ਜੋ ਗੁਰੁ ਗੋਪੇ ਆਪਣਾ ਸੁ ਭਲਾ ਨਾਹੀ ਪੰਚਹੁ ਓਨਿ ਲਾਹਾ ਮੂਲੁ ਸਭੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ହେ ସନ୍ଥଜନ! ଯିଏ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କୁ ନିନ୍ଦା କରିଥାଏ, ସେ ଭଲ ବ୍ୟକ୍ତି ହୋଇନଥାଏ, ସେ ନିଜ ମୂଳ ଲାଭ ସବୁ ହରାଇ ଦିଏ।
ਪਹਿਲਾ ਆਗਮੁ ਨਿਗਮੁ ਨਾਨਕੁ ਆਖਿ ਸੁਣਾਏ ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਕਾ ਬਚਨੁ ਉਪਰਿ ਆਇਆ ॥
ନାନକ ବର୍ଣ୍ଣନା କରି କହିଛନ୍ତି ଯେ ପୂର୍ବରୁ ଲୋକମାନେ ଶାସ୍ତ୍ର ଏବଂ ବେଦ ପଢୁଥିଲେ ଏବଂ ପ୍ରଚାର କରୁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରାମାଣିକ ଅଟେ।
ਗੁਰਸਿਖਾ ਵਡਿਆਈ ਭਾਵੈ ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਕੀ ਮਨਮੁਖਾ ਓਹ ਵੇਲਾ ਹਥਿ ਨ ਆਇਆ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶିଷ୍ୟମାନେ ଗୁରୁଙ୍କୁ ପ୍ରଶଂସା କରିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଏହି ସୁଯୋଗ ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਸਚੁ ਸਚਾ ਸਭ ਦੂ ਵਡਾ ਹੈ ਸੋ ਲਏ ਜਿਸੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਟਿਕੇ ॥
ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମା ସର୍ବୋପରି ଅଟନ୍ତି, ପ୍ରଭୁ ସେହି ମନୁଷ୍ୟକୁ ମିଳିଥାନ୍ତି, ଯାହାକୁ ସଦଗୁରୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਸੋ ਸਤਿਗੁਰੁ ਜਿ ਸਚੁ ਧਿਆਇਦਾ ਸਚੁ ਸਚਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਇਕੇ ॥
ସଦଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ସେ ଅଟନ୍ତି ଯିଏ ସତ୍ୟକୁ ଧ୍ୟାନ କରନ୍ତି। ଏହା ସତ୍ୟ ଯେ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମା ଏବଂ ସଦଗୁରୁ ଏକ ଏବଂ ସମାନ।
ਸੋਈ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੁਰਖੁ ਹੈ ਜਿਨਿ ਪੰਜੇ ਦੂਤ ਕੀਤੇ ਵਸਿ ਛਿਕੇ ॥
ସେହି ମହାପୁରୁଷ ସଦଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ବିକାରକୁ ନିଜ ବଶରେ ରଖିଛନ୍ତି।
ਜਿ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵੇ ਆਪੁ ਗਣਾਇਦੇ ਤਿਨ ਅੰਦਰਿ ਕੂੜੁ ਫਿਟੁ ਫਿਟੁ ਮੁਹ ਫਿਕੇ ॥
ଯେଉଁମାନେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବାରୁ ବଞ୍ଚିତ ରୁହନ୍ତି ଏବଂ ନିଜକୁ ମହାନ ବୋଲି କୁହନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମିଥ୍ୟା ଥାଏ।
ਓਇ ਬੋਲੇ ਕਿਸੈ ਨ ਭਾਵਨੀ ਮੁਹ ਕਾਲੇ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਚੁਕੇ ॥੮॥
ତାହାର ରୁକ୍ଷ ଚେହେରା ଧିକ୍କାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ। ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ବିଛେଦ ହୋଇଥାଏ, ତାହାର ମୁଖକୁ ତିରସ୍କୃତ କରାଯାଏ ଆଉ ତାଙ୍କ ବାର୍ତ୍ତାଳାପକୁ କେହି ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ନାହିଁ ॥8॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 4॥
ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਸਭੁ ਖੇਤੁ ਹੈ ਹਰਿ ਆਪਿ ਕਿਰਸਾਣੀ ਲਾਇਆ ॥
