ਕੀਮਤਿ ਪਾਇ ਨ ਕਹਿਆ ਜਾਇ ॥
ବାସ୍ତବରେ ସେହି ସଗୁଣ ସ୍ୱରୂପ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନା କେହି ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରିପାରିବେ ଆଉ ନା ହିଁ ତାହାଙ୍କ ଅନ୍ତ କେହି କହିପାରିବ, କାରଣ ସେ ଅନନ୍ତ ଓ ଅସୀମ ଅଟନ୍ତି।
ਕਹਣੈ ਵਾਲੇ ਤੇਰੇ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥੧॥
ଯିଏ ତୁମର ମହିମାର ଅନ୍ତ ପାଇଛି, ଅର୍ଥାତ ତୁମ ସଚ୍ଚିଦାନନ୍ଦ ସ୍ଵରୁପକୁ ଜାଣିଛି,ସେ ତୁମ ଠାରେ ହିଁ ଅଭେଦ ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਵਡੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬਾ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰਾ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰਾ ॥
ହେ ମୋର ଅକାଳପୁରୁଷ! ତୁମେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟ, ସ୍ଵଭାବରେ ସ୍ଥିର ଓ ଗୁଣାନିଧି ଅଟ।
ਕੋਈ ਨ ਜਾਣੈ ਤੇਰਾ ਕੇਤਾ ਕੇਵਡੁ ਚੀਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁମର ବିସ୍ତାର କେତେ ଅଛି, ଏହି ତଥ୍ୟର ଜ୍ଞାନ କାହାର ମଧ୍ୟ ନଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਸਭਿ ਸੁਰਤੀ ਮਿਲਿ ਸੁਰਤਿ ਕਮਾਈ ॥
ସମସ୍ତ ଧ୍ୟାନ-ମଗ୍ନ ହେବା ବାଲା ବ୍ୟକ୍ତି ମିଳିମିଶି ନିଜ ବୃତ୍ତି ଲଗାଇଛନ୍ତି।
ਸਭ ਕੀਮਤਿ ਮਿਲਿ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈ ॥
ସମସ୍ତ ବିଦ୍ଵାନ ମିଳିମିଶି ତୁମର ଅନ୍ତ ଜାଣିବାର ପ୍ରଚେଷ୍ଟା କରିଛନ୍ତି।
ਗਿਆਨੀ ਧਿਆਨੀ ਗੁਰ ਗੁਰ ਹਾਈ ॥
ଶାସ୍ତ୍ରଜ୍ଞ, ପ୍ରାଣାୟାମୀ,ଗୁରୁ ଓ ଗୁରୁଙ୍କ ମଧ୍ୟ ଗୁରୁ
ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਈ ਤੇਰੀ ਤਿਲੁ ਵਡਿਆਈ ॥੨॥
ତୋର ମହିମାର ତିଳେ ମାତ୍ର ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ॥2॥
ਸਭਿ ਸਤ ਸਭਿ ਤਪ ਸਭਿ ਚੰਗਿਆਈਆ ॥
ସବୁ ଶୁଭ ଗୁଣ, ସବୁ ତପ ଆଉ ସବୁ ଶୁଭ କର୍ମ
ਸਿਧਾ ਪੁਰਖਾ ਕੀਆ ਵਡਿਆਈਆਂ ॥
ସିଦ୍ଧ ପୁରୁଷ ସିଦ୍ଧି ସମାନ ମହାନତା;
ਤੁਧੁ ਵਿਣੁ ਸਿਧੀ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਈਆ ॥
ତୁମର କୃପା ବିନା ପୂର୍ବୋକ୍ତ ଗୁଣର ଯାହା ସିଦ୍ଧି ଅଛି, ତାହା କେହି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହାନ୍ତି।
ਕਰਮਿ ਮਿਲੈ ਨਾਹੀ ਠਾਕਿ ਰਹਾਈਆ ॥੩॥
ଯଦି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ କୃପାରୁ ଏହି ଶୁଭ ଗୁଣ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ତାହାହେଲେ ପୁଣି କେହି ବନ୍ଦ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ॥3॥
ਆਖਣ ਵਾਲਾ ਕਿਆ ਬੇਚਾਰਾ ॥
ଯଦି କେହି କହେ ଯେ ହେ ଅକାଳପୁରୁଷ! ମୁଁ ତୁମର ମହିମା କଥନ କରି ପାରିବି, ତାହାହେଲେ ସେ ବିଚରା କଣ କହି ପାରିବ।
ਸਿਫਤੀ ਭਰੇ ਤੇਰੇ ਭੰਡਾਰਾ ॥
