ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹਿ ਤੂ ਸਚੁ ਸਚੇ ਸੇਵਾ ਤੇਰੀ ਹੋਤਿ ॥੧੬॥
ହେ ନାନକ! ତୁମେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମର ମହିମା ସ୍ତୁତି କର, ବାସ୍ତବରେ, ତୋର ଏହି ସେବା ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସ୍ଵୀକୃତ ହେବ ॥16॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 4॥
ਸਭਿ ਰਸ ਤਿਨ ਕੈ ਰਿਦੈ ਹਹਿ ਜਿਨ ਹਰਿ ਵਸਿਆ ਮਨ ਮਾਹਿ ॥
ଯାହାର ମନରେ ଭଗବାନ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି, ତାହା ଭିତରେ ସବୁ ରସ ଖୁସି ଥାଏ।
ਹਰਿ ਦਰਗਹਿ ਤੇ ਮੁਖ ਉਜਲੇ ਤਿਨ ਕਉ ਸਭਿ ਦੇਖਣ ਜਾਹਿ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଦରବାରରେ ତାହାର ମୁଖ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ସମସ୍ତେ ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ଯାଇଥାନ୍ତି।
ਜਿਨ ਨਿਰਭਉ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਆ ਤਿਨ ਕਉ ਭਉ ਕੋਈ ਨਾਹਿ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକ ନିର୍ଭୀକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଛି, ତାହାର କିଛି ଭୟ ନଥାଏ।
ਹਰਿ ਉਤਮੁ ਤਿਨੀ ਸਰੇਵਿਆ ਜਿਨ ਕਉ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਆਹਿ ॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଆଦିରୁ ହିଁ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ସେ ଉତ୍ତମ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଅଛି।
ਤੇ ਹਰਿ ਦਰਗਹਿ ਪੈਨਾਈਅਹਿ ਜਿਨ ਹਰਿ ਵੁਠਾ ਮਨ ਮਾਹਿ ॥
ଯାହାର ମନରେ ଭଗବାନ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଦରବାରରେ ତାହାକୁ ଖ୍ୟାତି ମିଳିଥାଏ।
ਓਇ ਆਪਿ ਤਰੇ ਸਭ ਕੁਟੰਬ ਸਿਉ ਤਿਨ ਪਿਛੈ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਛਡਾਹਿ ॥
ସେ ନିଜର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିବାର ସହିତ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଅନେକ ପଦ ଚିହ୍ନରେ ଚାଲି ସାରା ଦୁନିଆ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਕਉ ਹਰਿ ਮੇਲਿ ਜਨ ਤਿਨ ਵੇਖਿ ਵੇਖਿ ਹਮ ਜੀਵਾਹਿ ॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଭଗବାନ! ମୋତେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ମହାପୁରୁଷ ସହିତ ମିଳନ କରାଇ ଦିଅ, ଯାହାକୁ ଦେଖି ମୁଁ ଜୀବିତ ରହୁଥିବି ॥1॥
ਮਃ ੪ ॥
ମହଲା 4 ॥
ਸਾ ਧਰਤੀ ਭਈ ਹਰੀਆਵਲੀ ਜਿਥੈ ਮੇਰਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਬੈਠਾ ਆਇ ॥
ଯେଉଁ ଧରିତ୍ରୀରେ ମୋର ସଦଗୁରୁ ବସିଛନ୍ତି, ସେହି ଧରିତ୍ରୀ ସମୃଦ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି।
ਸੇ ਜੰਤ ਭਏ ਹਰੀਆਵਲੇ ਜਿਨੀ ਮੇਰਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਦੇਖਿਆ ਜਾਇ ॥
ସେହି ଲୋକ ମଧ୍ୟ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଛନ୍ତି, ଯିଏ ମୋର ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଅଛି।
ਧਨੁ ਧੰਨੁ ਪਿਤਾ ਧਨੁ ਧੰਨੁ ਕੁਲੁ ਧਨੁ ਧਨੁ ਸੁ ਜਨਨੀ ਜਿਨਿ ਗੁਰੂ ਜਣਿਆ ਮਾਇ ॥
ହେ ମା’! ସେହି ପିତା ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ, ସେହି କୁଳ ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟବାନ, ସେହି ମା’ ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟେ ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਧਨੁ ਧੰਨੁ ਗੁਰੂ ਜਿਨਿ ਨਾਮੁ ਅਰਾਧਿਆ ਆਪਿ ਤਰਿਆ ਜਿਨੀ ਡਿਠਾ ਤਿਨਾ ਲਏ ਛਡਾਇ ॥