ସାରା ଦୁନିଆ ଭଗବାନଙ୍କ ଖେତ ଅଟେ, ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ (ଜୀବ ଦ୍ଵାରା) କୃଷି କରାନ୍ତି।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬਖਸਿ ਜਮਾਈਅਨੁ ਮਨਮੁਖੀ ਮੂਲੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାର ଫସଲ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଥାଏ, କିନ୍ତୁ, ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ନିଜ ମୂଳ ମଧ୍ୟ ହରାଇଦିଏ।
ਸਭੁ ਕੋ ਬੀਜੇ ਆਪਣੇ ਭਲੇ ਨੋ ਹਰਿ ਭਾਵੈ ਸੋ ਖੇਤੁ ਜਮਾਇਆ ॥
ସମସ୍ତେ ନିଜର ଲାଭ ପାଇଁ ବୁଣନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ତାଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରୁଥିବା ଫସଲ ଲଗାଇଥାନ୍ତି |
ਗੁਰਸਿਖੀ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਬੀਜਿਆ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਫਲੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪਾਇਆ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ବୁଣନ୍ତି ଏବଂ ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ଅମୃତମୟୀ ନାମକୁ ନିଜ ଅମୃତ ଫଳ ଭାବେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਜਮੁ ਚੂਹਾ ਕਿਰਸ ਨਿਤ ਕੁਰਕਦਾ ਹਰਿ ਕਰਤੈ ਮਾਰਿ ਕਢਾਇਆ ॥
ମୃତ୍ୟୁର ମୂଷା ପ୍ରତିଦିନ ଫସଲରେ କ୍ଷତି କରେ, କିନ୍ତୁ ଜଗତର ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ଭଗବାନ ଏହାକୁ ପରାସ୍ତ କରିଛନ୍ତି |
ਕਿਰਸਾਣੀ ਜੰਮੀ ਭਾਉ ਕਰਿ ਹਰਿ ਬੋਹਲ ਬਖਸ ਜਮਾਇਆ ॥
ସେଥିପାଇଁ ଗୁରୁମୁଖଙ୍କ ଫସଲ ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଭଗବାନଙ୍କ ଦୟାରେ ଶସ୍ୟର ଦାନା ଗଦା ହୋଇଯାଏ।
ਤਿਨ ਕਾ ਕਾੜਾ ਅੰਦੇਸਾ ਸਭੁ ਲਾਹਿਓਨੁ ਜਿਨੀ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੁਰਖੁ ਧਿਆਇਆ ॥
ଯେଉଁମାନେ ମହାନ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଛନ୍ତି, ଭଗବାନ ସେମାନଙ୍କର ସମସ୍ତ ଚିନ୍ତା ଏବଂ ଦୁଃଖକୁ ନଷ୍ଟ କରିଛନ୍ତି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਅਰਾਧਿਆ ਆਪਿ ਤਰਿਆ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਤਰਾਇਆ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ହରି ନାମକୁ ପୂଜା କରେ, ସେ ନିଜେ ଅତିକ୍ରମ କରି ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱ ପାଇଁ କଲ୍ୟାଣ ଆଣିଥାଏ॥1॥
ਮਃ ੪ ॥
ମହଲା 4 ॥
ਸਾਰਾ ਦਿਨੁ ਲਾਲਚਿ ਅਟਿਆ ਮਨਮੁਖਿ ਹੋਰੇ ਗਲਾ ॥
ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ସାରା ଦିନ ଲୋଭରେ ପ୍ରବୃତ୍ତ ହୋଇ ରହିଥାଏ, ହୁଏତ ସେ ଅନ୍ୟର କଥା କହିଥାଏ।
ਰਾਤੀ ਊਘੈ ਦਬਿਆ ਨਵੇ ਸੋਤ ਸਭਿ ਢਿਲਾ ॥
ସେ ରାତି ଦିନ ନିଦରେ ଥାଏ, ତାହାର ସବୁ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଶିଥିଳ ହୋଇଯାଏ।
ਮਨਮੁਖਾ ਦੈ ਸਿਰਿ ਜੋਰਾ ਅਮਰੁ ਹੈ ਨਿਤ ਦੇਵਹਿ ਭਲਾ ॥
ଏହିପରି ଅହଂକାରୀ ପୁରୁଷମାନେ ସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କ ହୁକୁମରେ ଚାଲିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନେ ସର୍ବଦା ଭଲ ଜିନିଷ ଆଣି ସେମାନଙ୍କୁ ଦିଅନ୍ତି।
ਜੋਰਾ ਦਾ ਆਖਿਆ ਪੁਰਖ ਕਮਾਵਦੇ ਸੇ ਅਪਵਿਤ ਅਮੇਧ ਖਲਾ ॥
ଯେଉଁ ପୁରୁଷ ସ୍ତ୍ରୀ କଥା ମାନିଥାଏ, ସେ ଅପବିତ୍ର, ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଏବଂ ମୂର୍ଖ ହୋଇଥାଏ।
ਕਾਮਿ ਵਿਆਪੇ ਕੁਸੁਧ ਨਰ ਸੇ ਜੋਰਾ ਪੁਛਿ ਚਲਾ ॥
