପରି ଲୋକ ଅନେକ ଥର ମୃତ୍ୟୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਅਹੰ ਮਤ ਅਨ ਰਤ ਕੁਮਿਤ ਹਿਤ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪੇਖਤ ਭ੍ਰਮਤ ਲਾਖ ਗਰੀਆ ॥੧॥
ମୁଁ ଅଭିମାନ ଓ ଅନ୍ୟ ରସରେ ଲୀନ ରହିଛି, ଦୁଷ୍ଟ ସହିତ ପ୍ରେମ ବନାଇଛି, ହେ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେଦ ଦେଖୁଅଛ ଯେ ମୁଁ ଲକ୍ଷେ ଗଳିରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହେଉଅଛି||1||
ਅਨਿਤ ਬਿਉਹਾਰ ਅਚਾਰ ਬਿਧਿ ਹੀਨਤ ਮਮ ਮਦ ਮਾਤ ਕੋਪ ਜਰੀਆ ॥
ମୋର ଆଚରଣ ବ୍ୟବହାର ମନ୍ଦ ଅଟେ, ମୁଁ ଅନିୟମିତ ଜୀବନ ବିତାଇ ଥାଏ, ଏବଂ ମମତାର ନିଶାରେ ମସ୍ତ ହୋଇ କ୍ରୋଧର ଅଗ୍ନିରେ ଜଳିଥାଏ।
ਕਰੁਣ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਗੋੁਪਾਲ ਦੀਨ ਬੰਧੁ ਨਾਨਕ ਉਧਰੁ ਸਰਨਿ ਪਰੀਆ ॥੨॥੧੧॥੩੦॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୁ କରୁଣାମୟ, କୃପାଳୁ ଏବଂ ଦୀନର ଦୟାଳୁ ଅଟୁ, ନାନକ ତୋର ଶରଣରେ ପଡିଛନ୍ତି, ଉଦ୍ଧାର କର||2||11||30||
ਕਾਨੜਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
କାନଡା ମହଲା 5॥
ਜੀਅ ਪ੍ਰਾਨ ਮਾਨ ਦਾਤਾ ॥
ପରମାତ୍ମା ଆମକୁ ଜୀବନ, ପ୍ରାଣ ଏବଂ ମାନ-ସମ୍ମାନ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି।
ਹਰਿ ਬਿਸਰਤੇ ਹੀ ਹਾਨਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେହି ଦାତା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ଦ୍ଵାରା ହାନି ହିଁ ହୋଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਗੋਬਿੰਦ ਤਿਆਗਿ ਆਨ ਲਾਗਹਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੋ ਡਾਰਿ ਭੂਮਿ ਪਾਗਹਿ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଅନ୍ୟ ଭୌତିକ ପଦାର୍ଥରେ ଲାଗିବା ବାଲା ଲୋକ ଅମୃତ ଫୋପାଡି ଦେଇ ଧୂଳି ଚାଟିଥାଏ।
ਬਿਖੈ ਰਸ ਸਿਉ ਆਸਕਤ ਮੂੜੇ ਕਾਹੇ ਸੁਖ ਮਾਨਿ ॥੧॥
ମୂର୍ଖ ଲୋକ ବିକାରର ରସରେ ଆସକ୍ତ ରହିଥାଏ, ପୁଣି କିପରି ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରିବ?||1||