ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ਨਾਮੁ ਪਦਾਰਥੁ ਨਉ ਨਿਧਿ ਪਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୁଁ ହରି ରସ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଅଛି ଆଉ ନବନିଧି ଦେଉଥିବା ନାମ ପଦାର୍ଥକୁ ପାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਕਰਮ ਧਰਮ ਸਚੁ ਸਾਚਾ ਨਾਉ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟର କର୍ମ ଏବଂ ଧର୍ମ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସତ୍ୟନାମ ହିଁ ଅଟେ,”
ਤਾ ਕੈ ਸਦ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ଉପରେ ମୁଁ ସର୍ବଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਜੋ ਹਰਿ ਰਾਤੇ ਸੇ ਜਨ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ଅନୁରକ୍ତ ରହିଥାଏ, ସେ ସ୍ଵୀକୃତ ହୋଇଯାଏ।
ਤਿਨ ਕੀ ਸੰਗਤਿ ਪਰਮ ਨਿਧਾਨੁ ॥੨॥
ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମହାନ ଧନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ॥2॥
ਹਰਿ ਵਰੁ ਜਿਨਿ ਪਾਇਆ ਧਨ ਨਾਰੀ ॥
ସେହି ନାରୀ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନିଜ ପତି ରୂପେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି।
ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਾਤੀ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰੀ ॥
ସେ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਆਪਿ ਤਰੈ ਸੰਗਤਿ ਕੁਲ ਤਾਰੈ ॥
ସେ କେବଳ ସ୍ଵୟଂ ସଂସାର ସାଗରରେ ପାର ହୋଇନଥାଏ, ବରଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପାର କରାଇ ଦେଇଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਤਤੁ ਵੀਚਾਰੈ ॥੩॥
ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ ଆଉ ପରମ ତତ୍ତ୍ଵକୁ ବୁଝିଥାଏ ॥3॥
ਹਮਰੀ ਜਾਤਿ ਪਤਿ ਸਚੁ ਨਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଚ୍ଚା ନାମ ମୋର ଜାତି ଏବଂ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଅଟେ।
ਕਰਮ ਧਰਮ ਸੰਜਮੁ ਸਤ ਭਾਉ ॥
ସତ୍ୟର ପ୍ରେମ ହିଁ ମୋର କର୍ମ, ଧର୍ମ ଏବଂ ସଂଯମ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਬਖਸੇ ਪੂਛ ਨ ਹੋਇ ॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ପ୍ରଭୁ କ୍ଷମା କରିଥାନ୍ତି, ତାହାର କର୍ମର ହିସାବ କିଛି ନିଆ ଯାଏନାହିଁ।
ਦੂਜਾ ਮੇਟੇ ਏਕੋ ਸੋਇ ॥੪॥੧੪॥
ଏକ ସେହି ପ୍ରଭୁ ହିଁ ଦୈତ୍ୟବାଦକୁ ନାଶ କରିଥାନ୍ତି ॥4॥14॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1
ਇਕਿ ਆਵਹਿ ਇਕਿ ਜਾਵਹਿ ਆਈ ॥
କିଛି ମନୁଷ୍ୟ ଦୁନିଆରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ମରିଯାନ୍ତି।
ਇਕਿ ਹਰਿ ਰਾਤੇ ਰਹਹਿ ਸਮਾਈ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଠାରେ ମଗ୍ନ ଥିବା କିଛି ମନୁଷ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ଠାରେ ହିଁ ଲୀନ ରହନ୍ତି।
ਇਕਿ ਧਰਨਿ ਗਗਨ ਮਹਿ ਠਉਰ ਨ ਪਾਵਹਿ ॥
କିଛି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଧରିତ୍ରୀ ଏବଂ ଗଗନ କୌଣସି ଠାରେ ସୁଖ ମିଳେନାହିଁ।
ਸੇ ਕਰਮਹੀਣ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਨ ਧਿਆਵਹਿ ॥੧॥
କାରଣ ସେହି କର୍ମହୀନ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମର ଚିନ୍ତନ କରିନଥାଏ ॥1॥