କାରଣ ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୋର ସ୍ତୁତିର ଭଣ୍ଡାର ବେଦ, ଗ୍ରନ୍ଥ ଓ ତୁମ ଭକ୍ତଙ୍କ ହୃଦୟରେ ପଡି ରହି ଥାଆନ୍ତି।
ਜਿਸੁ ਤੂੰ ਦੇਹਿ ਤਿਸੈ ਕਿਆ ਚਾਰਾ ॥
ଯାହାକୁ ତୁମେ ନିଜ ସ୍ତୁତି କରି ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରଦାନ କରିଛ, ତାହା ସାଥିରେ କାହାର କଣ ଜୋର ଚାଲିପାରିବ।
ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥੪॥੧॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସେହି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ସବୁଙ୍କୁ ଶୋଭାବାନ କରାଇଥାନ୍ତି ॥4॥1॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਆਖਾ ਜੀਵਾ ਵਿਸਰੈ ਮਰਿ ਜਾਉ ॥
ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ଏହି ନାମ ବିସ୍ମୃତ ହୋଇଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ସ୍ଵୟଂକୁ ମୃତ ଭାବିଥାଏ; ଅର୍ଥାତ ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମରେ ହିଁ ସୁଖ ଅନୁଭବ କରିଥାଏ, ନଚେତ ମୁଁ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥାଏ
ਆਖਣਿ ਅਉਖਾ ਸਾਚਾ ਨਾਉ ॥
କିନ୍ତୁ ଏହି ସତ୍ୟନାମ କଥନ କରିବା ବହୁତ କଠିନ ଅଟେ।
ਸਾਚੇ ਨਾਮ ਕੀ ਲਾਗੈ ਭੂਖ ॥
ଯଦି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସତ୍ୟନାମର ଆକାଂକ୍ଷା ଥାଏ, ତାହାହେଲେ
ਤਿਤੁ ਭੂਖੈ ਖਾਇ ਚਲੀਅਹਿ ਦੂਖ ॥੧॥
ସେହି ଆକାଂକ୍ଷା ସମସ୍ତ ଦୁଃଖକୁ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଇଥାଏ ॥1॥
ਸੋ ਕਿਉ ਵਿਸਰੈ ਮੇਰੀ ਮਾਇ ॥
ହେ ମାତାଜୀ! ମୋତେ ଏପରି ନାମ ପୁଣି କାହିଁକି ବିସ୍ମୃତ ହେଉଛି।
ਸਾਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਸਾਚੈ ਨਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେହି ସ୍ଵାମୀ ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ନାମ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਚੇ ਨਾਮ ਕੀ ਤਿਲੁ ਵਡਿਆਈ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସତ୍ୟ ନାମର ତିଳେ ମାତ୍ର ମହିମା:
ਆਖਿ ਥਕੇ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ ਪਾਈ ॥
“(ବ୍ୟାସ ଆଦି ମୁନି) କହି କହି ଥକି ଯାଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏହାର ମହତ୍ଵକୁ ଜାଣି ପାରି ନାହାନ୍ତି।
ਜੇ ਸਭਿ ਮਿਲਿ ਕੈ ਆਖਣ ਪਾਹਿ ॥
ଯଦି ସୃଷ୍ଟିର ସମସ୍ତ ଜୀବ ମିଳିମିଶି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ତୁତି କରିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି ତାହାହେଲେ
ਵਡਾ ਨ ਹੋਵੈ ਘਾਟਿ ਨ ਜਾਇ ॥੨॥
ତାହା ସ୍ତୁତି କରିବା ଦ୍ଵାରା ନା ବଡ ହୋଇଥାଏ ନା ନିନ୍ଦା କଲେ କମିଥାଏ ॥2॥
ਨਾ ਓਹੁ ਮਰੈ ਨ ਹੋਵੈ ਸੋਗੁ ॥
ସେହି ନିରଙ୍କାର ନା କେବେ ମରିଥାନ୍ତି ନା ତାହାଙ୍କୁ କେବେ ଶୋକ ହୋଇଥାଏ
