ਮਨੁ ਤਨੁ ਸੀਤਲੁ ਸਾਂਤਿ ਸਹਜ ਲਾਗਾ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਸੇਵ ॥
“(ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ) ସେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଲାଗିଯାଇଛି, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ତାହାର ମନ, ତନ ଶୀତଳ ହୋଇଯାଇଛି, ତା’ ଭିତରେ ଶାନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯାଇଛି।
ਟੂਟੇ ਬੰਧਨ ਬਹੁ ਬਿਕਾਰ ਸਫਲ ਪੂਰਨ ਤਾ ਕੇ ਕਾਮ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ, ତାହାର ବିକାରର ବନ୍ଧନ ଆଉ ଅନେକ ପାପ ନାଶ ହୋଇଯାଏ।
ਦੁਰਮਤਿ ਮਿਟੀ ਹਉਮੈ ਛੁਟੀ ਸਿਮਰਤ ਹਰਿ ਕੋ ਨਾਮ ॥
ତାହାର ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ଏବଂ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ, ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ନାଶ ହୋଇଯାଏ ଓ ଅହଂକାର ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਸਰਨਿ ਗਹੀ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕੀ ਮਿਟਿਆ ਆਵਾ ਗਵਨ ॥
ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ଶରଣ ନେଲେ ମନୁଷ୍ୟର ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ର ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਆਪਿ ਤਰਿਆ ਕੁਟੰਬ ਸਿਉ ਗੁਣ ਗੁਬਿੰਦ ਪ੍ਰਭ ਰਵਨ ॥
ଗୋବିନ୍ଦ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହିମା ସ୍ତୁତି କାରଣରୁ ସେ ନିଜ କୁଟୁମ୍ବ ସହିତ ଭବସାଗରରୁ ପାରହୋଇଯାଏ।
ਹਰਿ ਕੀ ਟਹਲ ਕਮਾਵਣੀ ਜਪੀਐ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਨਾਮੁ ॥
ହେ ଜୀବ! ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭକ୍ତି ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ଜପ କରିବା ଉଚିତ।
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਤੇ ਪਾਇਆ ਨਾਨਕ ਸੁਖ ਬਿਸ੍ਰਾਮੁ ॥੧੫॥
ହେ ନାନକ! ସର୍ବ ସୁଖର ମୂଳ ସେହି ପରମାତ୍ମା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ମିଳିଥାନ୍ତି ॥15॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ॥
ਪੂਰਨੁ ਕਬਹੁ ਨ ਡੋਲਤਾ ਪੂਰਾ ਕੀਆ ਪ੍ਰਭ ਆਪਿ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ମନୁଷ୍ୟ ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଛନ୍ତି, ସେ କେବେ ବିଚଳିତ ହୁଏନାହିଁ।
ਦਿਨੁ ਦਿਨੁ ਚੜੈ ਸਵਾਇਆ ਨਾਨਕ ਹੋਤ ਨ ਘਾਟਿ ॥੧੬॥
ହେ ନାନକ! ସେ ଦିନ ରାତି ପ୍ରଗତି କରିଥାଏ ଆଉ ଜୀବନରେ ଅସଫଳ ହୁଏନାହିଁ ॥16॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਪੂਰਨਮਾ ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਭ ਏਕੁ ਕਰਣ ਕਾਰਣ ਸਮਰਥੁ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣିମା- କେବଳ ଏକ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି, ସେ ସବୁ କିଛି କରିବା ଏବଂ କରାଇବା ପାଇଁ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି।
ਜੀਅ ਜੰਤ ਦਇਆਲ ਪੁਰਖੁ ਸਭ ਊਪਰਿ ਜਾ ਕਾ ਹਥੁ ॥
ସର୍ବବ୍ୟାପକ ପରମାତ୍ମା ସମସ୍ତ ଜୀବ ଜନ୍ତୁ ପ୍ରତି ଦୟାଳୁ ରହିଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କର ହାତ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଉପରେ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ଥାଏ।
ਗੁਣ ਨਿਧਾਨ ਗੋਬਿੰਦ ਗੁਰ ਕੀਆ ਜਾ ਕਾ ਹੋਇ ॥
ଗୋବିନ୍ଦ, ଯାହାଙ୍କ ଇଛା ଅନୁସାରେ ସବୁ କିଛି ହୋଇଥାଏ, ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି।
ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਪ੍ਰਭੁ ਸੁਜਾਨੁ ਅਲਖ ਨਿਰੰਜਨ ਸੋਇ ॥
ସେ ବୁଦ୍ଧିମାନ, ଅଦୃଶ୍ୟ ଏବଂ ନିରଞ୍ଜନ ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ଅଟନ୍ତି।
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਪਰਮੇਸਰੋ ਸਭ ਬਿਧਿ ਜਾਨਣਹਾਰ ॥
ପରଂବ୍ରହ୍ମ ପରମେଶ୍ଵର ସବୁ ବିଧିକୁ ଜାଣିଥାନ୍ତି।
ਸੰਤ ਸਹਾਈ ਸਰਨਿ ਜੋਗੁ ਆਠ ਪਹਰ ਨਮਸਕਾਰ ॥
ସେ ସନ୍ଥଙ୍କ ସହାୟକ ହୁଅନ୍ତି ଏବଂ ଶରଣ ଦେବାକୁ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି, ମୁଁ ସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରିଥାଏ।
ਅਕਥ ਕਥਾ ਨਹ ਬੂਝੀਐ ਸਿਮਰਹੁ ਹਰਿ ਕੇ ਚਰਨ ॥
ମୁଁ ହରିଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଚରଣର ଆରାଧନା କରିଥାଏ, ଯାହାଙ୍କ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ କଥା କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਪਤਿਤ ਉਧਾਰਨ ਅਨਾਥ ਨਾਥ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਸਰਨ ॥੧੬॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛି, ଯିଏ ପତିତକୁ ଉଦ୍ଧାର ଏବଂ ଅନାଥର ନାଥ ଅଟନ୍ତି। ॥16॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ॥
ਦੁਖ ਬਿਨਸੇ ਸਹਸਾ ਗਇਓ ਸਰਨਿ ਗਹੀ ਹਰਿ ਰਾਇ ॥
ଯେବେ ଠାରୁ ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କ ଶରଣ ନେଇଛି, ମୋର ଦୁଃଖ ନାଶ ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ମୋର ଭ୍ରମ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਮਨਿ ਚਿੰਦੇ ਫਲ ਪਾਇਆ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਇ ॥੧੭॥
ହେ ନାନକ! ଭଗବାନଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରି ମୁଁ ମନୋବାଞ୍ଚିତ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଅଛି ॥17॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਕੋਈ ਗਾਵੈ ਕੋ ਸੁਣੈ ਕੋਈ ਕਰੈ ਬੀਚਾਰੁ ॥
କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ଗାନ କରୁ, କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ନାମ ଶୁଣୁ, ବିଚାର କରୁ,
ਕੋ ਉਪਦੇਸੈ ਕੋ ਦ੍ਰਿੜੈ ਤਿਸ ਕਾ ਹੋਇ ਉਧਾਰੁ ॥
କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଉପଦେଶ ଦେଉ, ତାହାଙ୍କୁ ନିଜ ମନରେ ଖୋଜୁ, ତାହାର ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଯାଏ।
ਕਿਲਬਿਖ ਕਾਟੈ ਹੋਇ ਨਿਰਮਲਾ ਜਨਮ ਜਨਮ ਮਲੁ ਜਾਇ ॥
ତାହାର ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ, ସେ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ତାହାର ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ମଇଳା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਹਲਤਿ ਪਲਤਿ ਮੁਖੁ ਊਜਲਾ ਨਹ ਪੋਹੈ ਤਿਸੁ ਮਾਇ ॥
ଏହି ଲୋକ ଏବଂ ପରଲୋକରେ ତାହାର ମୁଖ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ମାୟା ତାହା ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପକାଏ ନାହିଁ।