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਤੇ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਪਾਈ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ମୁକ୍ତିର ମାର୍ଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਇਹੁ ਸੰਸਾਰੁ ਬਿਖੁ ਵਤ ਅਤਿ ਭਉਜਲੁ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਪਾਰਿ ਲੰਘਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ସଂସାର ବିଷ ଭଳି ମହା ଭୟାନକ ସାଗର ଅଟେ। ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ପରମାତ୍ମା ଜୀବଙ୍କୁ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇଥାନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਜਿਨੑ ਕਉ ਆਪਿ ਲਏ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਲਿ ॥
ଯାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇଥାନ୍ତି,
ਤਿਨ ਕਉ ਕਾਲੁ ਨ ਸਾਕੈ ਪੇਲਿ ॥
ତାହାକୁ ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ଦଳି ପାରେ ନାହିଁ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਿਰਮਲ ਰਹਹਿ ਪਿਆਰੇ ॥
ପ୍ରିୟ ଗୁରୁମୁଖୀ କମଳ ଭଳି ନିର୍ମଳ ରହିଥାଏ
ਜਿਉ ਜਲ ਅੰਭ ਊਪਰਿ ਕਮਲ ਨਿਰਾਰੇ ॥੨॥
ଯିଏ ଜଳ ଭିତରେ ଏବଂ ଉପରେ ନିର୍ଲିପ୍ତ ବିଚରଣ କରିଥାଏ ॥2॥
ਬੁਰਾ ਭਲਾ ਕਹੁ ਕਿਸ ਨੋ ਕਹੀਐ ॥
କୁହ, ଆମେ କଣ ଭଲ କିମ୍ବା ମନ୍ଦ କହିପାରିବା?
ਦੀਸੈ ਬ੍ਰਹਮੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਚੁ ਲਹੀਐ ॥
ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଦେଖାଯାନ୍ତି, ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ସତ୍ୟକୁ ଜାଣିଥାଏ,”
ਅਕਥੁ ਕਥਉ ਗੁਰਮਤਿ ਵੀਚਾਰੁ ॥
ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶକୁ ବୁଝିଥାଏ।
ਮਿਲਿ ਗੁਰ ਸੰਗਤਿ ਪਾਵਉ ਪਾਰੁ ॥੩॥
ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଶି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାର ଖୋଜିଥାଏ ॥3॥
ਸਾਸਤ ਬੇਦ ਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿ ਬਹੁ ਭੇਦ ॥
ଶାସ୍ତ୍ର, ବେଦ ଏବଂ ସ୍ମୃତିର ଭେଦର ଜ୍ଞାନ
ਅਠਸਠਿ ਮਜਨੁ ਹਰਿ ਰਸੁ ਰੇਦ ॥
ଏବଂ ଅଠଷଠି ତୀର୍ଥର ସ୍ନାନ, ହରି ରସର ହୃଦୟରେ ନିବାସ ହିଁ ଅଟେ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਿਰਮਲੁ ਮੈਲੁ ਨ ਲਾਗੈ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବଡ ପବିତ୍ର ଅଟେ, କାରଣ ତାହାକୁ ବିକାରର କୌଣସି ମଇଳା ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਵਡੇ ਧੁਰਿ ਭਾਗੈ ॥੪॥੧੫॥
ହେ ନାନକ! ଆରମ୍ଭରୁ ହିଁ ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଭଲ ଲେଖା ହୋଇଛି, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ତାହାର ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଥାଏ ॥4॥15॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਨਿਵਿ ਨਿਵਿ ਪਾਇ ਲਗਉ ਗੁਰ ਅਪੁਨੇ ਆਤਮ ਰਾਮੁ ਨਿਹਾਰਿਆ ॥
ମୁଁ ନତମସ୍ତକ ହୋଇ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରିଥାଏ, ଯାହାଙ୍କ ଦୟାରୁ ମୁଁ ସର୍ବବ୍ୟାପକ ରାମଙ୍କୁ ଦେଖିଛି
ਕਰਤ ਬੀਚਾਰੁ ਹਿਰਦੈ ਹਰਿ ਰਵਿਆ ਹਿਰਦੈ ਦੇਖਿ ਬੀਚਾਰਿਆ ॥੧॥
ହରିଙ୍କ ଗୁଣର ବିଚାର କରି ମୁଁ ତାହାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରୁଅଛି ଆଉ ନିଜ ହୃଦୟରେ ହରିଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ତାହାଙ୍କ ଗୁଣର ବିଚାର କରୁଅଛି ॥1॥