ଅଶୁଦ୍ଧ ପୁରୁଷମାନେ କାମବାସନାରେ ବ୍ୟସ୍ତ, ସେମାନେ ସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କ ସହିତ ପରାମର୍ଶ କରନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କ ଆଦେଶ ପାଳନ କରନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਆਖਿਐ ਜੋ ਚਲੈ ਸੋ ਸਤਿ ਪੁਰਖੁ ਭਲ ਭਲਾ ॥
ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ହୁକୁମ ଅନୁସାରେ ଚାଲିଥାଏ, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ସଚ୍ଚା ତଥା ସର୍ବୋତ୍କୃଷ୍ଟ ଅଟେ।
ਜੋਰਾ ਪੁਰਖ ਸਭਿ ਆਪਿ ਉਪਾਇਅਨੁ ਹਰਿ ਖੇਲ ਸਭਿ ਖਿਲਾ ॥
ସମସ୍ତ ସ୍ତ୍ରୀ ଏବଂ ପୁରୁଷକୁ ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି, ଇଶ୍ଵର ହିଁ ସବୁ ଖେଳ ଖେଳିଥାନ୍ତି।
ਸਭ ਤੇਰੀ ਬਣਤ ਬਣਾਵਣੀ ਨਾਨਕ ਭਲ ਭਲਾ ॥੨॥
ନାନକ କୁହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଏହି ସମସ୍ତ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି ତୁମର ସୃଷ୍ଟି, ତୁମେ ଯାହା କରିଛ, ସବୁକିଛି ଭଲ ହୋଇଥାଏ ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਤੂ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ਅਥਾਹੁ ਹੈ ਅਤੁਲੁ ਕਿਉ ਤੁਲੀਐ ॥
ହେ ମୋର ମାଲିକ! ତୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ, ଅଥଳ ଏବଂ ଅତୁଳନୀୟ ଅଟୁ, ପୁଣି ତୋତେ କିପରି ତଉଲା ପାରିବ?
ਸੇ ਵਡਭਾਗੀ ਜਿ ਤੁਧੁ ਧਿਆਇਦੇ ਜਿਨ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੀਐ ॥
ହେ ଗୋବିନ୍ଦ! ଯିଏ ତୋତେ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ ଆଉ ଯାହାକୁ ସଦଗୁରୁ ମିଳିଥାନ୍ତି, ସେ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ।
ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਸਤਿ ਸਰੂਪੁ ਹੈ ਗੁਰਬਾਣੀ ਬਣੀਐ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ଅଟେ, ଗୁରୁବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଣାଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਰੀਸੈ ਹੋਰਿ ਕਚੁ ਪਿਚੁ ਬੋਲਦੇ ਸੇ ਕੂੜਿਆਰ ਕੂੜੇ ਝੜਿ ਪੜੀਐ ॥
ମିଥ୍ୟାର ଅନ୍ୟ ଅନେକ ବ୍ୟବସାୟୀ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରନ୍ତି ଏବଂ ଅବିସ୍ମରଣୀୟ ଶବ୍ଦ ଉଚ୍ଚାରଣ କରନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ହୃଦୟରେ ମିଥ୍ୟା ହେତୁ ସେମାନେ ଶୀଘ୍ର ବିନଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତି।
ਓਨੑਾ ਅੰਦਰਿ ਹੋਰੁ ਮੁਖਿ ਹੋਰੁ ਹੈ ਬਿਖੁ ਮਾਇਆ ਨੋ ਝਖਿ ਮਰਦੇ ਕੜੀਐ ॥੯॥
ସେମାନଙ୍କ ହୃଦୟରେ ଆଉ କିଛି ଅଛି ଏବଂ ପାଟିରେ ଆଉ କିଛି ଅଛି, ସେମାନେ ମାୟାର ବିଷ ଆକାରରେ ଜମା ହେବା ପାଇଁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗନ୍ତି ଏବଂ ଖାଇବା ଦ୍ୱାରା ମରିଯାଆନ୍ତି॥6॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 4 ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਨਿਰਮਲੀ ਨਿਰਮਲ ਜਨੁ ਹੋਇ ਸੁ ਸੇਵਾ ਘਾਲੇ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଶୁଦ୍ଧ, କେବଳ ଶୁଦ୍ଧ ବ୍ୟକ୍ତି ଏହି କଷ୍ଟକର କାର୍ଯ୍ୟ କରିପାରିବ।
ਜਿਨ ਅੰਦਰਿ ਕਪਟੁ ਵਿਕਾਰੁ ਝੂਠੁ ਓਇ ਆਪੇ ਸਚੈ ਵਖਿ ਕਢੇ ਜਜਮਾਲੇ ॥
ଯାହାର ବିବେକରେ ପ୍ରତାରଣା, ବିଶୃଙ୍ଖଳା ଏବଂ ମିଥ୍ୟା ଅଛି, ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ଇଶ୍ଵର ନିଜେ ସେହି କୁଷ୍ଠରୋଗୀମାନଙ୍କୁ ଅଲଗା କରିଛନ୍ତି।