ਜਿਸੁ ਭੇਟਤ ਲਾਗੈ ਪ੍ਰਭ ਰੰਗੁ ॥੧॥
ଯାହାଙ୍କୁ ମିଶିଲେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରେମ ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਓਇ ਆਨੰਦ ਪਾਵੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସେ ସୁଖ ପାଇନିଏ।
ਜਿਸੁ ਸਿਮਰਤ ਮਨਿ ਹੋਇ ਪ੍ਰਗਾਸਾ ਤਾ ਕੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਕਹਨੁ ਨ ਜਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାର ସ୍ମରଣ କରିଲେ ମନ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଯାଏ, ତାହାଙ୍କ ଗତି ଏବଂ ଅନୁମାନ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ॥1॥ରୁହ॥
ਵਰਤ ਨੇਮ ਮਜਨ ਤਿਸੁ ਪੂਜਾ ॥
ତାହାଙ୍କ ପୂଜା କରିଲେ ବ୍ରତ, ନିୟମ, ତୀର୍ଥ-ସ୍ନାନ,
ਬੇਦ ਪੁਰਾਨ ਤਿਨਿ ਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿ ਸੁਨੀਜਾ ॥
ବେଦ, ପୁରାଣ ଏବଂ ସ୍ମୃତି ଶୁଣିବା ଫଳ ମିଳିଯାଏ।
ਮਹਾ ਪੁਨੀਤ ਜਾ ਕਾ ਨਿਰਮਲ ਥਾਨੁ ॥
ତାହାଙ୍କ ହୃଦୟ ରୂପୀ ସ୍ଥାନ ମଧ୍ୟ ମହାପବିତ୍ର ଏବଂ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ,
ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਜਾ ਕੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥੨॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସାଧୁଙ୍କ ସଂଗତି କରିଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହରି-ନାମ ବାସ କରିଥାଏ ॥2॥
ਪ੍ਰਗਟਿਓ ਸੋ ਜਨੁ ਸਗਲੇ ਭਵਨ ॥
ଏପରି ଭକ୍ତ ସାରା ବିଶ୍ଵରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଯାଏ।
ਪਤਿਤ ਪੁਨੀਤ ਤਾ ਕੀ ਪਗ ਰੇਨ ॥
ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳି ଦ୍ଵାରା ପାପୀ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ।
ਜਾ ਕਉ ਭੇਟਿਓ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਾਇ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ହରି-ପରମେଶ୍ଵର ବାଦଶାହ ମିଳି ଯାଇଛନ୍ତି,
ਤਾ ਕੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਕਥਨੁ ਨ ਜਾਇ ॥੩॥
ତାହାଙ୍କ ଗତି ଏବଂ ମହତ୍ତ୍ଵ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ॥3॥
ਆਠ ਪਹਰ ਕਰ ਜੋੜਿ ਧਿਆਵਉ ॥
ମୁଁ ଦିନ ରାତି ହାତ ଯୋଡି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ ଆଉ
ਉਨ ਸਾਧਾ ਕਾ ਦਰਸਨੁ ਪਾਵਉ ॥
ସେହି ସନ୍ଥଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਮੋਹਿ ਗਰੀਬ ਕਉ ਲੇਹੁ ਰਲਾਇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ଗରିବକୁ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରାଅ।
ਨਾਨਕ ਆਇ ਪਏ ਸਰਣਾਇ ॥੪॥੩੮॥੮੯॥
ନାନକ ଆସି ତୋର ଶରଣ ନେଇଛନ୍ତି ॥4॥38॥89॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਆਠ ਪਹਰ ਉਦਕ ਇਸਨਾਨੀ ॥
ହେ ପଣ୍ଡିତ! ତୁମେ ନିଜ ଶାଳଗ୍ରାମକୁ କେବେ କେବେ ସ୍ନାନ କରାଉଛ, କିନ୍ତୁ ଆମର ଶାଳଗ୍ରାମ ଆଠ ପହର ସ୍ନାନ କରିବା ବାଲା ଅଟେ।
ਸਦ ਹੀ ਭੋਗੁ ਲਗਾਇ ਸੁਗਿਆਨੀ ॥
ମନକୁ ଲୋଭାୟିତ କରିବା ବାଲା ଜ୍ଞାନୀ ହରି-ଶାଳଗ୍ରାମ ସର୍ବଦା ଭୋଗ ଲଗାଇଥାଏ।
ਬਿਰਥਾ ਕਾਹੂ ਛੋਡੈ ਨਾਹੀ ॥
କୌଣସି ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ସେ ରହିବାକୁ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਬਹੁਰਿ ਬਹੁਰਿ ਤਿਸੁ ਲਾਗਹ ਪਾਈ ॥੧॥
ଆମେ ସେହି ହରି-ଶାଳଗ୍ରାମକୁ ବାରମ୍ବାର ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରିଥାଉ ॥1॥
ਸਾਲਗਿਰਾਮੁ ਹਮਾਰੈ ਸੇਵਾ ॥
ଆମର ହୃଦୟରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବା ହିଁ ହରି-ଶାଳଗ୍ରାମ ପୂଜା ଅଟେ।
ਪੂਜਾ ਅਰਚਾ ਬੰਦਨ ਦੇਵਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ ହିଁ ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନା ଏବଂ ବନ୍ଦନା ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥
ਘੰਟਾ ਜਾ ਕਾ ਸੁਨੀਐ ਚਹੁ ਕੁੰਟ ॥
ମୋର ଶାଳଗ୍ରାମ ହରିଙ୍କ ଇଚ୍ଛାର ଘଣ୍ଟା ଚାରି ଦିଗରେ ସାରା ବିଶ୍ଵରେ ଶୁଣା ଯାଉଛି।
ਆਸਨੁ ਜਾ ਕਾ ਸਦਾ ਬੈਕੁੰਠ ॥
ତାହାଙ୍କ ଆସନ ସର୍ବଦା ବୈକୁଣ୍ଠରେ ଅଟେ।
ਜਾ ਕਾ ਚਵਰੁ ਸਭ ਊਪਰਿ ਝੂਲੈ
ତାହାଙ୍କ ପ୍ରଭାବ ସମସ୍ତ ଜୀବ ଉପରେ ଝୁଲୁଅଛି ଆଉ
ਤਾ ਕਾ ਧੂਪੁ ਸਦਾ ਪਰਫੁਲੈ ॥੨॥
ଯାହାର ହୋମ-ସାମଗ୍ରୀ(ଧୂପ) ସର୍ବଦା ମହକୁ ଅଛି ॥2॥
ਘਟਿ ਘਟਿ ਸੰਪਟੁ ਹੈ ਰੇ ਜਾ ਕਾ ॥
ହେ ପଣ୍ଡିତ! ତୁ ନିଜ ଶାଳଗ୍ରାମକୁ ଡବାରେ ରଖୁଅଛୁ, କିନ୍ତୁ ଆମ ଶାଳଗ୍ରାମର ଡବା ପ୍ରତି ଜୀବର ହୃଦୟରେ ଅଛି।
ਅਭਗ ਸਭਾ ਸੰਗਿ ਹੈ ਸਾਧਾ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ସଂଗତି ତାହାଙ୍କ ଅଟଳ ସଭା ଅଟେ।
ਆਰਤੀ ਕੀਰਤਨੁ ਸਦਾ ਅਨੰਦ ॥
ସର୍ବଦା ଆନନ୍ଦ ପ୍ରଦାନ କରୁଥିବା ତାହାଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତନ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ଆରତୀ ଅଟେ।
ਮਹਿਮਾ ਸੁੰਦਰ ਸਦਾ ਬੇਅੰਤ ॥੩॥
ତାହାଙ୍କ ମହିମା ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଏବଂ ସର୍ବଦା ହିଁ ଅନନ୍ତ ଅଟେ ॥3॥
ਜਿਸਹਿ ਪਰਾਪਤਿ ਤਿਸ ਹੀ ਲਹਨਾ ॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ତାହାଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତିର ଲେଖା ଥାଏ, କେବଳ ସେ ଶାଳଗ୍ରାମ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਚਰਨ ਓਹੁ ਆਇਓ ਸਰਨਾ ॥
ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣର ଶରଣକୁ ଆସିଥାଏ।
ਹਾਥਿ ਚੜਿਓ ਹਰਿ ਸਾਲਗਿਰਾਮੁ ॥
ହରି-ଶାଳଗ୍ରାମ ମୋର ହାତରେ ଆସିଛନ୍ତି, ଅର୍ଥାତ ମୋତେ ମିଳିଛନ୍ତି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਗੁਰਿ ਕੀਨੋ ਦਾਨੁ ॥੪॥੩੯॥੯੦॥
ହେ ନାନକ! ମୋତେ ଗୁରୁ ଏହି ଦାନ ଦେଇଛନ୍ତି ॥4॥39॥90॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ਪੰਚਪਦਾ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ପଞ୍ଚପଦା ॥
ਜਿਹ ਪੈਡੈ ਲੂਟੀ ਪਨਿਹਾਰੀ ॥
ଯେଉଁ ପଥରେ ବିକାରରେ ଫସିଥାଏ,
ਸੋ ਮਾਰਗੁ ਸੰਤਨ ਦੂਰਾਰੀ ॥੧॥
ସେହି ମାର୍ଗ ସନ୍ଥଜନ ଠାରୁ ଦୂର ଅଟେ ॥1॥
ਸਤਿਗੁਰ ਪੂਰੈ ਸਾਚੁ ਕਹਿਆ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ସତ୍ୟ କହିଛନ୍ତି।
ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਕੀ ਮੁਕਤੇ ਬੀਥੀ ਜਮ ਕਾ ਮਾਰਗੁ ਦੂਰਿ ਰਹਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ନାମ ମୋକ୍ଷର ମାର୍ଗ ଅଟେ ଆଉ ଯମଦୂତର ମାର୍ଗ ଏହା ଠାରୁ ବହୁତ ଦୂର ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥
ਜਹ ਲਾਲਚ ਜਾਗਾਤੀ ਘਾਟ ॥
ଯେଉଁଠି ଲାଳସା କରି ନେବାର ଘାଟ ଅଛି,
ਦੂਰਿ ਰਹੀ ਉਹ ਜਨ ਤੇ ਬਾਟ ॥੨॥
ସେହି ପଥ ଭକ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିଯାଏ ॥2॥
ਜਹ ਆਵਟੇ ਬਹੁਤ ਘਨ ਸਾਥ ॥
ଯେଉଁ ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ଅନେକ ପଣ୍ଡିତ ରହିଥାନ୍ତି,
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕੇ ਸੰਗੀ ਸਾਧ ॥੩॥
ସେହି ଯାତ୍ରାରେ ସାଧୁଜନ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ସତସଙ୍ଗତିରେ ବନି ରହିଥାଏ ॥3॥
ਚਿਤ੍ਰ ਗੁਪਤੁ ਸਭ ਲਿਖਤੇ ਲੇਖਾ ॥
ଚିତ୍ରଗୁପ୍ତ ସମସ୍ତ ଜୀବଙ୍କ କର୍ମ ଲେଖା ଅନୁସାରେ ଲେଖିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ
ਭਗਤ ਜਨਾ ਕਉ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਨ ਪੇਖਾ ॥੪॥
ଭକ୍ତଙ୍କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଉଠାଇ ମଧ୍ୟ ଦେଖେ ନାହିଁ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ସଦଗୁରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି,
ਵਾਜੇ ਤਾ ਕੈ ਅਨਹਦ ਤੂਰਾ ॥੫॥੪੦॥੯੧॥
ତାହାଙ୍କ ପାଇଁ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣାନୁବାଦ ନିରନ୍ତର ବାଜିଥାଏ ॥5॥40॥91॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ਦੁਪਦਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ଦୁପଦା 1 ॥
ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਸਿਖਾਇਓ ਨਾਮੁ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତି ମୋତେ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ-ସ୍ମରଣ ଶିଖାଇ ଦେଇଛି,
ਸਰਬ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਨ ਕਾਮ ॥
ଯାହାର ଫଳସ୍ଵରୂପ ସାରା ମନୋରଥ ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟ ପୁରା ହୋଇଯାଇଛି।
ਬੁਝਿ ਗਈ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਹਰਿ ਜਸਹਿ ਅਘਾਨੇ ॥
ହରି ଯଶ ଗାନ ଦ୍ଵାରା ମୋର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟିଯାଇଛି ଆଉ ମୁଁ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି।
ਜਪਿ ਜਪਿ ਜੀਵਾ ਸਾਰਿਗਪਾਨੇ ॥੧॥
ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ଜପ କରି ମୁଁ ଆତ୍ମିକ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିଅଛି ॥1॥
ਕਰਨ ਕਰਾਵਨ ਸਰਨਿ ਪਰਿਆ ॥
ସବୁକିଛି କରିବା ଏବଂ କରାଇବା ପାଇଁ ସମର୍ଥ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣ ମୁଁ ନେଇଛି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਸਹਜ ਘਰੁ ਪਾਇਆ ਮਿਟਿਆ ਅੰਧੇਰਾ ਚੰਦੁ ਚੜਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋତେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଘର ମିଳିଯାଇଛି, ଅନ୍ଧକାର ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ଜ୍ଞାନର ଚନ୍ଦ୍ରମା ଉଦୟ ହୋଇଯାଇଛି ॥1॥ରୁହ॥