ਬੋਲਹੁ ਰਾਮੁ ਕਰੇ ਨਿਸਤਾਰਾ ॥
ରାମ ରାମ ବୋଲ, କାରଣ ରାମଙ୍କ ନାମ ଭବସାଗରରୁ ମୁକ୍ତ କରାଇ ଦେଉଛି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਰਤਨੁ ਹਰਿ ਲਾਭੈ ਮਿਟੈ ਅਗਿਆਨੁ ਹੋਇ ਉਜੀਆਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରଭୁ ରୂପୀ ରତ୍ନ ମିଳିଥାଏ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ଅଜ୍ଞାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁ ଜ୍ୟୋତିର ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଯାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਰਵਨੀ ਰਵੈ ਬੰਧਨ ਨਹੀ ਤੂਟਹਿ ਵਿਚਿ ਹਉਮੈ ਭਰਮੁ ਨ ਜਾਈ ॥
କେବଳ ଜିହ୍ଵାରେ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଲେ ବନ୍ଧନ ଭାଙ୍ଗେ ନାହିଁ ଆଉ ଭିତରରୁ ଅହଂକାର ଓ ଦ୍ଵିଧା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤ ਹਉਮੈ ਤੂਟੈ ਤਾ ਕੋ ਲੇਖੈ ਪਾਈ ॥੨॥
ଯେତେବେଳେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମନୁଷ୍ୟର ମିଳନ ହୋଇଥାଏ, ସେତେବେଳେ ତାହାର ଦ୍ଵିଧା ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଓ ତାହାର ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନ ସଫଳ ହୋଇଥାଏ ॥2॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਭਗਤਿ ਪ੍ਰਿਅ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਸੁਖ ਸਾਗਰੁ ਉਰ ਧਾਰੇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସୁଖର ସାଗର ପ୍ରିୟତମ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ବସାଇ ଥାଏ, ହରି ହରି ନାମ ଜପିଥାଏ ଆଉ ତାହାଙ୍କୁ ଭକ୍ତି କରିଥାଏ,”
ਭਗਤਿ ਵਛਲੁ ਜਗਜੀਵਨੁ ਦਾਤਾ ਮਤਿ ਗੁਰਮਤਿ ਹਰਿ ਨਿਸਤਾਰੇ ॥੩॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ମତ ଅନୁସାରେ ନିଜର ମତି ରଖିଥାଏ, ଏପରି ଭକ୍ତକୁ ପରମାତ୍ମା ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇଥାନ୍ତି, କାରଣ ସେ ଜଗତର ଜୀବନ, ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ଏବଂ ସବୁଙ୍କ ଦାତା ଅଟନ୍ତି॥3॥
ਮਨ ਸਿਉ ਜੂਝਿ ਮਰੈ ਪ੍ਰਭੁ ਪਾਏ ਮਨਸਾ ਮਨਹਿ ਸਮਾਏ ॥
ଯେଉଁ ଜୀବ ନିଜ ମନ ସହିତ ସଂଘର୍ଷ କରି ବିକାର ଆଡୁ ମରିଯାଇଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ, ତାହାର ଅଭିଲାଷ ମନରେ ହିଁ ଲିଭିଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਜਗਜੀਵਨੁ ਸਹਜ ਭਾਇ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥੪॥੧੬॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ଜଗଜ୍ଜୀବନ ପ୍ରଭୁ କୃପା ଧାରଣ କରନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ତାହାର ବୃତ୍ତି ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ତାଙ୍କରି ଠାରେ ଲାଗି ରହେ ॥4॥16॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਕਿਸ ਕਉ ਕਹਹਿ ਸੁਣਾਵਹਿ ਕਿਸ ਕਉ ਕਿਸੁ ਸਮਝਾਵਹਿ ਸਮਝਿ ਰਹੇ ॥
କାହାକୁ କିଛି କହିବି, କାହାକୁ କିଛି ଶୁଣାଇବି ଆଉ କାହାକୁ କିଛି ବୁଝାଇବି, ଯାହା ଫଳରେ ସେ ବୁଝିବା ବାଲା ହେବ?”
ਕਿਸੈ ਪੜਾਵਹਿ ਪੜਿ ਗੁਣਿ ਬੂਝੇ ਸਤਿਗੁਰ ਸਬਦਿ ਸੰਤੋਖਿ ਰਹੇ ॥੧॥
କାହାକୁ ପଢାଇବି ଯାହା ଫଳରେ ସେ ପଢି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣକୁ ବୁଝିବା ହେବେ ଆଉ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସନ୍ତୋଷରେ ବାସ କରିପାରିବେ ॥1॥