ਸੋ ਸੁਰਤਾ ਸੋ ਬੈਸਨੋ ਸੋ ਗਿਆਨੀ ਧਨਵੰਤੁ ॥
ସେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟେ, ସେ ବୈଷ୍ଣବ, ସେ ଜ୍ଞାନୀ ଏବଂ ଧନବାନ ଅଟେ,
ਸੋ ਸੂਰਾ ਕੁਲਵੰਤੁ ਸੋਇ ਜਿਨਿ ਭਜਿਆ ਭਗਵੰਤੁ ॥
ସେ ସୁରବୀର ଏବଂ ଉଚ୍ଚ କୁଳର ଅଟେ, ଯିଏ ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କରିଥାଏ।
ਖਤ੍ਰੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣੁ ਸੂਦੁ ਬੈਸੁ ਉਧਰੈ ਸਿਮਰਿ ਚੰਡਾਲ ॥
କ୍ଷତ୍ରିୟ, ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଶୂଦ୍ର, ବୈଶ୍ୟ ଏବଂ ଚାଣ୍ଡାଳ ଜାତି ବାଲା ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରି ପାର ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି।
ਜਿਨਿ ਜਾਨਿਓ ਪ੍ਰਭੁ ਆਪਨਾ ਨਾਨਕ ਤਿਸਹਿ ਰਵਾਲ ॥੧੭॥
ନାନକ! ତାହାଙ୍କ ଚରଣର ଧୁଳି ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଜାଣିଥାନ୍ତି ॥17॥
ਗਉੜੀ ਕੀ ਵਾਰ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ଗଉଡି ବାର ମହଲା 4 ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ।
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 4 ॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੁਰਖੁ ਦਇਆਲੁ ਹੈ ਜਿਸ ਨੋ ਸਮਤੁ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥
ମହାପୁରୁଷ ସଦଗୁରୁ ସମସ୍ତ ଜୀବ ପ୍ରତି ଦୟାଳୁ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ପାଇଁ ସବୁ ଜୀବ ସମାନ ଅଟନ୍ତି।
ਏਕ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਕਰਿ ਦੇਖਦਾ ਮਨ ਭਾਵਨੀ ਤੇ ਸਿਧਿ ਹੋਇ ॥
ସେ ସବୁଙ୍କୁ ଏକ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ, ତାହାଙ୍କୁ ମନର ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ପାଇହୁଏ।
ਸਤਿਗੁਰ ਵਿਚਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹੈ ਹਰਿ ਉਤਮੁ ਹਰਿ ਪਦੁ ਸੋਇ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଭିତରେ ନାମ-ଅମୃତ ବାସ କରିଥାଏ, ତାହା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭଳି ଉତ୍ତମ ଅଟେ ଆଉ ହରି ପଦ ରଖିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਹਰਿ ਧਿਆਈਐ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਵੈ ਕੋਇ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ଭଗବାନଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରାଯାଏ ତଥା ବିରଳ ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥1॥
ਮਃ ੪ ॥
ମହଲା 4॥
ਹਉਮੈ ਮਾਇਆ ਸਭ ਬਿਖੁ ਹੈ ਨਿਤ ਜਗਿ ਤੋਟਾ ਸੰਸਾਰਿ ॥
ଅହଂକାର ଓ ମାୟା ସବୁ ବିଷ ଅଟେ, ତାହା ସାଥିରେ ଲାଗି ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ଦୁନିଆରେ ସର୍ବଦା କ୍ଷତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਲਾਹਾ ਹਰਿ ਧਨੁ ਖਟਿਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ କରି ଗୁରୁମୁଖୀ ହରି-ନାମ ରୂପୀ ଧନ ଲାଭ କରିଥାଏ।
ਹਉਮੈ ਮੈਲੁ ਬਿਖੁ ਉਤਰੈ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਹਰਿ ਉਰ ਧਾਰਿ ॥
ହରି ଏବଂ ହରି-ଅମୃତକୁ ହୃଦୟରେ ବସାଇଲେ ଅହଙ୍କାରର ମଇଳାର ବିଷ ବାହାରି ଯାଏ।