ਦੇਂਦਾ ਰਹੈ ਨ ਚੂਕੈ ਭੋਗੁ ॥
ସେ ସଂସାରର ଜୀବଙ୍କୁ ପାଳନ ପୋଷଣ ଦେଇଥାନ୍ତି ଯାହା କେବେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କରି ଭଣ୍ଡାରରେ ସମାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਗੁਣੁ ਏਹੋ ਹੋਰੁ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥
ଦାନେଶ୍ଵର ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ ଯେପରି ଗୁଣ ଅଛି, ଅନ୍ୟ କାହା ପାଖରେ ସେପରି ନାହିଁ।
ਨਾ ਕੋ ਹੋਆ ਨਾ ਕੋ ਹੋਇ ॥੩॥
ଏପରି ପରମେଶ୍ଵର ଭଳି ପୂର୍ବରୁ କେହି ନଥିଲେ ଆଉ ପରେ କେହି ହେବେ ନାହିଁ ॥3॥
ਜੇਵਡੁ ਆਪਿ ਤੇਵਡ ਤੇਰੀ ਦਾਤਿ ॥
ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ଯେତେ ମହାନ ତାଙ୍କରି ଆଶୀର୍ବାଦ ସେପରି ମହାନ ଅଟେ।
ਜਿਨਿ ਦਿਨੁ ਕਰਿ ਕੈ ਕੀਤੀ ਰਾਤਿ ॥
ଯିଏ ଦିନ ବନାଇ ରାତି ରଚନା କରିଛନ୍ତି
ਖਸਮੁ ਵਿਸਾਰਹਿ ਤੇ ਕਮਜਾਤਿ ॥
ଏପରି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଯିଏ ବିସ୍ମୃତ କରିଛି, ସେ ନୀଚ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਨਾਵੈ ਬਾਝੁ ਸਨਾਤਿ ॥੪॥੨॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ଜାତିର ହୋଇଥାଏ ॥4॥2॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਜੇ ਦਰਿ ਮਾਂਗਤੁ ਕੂਕ ਕਰੇ ਮਹਲੀ ਖਸਮੁ ਸੁਣੇ ॥
ଯଦି କୌଣସି ଭିକାରୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ଡାକିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ମହଲର ମାଲିକ ତାହାର ଡାକ ଶୁଣିଥାନ୍ତି।
ਭਾਵੈ ਧੀਰਕ ਭਾਵੈ ਧਕੇ ਏਕ ਵਡਾਈ ਦੇਇ ॥੧॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ନିଜ ଭିକାରୀକୁ ଏକ ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦାନ କର ଅଥବା ଆଦର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଦିଅ ଅଥବା ଧକ୍କା ମାରିଦିଅ ॥1॥
ਜਾਣਹੁ ਜੋਤਿ ਨ ਪੂਛਹੁ ਜਾਤੀ ਆਗੈ ਜਾਤਿ ਨ ਹੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଠାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ଅଛି ଆଉ କାହାକୁ ଜାତି ବର୍ଣ୍ଣ ବିଷୟରେ ପଚାର ନାହିଁ, କାରଣ ପରଲୋକରେ କୌଣସି ଜାତି ନାହିଁ ॥1॥ରୁହ॥
ਆਪਿ ਕਰਾਏ ਆਪਿ ਕਰੇਇ ॥
ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ସବୁ କିଛି କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜୀବଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କରାଇଥାନ୍ତି।
ਆਪਿ ਉਲਾਮ੍ਹ੍ਹੇ ਚਿਤਿ ਧਰੇਇ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଭକ୍ତଙ୍କ ଅଭିଯୋଗ ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦିଅନ୍ତି।
ਜਾ ਤੂੰ ਕਰਣਹਾਰੁ ਕਰਤਾਰੁ ॥
ହେ କର୍ତ୍ତା! ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ହିଁ କରିବା ବାଲା ଅଟ, ତାହାହେଲେ
ਕਿਆ ਮੁਹਤਾਜੀ ਕਿਆ ਸੰਸਾਰੁ ॥੨॥
ମୁଁ ସଂସାରର କାହିଁକି ଯତ୍ନ ନେବି ଆଉ କାହା ପାଇଁ ନେବି? ॥2॥
ਆਪਿ ਉਪਾਏ ਆਪੇ ਦੇਇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ଜୀବଙ୍କୁ ଜାତ କରିଅଛ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ କିଛି ଦେଉଅଛ।
ਆਪੇ ਦੁਰਮਤਿ ਮਨਹਿ ਕਰੇਇ ॥
ହେ ଠାକୁର! ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଦୁର୍ମତିକୁ ବାଧା ଦିଅ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥
ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରସାଦରୁ ପ୍ରାଭୂ ଆସି ମନୁଷ୍ୟର ହୃଦୟରେ ବାସ କରି ନିଅନ୍ତି
ਦੁਖੁ ਅਨੑੇਰਾ ਵਿਚਹੁ ਜਾਇ ॥੩॥
ସେତେବେଳେ ତାହାର ଦୁଃଖ ଏବଂ ଅନ୍ଧକାର ଚାଲିଯାଏ ॥3॥
ਸਾਚੁ ਪਿਆਰਾ ਆਪਿ ਕਰੇਇ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ଭିତରେ ସତ୍ୟ ପାଇଁ ପ୍ରେମ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଥାଏ।
ਅਵਰੀ ਕਉ ਸਾਚੁ ਨ ਦੇਇ ॥
ଅନ୍ୟ (ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀକୁ) ସେ ସତ୍ୟ ପ୍ରଦାନ କରେ ନାହିଁ।
ਜੇ ਕਿਸੈ ਦੇਇ ਵਖਾਣੈ ਨਾਨਕੁ ਆਗੈ ਪੂਛ ਨ ਲੇਇ ॥੪॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ସେ କାହାକୁ ସତ୍ୟ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ତାହା ଠାରୁ ପରେ କର୍ମର ହିସାବ ମାଗନ୍ତି ନାହିଁ ॥4॥3॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਤਾਲ ਮਦੀਰੇ ਘਟ ਕੇ ਘਾਟ ॥
ମନର ସଂକଲ୍ପ ତାଳ ଏବଂ ଘୁଙ୍ଗୁର ଭଳି ଅଟେ ଆଉ
ਦੋਲਕ ਦੁਨੀਆ ਵਾਜਹਿ ਵਾਜ ॥
ତାହା ଠାରେ ଦୁନିଆର ମୋହ ରୂପୀ ଢୋଲ ବାଜୁଅଛି।
ਨਾਰਦੁ ਨਾਚੈ ਕਲਿ ਕਾ ਭਾਉ ॥
କଳିଯୁଗର ପ୍ରଭାବରୁ ମନ ରୂପୀ ନାରଦ ନୃତ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି।
ਜਤੀ ਸਤੀ ਕਹ ਰਾਖਹਿ ਪਾਉ ॥੧॥
ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ଏବଂ ସତ୍ୟବାଦୀ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ପାଦ କେଉଁଠି ରଖିବ?॥1॥
ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਵਿਟਹੁ ਕੁਰਬਾਣੁ ॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯାଉଛି।
ਅੰਧੀ ਦੁਨੀਆ ਸਾਹਿਬੁ ਜਾਣੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ଦୁନିଆ (ମୋହ ମାୟାରେ ଫସିବା କାରଣରୁ) ଅନ୍ଧ (ଜ୍ଞାନହୀନ) ହୋଇଛି, ପରନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁ ସବୁକିଛି ଜାଣିଛନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰੂ ਪਾਸਹੁ ਫਿਰਿ ਚੇਲਾ ਖਾਇ ॥
ଦେଖ, କିପରି ବିପରୀତ ରୀତି ଚାଲୁଅଛି ଯେ ଚେଲା ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଖାଉଛି “
ਤਾਮਿ ਪਰੀਤਿ ਵਸੈ ਘਰਿ ਆਇ ॥
ସେ ରୋଟି ଖାଇବାର ଲୋଭରେ ଗୁରୁଙ୍କ ଘରକୁ ଆସି ରହିଥାଏ, ଅର୍ଥାତ ତାହାର ଚେଲା ବନିଯାଏ।