ସେହି ଗୁରୁ ଧନ୍ୟ ଅଟେ ଯିଏ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ଆରାଧନା କରିଛି। ସେ ସ୍ଵୟଂ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଛନ୍ତି ଆଉ ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭବସାଗରରୁ ମୁକ୍ତ କରାଇ ଦିଅନ୍ତି।
ਹਰਿ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲਹੁ ਦਇਆ ਕਰਿ ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਧੋਵੈ ਪਾਇ ॥੨॥
ହେ ହରି! ଦୟା କରି ମୋତେ ଏପରି ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇ ଦିଅ, କାରଣ ନାନକ ତାହାଙ୍କ ଚରଣକୁ ଜଳରେ ଧୋଇଛନ୍ତି ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਸਚੁ ਸਚਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਅਮਰੁ ਹੈ ਜਿਸੁ ਅੰਦਰਿ ਹਰਿ ਉਰਿ ਧਾਰਿਆ ॥
ସତ୍ୟର ପୁଞ୍ଜି ସଦଗୁରୁ ଅମର ଅଟେ, ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ବସାଇଛନ୍ତି।
ਸਚੁ ਸਚਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੁਰਖੁ ਹੈ ਜਿਨਿ ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਬਿਖੁ ਮਾਰਿਆ ॥
ସତ୍ୟର ପୁଞ୍ଜି ସଦଗୁରୁ ଏପରି ମହାପୁରୁଷ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ନିଜ ହୃଦୟରେ କାମ, କ୍ରୋଧ ରୂପୀ ବିଷକୁ ନାଶ କରିଦେଇଛନ୍ତି।
ਜਾ ਡਿਠਾ ਪੂਰਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਤਾਂ ਅੰਦਰਹੁ ਮਨੁ ਸਾਧਾਰਿਆ ॥
ଯେତେବେଳେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଛି, ସେତେବେଳେ ମୋ’ ଠାରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଆସିଯାଇଛି,”
ਬਲਿਹਾਰੀ ਗੁਰ ਆਪਣੇ ਸਦਾ ਸਦਾ ਘੁਮਿ ਵਾਰਿਆ ॥
(ଏଥିପାଇଁ) ମୁଁ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਿਤਾ ਮਨਮੁਖਿ ਹਾਰਿਆ ॥੧੭॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ମାନବ ଜନ୍ମ ସଫଳ କରିଦେଇଛନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ମାନବ ଜନ୍ମ ହରାଇ ଥାଏ ॥17॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 4 ॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲਿਓਨੁ ਮੁਖਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਸੀ ॥
ଭଗବାନ କୃପା କରି ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ସଦଗୁରୁ ସହିତ ମିଳନ କରାଇଛନ୍ତି, ଏପରି ଗୁରୁମୁଖୀ ନିଜ ମୁଖରେ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ।
ਸੋ ਕਰੇ ਜਿ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਵਸੀ ਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਘਰੀ ਵਸਾਇਸੀ ॥
ସେହି ଗୁରୁମୁଖୀ ସେହି କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ, ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ଏଣୁ, ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ତାହା ଠାରେ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପ ବସାଇଥାନ୍ତି।
ਜਿਨ ਅੰਦਰਿ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਤਿਨ ਕਾ ਭਉ ਸਭੁ ਗਵਾਇਸੀ ॥
ଯାହାର ଅନ୍ତଃ ମନରେ ନାମ ରୂପୀ ଖଜଣା ଥାଏ, ଗୁରୁ ତାହାର ସବୁ ଭୟ ନିବୃତ୍ତ କରିଦେଇଛନ୍ତି।
ਜਿਨ ਰਖਣ ਕਉ ਹਰਿ ਆਪਿ ਹੋਇ ਹੋਰ ਕੇਤੀ ਝਖਿ ਝਖਿ ਜਾਇਸੀ ॥
ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ଯାହାର ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି, ତାହାର କ୍ଷତି କରିବାକୁ ପ୍ରୟାସ କରୁଥିବା ଅନେକ ଲୋକ ମରିଯାନ୍ତି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇ ਤੂ ਹਰਿ ਹਲਤਿ ਪਲਤਿ ਛੋਡਾਇਸੀ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ତୁମେ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ କର, ଭଗବାନ ଲୋକ ତଥା ପରଲୋକରେ ମୁକ୍ତ କରିଦେବ ॥1॥
ਮਃ ੪ ॥
ମହଲା 4 ॥
ਗੁਰਸਿਖਾ ਕੈ ਮਨਿ ਭਾਵਦੀ ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਵਡਿਆਈ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ମହିମା ଗୁରୁଙ୍କ ଶିଷ୍ୟକୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ।
ਹਰਿ ਰਾਖਹੁ ਪੈਜ ਸਤਿਗੁਰੂ ਕੀ ਨਿਤ ਚੜੈ ਸਵਾਈ ॥
ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ମାନ ରଖିଥାନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ, ସଦଗୁରୁଙ୍କ ମହିମା ନିତ୍ୟ ବଢିଥାଏ।
ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਮਨਿ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਹੈ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਛਡਾਈ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ହୃଦୟରେ ଭଗବାନ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ, ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଦୁଷ୍ଟ ଠାରୁ ବଞ୍ଚାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰ ਤਾਣੁ ਦੀਬਾਣੁ ਹਰਿ ਤਿਨਿ ਸਭ ਆਣਿ ਨਿਵਾਈ ॥
ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କ ବଳ ଏବଂ ସାହାରା ଅଟନ୍ତି, ସେହି ଭଗବାନ ସାରା ଦୁନିଆ ଆଣି ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖିଥାନ୍ତି।
ਜਿਨੀ ਡਿਠਾ ਮੇਰਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਭਾਉ ਕਰਿ ਤਿਨ ਕੇ ਸਭਿ ਪਾਪ ਗਵਾਈ ॥
ଯିଏ ଶ୍ରଦ୍ଧା ସହିତ ମୋର ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିଅଛି, ତାହାର ସବୁ ପାପ ନାଶ ହୋଇଯାଇଛି।
ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਤੇ ਮੁਖ ਉਜਲੇ ਬਹੁ ਸੋਭਾ ਪਾਈ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଦରବାରରେ ଏପରି ଲୋକର ମୁଖ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ସେ ବଡ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି।
ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਮੰਗੈ ਧੂੜਿ ਤਿਨ ਜੋ ਗੁਰ ਕੇ ਸਿਖ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ତାହାର ଚରଣ-ଧୁଳି ମାଗୁଅଛି ଯେଉଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ମୋର ଭାଇ ଅଟେ ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਹਉ ਆਖਿ ਸਲਾਹੀ ਸਿਫਤਿ ਸਚੁ ਸਚੁ ਸਚੇ ਕੀ ਵਡਿਆਈ ॥
ଯେଉଁ ସତ୍ୟର ପୁଞ୍ଜି ସଚ୍ଚା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି ସାରା ବିଶ୍ଵରେ ରହିଅଛି, ମୁଁ ସେହି ସଚ୍ଚା (ପରମାତ୍ମା)ଙ୍କ ମହିମା ନିଜ ମୁଖରେ କରୁଅଛି।
ਸਾਲਾਹੀ ਸਚੁ ਸਲਾਹ ਸਚੁ ਸਚੁ ਕੀਮਤਿ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਈ ॥
ସେହି ସଚ୍ଚା ପରମାତ୍ମା ଯିଏ ସର୍ବଦା ହିଁ ପ୍ରଶଂସାଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ, ସେହି ସଚ୍ଚାଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ।