ਆਸ ਪਿਆਸੀ ਸੇਜੈ ਆਵਾ ॥
ନିଜ ପତିଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ଇଚ୍ଛା ଏବଂ ତୃଷ୍ଣା ନେଇ ଯଦି ମୁଁ ଶେଯକୁ ଆସିଥାଏ ମଧ୍ୟ, ତାହାହେଲେ
ਆਗੈ ਸਹ ਭਾਵਾ ਕਿ ਨ ਭਾਵਾ ॥੨॥
ମୋତେ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ନା ନାହିଁ॥2॥
ਕਿਆ ਜਾਨਾ ਕਿਆ ਹੋਇਗਾ ਰੀ ਮਾਈ ॥
ହେ ମୋର ମାତା! ମୁଁ ଜାଣେ ନାହିଁ ଯେ କଣ ହେବ?
ਹਰਿ ਦਰਸਨ ਬਿਨੁ ਰਹਨੁ ਨ ਜਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପରନ୍ତୁ, ହରିଙ୍କ ଦର୍ଶନ ବିନା ମୁଁ ରହିପାରେ ନାହିଁ ॥1॥ରୁହ॥
ਪ੍ਰੇਮੁ ਨ ਚਾਖਿਆ ਮੇਰੀ ਤਿਸ ਨ ਬੁਝਾਨੀ ॥
ମୁଁ ପ୍ରଭୁ ପତିଙ୍କ ପ୍ରେମକୁ ଚାଖି ନାହିଁ, ଏଥିପାଇଁ ମୋର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟି ନାହିଁ ଆଉ
ਗਇਆ ਸੁ ਜੋਬਨੁ ਧਨ ਪਛੁਤਾਨੀ ॥੩॥
ମୋର ସୁନ୍ଦର ଯବାନୀ ଚାଲି ଯାଇଛି ଆଉ ମୁଁ (ପତ୍ନୀ) ପଶ୍ଚାତାପ କରୁଅଛି ॥3॥
ਅਜੈ ਸੁ ਜਾਗਉ ਆਸ ਪਿਆਸੀ ॥
ଏବେ ମଧ୍ୟ ତାହାଙ୍କୁ ମିଶିବା ଆଶାରେ ଜାଗି ରହିଥାଏ।
ਭਈਲੇ ਉਦਾਸੀ ਰਹਉ ਨਿਰਾਸੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ଉଦାସ ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ନିରାଶ ରହିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਹਉਮੈ ਖੋਇ ਕਰੇ ਸੀਗਾਰੁ ॥
ଯଦି ଜୀବ ସ୍ତ୍ରୀ ନିଜ ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କରିଦିଏ ଆଉ ଗୁଣର ହାର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ ତାହାହେଲେ ହିଁ
ਤਉ ਕਾਮਣਿ ਸੇਜੈ ਰਵੈ ਭਤਾਰੁ ॥੪॥
ପତି ପ୍ରଭୁ ଜୀବ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଶେଯ ଉପରେ ରମଣ କରିଥାନ୍ତି ॥4॥
ਤਉ ਨਾਨਕ ਕੰਤੈ ਮਨਿ ਭਾਵੈ ॥
ହେ ନାନକ! ଜୀବ ସ୍ତ୍ରୀ ପତି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମନକୁ ସେତେବେଳେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ,
ਛੋਡਿ ਵਡਾਈ ਅਪਣੇ ਖਸਮ ਸਮਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥੨੬॥
ଯେବେ ଅହଂ ତ୍ୟାଗ କରି ଯେତେବେଳେ ନିଜ ପତିଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ଲୀନ ହୋଇଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥26॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਪੇਵਕੜੈ ਧਨ ਖਰੀ ਇਆਣੀ ॥
ଦୁନିଆର ମୋହରେ ଫସି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ମୂର୍ଖ ବନି ରହିଥାଏ ଆଉ
ਤਿਸੁ ਸਹ ਕੀ ਮੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ॥੧॥
ସେ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହତ୍ତ୍ଵ ବୁଝି ପାରେ ନାହିଁ ॥1॥
ਸਹੁ ਮੇਰਾ ਏਕੁ ਦੂਜਾ ਨਹੀ ਕੋਈ ॥
ମୋର ପତି-ପରମେଶ୍ଵର କେବଳ ଏକ ଅଟନ୍ତି। ସେ ଅଦ୍ଵିତୀୟ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଭଳି କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਮੇਲਾਵਾ ਹੋਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ସେ କରୁଣା ଦୃଷ୍ଟି ଧାରଣ କରନ୍ତି ତାହାହେଲେ ମୋର ତାଙ୍କରି ସହିତ ମିଳନ ହୋଇ ପାରିବ ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਹੁਰੜੈ ਧਨ ਸਾਚੁ ਪਛਾਣਿਆ ॥
ଯେଉଁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସଂସାରର ମୋହରୁ ବାହାରି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ସେ ସେହି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ମହତ୍ତ୍ଵ ଜାଣିଥାଏ ଆଉ
ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ਅਪਣਾ ਪਿਰੁ ਜਾਣਿਆ ॥੨॥
ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରେମରେ ଯୋଡି ହୋଇ ନିଜ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ଗଭୀର ସମ୍ପର୍କ ବନାଇଥାଏ ॥2॥
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਐਸੀ ਮਤਿ ਆਵੈ ॥
ଯେବେ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଠାରେ ଏପରି ବୁଦ୍ଧି ଆସିଥାଏ ତାହାହେଲେ
ਤਾਂ ਕਾਮਣਿ ਕੰਤੈ ਮਨਿ ਭਾਵੈ ॥੩॥
ସେ ନିଜ ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ମନକୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ ॥3॥
ਕਹਤੁ ਨਾਨਕੁ ਭੈ ਭਾਵ ਕਾ ਕਰੇ ਸੀਗਾਰੁ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭୟ ଏବଂ ପ୍ରେମର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ,
ਸਦ ਹੀ ਸੇਜੈ ਰਵੈ ਭਤਾਰੁ ॥੪॥੨੭॥
ସେ ନିଜ ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ସର୍ବଦା ଶେଯ ଉପରେ ରମନ କରିଥାଏ ॥4॥27॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਨ ਕਿਸ ਕਾ ਪੂਤੁ ਨ ਕਿਸ ਕੀ ਮਾਈ ॥
ଏହି ଦୁନିଆରେ ନା କେହି କାହାର ପୁତ୍ର ଅଟେ, ନା କେହି କାହାର ମାତା ଅଟେ।
ਝੂਠੈ ਮੋਹਿ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਈ ॥੧॥
ମିଥ୍ୟା ମୋହ କାରଣରୁ ଦୁନିଆ ଭ୍ରମରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ॥1॥
ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬ ਹਉ ਕੀਤਾ ਤੇਰਾ ॥
ହେ ମୋର ମାଲିକ! ମୁଁ ତୋର ରଚନା ଅଟେ।
ਜਾਂ ਤੂੰ ਦੇਹਿ ਜਪੀ ਨਾਉ ਤੇਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁମେ ଯେବେ ମୋତେ ନିଜ ନାମ ଦିଅ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ନାମ ଜପ କରିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਬਹੁਤੇ ਅਉਗਣ ਕੂਕੈ ਕੋਈ ॥
ଅନେକ ପାପ କରି ମଧ୍ୟ ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ପୁଣି ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥା
ਜਾ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਬਖਸੇ ਸੋਈ ॥੨॥
ପରନ୍ତୁ କେବଳ ସେତେବେଳେ ସେ ତାହାକୁ କ୍ଷମା କରିଥାନ୍ତି, ଯେତେବେଳେ ତାହାକୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ॥2॥
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਦੁਰਮਤਿ ਖੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଦୁର୍ମତି ଚାଲି ଯାଇଛି।
ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਏਕੋ ਸੋਈ ॥੩॥
ମୁଁ ଯେଉଁଠି ଦେଖୁଛି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଉଛି ॥3॥
ਕਹਤ ਨਾਨਕ ਐਸੀ ਮਤਿ ਆਵੈ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯେବେ ଜୀବକୁ ଏପରି ବୁଦ୍ଧି ମିଳିଯାଏ,
ਤਾਂ ਕੋ ਸਚੇ ਸਚਿ ਸਮਾਵੈ ॥੪॥੨੮॥
ସେତେବେଳେ ସେ ପରମ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ॥4॥28॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ਦੁਪਦੇ ॥
ଆଶା ମହଲା 1 ଦୁଇପଦୀ ॥
ਤਿਤੁ ਸਰਵਰੜੈ ਭਈਲੇ ਨਿਵਾਸਾ ਪਾਣੀ ਪਾਵਕੁ ਤਿਨਹਿ ਕੀਆ ॥
ଜୀବର ଏପରି ଭୟଙ୍କର ସରୋବରରେ ନିବାସ ଅଛି, ଯେଉଁ ଠାରୁ ଇଶ୍ଵର ନିଜେ ଜଳରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରି ରଖିଛନ୍ତି
ਪੰਕਜੁ ਮੋਹ ਪਗੁ ਨਹੀ ਚਾਲੈ ਹਮ ਦੇਖਾ ਤਹ ਡੂਬੀਅਲੇ ॥੧॥
ସେହି ସରୋବରରେ ମୋହ ରୂପୀ କଚଡା ଅଛି, ଯେଉଁ ଠାରୁ ପାଦ ଆଉ ଆଗକୁ ବଢେ ନାହିଁ ଆଉ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଅନେକ ଜୀବ ସେହି ସରୋବରରେ ବୁଡି ଯାଉଛନ୍ତି ॥1॥
ਮਨ ਏਕੁ ਨ ਚੇਤਸਿ ਮੂੜ ਮਨਾ ॥
ହେ ମୂର୍ଖ ମନ! ତୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁ ନାହୁଁ।
ਹਰਿ ਬਿਸਰਤ ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਗਲਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁମେ ଯେପରି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ବିସ୍ମୃତ କରୁଅଛ, ତୁମ ଗୁଣ ସେପରି କମ ହେଉଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਨਾ ਹਉ ਜਤੀ ਸਤੀ ਨਹੀ ਪੜਿਆ ਮੂਰਖ ਮੁਗਧਾ ਜਨਮੁ ਭਇਆ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ନା ମୁଁ ଯତି ଅଟେ ନା ମୁଁ ସତୀ ଅଟେ, ନା ପଢୁଆ ଅଟେ, ମୋର ଜୀବନ ତ ମୂର୍ଖ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନ ଭଳି ଅଛି।
ਪ੍ਰਣਵਤਿ ਨਾਨਕ ਤਿਨੑ ਕੀ ਸਰਣਾ ਜਿਨੑ ਤੂੰ ਨਾਹੀ ਵੀਸਰਿਆ ॥੨॥੨੯॥
ନାନକ ବନ୍ଦନା କରନ୍ତି – (ହେ ପ୍ରଭୁ!) ମୋତେ ସେହି ମହା ପୁରୁଷଙ୍କ ଶରଣରେ ରଖ, ଯିଏ ମୋତେ କେବେ ଭୁଲି ନାହାନ୍ତି ॥2॥29॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1॥
ਛਿਅ ਘਰ ਛਿਅ ਗੁਰ ਛਿਅ ਉਪਦੇਸ ॥
ସୃଷ୍ଟିର ରଚନାରେ ଛଅ ଶାସ୍ତ୍ର ଅଛି, ଏହାର ଛଅଟି ରଚୟିତା ତଥା ଉପଦେଶ ମଧ୍ୟ ଛଅଟି ଅଛି।
ਗੁਰ ਗੁਰੁ ਏਕੋ ਵੇਸ ਅਨੇਕ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ ଏହାର ମୂଳ ତତ୍ତ୍ଵ ଏକ ହିଁ କେବଳ ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି, ଯାହାର ବେଶ ଅନନ୍ତ ଅଟେ ॥1॥
ਜੈ ਘਰਿ ਕਰਤੇ ਕੀਰਤਿ ਹੋਇ ॥
ହେ ମନୁଷ୍ୟ! ଯେଉ ଶାସ୍ତ୍ର ରୂପୀ ଘରେ ନିରଙ୍କାରଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା ହୁଏ,
ਸੋ ਘਰੁ ਰਾਖੁ ਵਡਾਈ ਤੋਹਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ ହେଉ, ସେହି ଶାସ୍ତ୍ରକୁ ଧାରଣ କର, ଏଥିରେ ତୋର ଇହଲୋକ ଓ ପରଲୋକ ଦୁଇଟି ଶୋଭା ପାଇବ ॥1॥ରୁହ॥
ਵਿਸੁਏ ਚਸਿਆ ਘੜੀਆ ਪਹਰਾ ਥਿਤੀ ਵਾਰੀ ਮਾਹੁ ਭਇਆ ॥
କାଷ୍ଠା, ଚରା, ଘଡି, ପହର, ତିଥି ଓ ବାର ମିଶି ଯେପରି ଏକ ମାସ ହୋଇଥାଏ,
ਸੂਰਜੁ ਏਕੋ ਰੁਤਿ ਅਨੇਕ ॥
ଏହିପରି ଋତୁ ଅନେକ ହେବା ପରେ ମଧ୍ୟ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଏକ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਕਰਤੇ ਕੇ ਕੇਤੇ ਵੇਸ ॥੨॥੩੦॥
ସେପରି ହେ ନାନକ! କର୍ତ୍ତା ପୁରୁଷଙ୍କ ଉପରି ଉକ୍ତ ସବୁ ସ୍ୱରୂପ ହିଁ ଦେଖା ଯାଇଥାଏ ॥2॥30॥